Guðmundur Hólm Hjörleifsson fæddist í Hafnarfirði 20. nóvember 1948. Hann lést á Royal Infirmary-spítalanum í Edinborg 7. maí 2025.

Foreldrar hans voru Hjörleifur Elíasson, f. 22.2. 1922 í Tungu, Gaulverjabæjarhreppi í Árnessýslu, d. 18.11. 1988 í Danmörku, og Guðmunda Guðbjartsdóttir, f. 27.3. 1920 í Hafnarfirði, d. 22.5. 2010. Guðmundur kvæntist 15. desember 1973 Jennýju Þórisdóttur, f. 23.5. 1949, d. 30.5. 1922. Foreldrar Jennýjar voru Þórir Jónsson, f. 10.5. 1905, d. 27.9. 1979, og Helga Laufey Júníusdóttir, f. 22.9. 1914, d. 29.1. 2008. Börn Guðmundar og Jennýjar eru Helga Laufey, f. 11.8. 1970, hennar maki er Arnar Borgar Atlason, f. 16.9. 1969 og þeirra börn Guðmundur Atli Arnarsson, f. 1.12. 1992 hans unnusta Brigita Tyscenko, f. 1.4. 1990, þeirra barn Freyja Lóa, f. 30.12. 2022, Saga Ísafold Arnarsdóttir, f. 13.5. 1994 hennar unnusti Ernir Sigmundsson, f. 24.4. 1996, þeirra börn Emma Móey, f. 6.2. 2022, og óskírð Ernisdóttir f. 28.5. 2025. Elías Fannar Arnarsson, f. 16.4. 1997, hans unnusta Hildur Hrönn Arnarsdóttir, f. 18.3. 1997. Hekla Sóley Arnarsdóttir, f. 19.9. 1999. Guðmunda María, f. 1.6. 1972, d. 12.3. 2021, hennar barn Melkorka Jenný Gunnarsdóttir, f. 26.3. 1998, hennar unnusti Garpur Fletcher, f. 6.5. 1996. Hennar barn er Elmar Eron Sindrason, f. 17.4. 2019. Róbert Atli, f. 15.6. 1982, hans maki Valgerður María Sigurðardóttir, f. 30.6. 1981, þeirra börn Arnar Leó Róbertsson, f. 3.9. 2018, og Bríet Elka Róbertsdóttir, f. 2.2. 2020.

Systkini Guðmundar eru Ásgerður Sveindís Hjörleifsdóttir, f. 13.6. 1942, d. 15.12. 2024, Elías Hjörleifsson, f. 2.4. 1944, d. 20.4. 2001, Magnús Hjörleifsson, f. 10.5. 1947. Hálfsystkini Guðmundar samfeðra eru Jens Finnur, f. 30.3. 1958, og Ingibjörg, f. 16.2. 1959.

Guðmundur ólst upp í Hafnarfirði og lærði matreiðslu, hann starfaði til sjós lengst af sinni starfsævi lengst á Eldborginni og hjá Sjólaskipum. Hann lauk sinni starfævi til sjós hjá Fiskiðjunni.

Útför Guðmundar verður gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
3. júní 2025, klukkan 13.

Þegar ég hugsa til baka þá er mín elsta minning frá því að ég er niðri á Hafnarfjarðarhöfn að horfa á Eldborgina sigla inn og spennan er mikil því pabbi var að koma heim. Síðan þá ólst ég upp þar sem fjarvera þín var mikil vegna vinnu þinnar en ég var alltaf svo hrifinn og stoltur að segja að pabbi minn ynni á stóru skipi. Þær eru ótal minningarnar sem fljúga í gegnum huga manns þegar maður þarf að kveðja föður sinn. Sitja þá þær bestu ofarlega í huga mér eins og þegar ég fékk aðeins níu ára gamall að fara með þér á sjóinn fylgjast með hvernig lífið um borð í togara er, sjá þig matreiða ofan í svanga menn. Síðar meir þótti mér vænt um að hafa fengið að sigla með þér, fyrst sem messagutti og síðar sem háseti á sama togara. Einnig man ég eftir því þegar þú varst að leysa af á St. Jósefsspítala þegar ég hjólaði til þín og fékk alltaf íspinna, klapp á kollinn og sagt að skila því til mömmu að þú ætlaðir bara að taka einn golfhring áður en þú kæmir heim.

Ég man alltaf eftir því þegar ég fór með þig í flugtúr þar sem ég leyfði þér að taka í vélina og fljúga henni yfir Snæfellsjökul og sá að þú varst svo stoltur af mér og seinna þegar þú komst með mér til Brussel og fékkst að sitja með okkur frammi í.

Önnur minning þegar við keyrðum frá Brussel til Frakklands til að upplifa það með eigin augum að Ísland væri að spila á stórmóti í fótbolta, eitthvað sem við héldum að við myndum aldrei upplifa.

