Í dag, þann 31. maí 2025, hefði elskuleg frænka mín, Dagný G. Albertsson, orðið 100 ára. Hún fæddist á Hesteyri í Jökulfjörðum og lést í hárri elli, árið 2018.

Dagný var kennari af Guðs náð og skilur eftir sig djúp spor í hugum nemenda sem hún kenndi við Melaskólann í Reykjavík í 43 ár.

Eftir útskrift frá Kennaraskóla Íslands árið 1951 hóf hún kennslu á Akureyri en flutti sig ári síðar yfir í Melaskólann, þar sem hún starfaði óslitið til starfsloka árið 1995. Hún hafði einstakt lag á að ná til barna, veita þeim hvatningu og stuðning og vekja hjá þeim áhuga á námi og lífinu sjálfu. Hún var kröfuhörð og ákveðin, en ávallt sanngjörn og hlý í samskiptum. Nemendur hennar minnast hennar með djúpri virðingu, þakklæti og hlýju – margir héldu tengslum við hana alla ævi.

Dúxarnir hennar Dagnýjar urðu ófáir. Hún hafði mikinn metnað fyrir hönd nemenda sinna og náði einstökum árangri með marga af sínum bekkjum. Í viðtali árið 1993 var hún spurð hvað hún teldi skýra þennan árangur. Svar hennar var látlaust: „Ég hef verið heppin með nemendur.“ En þeir sem þekktu til Dagnýjar vita að slíkur árangur byggist ekki á heppni einni saman – heldur á elju, ástríðu og óbilandi trú á getu hvers barns.

Dagný safnaði ekki veraldlegum auðæfum, en skildi eftir sig ævistarf sem auðgaði líf hundraða barna. Hún kenndi þeim aga, ábyrgð, metnað, virðingu, samkennd og önnur kristileg gildi.

Hún var fædd og uppalin á Hesteyri og bjó þar fram á tvítugsaldur. Foreldrar hennar voru Borghild Berntsdóttir (f. Årseth), húsmóðir frá Noregi, og Guðmundur H. Albertsson, kaupmaður, útgerðarmaður og oddviti Sléttuhrepps. Bræður hennar voru Reidar og Birgir, báðir kennarar.

Dagný sótti æskuslóðirnar heim reglulega og hélt sterkum tengslum við móðurfjölskylduna í Noregi. Hún ferðaðist víða um ævina, meðal annars til Bandaríkjanna á Fulbright-styrk, þar sem hún stundaði nám við Georgetown University. Hún var einnig virk í kristilegu starfi, meðal annars innan KFUK og Kristniboðsfélags kvenna.

Dagný var barnlaus í hefðbundnum skilningi þess orðs, en við bróðurbörnin nutum einstakrar umhyggju og ástar frá henni. Hún var ekki aðeins frænka okkar, heldur uppalandi, leiðbeinandi og traustur vinur á leið okkar inn í fullorðinsárin. Hún bjó yfir væntumþykju, glaðværð og stöðugri þrá til að láta gott af sér leiða.

Dagný gat verið ákveðin – og það þurfti talsverðan sannfæringarkraft til að fá hana til að hætta akstri þegar sjónin var tekin að daprast og aldurinn farinn að segja til sín. Hún lét það þó ekki stöðva sig og gekk þess í stað langar leiðir, meðal annars til að kaupa gjafir eða blóm handa vinum og ættingjum – líkt og þegar hún fagnaði 45 ára afmælinu mínu, þá orðin 87 ára gömul.

Dagný var einstök kona sem gaf af sér, hélt fast í gildi sem skipta máli – og snerti líf svo margra. Hún var sæmd riddarakrossi Hinnar íslensku fálkaorðu fyrir kennslustörf árið 1995. Hún hvílir við hlið foreldra sinna í Fossvogskirkjugarði.

Guð blessi minningu hennar.

Gunnar Friðrik
bróðursonur.