Guðmunda Katrín Sigurðardóttir fæddist 12. mars 1949 á Ísafirði. Hún lést 24. maí 2025 á Landspítalanum eftir skammvinn veikindi.

Foreldrar hennar voru Sigurður Hjartarson bakarameistari frá Ísafirði, f. 20.5. 1930, d. 20.12. 2012, og Bára Jónsdóttir húsmóðir frá Hafnarnesi á Fáskrúðsfirði, f. 25.8. 1931, d. 4.6. 2019.

Systkini Katrínar eru Þóra Margrét, f. 29.10. 1950, Jóna Hjördís, f. 14.7. 1953, og Sigurður Ingvar, f. 6.12. 1962.

Katrín giftist 1. nóvember 1969, Þorgils Þorgilssyni matreiðslumeistara, f. 16.2. 1950. Foreldrar Þorgils voru Þorgils Þorgilsson klæðskerameistari frá Snæfellsnesi, f. 18.7. 1915, d. 31.3. 2006, og Steinunn Jóhannsdóttir húsmóðir frá Hafnarfirði, f. 16.6. 1919, d. 26.11. 1991.

Börn Katrínar og Þorgils eru: 1) Steinunn Bára, f. 20.7. 1968, sjúkraliði. Hún var gift Þorláki Richard Richardssyni, f. 24.6. 1969, þau skildu, börn þeirra eru: a) Viktor Richardsson, f. 25.6. 1989, í sambúð með Maríu Dagbjörtu Sveinsdóttur McEvoy, þau eiga tvö börn, Unu og Kormák, b) Katrín Richardsdóttir, f. 22.9. 1995, hún á tvö börn, Óðin Inga og Rökkva Þór, c) Kolbrún Richardsdóttir, f. 22.6. 2005, í sambandi með Jökli Inga Kjartanssyni. 2) Sigríður Elfa félagsráðgjafi, f. 4.1. 1973, barnsfaðir hennar er Þórir Heiðar Þorsteinsson, barn þeirra er: a) Arnar Leó Þórisson, f. 5.1. 1996. Hún giftist Bjargmundi Jónssyni, f. 1.8. 1974, og eru börn þeirra: b) Tinna Björk Bjargmundsdóttir, f. 30.3. 2001, í sambúð með Friðriki Óla Kristinssyni, f. 20.6. 2000, saman eiga þau Andreu Nótt, f. 10.7. 2024, c) Elísa Anna Bjargmundsdóttir, f. 11.9. 2005, í sambandi með Brynjari Loga Sölvasyni. 3) Þorgils lögmaður, f. 24.5. 1980, kvæntur Kristjönu Ruth Bjarnadóttur, f. 2.12. 1979, börn þeirra eru: a) Þorgils Þorgilsson, f. 23.9. 2005, í sambandi með Guðrúnu Jónu Sturludóttur og b) Birnir Valur Þorgilsson, f. 19.12. 2006, í sambandi með Birnu Karen Káradóttur.

Katrín fæddist á Ísafirði en fluttist fimm ára til Fáskrúðsfjarðar og bjó þar ásamt foreldrum sínum til tíu ára aldurs þegar hún fluttist til Hafnarfjarðar. Í Hafnarfirði bjó hún til ársins 1981 þegar hún flutti til Garðabæjar og bjó þar til ársins 2009 þegar hún flutti aftur í Hafnarfjörðinn. Síðustu árin hefur hún dvalist á Spáni ásamt eiginmanni sínum og fjölda góðra vina

Katrín starfaði við ýmislegt í gegnum árin og má þar nefna aðhlynningu á Sólvangi, í fiskvinnslu í Norðurstjörnunni, í Skaftafelli unnu þau hjónin saman í fimmtán sumur og dvöldu þau þar sumarlangt ásamt börnum sínum. Lengstan tíma starfaði hún með fötluðum börnum, fyrst á frístundaheimili fyrir fötluð börn í Garðabæ, en síðar sem stuðningsfulltrúi í Öskjuhlíðarskóla sem seinna varð Klettaskóli og starfaði hún þar þangað til hún fór á eftirlaun. Katrín var um tíma í Mánakórnum og hafði hún unun bæði af söngnum og félagsskapnum.

