Stefanía Vigfúsdóttir fæddist á Húsatóftum á Skeiðum 3. desember 1945. Hún lést 23. maí 2025.

Foreldrar hennar voru hjónin Vigfús Þorsteinsson bóndi, f. 1894, d. 1974, og Þórunn Jónsdóttir, f. 1905, d. 2001, húsfreyja og talsímavörður en á Húsatóftum var símstöð sveitarinnar.

Systkini hennar eru Garðar (látinn), Sigríður (látin), Vilborg, Inga, Þorsteinn (látinn), Alda, Guðjón, Hjördís (látin), Jóhanna (látin), Jón og Þorgeir.

Stefanía ólst upp í foreldrahúsum fyrstu árin en þegar kom að skólaskyldunni og hún þurfti á sjúkraþjálfun að halda, sem ekki gafst í sveitinni, flutti hún þá til stóru systur í Reykjavík vetrarlangt næstu sex árin og þaðan lá leið hennar í Melaskólann og því næst í Hagaskóla þar sem hún lauk skyldunámi. Stefanía útskrifaðist frá Húsmæðraskóla Suðurlands á Laugarvatni vorið 1965, vann það sumar á Laugarvatni en hélt síðan ásamt vinkonu sinni til Washington til starfa fyrir sendiherrahjónin okkar þar.

Haustið 1966 héldu þær stöllur aftur heim en hún hafði varla stigið fæti á íslenska grund þegar hún kynntist lífsförunaut sínum, Þorkeli Hjörleifssyni, f. 3.6. 1945, frá Siglufirði og voru snör handtök; trúlofun í janúar og gifting 25. mars 1967. Hún var aldrei að tvínóna við hlutina heldur gekk jafnan strax í það verk sem fram undan var.

Þau bjuggu á árunum 1967-1969 um tíma bæði á Hofsósi og Eskifirði. Þau eignuðust þrjár dætur, þær eru: Hjördís Eleonora, maki Guðmundur Ragnar Steingrímsson og eiga þau fjögur börn; Þórunn Helga, maki Erik Pálsson og eiga þau þrjú börn; Íris Elfa, maki Hákon Skúlason og eiga þau tvö börn. Barnabarnabörnin eru nú 13 og afkomendur því orðnir alls 25 manna hópur.

Þegar barneignum var lokið hóf Stefanía vinnu hjá Póstinum, á þeim árum lauk hún verslunarprófi frá Fjölbrautaskólanum í Breiðholti, vann síðar hjá Siglingamálastofnun þar til hún réðst til SFR í sjö ár en þaðan til Landssambands lögreglumanna og starfaði þar frá 1990 til starfsloka 2012, lengst af sem skrifstofustjóri.

Útför fer fram frá Bústaðakirkju í dag, 2. júní 2025, klukkan 13.00.

Þú varst minn vetrareldur.

Þú varst mín hvíta lilja,

bæn af mínum bænum

og brot af mínum vilja.

Við elskuðum hvort annað,

en urðum þó að skilja.

Ég geymi gjafir þínar

sem gamla helgidóma.

Af orðum þínum öllum

var ilmur víns og blóma.

Af öllum fundum okkar

slær ævintýraljóma.

Og þó mér auðnist aldrei

neinn óskastein að finna

þá verða ástir okkar

og eldur brjósta þinna

ljós á vegum mínum

og lampi fóta minna.

(Davíð Stefánsson)

Far í friði elsku Bebba mín.

Þinn

Þorkell (Doddi).

Í hjarta mínu er lítið ljós,

sem logar svo skært og rótt.

Í gegnum torleiði tíma og rúms

það tindrar þar hverja nótt.

Það ljósið kveiktir þú, móðir mín,

Af mildi, sem hljóðlát var.

Það hefur lifað í öll þessi ár,

þótt annað slokknaði þar.

Og þó þú sért horfin héðan burt

og hönd þín sé dauðakyrr,

í ljósi þessu er líf þitt geymt,

— það logar þar eins og fyrr.

Í skini þess sífellt sé ég þig

þá sömu og þú forðum varst,

er eins og ljósið hvern lífsins kross

með ljúfu geði þú barst.

Af fátækt þinni þú gafst það glöð,

— þess geislar vermdu mig strax

og fátækt minni það litla ljós

mun lýsa til hinsta dags.

(Jóhannes úr Kötlum)

Takk fyrir allt, yndislega mamma mín.

Elska þig alltaf.

Þín

Hjördís.

Mamma, ó elsku besta mamma mín.

Það er svo ótrúlega sárt og óraunverulegt að skrifa minningargrein um þig. Þú hefur alltaf verið mín helsta fyrirmynd og fasti punkturinn minn í lífinu og ég er svo óendanlega stolt af því að vera dóttir þín. Það hefur oft verið sagt að ég sé svo lík þér, og ég elska það. Þú, fallega og yndislega góða mamma mín.

Þú snertir alla sem kynntust þér. Hákon minn dýrkaði þig, strákarnir mínir dáðu þig og vinkonur mínar elskuðu að vera í þinni návist. Þú varst alltaf boðin og búin að hjálpa, þú varst alltaf til staðar.

