Gunnlaugur Claessen

Gunnlaugur Claessen fæddist 18. ágúst 1946. Hann lést 1. maí 2025.

Útför Gunnlaugs fór fram 15. maí 2025.

Við vinnslu minningargreina sem birtust á útfarardegi urðu þau leiðu mistök að grein Hauks Claessen, sonar hins látna, datt út. Hlutaðeigandi eru beðin afsökunar á að svona hafi farið.

Þegar ég lít yfir farinn veg minnist ég föður míns með ást og hlýju. Samverustundirnar í sveitinni eru þær minningar sem mér þykir vænst um. Hvort sem um var að ræða skógarhögg, grisjun dauðra greina, gerð göngustíga eða fræðslu um trjátegundir þá var pabbi okkur alltaf innan handar. Sveitin var griðastaður hans og þar undi hann sér allra best í faðmi fjölskyldunnar og skógarins sem hann ræktaði af alúð svo áratugum skiptir.

Ég hef lagt mig fram við að temja mér þá jákvæðu mannkosti sem pabbi bjó yfir. Trygglyndi, heiðarleiki og dugnaður einkenndu hann alla tíð og vandaðri maður því vandfundinn.

Hvíl í friði elsku pabbi.

Þinn sonur,

Haukur.

Í dag kveðjum við Gunnlaug Claessen, móðurbróður okkar og mág.

Faðir okkar systra kynntist Gulla vorið 1966 þegar móðir okkar, Sigríður I. Claessen, og hann fóru að draga sig saman. Gulli var þá ungur menntskælingur, hávaxinn, myndarlegur og ljós yfirlitum. Gulli tók föður okkar vel eins og fjölskyldan öll, en þau systkinin voru ætíð náin og lík að mörgu leyti. Vinir þeirra beggja hittust oft á æskuheimili þeirra á Langholtsveginum þar sem setið var tímunum saman við gula eldhúsborðið og amma reiddi fram marengstertur og fleira góðgæti.

Það kom fljótt í ljós að Gulli var með mikla réttlætiskennd sem kom sér vel í ævistarfinu á sviði lögfræðinnar sem hann sinnti afburðavel. Þá var Gulli minnugur á skemmtilegar sögur og kveðskap og hafði gaman af að segja frá og þá iðulega með glettnisglampa í augum og bros á vör.

Okkur eru minnisstæð öll jólin í æsku okkar sem stórfjölskyldan hélt saman á Langholtsveginum en Gulli mætti alltaf klár á Þorláksmessu til þess að reyta rjúpurnar. Það var alltaf mikill hasar þegar pakkarnir voru opnaðir enda mörg barnabarnanna á sama aldri.

Þá tengjast margar minningar sameiginlegri jörð fjölskyldunnar að Fossi í Grímsnesi þar sem þau Guðrún voru fyrst til þess að byggja sér sumarhús árið 1997 og hóf Gulli þar mikla skógrækt sem hann var mjög áhugasamur um og varði drjúgum tíma í. Hann naut þess mjög að ganga um skóginn með gestkomandi og segja sögu hverrar plöntu enda glæsilegur skógur þar sem mikil natni var lögð í hvert tré. Við fjölskyldan reistum einnig sumarhús á jörðinni nokkrum árum síðar og kom Gulli reglulega yfir með plöntur sem hann færði okkur. Ef einhver lagaleg mál komu upp varðandi jörðina eða annað þá tók hann þau góðfúslega að sér og leysti þau skilmerkilega með festu, lagni og þekkingu. Helga, sem er yngst þeirra systkina, reisti sér einnig bústað á jörðinni þannig að stutt var á milli bústaða systkinanna á Fossi.

Gulla verður sárt saknað en minningin um fróðan, skemmtilegan og góðan mág og frænda lifir. Við þökkum kæra samfylgd og sendum Guðrúnu, Dísu, Hauki, Svenna, Ernu, mökum þeirra og barnabörnum innilegar samúðarkveðjur. Far í Guðs friði.

Júlíus, Guðrún, Guðlaug og Elísabet.

