Jóhannes Harnald Ásbjarnarson fæddist í Stykkishólmi 7. janúar 1952. Hann lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi 15. maí 2025.

Foreldrar Jóhannesar voru Ásbjörn J. Guðmundsson bifreiðarstjóri frá Höfða í Eyjahreppi, f. 23.11. 1934, d. 13.1. 1997 og Jóhanna Karólína Harríet Jóhannesdóttir hjúkrunarfræðingur, f. 1.11. 1928 í A-Holtstein í Þýskalandi, d. 23.2. 2017.

Systkini Jóhannesar sammæðra voru þau: Gunnar, f. 26.4. 1953, og Margrét, f. 17.5. 1957. Samfeðra átti Jóhannes sjö systkini: Guðmund, f. 13.2. 1956, d. 25.12. 2017, Jón, f. 11.3. 1958, d. 7.4. 2011, Guðrúnu, f. 18.4. 1959, Ólöfu Guðrúnu, f. 9.9. 1959, Ásgerði Lindu, f. 8.8. 1961, Arnberg, f. 14.7. 1963, og Sigurð, f. 11.3. 1964.

Eftirlifandi sambýliskona Jóhannesar er Lára Ósk Sigurðardóttir, f. 7.7. 1966. Dóttir þeirra er Erla Guðrún vélfræðingur, f. 29.7. 1993.

Fyrstu ár ævinnar ólst Jóhannes upp hjá ömmu sinni í Holstein í Þýskalandi en um fimm ára aldur fluttist hann aftur til Íslands til móður sinnar á Kársstöðum í Helgafellssveit. Á unglingsárum hleypti hann heimdraganum og réð sig til búskaparstarfa á ýmsum sveitabæjum, m.a. í Landeyjum. Síðan flutti hann til Reykjavíkur og fékkst við margvísleg verkamannastörf. Þegar hann hafði aflað sér tilskilinna ökuréttinda starfaði hann sem bílstjóri í fjölda ára. Síðar réð hann sig til sjós. Á fullorðinsárum menntaði hann sig á ýmsum sviðum sem tengjast sjómennskunni. Hann tók þau skipstjórnarréttindi sem voru í boði við stýrimannaskólann á Dalvík og útskrifaðist þaðan vorið 1992. Í mörg ár gerði hann út sinn eigin bát og reri m.a. frá Hrísey og Grímsey. Hann lauk fyrsta stigi í vélstjórn við Verkmenntaskólann á Akureyri 1994.

Lára og Jóhannes kynntust árið 1985 og árið eftir hófu þau sambúð. Eftir að þau Lára eignuðust Erlu Guðrúnu hætti Jóhannes sjómennsku og hóf störf í landi á nýjan leik. Um nokkurra ára skeið starfaði hann hjá Akureyrarbæ og tók síðan aftur til við leigubílaakstur þar sem hann lauk starfsævinni.

Jóhannes var mjög hæfileikaríkur. Hann lærði nótnalestur og orgelleik hjá Jakobi Tryggvasyni og síðar fiðluleik hjá Gunnari H. Jónssyni. Hann spilaði á fjölda hljóðfæra, var með eigin hljómsveit og um tíma í hljómsveit Finns Eydal. Þá var hann snjall handverksmaður, lagði fyrir sig tréskurð og stundaði skotveiði á meðan heilsan leyfði honum að arka til fjalla á hreindýraslóðum. Jóhannes glímdi við hjarta- og æðasjúkdóma sem að endingu lögðu hann í valinn á Landspítalanum.

Útför Jóhannesar fer fram frá Glerárkirkju í dag, 3. júní 2025, klukkan 13.

Sennilega hef ég verið 7 ára gamall þegar ég hitti Jóhannes hálfbróður minn í fyrsta skipti. Hann var 12 árum eldri en ég og kom eins og stormsveipur inn í tilveru mína. Glaðlyndur, kröftugur, kjöftugur og glettinn mætti hann til að heilsa upp á föður sinn sem kynnti hann fyrir mér og systur minni.

Starfsferill Jóa var afar fjölbreyttur. Hann naut takmarkaðrar skólagöngu framan af ævinni sem er afar sorglegt, því hann var snjall og sjálfmenntaður á ýmsum sviðum. Sem dæmi um slíkt má nefna að fyrir honum gengu skotveiðar ekki bara út á það að hirða og handleika byssu og halda á skytterí. Það þurfti auðvitað að kunna skil á þessum kaliberum, uppruna þeirra og þeim útreikningum sem þau byggja á. Þannig var með alla hluti. Hann varð að skilja þá til hins ýtrasta.

