Sigríður Bjarney Einarsdóttir fæddist 7. júní 1927 í Varmahlíð, V-Eyjafjallahreppi í Rangárvallasýslu. Hún lést 30. apríl 2025 á Landspítalanum í Fossvogi.

Foreldrar hennar voru Einar Sigurðsson, f. 4.4. 1894, d. 19.7. 1981, og Ingibjörg Bjarnadóttir, f. 17.2. 1895, d. 25.5. 1980.

Systkini Sigríðar eru: Þóra Dóra, f. 3.12. 1918, d. 25.1. 2013, Bjarni, f. 3.3. 1923, d. 28.6. 1990, Hólmfríður, f. 19.5. 1925, d. 6.3. 2002, Einar Ingi, f. 15.12. 1931, d. 27.6. 1996, og Guðný Svana, f. 31.10. 1934, d. 20.2. 2024.

Uppeldisbróðir Sigríðar var Guðmundur Óskar Sigurðsson sjómaður, f. 28.4. 1919, d. 20.7. 1996.

Barn Sigríðar er Einar Eysteinn Jónsson, f. 27.11. 1950, barnsfaðir Jón Bragi Eysteinsson, f. 6.2. 1928, d. 14.11. 2013.

Sigríður giftist 12. maí 1957 Ásmundi Guðmundssyni, f. 8.10. 1929, d. 10.4. 2012, skipstjóra frá Flateyri í Önundarfirði.

Sigríður ólst upp í Varmahlíð og vann þar við almenn sveitastörf. Hún stundaði nám hjá séra Sigurði Einarssyni og Hönnu Karlsdóttur í Holti 1947-1949 og fór þaðan í húsmæðraskólann á Varmalandi, 1949-1950. Eftir það fór hún í Húsmæðrakennaraskóla Íslands og lauk prófi sem húsmæðrakennari árið 1954.

Árið 1955 flutti hún til Reykjavíkur og varð forstöðukona mötuneytis stjórnarráðsins í Arnarhvoli, en þar starfaði hún í fimm ár. Árið 1960 hóf hún kennslu í Gagnfræðaskóla Austurbæjar og kenndi þar heimilisfræði í sex ár. Þá færði hún sig yfir í Langholtsskóla árið 1966 og kenndi þar heimilisfræði allt til ársins 1996 þegar hún hætti störfum.

Sigríður og Ásmundur fluttu árið 1958 í Goðheima 5 í Reykjavík sem þá var nýbygging. Þar bjuggu hjónin til ársins 1993 þegar þau fluttust í Árskóga 6 í Reykjavík.

Sigríður og Ásmundur ferðuðust mikið saman, bæði innanlands og utan. Þau fóru mjög víða um Ísland og gerðu einnig víðreist erlendis, mikið á eigin vegum á bíl og eins nutu þau talsvert sólarinnar á Spáni.

Árið 1999 réðust þau hjónin ásamt Einari í að byggja sér sumarbústað í Helludal, rétt við Geysi í Haukadal. Í þeirri náttúruparadís áttu þau margar ánægjustundir og dvöldu langdvölum á sumrin.

Sigríður var mjög virk í félagsstörfum, sat í mörg ár í stjórn kennarasambandsins, sem síðar rann inn í BSRB. Þá var hún formaður kennarafélags Langholtsskóla um árabil og lét breyta félaginu í starfsmannafélag Langholtsskóla. Þá söng Sigríður í Alþýðukórnum og í kirkjukór Áskirkju til margra ára.

Þegar Sigríður flutti í Árskógana, þá lét hún til sín taka í stjórn húsfélagsins og stóð reglulega fyrir viðburðum af ýmsu tagi fyrir íbúana í Árskógum 6-8, s.s. samkomum og dagsferðum út á land með leiðsögumönnum.

Sigríður stóð líka fyrir spilamennsku þar sem vikulega var spiluð félagsvist á mörgum borðum. Um tíma var hún einnig drifkrafturinn í boccia-spilamennsku í Árskógum.

Útför Sigríðar fer fram frá Seljakirkju í dag, 16. maí 2025, og hefst klukkan 13.00.

Sigga frænka hefur leyst landfestar og horfið á vit forfeðra eftir langa og einkar farsæla lífsgöngu. Hún hét fullu nafni Sigríður Bjarney og var borin og barnfædd í Varmahlíð undir Eyjafjöllum, annáluðu rausnar- og menningarheimili; hún bar uppruna sínum fagurt vitni allt til æviloka; hún var búin óvenjulega miklu andlegu sem líkamlegu atgervi, var falleg kona, sjálfstæð, snarpgreind, víðförul og veitul. Hún sá um sig sjálf, keyrði bíl, skipulagði dagsferðir fyrir eldri borgara, tileinkaði sér nýjungar í tölvutækni og réð flóknar krossgátur allt fram á síðustu misseri og daga.