Útför Katrínar fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag, 4. júní 2025, og hefst athöfnin kl. 13.

Mamma, mamma, ertu með dúkkuaugu? Þessarar spurningar spurði ég hana mömmu ítrekað þegar ég var lítil en hún mamma var með stór, falleg dökkbrún augu sem minntu á dúkkuaugu, mamma svaraði yfirleitt með því að blikka fallegu, tindrandi augunum sínum til mín og mun ég muna þau að eilífu.

Ég er svo þakklát fyrir lífið sem hún gaf mér og öll þau verkfæri sem mamma setti í bakpokann minn sem hún vissi að ég gæti nýtt mér í lífsins ólgusjó. Hún hvatti mig alltaf til þess að gera mitt besta en hún leyfði mér samt að gera það á mínum hraða og á mínum tíma. Hún lagði inn hjá mér að vera stundvís, góðhjörtuð, hjálpsöm og vinnusöm. Hún hjálpaði mér að stíga skref mín í þessu lífi þar til hún gat hægt og rólega sleppt takinu og ég gat gengið óstudd og skapað mína eigin hamingju. Það var mömmu mikilvægt að börnin hennar væru hamingjusöm og að við nytum lífsins. Mamma hafði skoðanir á flestu og deildi þeim oft með mér en hún studdi þær ákvarðanir sem ég tók, enda treysti hún mér til þess að vita hvað var mér fyrir bestu. Fjölskyldan hefur alltaf verið mikið fyrir að eyða tíma saman, kvöldmatur saman við litla hringborðið, tekið í spil, hlustað á tónlist og tekinn bryggjurúntur. Í seinni tíð ferðuðumst við mikið saman bæði innanlands sem og utan. Við höfum alltaf verið samheldin fjölskylda sem hefur stækkað og stækkað og vilja allir eyða tíma með afa og ömmu sem var alltaf hrókur alls fagnaðar.

Síðastliðin átta ár hafa mamma og pabbi eytt miklum tíma á Spáni. Ég saknaði þess að geta ekki hitt þau þegar mér datt það í hug en ég var samt svo stolt af þeim. Þeirra tími var kominn til þess að njóta lífsins. Þau höfðu staðið sína plikt, alið upp þrjú „næstum“ fullkomin börn sem voru flogin úr hreiðrinu og nú gátu þau látið sína drauma rætast. Við þessa fjarlægð skapaðist enn betra og fallegra samband á milli okkar þar sem við töluðum oft saman og áttum einstakar gæðastundir þegar við hittumst, hvort sem það var hér heima eða í fríum á Spáni. Þessar stundir eiga það sameiginlegt að vera fullar af gleði og glensi sem skapað hafa einstakar minningar sem ég mun ylja mér við þegar ég hugsa til mömmu.

Ég veit að ég mun lifa áfram og finna taktinn á ný án hennar en ég mun ávallt bera hana í hjarta mér, gera hana stolta og halda minningu hennar á lofti. Elsku mamma, ég elska þig út í geim og krókaleiðina heim og eins og ég lofaði þér mun ég passa upp á pabba. Þangað til næst: Elska þig!

Þín dóttir,

Sigríður Elfa.

Mamma kvaddi okkur eftir skammvinna, en þó mjög harða, baráttu við bráð veikindi.

Það var enginn undirbúinn fyrir það að mamma myndi hverfa í sumarlandið með svo skömmum fyrirvara enda var hún manneskja sem passaði einstaklega vel upp á heilsuna. Það veit þó enginn hver er næstur í röðinni.