Ég veit ekki alveg hvað ég á að gera núna. Í huga mér ert þú alltaf í korters fjarlægð, eða ég alveg að fara að bjalla í þig. Núna verð ég bara að spjalla við þig á annan hátt – hvar og hvenær sem er – því þú ert alltaf í hjarta mínu.

Ég elska þig, elsku besta mamma mín. Ég sé þig síðar.

Þín

Íris.

Elsku hjartans amma. Það er svo óraunverulegt að þú sért farin frá okkur og sorgin er yfirþyrmandi. Við eigum endalaust af minningum og myndum sem er dýrmætt að skoða og rifja upp. Það er óumdeilanlegt að við unnum stærsta pottinn í ömmu-lottóinu, það er enginn eins og þú. Takk fyrir að fylla líf okkar af gleði og ást, gefa alltaf bestu knúsin, ráðin og að nenna að hlusta á okkur tala um hvað sem er.

Lífið er tómlegra án þín en við lofum að halda áfram að dansa og syngja eins og þér einni var lagið, svo lengi sem við lifum.

Fljúgðu hátt, fallegasti ömmuengill.

Þín

Stefanía Karen,
Þorkell Ingi og
Vilborg Pála.

Elsku amma okkar.

Söknuðurinn er mikill, því með brotthvarfi þínu hverfur ómetanlegur hluti af hjarta okkar. Þú varst ekki aðeins amma og langamma – heldur sjálft hjartað í fjölskyldunni og kær vinkona. Með hlýjum faðmlögum, smitandi brosi og róandi nærveru skapaðir þú stað þar sem öryggi, kærleikur og gleði ríktu.

Við eigum óteljandi dýrmætar minningar með þér. Í Skeiðarvogi, Sólheimum og í bústaðnum safnaðist fjölskyldan saman í kringum ykkur afa. Þú tókst gítarinn og lékst á strengina af hjartans gleði með lög sem lifa með okkur áfram. Afi tók undir með sinni djúpu rödd og saman fylltuð þið rýmið af tónlist, hlýju og gleði. Þið tókuð dansspor, buðuð öllum með og allt varð lifandi í kringum ykkur. Þau augnablik geymum við sem fjársjóð.

Þú varst sú amma sem bakaði pönnukökur og fleira góðmeti fyrir alla, ekki aðeins til að fæða heldur til að gleðja. Þú spurðir af einlægni hvernig okkur liði og meintir það. Þú hlustaðir af hjarta, ráðlagðir af visku og faðmaðir þannig að maður fann sig öruggan, séðan og elskaðan. Maður gat alltaf leitað til ykkar afa.

Þú kenndir okkur gildi fjölskyldunnar – að standa saman, hlæja saman, gráta saman og elska af heilum hug. Þú minntir okkur á að lífið er dýrmætt og að gleðin býr oft í smáatriðum: í hlátri við eldhúsborðið, í gönguferð, í lagi sem allir kunna, og í kyrrlátu augnabliki þar sem við vorum einfaldlega saman.

Við þökkum þér af öllu hjarta fyrir allt sem þú gafst okkur – ekki aðeins með verkum þínum heldur með því hvernig þú varst. Þótt þú hafir kvatt þessa jörð, lifir þú áfram í brosi okkar, í ævintýrum, í söngnum, í ilminum af nýbökuðum pönnukökum og í kærleikanum sem við berum áfram til næstu kynslóða.

Við sjáum þig fyrir okkur í faðmi engla, með gítarinn í fanginu og bros á vör. Þú ert áfram með okkur – vakir yfir okkur eins og þú gerðir alltaf.

Við elskum þig alltaf endalaust. Þú verður alltaf hluti af okkur. Þangað til næst elsku amma.

Þín ömmubörn,

Linda Líf, Tinna Líf,
Guðrún, Jenný,
Arnór, Dagur og langömmubörn.

Í dag er til hinstu hvílu borin Stefanía Vigfúsdóttir. Ég kynntist Stefaníu árið 2005 þegar ég hóf störf hjá Landssambandi lögreglumanna þar sem hún var allt í öllu og einstakur samstarfsfélagi. Eins og gengur er erfitt að hefja störf á nýjum vettvangi en á móti mér tók Stefanía, hjartahlý, umhyggjusöm og umfram allt með djúpa þekkingu á málefnasviðinu. Stefanía hafði sérstakt lag á að leita lausna á hinum ýmsu málum og lét sig varða hag allra sem til skrifstofunnar leituðu. Með okkur Stefaníu skapaðist vinskapur og bar ég virðingu fyrir öllum hennar fjölmörgu mannkostum. Nokkur aldursmunur var á milli okkar og veitti hún mér reglulega móðurleg ráð sem enduðu með því að ég talaði um hana sem „mömmu“ þegar vel lá á okkur. Stefanía var mikil fjölskyldumanneskja og lagði upp úr því að vera til staðar fyrir sína nánustu sem og í raun alla sem aðstoð þurftu. Það er of sjaldgæfur eiginleiki í nútímasamfélagi en Stefanía var mikil fyrirmynd í þessum efnum.

Ég kveð Stefaníu með söknuði en hlýju í hjarta og þakka henni fyrir umhyggju, ráð og umfram allt minningar um góða vináttu. Þorkeli og öðrum ástvinum
bið ég allrar blessunar. Blessuð sé minning Stefaníu Vigfúsdóttur.

Páll Winkel.