Það eru svo margar góðar minningar að lengi mætti telja en svo reið ógæfan yfir okkur þegar miðbarnið þitt og systir mín féll frá og skömmu síðar fór mamma. Við horfðum á þig fara í gegnum þá sorg með æðruleysi og þú varst þarna fyrir okkur og við fyrir þig.

Þegar ég fer í gegnum þann tíma þá er ég svo þakklátur að hafa fengið þig sem föður. Ég er þakklátur að börnin mín hafi fengið þann tíma til að kynnast afa sínum og það að í síðasta skiptið náðir þú að taka eina skák við þau áður en þú kvaddir og sagðir: „Við sjáumst svo þegar ég kem heim frá Skotlandi.“

Elsku pabbi, ég átti ekki von á að fá þig ekki heim aftur en er samt svo feginn að hafa náð að koma til þín og kveðja þig. Ég mun minnast þín fyrir góðmennsku þína, listræna hæfileika og skopskyn sem bara við tveir skildum. Við munum öll sakna þín.

Hvíldu í friði elsku pabbi.

Róbert Atli Guðmundsson

Elsku pabbi, það er komið að kveðjustund og þegar ég fer yfir farin veg er margs að minnast, bæði gleðistunda og sorgarstunda. Þú varst listrænn, mjög góður að tefla, kenndir mér mannganginn. Því þér þótti mikilvægt að kunna að tefla. Þú elskaðir að spila golf og áttum við margar góðar stundir saman á golfvellinum, bæði hérlendis sem erlendis, þótti mér vænt um að þú vildir alltaf vera með mér í liði á golfvellinum.

Þú elskaðir að hafa fjölskylduna í kringum þig þó svo að þú hafir kannski látið mömmu um að sinna krökkunum að mestu, en ef eitthvað bjátaði á eða þurfti að taka á stóðst þú upp og gekkst í málið. Síðustu ár voru þér og okkur erfið, fyrst að missa Maríu og svo mömmu ári seinna, þú tókst þessu af æðruleysi en það fór ekki á milli mála hve erfitt þetta reyndist þér. Núna er þú farinn og vil ég trúa því að þú sért kominn í þeirra faðm.

Mig langar að kveðja þig með þessu ljóði eftir Má Elíson sem á svo vel við. Það lýsir því vel hvernig mér líður þegar ég hugsa um þig, full þakklætis að hafa haft þig í lífi mínu og full af trega yfir því að þú sért farinn. Þú varst mikill unnandi ljóða og því finnst mér það viðeigandi. Góða ferð í sumarlandið elsku pabbi, þangað til næst. Góða ferð.

Þú sem gafst mér göfugt líf og list

loks þú gekkst á vit við aðra vist.

Og þegar ég með söknuði þig kveð

ég þarf að láta fylgja kveðju með,

hve sárt mér finnst að hafa þig nú misst.

Þín hagleiksmikla hönd sem gaf mér allt,

sem hafði listaaflið þúsundfalt.

Mér kenndir lífsins kúnstir við og við

að veikum mætti stóðstu mér við hlið.

Með réttlátt mat sem stundum var þó
kalt.

Er gekk ég út í lífið list var ein

að læra bæði Einar Ben og Stein.

„Og mannganginn hann muna ávallt skal

og músíkin var talin sjálfsagt val.

Þín stefnuskrá var ætíð hrein og bein.

Er fyrir sjónum líður æviskrá

og sorgarleikur herjar hug minn á.

Þá ég aðeins tel þann manninn mesta,

minn föður – er ég taldi æ hinn besta.

Oft ég sjálfan mig í þér ég sá.

Helga Laufey
Guðmundsdóttir.

Enginn veit hvenær fyrsti hringur golfsins var leikinn. Fyrstu skriflegu heimildir eru frá 1457, en þá bannaði James Skotakonungur leikinn þar sem hann truflaði æfingar bogamanna í grennd við Edinborg. Við vitum aftur á móti að 500 árum síðar eða þar um bil fæddist í Hafnarfirði drengur sem hlaut nafnið Guðmundur Hólm Hjörleifsson. Sonur hjónanna Hjörleifs Elíassonar og Guðmundur Gíslínu Elku Guðbjartsdóttir. Líkt og með bogamennina átti golfið eftir að heilla Guðmund.

