Sigurjón Jónsson fæddist í Hafnarfirði 7. júlí 1934. Hann lést á Sólvangi 1. maí 2025.

Foreldrar hans voru Jón Vídalín Hinriksson, f. 8.12. 1904, d. 20.4. 1961, og Guðrún Helga Einarsdóttir, f. 3.5. 1900, d. 17.8. 1976.

Bræður Sigurjóns eru Hinrik Vídalín, f. 25.8. 1932, d. 11.2. 2010, Guðmundur Stefán, f. 21.3. 1936, Björn, f. 22.7. 1938, d. 17.6. 2022, og Karl M., f. 1.3. 1941, d. 6.12. 2022. Þeir áttu eina systur sammæðra, Gyðu Antóníusardóttur, f. 11.5. 1924, d. 17.6. 1991.

Sigurjón ólst upp hjá afa sínum, Hinriki Halldórssyni, f. 24.7. 1863, d. 4.4. 1953, og konu hans Guðrúnu Snorradóttur, f. 28.8. 1877, d. 20.5. 1954.

Sigurjón giftist árið 1955 Sif Aðils, f. 13.1. 1936, d. 27.1. 2023. Foreldrar hennar voru Jón Þ. Jónsson Aðils og Jóhanna I. Böðvarsdóttir Aðils. Sif og Sigurjón skildu árið 1968. Þau eignuðust einn son, Þór, f. 2.11. 1955, maki Guðrún Gunnarsdóttir. Börn þeirra eru Hrund, Freyr og Sunna (látin) og eiga þau samtals fimm börn.

Sigurjón hóf árið 1977 sambúð með Þórunni Jónsdóttur (Tótu), f. 21.12. 1933, sem lifir mann sinn. Þau bjuggu á Arnarhrauni 2 og Álfaskeiði 96, þar til þau fluttu á hjúkrunarheimilið Sólvang. Foreldrar Þórunnar voru Jón Pétursson og Katrín Guðnadóttir.

Dætur Þórunnar eru: 1) Anna Guðbjörg Magnúsdóttir, f. 3.11. 1955, maki Anders Granström. Anna á Erlu Björgu og tvö stjúpbörn, Fritjof og Martinu. 2) Hulda Björk Magnúsdóttir, f. 27.8. 1958, maki Brynjar Eyland Sæmundsson (látinn). Þau eiga Hafstein Eyland, Eydísi Eyland og Orra Frey Eyland. 3) Sigurborg Magnúsdóttir, f. 20.5. 1962, maki Magni Þór Rósenbergsson. Þau eiga Elfu Dögg, Jennýju Láru, Fanneyju Dröfn og Jafet Egil. 4) Linda Magnúsdóttir, f. 28.12. 1963, maki Stig Årdahl. Linda á Sigurbjörn Magnús. 5) Katrín Halldóra Guðnadóttir (kjördóttir), f. 18.7. 1949, maki Björn Magnússon. Þau eiga Ástu Lilju, Rebekku og Guðna Þorvald.

Þær systur eiga samtals 30 ömmubörn og tvö langömmubörn. Sigurjón bjó nær alla ævi í Hafnarfirði. Hann gekk í barnaskóla, gagnfræðaskóla og iðnskóla, þar sem hann lærði eldsmíði. Verklegt nám fór fram hjá Vélsmiðjunni Kletti í Hafnarfirði. Hann vann í Vélsmiðju Hafnarfjarðar um skeið, síðar í Frystihúsi Jóns Gíslasonar sem síðan var keypt af Hval hf., þar sem Sigurjón starfaði alla sína tíð þar til hann varð áttræður.

Sigurjón var í sveit í Landeyjum sem barn og unglingur, hafði alla tíð unun af ferðalögum og ferðaðist mjög víða um Ísland á jeppa. Hálendið og óbrúaðar ár voru honum einkar hugleikin. Á seinni árum fóru þau Tóta nokkrar ferðir utan, með hestamannafélaginu Sörla og eldri borgurum auk þess sem þau heimsóttu dætur Tótu sem búa í Skandinavíu. Hestamennska var hans líf og yndi. Hann eignaðist sinn fyrsta hest, hana Stjörnu, árið 1965 og stundaði hestamennsku svo lengi sem heilsan leyfði. Á seinni árum gerðist hann mikill aðdáandi fótboltaliðsins Liverpool.