Elskulegur frændi minn og góður vinur, Gunnlaugur Claessen, er látinn eftir erfið veikindi.

Við Gulli vorum systkinabörn, faðir hans og móðir mín voru systkini og mjög náin enda stutt á milli þeirra en Haukur lést um aldur fram á 55 ára afmælisdegi sínum.

Þegar við Sigrún systir vorum litlar vorum við stundum í pössun á Langholtsveginum, Gulli var þó ekkert að leika við svona litlar stelpur en stríddi okkur þeim mun meir.

Þegar sonur minn, Leifur, slasaðist í vinnuslysi 17 ára var Gulli fljótur að rétta fram hjálparhönd og seinna þegar Sigrún, sem hafði búið í Bandaríkjunum, lést hjálpaði Gulli mér að ganga frá öllum hennar málum – ómetanleg hjálp sem gleymist aldrei og lýsir frændsemi hans og vináttu.

Gulli var vandaður maður, sannur „séntilmaður“, hjartahlýr og með dásamlega kímnigáfu.

Hann var dugnaðarforkur, sat í ýmsum stjórnum, m.a. hjá Skógræktarfélagi Reykjavíkur en hann hafði mikinn áhuga á skógrækt og ber land hans í Grímsnesinu því glöggt vitni.

Ég á eftir að sakna samtala okkar og samverustunda sem voru kannski ekki nógu margar því frekar langt var á milli okkar, ég vestast í Vesturbænum og hann lengst fyrir austan læk, en við urðum aldrei sammála um ágæti hverfis hvort annars.

Hugur minn er hjá Guðrúnu sem stóð sem klettur við hlið manns síns, börnum og barnabörnum. Megi Almættið gefa þeim styrk. Ég kveð elsku frænda minn með þessum ljóðlínum sem eiga svo vel við:

En komin eru leiðarlok

og lífsins kerti brunnið

og þín er liðin æviönn

á enda skeiðið runnið.

Í hugann kemur minning mörg,

og myndir horfinna daga,

frá liðnum stundum læðist fram

mörg ljúf og falleg saga.

Svo, vinur kæri, vertu sæll,

nú vegir skilja að sinni.

Þín gæta máttug verndarvöld

á vegferð nýrri þinni.

Með heitu, bljúgu þeli þér

ég þakka kynninguna,

um göfugan og góðan dreng

ég geymi minninguna.

(Höf. ók.)

Helga Kr. Bjarnason.

Það hefur verið sárt að sjá æskuvin sinn hverfa á 2-3 árum, geta æ minna sagt eða hreyft sig, eiga sífellt erfiðara með að sýna ánægjuna yfir að hittast og vera saman á góðri stund. Loks hverfa nú að fullu yfir í kannski aðra vídd sem verður allavega hjá mér til staðar í ótal minningum sem spanna meira en sjötíu ár. Um nágrannastrákinn fjöruga og uppátækjasama sem sá til þess að ég lærði að segja rétt og hart „r“ á íslensku, um unglingsvininn sem lét mig prófa pípuna sína, um skóla- og bekkjarfélagann, um sessunautinn besta í menntaskóla, um ævilanga vininn sem alltaf var náið samband við fram undir það allra síðasta. Á gleðistundum lífsins og líka þegar erfiðleikar komu upp, hjá honum eða mér. Þegar gefa þurfti gagnkvæm ráð, ræða málin, velta vöngum yfir því sem var að gerast í lífinu, hjá okkur, í fjölskyldum okkar, vinahópum okkar og í hinum ýmsu vandamálum líðandi stundar. Steinunn, eiginkona mín, var líka mikil vinkona hans. Gulli veitti mér meiri stuðning en allir aðrir þegar hún lést og það fæ ég ekki að fullu þakkað.