Guðmundur var þó svo margt fleira en golfari. Hæglátur, vandvirkur, góðlegur og umfram allt vinalegur fjölskyldumaður. Vanmetinn listamaður, hvort sem það var í myndlist, skáklist eða matargerðarlist. Þegar ég kynntist honum fertugum man ég fyrst eftir máltíðunum sem mér fannst eiga heima á bestu veitingastöðum. Steikurnar frábærar en fiskurinn hans sló öllu við. Við vorum ólíkir en áttum þó alltaf vel saman, ég skil ekki enn hvernig þessi maður sem hafði svo gott auga fyrir smáatriðum og fíngerðari hlutum gat haft þolinmæði fyrir mér tvítugum manni sem var á allt öðrum stað og gat eins horft á hluti með lokuðum augum sem skiptu Guðmund miklu máli. Hann kenndi mér margt sem ég hef lært að meta hægt og bítandi með árunum. Flest það sem ég kann í eldhúsi sem og allar óskrifuðu reglurnar á golfvellinum. Alla þessa litlu hluti sem svo gjarnan gleymast í erli daglegs lífs og fáum finnst skipta máli. Lítil minningabrot sem skjótast upp í hugann eru: Garðsláttur þar sem öllum sóleyjum, túnfíflum og gleymméreium er hlíft. Grill í útilegu, þar sem hlaðnar voru hlóðir fyrir fjóra til fimm potta. Hrærð bernaise frá grunni, enginn afsláttur gefinn á meðlætinu og steikin lungamjúk. Augnatillit og bros yfir einhverjum kvenkyns hávaða. Mest finnst mér þó um vert með hvaða hætti samferðamenn minnast hans, það segir að mínu viti allt.

Síðustu árin í lífi tengdapabba mörkuðust af missi. Missi sem getur leikið fólk svo grátt. Hann tókst á við hann af æðruleysi, þó svo að líf hans væri að eilífu breytt. Hann fór sína leið og gerði hlutina á sinn hátt.

Tengdapabbi elskaði golf, var naskur, seigur og góður í því. Besti hringur hans var 71 högg og hola í höggi er á afreksskránni. Við Helga vorum svo lánsöm að fara með honum í nokkrar ógleymanlegar ferðir til að iðka íþróttina. Minningarnar lifa en dauðir hlutir ekki.

Það er kannski við hæfi að síðasti leikur Guðmundar fór fram svona nálægt uppruna golfsins. Leiksins sem hann unni svo mikið að á tímabili hefði átt að banna honum, eins og bogamönnum kóngsins, ástundun. Hans lið vann síðasta leikinn, hann missti síðasta púttið þótt það hefði verið gott. Sú minning sem ég geymi hjá mér úr þessari síðustu ferð er sælusvipur á andliti hans í góðu veðri, í góðum hóp á góðum stað.

Hvíl í friði Guðmundur.

Arnar Borgar Atlason.

Það er með þakklæti og hlýju í hjarta sem við minnumst kærs föðurbróður míns, Guðmundar, sem lést á dögunum. Ég var mikið inni á heimili hans og Jennýjar sem krakki, að leika við dætur hans, Helgu Laufeyju og Maríu. Samband þeirra bræðra, pabba og Guðmundar, var alla tíð mikið og náið og brölluðu þeir mikið saman í gegnum tíðina. Einnig var samband þeirra systkina alla tíð náið og gott, og ekki nema örfáir mánuðir síðan systir þeirra hún Dídí kvaddi okkur.

Full tilhlökkunar héldum við saman til Skotlands fyrir stuttu ásamt þeim bræðrum í fimm daga golfferð, sem endaði ekki alveg eins og við höfðum gert ráð fyrir. Í dag þökkum við fyrir þær dýrmætu stundir sem við áttum saman á golfvellinum í Skotlandi í fallegri náttúru og í litla bænum Aberlady, Guðmundur á golfbílnum að gefa okkur góð ráð um púttin og leikinn.

Guðmundur var ekki aðeins kokkur – hann var einnig listamaður með mikla hæfileika til að mála. Mörg málverk eru til eftir hann og er ekki langt síðan hann hélt sýningu með verkum sínu. Það var ánægjulegt að sjá hann láta listrænu hæfileikana blómstra og fanga heiminn á sinn hátt með pensli og litum.

Við rifjum líka upp ógleymanlega ferð þeirra bræðra um landið eitt sumar, þar sem allt byrjaði vel – þangað til Guðmundi varð stöðugt heitt og hann fór að svitna óeðlilega mikið. Magnús bróðir hans varð áhyggjufullur og hélt að hann væri hugsanlega að veikjast. Guðmundur endaði því ber að ofan stóran hluta ferðarinnar. En þegar þeir komu heim og Magnús sótti dóttur sína Silju settist hún inn í bílinn og sagði með undrun: „Pabbi, af hverju ertu með sætishitann í gangi svona hátt – í sumarhita?“ Þá rann upp fyrir honum ljósið – það var hitinn í bílsætinu allan tímann sem hafði valdið svitanum hjá Guðmundi! Þeir hlógu báðir dátt að þessu eftir á.

Takk fyrir allt, megi minning þín lifa.

Erla og Óli.