Sigga frænka eignaðist góðan og glæsilegan mann, Ásmund Guðmundsson skipstjóra, og soninn Einar Eystein, lækni og mikinn öndvegisdreng; saman ferðuðust þau vítt og breitt um veröldina og nutu þannig lífsins. Ævistarfið fólst að stórum hluta í kennslu í heimilisfræðum í grunnskóla og ætla má að í hennar umsjá hafi margt ungviðið hlotið verðugan undirbúning fyrir lífstíð.

Ævintýri var líkast að heimsækja þau í bústað þeirra í Helludal; þar komu heilu hestastóðin hlaupandi þegar hún kallaði til þeirra, heima við húsið beið krummi eftir bita, sama gilti um maríuerlurnar og inn á eldhúsbekk komu þrestirnir í von um gott í gogginn. Veitul sem hún var munu margir eiga henni gott að gjalda, menn jafnt sem dýr.

Það eitt er víst, að Sigga frænka varð aldrei gömul kona, þrátt fyrir nærfellt aldarlangan æviferil, í hæsta lagi gömul stelpa. Þannig munum við hana öll, full þakklætis fyrir að hafa átt hana að í blíðu og stríðu. Hafi hún heila þökk fyrir samfylgdina.

Ragna Sigrún Sveinsdóttir.

Sigríður Einarsdóttir hefur nú öðlast hvíld eftir langa og viðburðaríka daga. Hún ólst upp í Varmahlíð undir Fjöllunum ásamt fimm systkinum og einum fósturbróður. Í æsku kynntist hún almennum sveitastörfum eins og þau tíðkuðust, vann sem ráðskona víða, var einn vetur í húsmæðraskóla á Varmalandi og lauk síðan prófi frá Húsmæðrakennaraskóla Íslands 1954. Að námi loknu kom hún á fót mötuneytum í nokkrum stofnunum, en sinnti kennslu í hússtjórn og matreiðslu um langan aldur.

Sigríður var frænka konu minnar, Sólveigar Aðalbjargar, og þannig komst ég í kynni við hana. Þær frænkur höfðu ýmislegt saman að sælda, en eftir fráfall Sólveigar minnar vildi Sigríður sjá til þess að ég fengi nóg af hollum og góðum mat. Auk þess gaukaði hún að mér oftar en tölu verður á komið fullu fati af pönnukökum, rjóma og sultu. Í hverri ferð flutu með hollráð um matartilbúning og margvíslega eldamennsku.

Við þessi innlit Sigríðar uppgötvaði ég einn af mörgum eðliskostum hennar. Hún var óþrotlegur brunnur sagna úr sinni heimasveit, en einnig af lífinu hér í Reykjavík um miðja síðustu öld. Þeir voru ábúðarmiklir, margir bændur undir Fjöllunum, og létu sér ekki allt fyrir brjósti brenna. Þá var henni minnisstæð tveggja vetra dvöl í Holti hjá Sigurði presti og rithöfundi Einarssyni. Undir hans handleiðslu lærði hún og tók próf, sem voru send frá Héraðsskólanum á Laugarvatni. Hún fór lofsamlegum orðum um Sigurð. Ég held ég fari rétt með það, að Sigríður kom mötuneyti á laggirnar í Arnarhváli á sinni tíð og stjórnaði þar í nærri áratug. Þetta þótti allnokkur nýlunda og það gekk ekki þrautalaust að venja ráðuneytismenn á tilhlýðilega borðsiði.

Margar sögur voru býsna skondnar, og líka með alvarlegum undirtón, en aldrei heyrði ég Sigríði hneykslast eða hrakyrða nokkurn mann. Það var ekki í hennar eðli. Sigríður hélt fullri vitrænni reisn fram í andlátið og fylgdist alla tíð ótrúlega vel með innlendum sem erlendum tíðindum. Það er ekki langt síðan hún spurði mig hvernig mér litist á ástandið á Gasa. Hugur hennar var síkvikur.

Að Sigríði genginni vil ég þakka fyrir ánægjulegar samverustundir. Syni og öðrum syrgjendum votta ég samúð.

Ágúst H.
Bjarnason.