Sturlaugur Tómasson fæddist 12. október 1955. Hann lést 11. maí 2025.

Hann var næstelsta barn Gerðar Lárusdóttur, f. 6. október 1934, og Tómasar Sturlaugssonar, f. 4. október 1933, d. 18.5. 2001. Systkini Sturlaugs eru: Sigrún, f. 17. september 1953, Björgvin, f. 23. nóvember 1956, Steinar, f. 12. mars 1958, Kristinn, f. 26. maí 1959, og Karl, f. 17. ágúst 1964.

Sturlaugur giftist 16. mars 1982 Ágústu S. Winkler, f. 6. janúar 1956. Foreldrar hennar voru Sigþrúður Jónsdóttir, f. 29. desember 1929, d. 14. júní 1999, og Martin Winkler, f. 17. nóvember 1932, d. 20. nóvember 2023. Börn Sturlaugs og Ágústu eru Rán, f. 13. apríl 1977, og Tómas, f. 28. maí 1981.

Sturlaugur lauk BA-prófi í uppeldisfræði og kennaraprófi frá Háskóla Íslands 1986 og viðbótarnámi í rekstrar- og viðskiptafræði frá endurmenntun HÍ árið 2002. Hann kenndi við Varmárskóla í Mosfellssveit frá 1977 til 1981 og Þinghólsskóla í Kópavogi frá 1987 til 1989. frá 1989 til 2020 vann hann lengst á fjármálasviði félagsmálaráðuneytisins, síðar velferðarráðuneyti.

Útför Sturlaugs fór fram í kyrrþey 27. maí 2025.

Í örfáum orðum vil ég minnast vinar og starfsfélaga Sturlaugs Tómassonar. Stulli hét hann í hópi okkar vina og vinnufélaga. Þegar ég hóf störf í félagsmálaráðuneytinu var Stulli löngu orðinn þjóðsagnapersóna. Fjárlagagerð var hans fagsvið, jafnt undirbúningur, framsetning sem og eftirfylgd. Minni hans á fjárlagatölur fyrri ára, forsendur þeirra og rökstuðning var ótrúlegt og óbrigðult. Enda var Stulli ómissandi líflína öllum ráðherrum sem sátu ráðuneytið í hans tíð og þeir voru margir. Ég hafði ekki reynslu af ríkisfjármálum en Stulli var einstakur kennari, talaði mannamál og fyrr en varði varð manni ljóst að tvisvar tveir eru í raun fjórir. Hann hafði stundum hátt, svo undir tók í þiljum og þverböndum. Oftast var ógnarhraði á honum á leið um gangana, hummandi lagstúf eða blístrandi, gjarnan brosandi. Svo var hann alveg yndislega útskeifur. Stulli vinur minn var góður maður og vinur vina sinna. Hann var einlægur og hispurslaus er hann lét í ljós skoðanir sínar, fáorður og gagnorður. Best leið honum þegar þeir voru tveir saman hann og vinur hans Excel. Öll vinna þeirra með tölur og áætlanir var báðum leikur og því skemmtilegri sem tölurnar voru fleiri og samhengi þeirra flóknara. Allra bestu stundir þeirra voru meðan þau gátu verið þrjú saman, Stulli, Excel og pípan. Því miður komu þeir tímar að pípan var gerð útlæg úr skrifstofunni í horninu, þeir söknuðu hennar báðir. Stulli var að upplagi hlédrægur, sóttist ekki eftir vegtyllum eða merkilegum starfsheitum. Fyrst og fremst vildi hann fá að einbeita sér að vinnu. Eigi að síður komast hann ekki hjá því, hæfni sinnar vegna, að taka að sér stjórnunarstörf. Skrifstofustjórastarfi fylgdi gjarnan að ráðherra þurfti að ná í stjórann fyrirvaralaust og á hvaða tíma sem var. Þegar snjallsímar komu til sögunnar þótti þjóðráð að skrifstofustjórar bæru slík tæki og væri þá hægt að ná í þá nótt sem nýtan dag. Stulli þráaðist lengi við að bera slíkan „tímaþjóf“ á sér. Vinna hans var svo sem ekki alltaf við skrifborðið, fundir voru hér og þar í húsinu og oft utan húss. Ekki var því alltaf hægt að ná í hann eftir hefðbundnum leiðum. Svo bar til eitt sinn að ráðherra þurfti að ná í Stulla og lá mikið við. Síminn á skrifstofunni svaraði ekki, tölvupóstur bar ekki árangur. Ritari gekk um húsið og spurðist fyrir, enginn hafði séð Stulla. Þrátt fyrir að gagnkvæm virðing og jafnvel vinátta ríkti milli Stulla og viðkomandi ráðherra var ráðherra eins og þrumuský þegar fundum þeirra bar næst saman. Fá orð fóru á milli þeirra en ráðherra mælti: „Annaðhvort tekur þú þennan síma Sturlaugur og berð hann á þér, eða ég læt setja á þig ökklaband.“ Söguna sagði Stulli mér brosandi. Símann bar Stulli eftir þetta og svaraði í hann samviskusamlega þegar hann hringdi. Með þessum fátæklegu orðum kveð ég vin minn með þakklæti fyrir einstaka vináttu, lærdómsríkt og skemmtilegt samstarf. Óska honum heilla og blessunar á ferð sinni mót roða eilífðarinnar. Ágústu, börnunum og öðrum ástvinum votta ég samúð mína og virðingu.

Einar Njálsson.