Eftir menntaskólann fórum við fjórir vinir í eftirminnilega Spánarferð þar sem við vorum að hans undirlagi kallaðir „heljarmennin“ af sumu samferðafólki sem skildi að við vorum að hlaupa af okkur hornin rétt áður en alvörutími lífsins hófst. Það orð notuðum við alla ævina um okkur sjálfa, félagana. Svo komu náms- og vinnuár, ferðir um fjöll og skemmtilega staði og vinahittingar. Allt sem fljótlega tilheyrði lífi ungra manna með ungar konur sínar og stækkandi og fallegan barnahóp. Þó að við værum á mismunandi stöðum og leiðum í lífinu. Gunnlaugur fór í fótspor föður síns og varð lögfræðingur. Eflaust einn af þeim allra fremstu í sinni stétt og virtur sem slíkur. Enda varð frami hans óvanalegur á þeim vettvangi. Hann varð fyrsti ríkislögmaðurinn. Seinna hæstaréttardómari og forseti Hæstaréttar. Ekki varð lengra komist á þeirri vegferð hans.

Gunnlaugur var vel gefinn og vandaður maður, orðvar, réttsýnn, félagslyndur. Einstaklega vandvirkur í fagi sínu og með afbrigðum vinnusamur. Ekki bara í dagvinnu, því oft kom maður í heimsókn að kvöldi þar sem hann sat við úrvinnslu flókinna dómsmála. Hann tók manni þó fagnandi og gerði strax hlé á vinnunni. Alltaf var gott að heimsækja hann og Guðrúnu, og ekki síður að hitta börnin þrjú og fósturdóttur hans. Heimsækja þau hjón í bústaðinn í Grímsnesinu og sjá stolt hans yfir trjáræktinni sem var eitt hans aðaláhugamál. Ég syrgi og sakna með þeim og fjölskyldu hans allri.

Seinustu árin voru mörkuð af vaxandi þunga Alzheimersjúkdómsins. Þó að hann gæti á síðustu mánuðunum varla tjáð sig nægði að sjá blikið í augum hans og fíngert bros. Skynja gleðina yfir að maður væri kominn. Og ég gleðst yfir öllum hamingjustundunum sem á undan fóru og við deildum svo oft, frá æsku fram undir lok lífs hans. Í minningunni lifir vinur sem var mér kærari en flestir aðrir.

Reynir Tómas Geirsson.

Við fráfall Gunnlaugs Claessen fækkar í vinahópi okkar Þórunnar. Hann var vinur okkar beggja þótt atvikin höguðu því þannig að þegar ég ætlaði að kynna Gulla fyrir Þórunni föðmuðust þau enda vinir frá liðnum dögum. En þannig var Gulli. Hann tók ekki í hönd manns en faðmaði. Það segir allt. Vinátta okkar tveggja hófst við upphaf níunda áratugar liðinnar aldar. Báðir störfuðu á sama gólfinu í fjármálaráðuneytinu. Þarna varð til samstarf um verndun gamalla húsa og skógrækt, sem teygði sig inn í stjórn Minjaverndar og síðar í stjórn Skógræktarfélags Reykjavíkur. Báðir sátum við einnig í stjórn Minja, sem var óskilgetið afkvæmi Torfusamtakanna. Samstarf okkar innan þessa félaga var traust og farsælt. Yfirgripsmikil þekking Gunnlaugs á lögum og stjórnsýslu var einstök og dýrmæt.

Gunnlaugur Claessen var enginn almúgamaður. Hann hafði geð og hug höfðingja. Snið hans var stórt. Honum voru því falin æðstu og vandasömustu störf sem lýðveldið hafði á sinni könnu. Hæstaréttardómari. Hann var mikill vinnuþjarkur, minnugur þeirra orða Friðriks mikla að lárviðarsveigar féllu aldrei letingjum um háls.

Glíma hans við meint eða sönn afbrot útrásarvíkinganna í eftirmála Hrunsins var erfið og tók verulega á þrek hans. Samviska hans og réttsýni meinuðu honum að stytta sér leið. Mér fannst hann koma laskaður úr þeirri erfiðu för og ekki ná sér almennilega aftur á strik. Fyrirhuguð hafði verið utanlandsferð með vinahjónum, sem sífellt þurfti að fresta.

