Guðríður Hannibalsdóttir fæddist á Ísafirði 15. desember 1937. Hún lést á Landakoti 25. maí 2025.

Foreldrar hennar voru Hannibal Valdimarsson, f. 13. janúar 1903, d. 1. september 1991, og Sólveig Ólafsdóttir, f. 24. febrúar 1904, d. 11. maí 1997. Systkini Guðríðar eru Arnór, f. 24. mars 1934, d. 28. desember 2012, Ísleifur (hálfbróðir), f. 11. ágúst 1934, d. 2011, Ólafur, f. 6. nóvember 1935, d. 30. júní 2015, Elín, f. 15. nóvember 1936, Jón Baldvin, f. 21. febrúar 1939, og Ingjaldur (hálfbróðir), f. 17. nóvember 1951, d. 25. október 2014.

Guðríður átti soninn Sigurð H. Magnússon, f. 24. mars 1961, með Magnúsi Skúlasyni arkitekt, f. 1937. Sigurður á tvö börn, Heiðrúnu, f. 1990, og Dagmar Ósk, f. 2001, og þrjú barnabörn. Árið 1966 giftist Guðríður Sveini Jakobssyni jarðfræðingi, f. 1939, d. 2016. Þau skildu. Dóttir þeirra er Hulda Þóra, f. 20. júní 1966, gift Arnari Árnasyni, f. 26. júní 1966, og eiga þau þrjú börn, Hrafnkötlu, f. 1993, Hörn, f. 1996, og Grímni, f. 2004.

Guðríður ólst fyrstu árin upp á Ísafirði. Árið 1946 fluttist fjölskyldan til Reykjavíkur og Guðríður gekk í Laugarnesskóla. Eftir tvö ár fluttu þau aftur vestur, en árið 1952 fluttist fjölskyldan aftur til Reykjavíkur og hefur Guðríður verið að mestu búsett í Reykjavík.

Eftir gagnfræðapróf stundaði Guðríður tungumálanám í Bretlandi. Henni líkaði vel lífið í London, enda góð málamanneskja. Eftir að hún fór á vinnumarkaðinn við heimkomuna starfaði hún fyrst hjá Ríkisspítölunum, síðan tók við langur starfsferill við Útvegsbankann þar sem hún var lengst af ritari bankastjóra. Síðar vann hún við skrifstofustörf hjá Þvottahúsi ríkisspítalanna og lauk sínum starfsferli í Hlíðaskóla.

Guðríður vann í Privat Banken í Kaupmannahöfn 1966 til 1968. Við heimkomuna bjó hún börnum sínum heimili í Hraunbæ en var svo lánsöm 1969 að fá nýja íbúð í verkamannabústöðum í Hörðalandi og bjó þar til dánardags.

Guðríður var sannur Ísfirðingur og var virkur félagi í Ísfirðingafélaginu, Vestfirðingafélaginu og Djúpmannafélaginu. Eftir að hún fór á eftirlaun hélt hún tryggð við sinn gamla vinnuveitanda og sótti ýmsa viðburði hjá Íslandsbanka (sem hafði sameinaðist Útvegsbankanum), sótti spænskunám af kappi og fór reglulega í kirkjukaffi í Dómkirkjunni. Henni leið best að hafa nóg fyrir stafni og hikaði ekki við að fara allra sinna ferða í strætó. Hún var mikil sólarmanneskja og naut þess að sóla sig, hvort sem var á ströndum Spánar eða svölunum í Fossvogi.

Útför Guðríðar fór fram í kyrrþey að ósk hennar.

Amma Guja var ekki hin dæmigerða amma. Hún gaf sjálfri sér nafnið Amma Crazy. Þar með var komin klár vísbending um að hér væri komin amma sem stæði utan við hinn hefðbundna ramma. Og amma naut þess að bera nafn með rentu. Hún tók okkur barnabörnin í heimsókn á Reðursafnið og sá til þess að allir sem þar voru væru ekki í neinum vafa um að hér væri hún komin með barnabörnin sín. Þegar hún kom til Edinborgar í háskólaútskrift Hrafnkötlu blikkaði hún tvítugan þjóninn af miklum krafti og þegar hún heyrði að hann væri að skipuleggja ferðalag til Íslands skildi hún eftir fyrir hann alls kyns meðmæli um næturlífið í Reykjavík. Ekkert fannst ömmu skemmtilegra en að kenna okkur börnunum íslensk blótsyrði þegar við komum til Íslands í heimsókn, en hún leiðrétti aldrei íslenskuna okkar eða skammaði fyrir að nota ekki rétta íslenska orðið þegar orðaforðann þraut. Hún var mikil málamanneskja og sótti spænskutíma fram að áttræðisaldri.