Útför Sigurjóns verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, 16. maí 2025, klukkan 13.

Við systur kynntumst Sigurjóni sem vinnufélaga mömmu en þau hófu sambúð um haustið 1977 og þá bjuggum við tvær yngstu systurnar heima og fannst mikið til hans koma. Hann var alltaf í góðu skapi, þolinmóður og áhugasamur um okkur og það sem við tókum okkur fyrir hendur. Ég efa ekki að hann hafi verið pirraður á tveimur sjálfstæðum unglingsstelpum sem fannst þær eiga allan heiminn, en þeim pirringi hélt hann fyrir sig.

Foreldrar og systkin Sigurjóns fluttu austur á Djúpavog þegar hann var fjögurra ára gamall en hann varð eftir hjá afa sínum þar sem hann ólst upp. Sigurjón talaði alltaf fallaga um æskuna þótt lífið í Tjörvabæ hafi ekki alltaf verið dans á rósum.

Við höfum átt margar góðar stundir saman þar sem við spjölluðum um allt og ekkert, hann sagði frá, og sýndi myndir úr fjalla- og hestaferðum sem vöktu áhuga okkar á hálendinu. En við systur vorum aldar upp við tjaldútilegur þar sem hægt var að veiða og helst ekki of langt frá þjóðveginum. Siggi var mikill hestamaður og við höfum öll notið þeirrar ánægju að umgangast hestana og fara í reiðtúra inn í Kaldársel og Hvaleyrarvatn sem voru hans uppáhaldssvæði.

Þegar þau fóru í sitt árlega sumarfrí á bernskuslóðir mömmu austur á Neskaupstað, með bílinn fullan af verkfærum og alls slags efni svo hægt væri að gera við og laga sumarbústaðinn hans afa og gamla bæinn í Vöðlavík, forðuðust þau þjóðveginn eins og heitan eldinn og lentu í ýmsum ævintýrum á leiðinni.

Við eigum öll góðar minningar úr fjallaferðum þar sem ýmist var gist i tjöldum eða fjallaskálum. Barnabörnin fóru einnig í slíkar ferðir þar sem þau lærðu að leita að tröllum og forynjum í fjöllum og skýjum. Það var stoppað til að skoða fossa og gil og önnur náttúrufyrirbrigði. Siggi var alltaf hjálplegur og keyrði aldrei fram hjá fólki í vanda og iðulega hjálpuðum við ferðamönnum yfir ár eða upp úr skurðum. Eins höfum við ferðast erlendis og megnið af fjölskyldunni fór í þriggja vikna ferð til Kanaríeyja um jól og áramót þar sem við fögnuðum 60 ára afmæli mömmu og 30 ára afmæli Lindu sem báðar eiga afmæli í lok desember. Við höfum oft hist í Noregi og Svíþjóð þar sem tvær okkar búa. Þar ferðuðumst við ýmist á bíl, bát eða gangandi en alltaf var leitað að tröllum og forynjum í fjöllum og skýjum.

Siggi og mamma áttu sinn sælureit í túnjaðrinum hjá Bjössa bróður hans á Álfsstöðum á Skeiðum, þar voru þau voru með hjólhýsi, hestagirðingu, trjárækt og matjurtagarð og barnabörnunum ber saman um að bestu kartöflurnar og gulræturnar uxu hjá Sigga afa og Tótu ömmu. Þau minnast sundlaugarferða í Skeiðalaug, hestanna í túnjaðrinum, kíkja í fjósið, slá grasið með orfi og ljá og að fá að nota sláttuvélina undir góðri leiðsögn Sigga.

Nú ert þú farinn yfir í sumarlandið eftir langt og gott líf og við yljum okkur við margar góðar minningar sem við getum miðlað áfram. Við vonum að þú fáir að þeysast um fallegt umhverfi í góðum félagsskap þar til kemur að því að þið mamma farið ríðandi inn í sólarlagið saman.

Anna, Hulda, Sigurborg og Linda.