Um leið og við kveðjum kæran og hollan vin færum við ekkju hans Guðrúnu, sem staðið hefur við hlið hans í veikindum sem klettur, innilegar samúðarkveðjur okkar. Vinátta verður aldrei þökkuð sem skyldi, því hún er hvorki greiðasemi né gjöf. Hún er bara þarna. Engu að síður þökkum við fyrir okkur.

Börnum Gunnlaugs og öðrum ættingjum sendum við samúðarkveðjur.

Þórunn og Þröstur Ólafsson.

Það er farið að hausta í lífi okkar, sem vorum ungir stúdentar er við gengum út í vorið fyrir nær 60 árum, og er tæpur helmingur bekkjarfélaganna í 6.B fallinn frá og nú síðast hefur Gunnlaugur Claessen kvatt þennan heim eftir erfið veikindi.

Þegar ég sit og fletti í gömlum myndaalbúmum finn ég myndir af okkur í 12 ára bekk Langholtsskóla hjá Eiríki kennara, 16 ára saman í London á Trafalgar, búnir að skoða öll söfn sem við fundum í London og man að Gulli þurfti að komast í bókabúð að kaupa bók um ræktun sauðfjár handa pabba sínum, bekkjarmyndir úr MR, myndir af bridgeklúbbnum, sem hittist reglulega í 50 ár, þar sem Gunnlaugur kastaði oftar en ekki fram hnyttnum stökum, myndir úr fjallgöngum með eiginkonum og vinum á tindi Heklu, með fjölskyldum í sumarbústað, í utanlandsferðum með bridgeklúbbnum, í skotveiði og stangveiði, mynd af Gulla og Guðrúnu með vænan lax úr Haffjarðará – en hann var iðinn veiðimaður og var oftar en ekki farinn fyrstur út á morgnana – já, það er margs að minnast og gott að eiga allar þessar góðu minningar.

Ég á einnig minningar frá myndarheimili á Langholtsveginum þar sem Gunnlaugur ólst upp ásamt systrum sínum Sigríði og Helgu. Guðrún móðir hans var húsmóðir eins og tíðkaðist á þeim árum, en faðir hans Haukur var lögfræðingur og fetaði Gunnlaugur í fótspor hans.

Þegar á námsárunum valdist hann til forystu í hinum ýmsu félögum – hann naut mikils trausts og átti farsælan starfsferil, sem hæstaréttarlögmaður, ríkislögmaður og síðar sem hæstaréttardómari í 19 ár og um tíma forseti Hæstaréttar. Hann barðist ötullega fyrir sjálfstæði dómstólsins og það ber að þakka, því við vitum öll að það er mikilvægt.

Haukur faðir Gunnlaugs hafði keypt jörðina Foss í Grímsnesi og stundað þar, sér til ánægju, ræktun sauðfjár og hesta. Þar reisti Gunnlaugur sér sumarbústað og stundaði skógrækt af miklum krafti. Hann kom þar upp skógi með fjölbreyttum tegundum og var skógræktin tekin föstum tökum eins og allt annað sem hann tók sér fyrir hendur. Þetta var sælureitur fjölskyldunnar og þar var næði frá önnum hins daglega amsturs.

Það er margs að minnast og ég er þakklátur fyrir þann langa tíma sem við vinirnir áttum saman. Við Hildur sendum Guðrúnu, Þórdísi, Hauki, Ernu og Sveinbirni innilegar samúðarkveðjur.

Bergþór Konráðsson.

Fallinn er frá traustur vinur og samstarfsmaður til nær hálfrar aldar, Gunnlaugur Claessen. Hugur leitar til alls þessa tíma og samskipta á þeirri leið, samskipta tengdra starfi, félagsskap, vináttu og frændsemi. Mikils er misst af okkar hjóna hálfu og mikils er misst af samfélags hálfu. Traustari menn eru vandfundnir og betur væri samfélag sett ef fleiri væru slíkir.