Við hlógum oft að hinum ýmsu uppátækjum „Ömmu Crazy,“ en amma var stór hluti af okkar tilveru. Hún þreyttist aldrei á að ferðast til Skotlands til að fagna með okkur stórum (og smáum) áföngum og var alltaf til í allt. Amma sagði oft söguna af því þegar Hörn var smábarn og Hrafnkatla, 4 ára, sagði „amma, we're twins“. 25 árum síðar var amma enn að segja þessa sögu og hló hátt. Hún kenndi Grímni sérstaka kveðju – „Hæ Gæ“ – þegar hann var varla eins árs. Þessi kveðja hefur síðan átt fastari sess í orðaforða okkar fjölskyldu en við vildum líklega viðurkenna.

Það er nokkuð víst að amma var ekki mikið fyrir bakstur, en það var ekki hægt að stíga inn fyrir þröskuldinn hjá henni í Hörðalandinu án þess að vera boðið kakómjólk, kók, Oreos, súkkulaðirúsínur og besta sætið í stofunni. Á meðan sat amma á einhverjum stólgarmi og vildi ekki heyra minnst á annað.

Og hún lá ekki á skoðunum sínum. Amma lét þig vita af því ef henni fannst sjónvarpsmyndavalið lélegt (þ.e. ef Denzel Washington var ekki í aðalhlutverki) en hún gat líka alveg fundið upp á því að horfa á „eitthvert rusl“ (t.d. School of Rock) sem endaði ævinlega með því að við vorum dregin út á gólf til að dansa með henni í lokasenunni. Hún fussaði og sveiaði ef við klæddumst ljósum litum eða drapplituðu. Sjálf vildi hún vera í kóngabláu, og með rautt „French tip“-naglalakk. Hún elskaði að velja fyrir okkur föt og jafnvel þótt við værum ekki til staðar valdi hún alltaf réttu hlutina fyrir okkur (þó hún væri kannski aðeins of veik fyrir feldum).

Amma hafði sterkar skoðanir á hlutunum og við vorum ekki alltaf sammála. Þegar við glímdum við valkvíða brýndi amma fyrir okkur mikilvægi þess að taka afstöðu. Hún veigraði sér ekki við að klæða gínur úr fötunum í búðum ef þar var að finna akkúrat réttu stærðina eða litinn og við vorum of feimin til að biðja um það.

Ömmuhlutverkið var stór hluti af sjálfsímynd ömmu. Hún sýndi ást sína á sinn hátt en með örlæti – hún kenndi okkur meira en við áttuðum okkur á. Við kveðjum hana eins og hún kvaddi okkur iðulega: Love jú, beibí.

Hörn, Hrafnkatla
og Grímnir.

Elsku amma – þessi sem vildi alltaf mjólkina á undan – drottningin af Crocs og kjólum!

Það er eitthvað sérstakt við ömmur. Þær eiga alltaf nóg af sögum, skoðunum … og ef þær eru eins og mín amma, þá líka stærri fataskáp en maður sjálfur – og þar inni eru kjólar frá öllum áratugum nema núverandi.

Amma mín var samt ekki einhver venjuleg amma sem bakaði kleinur og hlustaði á Útvarp Sögu. Nei, hún var með stíl – þangað til Crocs-skórnir tóku við. Þá vissi maður að einhver þróun hefði átt sér stað … eða að heimurinn væri að enda.

Hún var ekki af þöglu kynslóðinni, hún fæddist bara óvart of snemma. Ef hún hefði tilheyrt núverandi aldamótakynslóð væri hún með mastersgráðu í kynjafræði og héldi úti hlaðvarpi sem héti eitthvað eins og: „Ekki núna, amma er að tala.“

Við áttum okkar tímabil. Sum slæm en önnur mjög góð. Eins og þegar ég var nýbúin að eignast elstu dóttur mína og hún leit á mig, kinkaði kolli og sagði: „Já, það er ekkert grín að eiga barn.“ Og það var einmitt það sem gaf mér styrkinn – þessi einfalda, hreinskilna viðurkenning frá konu sem hafði gengið í gegnum sitt.

Ein af fyrstu minningunum mínum af ömmu er að fara með henni í leikhús – og í Kringluna, þar sem ég fékk að velja mér kjóla. Nú eru það dætur mínar sem hoppa um í þessum kjólum. Þær eru prinsessur. Hún var drottning. Ég er bara sú sem þarf að þvo kjólana.

Hún var líka sú sem hringdi í mig eftir skóla. Og stundum bað hún mig um að spila á píanóið fyrir sig í gegnum síma. Eitt skiptið gleymdi ég símanum uppi á píanóinu. Hún hlustaði líklega á mig æfa sama lagið í þrjátíu mínútur. Hún erfði þetta sem betur fer ekki við mig, sem var ólíkt henni.