Jói hafði mjög sterkar skoðanir á hinum ýmsu samfélagsmálum og var ómyrkur í máli þegar hann sagði hug sinn. Ég er ekki frá því að þegar hann var í ham þá hafi með hverjum þremur orðum sem hann tjáði sig verið að finna eitt blótsyrði og annað gífuryrði.

Um tíma hellti Jói sér út í ættfræðigrúsk og gekk þar lengra en flestir. Þegar hann, sem var búsettur á Akureyri, fann það út að ættingi sinn byggi á Húsavík dreif hann sig þangað, bankaði upp á, kynnti sig og hermdi upp á hann frændskapinn. Frændinn var forviða en bauð gesti til stofu. En þessi heimsókn varð upphaf að gagnkvæmri vináttu og mörgum samverustundum þeirra. Þessi samskipti voru um margt einkennandi fyrir Jóa. Hann var mjög trygglyndur og með afbrigðum ættrækinn. En ættræknin er sérstök fyrir þær sakir að hann ólst ekki upp hjá föðurfólki sínu heldur bar sig eftir því að kynnast því eftir að hann varð fullorðinn. Það frumkvæði var komið frá honum.

Jói spilaði á fjölda hljóðfæra og spilaði í hljómsveitum. Einhverju sinni auglýsti forsvarsmaður hljómsveitar eftir hljómborðsleikara. Jói svaraði auglýsingunni. En þegar hringt var til að bjóða honum að spila með bandinu var hann farinn á sjó. Þennan vetur bjuggum við saman í foreldrahúsum. Þá var Jói með saxófón sem hann æfði sig á öllum stundum. Ég var búinn að fá meira en nóg af þessum blástursæfingum og var því ekki besti maðurinn til að tala máli hans við hljómsveitarstráka í leit að nýjum félaga. „Spilar hann virkilega á 11 hljóðfæri?“ spurði auglýsandinn. Betri maður en ég hefði örugglega hrósað bróður sínum fyrir afbragðsfærni með hin ýmsu hljóðfæri. En raunamæddum litla bróður var einfaldlega ekki hrós í huga.

Ég var sérstaklega stoltur af Jóa þegar hann dreif sig í skipstjórnarnám kominn nærri fertugu. Þar naut hann sín vel. Hann sagði mér einhverju sinni frá félaga sínum sem átti í basli með námsefnið. Jói hafði fremur litla samúð með þeim ágæta manni og sagði: „Ég veit ekki hvað hann er að kvarta. Hann er þó gagnfræðingur.“

Ég kveð Jóa með stolti og þakklæti fyrir góðan bróður. Mæðgunum Láru og Erlu Guðrúnu votta ég innilegustu samúð mína.

Sigurður Ásbjörnsson.

Ég kynntist Jóa mági mínum um 1980, við urðum strax góðir kunningjar. Hann með sinn litríka og óheflaða húmor sem ég kunni vel að meta. Jói var frændrækinn, hringdi eða kom fyrirvaralaust. Þegar hann hringdi bjöllunni og kíkti við vissi maður strax að það yrði skemmtilegt kvöld fram undan, mikið hlegið og spekúlerað. Jói flutti líka fréttir af fólkinu sínu því hann var í sambandi við flesta. Jói átti erfiða æsku og var það alltaf í huga hans í gegnum árin.

Hann var mikill pælari og brallaði ýmislegt í gegnum ævina. Jói var góður hljóðfæraleikari, lék í hljómsveitum hér áður fyrr. Hann kom stundum með nikkuna í bústaðinn til okkar Gunnu og þá var heldur betur sungið og spilað og mikið fjör. Hann var með bát og stundaði sjóinn, dró björg í bú og hafði gaman af. Útskurður var eitt af því sem hann tók sér fyrir hendur, gekk þar alla leið líka, renndi skálar og ýmsa muni. Kenndi á námskeiðum, gaf og seldi muni sem hann gerði svo listilega. Við erum svo heppin að eiga nokkra hluti eftir hann. Á Akureyri keyrði hann leigubíl og stundaði aksturinn af kappi eins og annað sem hann tók sér fyrir hendur, það var ekki nóg að eiga einn bíl, þeir urðu allavega að vera tveir. Sumar, vetur, innanbæjar og utan.

Ljósið í lífi Jóa var stelpurnar hans tvær, Lára og Erla Guðrún. Alltaf talaði hann um hana Láru sína með aðdáun og virðingu, hann var samt kannski ekki alltaf auðveldur í samskiptum, með sína dynti, sérvisku og sparsemi. Erla dóttir hans var síðan augasteinninn hans. Hann gerði allt sem í hans valdi stóð fyrir hana og voru þau eftir því sem ég best veit mjög náin. Missir þeirra er mikill og votta ég þeim mína dýpstu samúð.

Jón Helgi Guðmundsson.