Kynni okkar Gunnlaugs hófust í nóvember 1979 þegar hann var deildarstjóri í fjármálaráðuneyti. Þá hafði skömmu áður verið gengið frá samningi milli Torfusamtaka og ríkis um uppbyggingu á Bernhöftstorfu. Sá samningur var ýmsum höftum háður af hálfu ríkis og eitt atriði þar m.a. skilyrt. Það var að fjármálaráðuneyti þurfti að samþykkja og árita alla samninga sem gerðir voru af hálfu Torfusamtakanna af því tilefni. Þar með hófust kynni sem þróuðust með árum í heilladrjúgt samstarf og vináttu sem varði allt til þess að heilsa brast.

Svo merkilegt sem það var þá snerist fljótlega hugur þeirra samstarfsmanna Gunnlaugs sem höfðu haft vantrú á uppbyggingu húsa á Bernhöftstorfu og skapaðist grunnur að góðu samstarfi á sviði endurbyggingar eldri húsa sem enn varir. Gunnlaugur kom að því að Minjavernd var stofnuð 1985 sem sjálfseignarstofnun og aftur árið 2000 þegar því félagi var breytt í hlutafélag. Við þá breytingu varð til sjálfseignarstofnunin Minjar og gegndi Gunnlaugur stjórnarformennsku þar í ein 22 ár. Þeir fyrrverandi samstarfsmenn, Gunnlaugur og Höskuldur Jónsson, skiptust á um að stýra aðalfundum Minjaverndar meðan ævi og heilsa leyfði.

Á öllum þessum árum var unnið að fjölda verkefna og oft þurfti að leysa úr vanda. Aldrei skorti á góð ráð Gunnlaugs í því efni. Með og samhliða tengslum að störfum styrktust með hverju ári hin félagslegu tengsl. Ferðalög innanlands til að skoða verkefni og framvindu þeirra urðu fjölmörg. Rannsóknarleiðangrar erlendis voru líka farnir, t.d. í aðdraganda þess að ráðist var í endurbyggingu húsa Franska spítalans á Fáskrúðsfirði. Þá var farið í góðum hópi á þær slóðir sem franskar skútur komu frá. Auk okkar Gunnlaugs og Guðrúnar Sveinbjörnsdóttur voru þar Þröstur Ólafsson og Þórunn Klemensdóttir ásamt Ingibjörgu konu minni. Margar eru því góðar minningar af samstarfi og samveru um áratugi. Fyrir það allt er hér þakkað og þess saknað að hafa misst traustan vin og frænda.

Við hjónin samhryggjumst með Guðrúnu og börnum öllum.

Ingibjörg Ásta Pétursdóttir og Þorsteinn Bergsson.

Kveðja frá skólasystkinum.

Ég kynntist Gunnlaugi Claessen fyrst haustið 1963 þegar við settumst báðir í 4. bekk Menntaskólans í Reykjavík, nánar tiltekið í B-bekk. Við vorum síðan bekkjarbræður þar til við lukum stúdentsprófum í júní 1966. B-bekkurinn var nokkuð skrautlegur. Bæði var að við bekkjarbræður komum úr ýmsum áttum, úr ýmsum skólum og hverfum borgarinnar, og nokkrir komu utan af landi. Þá vorum við strákar nokkuð misgamlir þannig að það munaði fjórum árum á þeim yngstu og elstu. Hópurinn var því frekar sundurleitur. Það tók þó ekki ýkja langan tíma að hrista þetta lið saman og átti Gunnlaugur drjúgan þátt í því enda hafði hann lag á að blanda geði við bekkjarbræður af ýmsu sauðahúsi. Bekkurinn valdi hann svo fulltrúa sinn í bekkjaráði árgangsins og bekkjaráðið kaus hann til formennsku. Því embætti gegndi hann í sex áratugi eða svo lengi sem heilsa hans leyfði. Eftir skólavistina í MR er það hlutverk bekkjaráðsins að halda hópnum saman og skipuleggja samkomuhald á afmælisárum. Bekkjaráði MR-stúdenta 1966 undir forystu Gunnlaugs fórst þetta vel úr hendi. Sú ráðstöfun bekkjaráðsins að taka saman Faunu hina nýju árið 1991 í tilefni 25 ára stúdentsafmælis okkar, með æviágripum allra í 1966-árganginum, var afar vel heppnuð og hefur átt ríkan þátt í að viðhalda tengslum og samkennd skólasystkinanna og verið grundvallarheimild þegar samkomur árgangsins hafa verið skipulagðar. Fauna hin nýja var undirbúin af sérstakri ritnefnd undir forystu bekkjaráðsins og formanns þess, sem ritaði formála.