En það sem stendur mest upp úr er hversu fallega hún kvaddi. Það var eins og hún vissi upp á sekúndu hvenær rétti tíminn væri til að fara. Í fyrsta sinn – og eina – fór hún hljóðlega út úr samkomu. Öll vorum við hissa. Hún sem yfirleitt hefði þurft sviðsljósið, hljóðnema og kannski smá konfettí.

Takk fyrir allt elsku amma. Fyrir kjólana, tískuráðin, píanóáhugann og að vera þú. Þú varst einstök. Og þú yfirgafst sviðið á þann hátt sem aðeins stórleikarar gera – hljóðlega, en eftirminnilega.

Heiðrún.

„Ertu ólétt?“ spurði Guja mig í fjölskylduboði hjá Ellu systur sinni á Flúðum sumarið 2011, þegar ég þorði varla sjálf að trúa því og var ekki búin að tilkynna neinum að ég ætti von á barni. „Þetta er strákur, og hann kemur á afmælinu mínu, 15. desember,“ bætti Guja við.

Þrátt fyrir aðvörunarorð pabba míns um að í Guju systur hans byggi norn og ég skyldi taka þetta alvarlega var ég fullviss um að barnið kæmi ekki fyrr en í lok desember eins og lagt var upp með og var því alls óviðbúin þegar drengur lét sjá sig nokkru eftir miðnætti þann 16. Guðríður reyndist sannspá, enda virtist hún búa yfir sjötta skilningarvitinu og gat iðulega komið manni á óvart með því að skynja það sem bjó undir niðri.

Það var ekki alltaf þægilegt þegar hún vakti máls á einu og öðru. Guja gat verið hornótt, hvöss og beinskeytt. Að sögn pabba bar hún með sér lyndisfar formæðra og -feðra af Ströndum, var skapstór og stolt, trygg sínu fólki en langrækin og gleymdi engu. En undir hrjúfu yfirborðinu sló viðkvæmt hjarta sem hún hafði klætt brynju til að verja sig. Hún bar mörg ör eftir þær hildir sem hún háði á stormasamri ævi, og hún var hvorki sjálfri sér best né sínum nánustu meðan áfengið hélt henni í heljargreipum fram eftir aldri.

En sú Guja sem birtist í bréfum pabba þegar hann bjó í Bandaríkjunum um 1960 er fjörug og full af þrá. Henni finnst að sér þrengt hér á norðurhjara eftir vetursetu í Englandi, er útsjónarsöm með að biðja Dollie og Dóru og fleiri flugfreyjur um milligöngu um skó- og kjólakaup, sem pabbi sendi svo til baka með Loftleiðavél til að komast hjá tolli. Seinna fengum við Hulda dóttir hennar að klæða okkur upp í ballkjólana hennar í Hörðalandinu, og þeir voru sko ekki af verri endanum.

Guja var fluggreind og skörp, og sá mikið eftir því að hafa ekki gengið menntaveginn. Tungumál lágu vel fyrir henni, hún segir pabba að foreldrar þeirra hafi lokað hana inni í viku eftir Englandsdvölina því hún hafi ekki komið upp orði á íslensku nema með breskum hreim. Á sama hátt tileinkaði hún sér dönskuna þegar hún var í Köben um skeið og talaði alltaf eins og innfædd. Hún bætti svo við sig spænsku upp úr fimmtugu, og fór í mörg sumur á tungumálaskóla á Spáni þar sem hún gat sameinað áhugann á námi og sólböðum.

Fyrsta minning mín um Guju föðursystur mína er einmitt úr sumri og sól í Selárdal á sjöunda áratugnum. Sennilega hjálpa gömul myndaalbúm til, þarna er hún elegant og kekk eins og kvikmyndastjarna á göngu upp í Vatnahvilft með foreldrum mínum og okkur krökkunum, og ég heyri fyrir mér hásan hláturinn bergmála í fjöllunum.

Á milli okkar frænkna var strengur og væntumþykja sem við fundum báðar fyrir. Það brást ekki að hún hringdi í mig á afmælinu mínu og ég gerði slíkt hið sama á hennar, og þá gátum við talað endalaust um allt en eiginlega mest um ekkert. Það var af henni dregið þegar hún svaraði mér í símann rétt fyrir jól, og skömmu síðar var ljóst að síðasta baráttan var hafin. Ég kveð Guju frænku mína með sömu orðum og við lukum öllum okkar samtölum: „Love you!“

Sólveig Ólafsdóttir.