„Óbyggðirnar kalla

og ég verð að gegna þeim…“

(ME)

Kallið er komið hjá afa Sigga. Við vitum ekki hvað tekur við en í tilfelli afa hlýtur lokaferðin að liggja upp á hálendi, um fagrar óbyggðir eins og þær sem nærðu sál hans og anda. Þar bíða hestarnir hans og afi ríður inn í eilífðina; pípan að sjálfsögðu á sínum stað.

Eldsmiður, hestamaður, ferðalangur. Rétt eins og óbyggðirnar sem hann unni gat afi virkað hrjúfur; blótsyrðaforðinn jafnvel nýttur til hins ýtrasta í daglegu spjalli. Þetta var þó bara yfirborðið, fyllingin var dúnmjúk eins og mosavaxin laut milli sanda. Enda var hann afar vel liðinn hvar sem hann kom og dvaldi sín síðustu ár; hæglátur, glaðlyndur, ljúfur.

Hann var ekki maður margra orða eða mikillar tilfinningasemi en væntumþykju sýndi hann ótvírætt með bliki og gleði í augum og þéttum faðmlögum. Eitt sinn tók afastelpa upp á því að knúsa hann tvisvar sinnum bless og síðan varð það að áralöngu notalegu gríni okkar á milli, að knúsast alltaf tvisvar þegar við kvöddumst.

Elsku afi, ég vona að Gráni og öll hin hafi tekið vel á móti þér í sumarlandinu. Góða ferð.

Tvö knús,

Hrund Þórsdóttir.

Elsku afi okkar, það er erfitt að ímynda sér að þú sért farinn. Við söknum þín mikið, en umfram allt erum við þakklát fyrir allan tímann sem við fengum með þér.

Þú varst alltaf svo hlýr og jákvæður – með bros á vör og ótrúlega þolinmóður, sama hvernig við höguðum okkur, þú skiptir ekki skapi. Þú varst svo hraustur og hjálpsamur, alltaf tilbúinn að hjálpa ef þú vissir að einhver þurfti á því að halda.

Þú áttir alltaf til lakkrís – og laumaðir honum jafnvel í töskuna hennar ömmu þegar hún kom til Eyja að heimsækja okkur. Þú fórst með okkur upp í hesthús þar sem við lærðum að umgangast hesta og fengum að fara með þér á bak. Við áttum margar góðar stundir með þér og ömmu í sveitinni þar sem í minningunni var alltaf sól. Við hjálpuðum með grassláttinn, gengum upp á fjall til að laga vatnið, tíndum ber og grilluðum góðan mat.

Þú hafðir líka gaman af tækni – alltaf að prófa ný tæki, jafnvel þótt þú værir ekkert endilega viss um hvernig þau virkuðu. Það var samt alltaf gaman að sjá hvað þú varst forvitinn og opinn fyrir öllu nýju.

Það er sárt að kveðja þig, en líka gott að hugsa til allra góðu stundanna með þér. Þú varst einstakur – við minnumst þín með hlýju og bros á vör.

Takk fyrir allt, afi. Hvíldu í friði.

Elfa, Jenný, Fanney, Jafet og fjölskyldur.

Þegar við hugsum um afa. Hvernig hann var. Og hvernig það var að koma heim til ömmu og afa, tók oft á móti okkur ilmandi pípulykt og sat hann yfirleitt og réð krossgátur eða las og amma lagði kapal. Þetta er langt síðan. Við eigum minningar úr sveitinni, frá Neskaupstað, úr hesthúsinu, horfa á boxið í vöfflukaffinu á sunnudögum og þegar við læstumst úti þá var afi uppi í Hval og þá gátum við beðið þar. Við söknum skötuboðanna þar sem amma sauð vel kæsta skötu og afi bauð upp á bjór. Afi var ekki mikið jólabarn og þvertók hann fyrir að skreyta síðastliðin jól – fannst það bara óþarfi. Afi vildi aldrei láta hafa mikið fyrir sér. Þannig að við virðum það – minning þín er ljós í lífi okkar.

Eydís Ósk Eyland Brynjarsdóttir, Orri Freyr Eyland Brynjarsson, Hafsteinn Eyland Brynjarsson.