Að lokinni skólavist varð það snemma að ráði að undirlagi bekkjaráðsmanns að við bekkjarbræður hittumst ár hvert um jólaleytið og hefur sá siður haldist til þessa.

Eftir stúdentspróf lágu leiðir okkar Gunnlaugs aftur saman þegar við vorum báðir komnir til starfa í stjórnarráðinu eða í tengslum við það. Þá hófst félagsskapur með okkur og fleiri stjórnarráðsmönnum, fyrst í mötuneytinu í Arnarhvoli, síðar á jólafundi sem varð árlegur viðburður á Hagstofunni og svo á heimili mínu í einhverja þrjá áratugi. Gunnlaugur fór oft á kostum á þessum fundum, kunni ótal hnyttnar sögur og vísur af mönnum og atvikum, og skemmti okkur með þeim.

Gunnlaugs Claessen er sárt saknað í bekkjaráði MR-stúdenta 1966. Fyrir hönd bekkjaráðsins og fyrir hönd okkar allra sem enn mynda MR-árganginn 1966 vil ég flytja Gunnlaugi þakkir fyrir forystu hans öll þessi ár. Fyrir hönd B-bekkjarbræðra þakka ég Gunnlaugi félagsskap hans og vináttu. Þessi vinabönd sem fyrst mynduðust í MR í 4. bekk fyrir röskum sex áratugum hafa haldist alla tíð og raunar styrkst eftir því sem árin hafa liðið.

Eftirlifandi eiginkonu hans og börnum færi ég innilegar samúðarkveðjur.

Hallgrímur Snorrason.

Kær vinur og félagi, Gunnlaugur Claessen, er farinn til austursins eilífa.

Hann hafði mikinn áhuga á bókmenntum, sérstaklega ljóðum. Eitt sinn er hann var að lesa Davíð Stefánsson þá benti hann mér á „Byrðina“ eftir Davíð:

Þér fannst þú snauður, lífið lítils virði.

Þú leitar meiri hvíldar – ekki byrði.

Hvort sást þú aldrei mold, sem rótlaus rýkur,

rekald, sem hrekst um hafið, lauf sem fýkur?

Þig skortir festu, byrði að bera.

Að bera eitthvað þungt – það er
að vera.

Held einmitt að það sem lýsir Gunnlaugi best sé að hann var alltaf tilbúinn að bera eitthvað þungt. Hvort sem það var erfitt verkefni fyrir það opinbera, dómsmál eða bara áburðarpoki í skógræktinni. En það varð svo að honum bar að bera mikið þungt, sem hann gat ekki skorast undan, en það var alzheimersjúkdómurinn. Hræðilegur sjúkdómur sem ekkert er við ráðið, viðkomandi fjölskyldu mikil byrði. Guðrún, fjölskyldan og nánustu studdu hann eins og kostur var en endalokin voru óumflýjanleg.

Gunnlaugur var eftirminninlegur maður. Hann gat verið fastur fyrir, ötull, einarður, ráðagóður, hjálpsamur, góður hlustandi, átti auðvelt með að sjá kjarna málsins en ekki síst mikið skopskyn. Veturinn 1972-1973 var Gunnlaugur við framhaldsnám fyrir lögfræðinga við Háskólann í Ósló. Minntist hann þess tíma með þakklæti, þetta var lærdómríkt ár, hann víkkaði út sjóndeildarhringinn, eignaðist góða vini í Noregi og átti alltaf taugar til Noregs eftir þennan tíma. En hann varð fyrir miklu áfalli þennan vetur þegar honum barst sú harmafregn að faðir hans, Haukur Claessen varaflugmálastjóri, hefði farist í flugslysi. Þetta var 26. mars 1973 en Haukur varð 55 ára þennan dag. Gunnlaugur þá 28 ára.

Skógrækt var hans áhugamál. Gunnlaugur fékk land úr jörð föður síns, Fossi í Grímsnesi. Þarna hóf hann skógrækt með Guðrúnu eiginkonu sinni 1983. Það er aðdáunarvert hvað þessi skógrækt hefur dafnað. Gunnlaugur var orðinn sérfræðingur í skógrækt og ráðlagði mörgum. Í skógræktinni blómstraði ekki bara gróður heldur og fuglalíf. Uppáhaldið var rjúpan. Hann hafði verið mikill áhugamaður um skotveiði. Tók nú meðvitaða ákvörðun um að hætta allri skotveiði og gerðist verndari rjúpna og unga þeirra. Þá gerðist það að óboðinn gestur gerði sig heimakominn, er sá rjúpuna sem lostæti, rebbi sjálfur. Gunnlaugur skar upp herör gegn þessum gesti. Fór fram málflutningur þar sem rebbi var ákærður af saksóknara, Gunnlaugi, verjandi tilnefndur undirritaður. Málflutningurinn endaði með dauðadómi, þó svo að fram hefðu verið færð gild rök fyrir sýknun. Dómarinn var hinn sami og saksóknarinn. Þá var bara eftir að fullnægja dómnum. Dómarinn fór í málið og fékk í lið með sér skyttu. Sú vegferð er efni í aðra sögu, var haft eftir Gunnlaugi.

Starfsferill Gunnlaugs er að mörgu merkilegur. Ég spurði Gunnlaug hvort hann ætlaði ekki að skrifa um tímabil sitt sem embættismaður og dómari. Hann svaraði því þannig að hann væri bundinn trúnaði.

Að lokum vil ég votta Guðrúnu og öllum afkomendum mína dýpstu samúð.

Sveinbjörn Egill Björnsson.

Skógræktarfélag Reykjavíkur minnist með djúpri virðingu og þakklæti Gunnlaugs Claessen, fyrrverandi hæstaréttardómara, sem lést 1. maí síðastliðinn, 79 ára að aldri. Gunnlaugur sat í stjórn Skógræktarfélags Reykjavíkur í nær tvo áratugi, frá árinu 2001 til 2020. Hann lagði þar til mikilsverða reynslu, yfirvegun og skarpa innsýn. Þá sat hann einnig um tíma í stjórn Skógræktarfélags Íslands fyrir hönd félagsins.

Gunnlaugur hafði djúpan skilning á mikilvægi skógræktar fyrir náttúru, samfélag og komandi kynslóðir. Hann studdi heilshugar viðleitni félagsins til að efla gróður, vernda vistkerfi og skapa aðgengileg útivistarsvæði fyrir borgarbúa. Hann var einlægur náttúruunnandi og hafði sérstakt dálæti á Heiðmörk og öðrum skógarreitum sem félagið hefur umsjón með. Auk þátttöku í starfi félagsins var hann einnig iðinn ræktandi við sumarbústað sinn, þar sem hann sinnti gróðursetningu og ræktun með elju og ánægju.

Sem lögfræðingur og hæstaréttardómari beitti hann sér fyrir fagmennsku og heiðarleika í öllum störfum sínum. Hann var talsmaður þess að réttur almennings til umgengni við náttúruna væri virtur, og hann lagði ríka áherslu á meðalhóf og málefnalega stjórnsýslu, þar sem vandaðar ákvarðanir væru teknar á grundvelli laga, sanngirni og virðingar fyrir hagsmunum almennings. Skógræktarfélag Reykjavíkur er þakklátt fyrir að hafa notið samstarfs við Gunnlaug í nær tvo áratugi. Hann skilur eftir sig djúp spor í sögu félagsins og í hjörtum þeirra sem nutu leiðsagnar hans og félagsskapar. Við vottum eiginkonu hans Guðrúnu Sveinbjörnsdóttur, börnum hans og ástvinum innilegustu samúð.

F.h. Skógræktarfélags Reykjavíkur,

Auður Elva Kjartansdóttir framkvæmdarstjóri og Jóhannes Benediktsson stjórnarformaður.