Mamma var einstök manneskja og ég held að allir sem hana þekktu séu sammála mér þar. Hún var alltaf kát og týndi aldrei húmornum þótt á móti blési. Hún hafði einstaklega gaman af lífinu og lifði því til fulls. Hún elskaði að ferðast, og rækta líkama sinn og sál, en allra mest elskaði hún að vera í kringum skemmtilegt fólk því hún var einstaklega skemmtileg sjálf. Hún elskaði börnin sín og barnabörn og naut þess að vera með þeim. Synir mínir fengu að njóta með ömmu sinni langra samverustunda sem þeim þykir afar vænt um. Mamma hafði líka þann eiginleika að hreinlega gleyma því sem var leiðinlegt. Hún var þess handviss allt til dánardags að ég hefði verið svo rólegt og þægilegt barn, allir sem okkur þekkja vita að það er alls ekki satt, en þannig var mamma. Hún var ekki að dvelja við það sem var leiðinlegt heldur einblíndi á það sem var jákvætt og skemmtilegt. Þegar mamma og pabbi fór að dveljast á Spáni, þá var það stór ákvörðun, en mamma efaðist aldrei um að þetta nýja ævintýri yrði heillaskref í þeirra lífi. Það eru ekkert margir sem eru tilbúnir að taka það skref að vera í landi þar sem þeir þekkja engan og hafa aldrei einu sinni komið á staðinn. Það er þó einstakt að á afar skömmum tíma voru þau búin að kynnast mörgu einstaklega skemmtilegu fólki sem hún naut þess að vera í kringum. Ég áttaði mig í raun aldrei almennilega á því fyrr en nú, þegar maður fer yfir lífið, hversu opin, jákvæð og ekki síður kjörkuð mamma var.

Ég elskaði mömmu afar mikið, og ég á eftir að sakna hennar mikið. Ég er þess þó handviss að við hittumst aftur í sumarlandinu, og fáum okkur gin og tónik og slúðrum um allt og ekkert. Það eru forréttindi að hafa fengið móður að gjöf eins og mömmu, og þótt ég sé dapur, sár og stundum reiður út í lífið fyrir að hafa tekið hana á þessum tímapunkti, þá er ég afar þakklátur fyrir þann tíma sem við fengum. Þá er ég afar þakklátur að ég get kvatt hana, vitandi að það er ekkert ósagt og ekkert ógert.

Ég elska þig mamma, ég veit að sumarlandið tekur vel á móti þér, og ég veit við munum hittast þar aftur, á öðrum tíma, á öðrum stað.

Þorgils Þorgilsson.

Mamma lést á LSH eftir skammvinn veikindi, við vorum engan veginn undir það búin að kveðja hana í hinsta sinn og hefur þetta verið erfið upplifun.

Mamma lifði lífinu lifandi, hún elskaði að ferðast með fjölskyldunni og góðum vinum. Hér áður fyrr ferðuðust mamma og pabbi um landið og fórum við ófáa hringi í kringum landið saman. Eftir að þau fóru að vera á Spáni ferðuðust þau um Spán, skelltu sér í lestarferð um Ítalíu og siglingar milli Spánar, Frakklands og Ítalíu. Í haust hefðu þau átt 60 ára kærustuparaafmæli og planið var að halda upp á það með siglingu með þeirra bestu vinum og ferðafélögum.

Mamma elskaði alla hreyfingu, hún stundaði alla tíð líkamsrækt og úti gekk hún ásamt pabba og vinum á hverjum einasta virka morgni sem endaði á kaffihittingi á kaffihúsi í nágrenninu og komu margir í þann hitting þótt ekki færu allir í gönguna. Ég hef farið til þeirra í hverju sumarfríi og notið samveru við mömmu og pabba í nokkrar vikur í einu, alltaf passaði mamma að ég hvíldist vel og pabbi dekraði mig með góðum mat. Það verður skrítið og erfitt að fara út í sumar og engin mamma en ég veit að pabbi verður þar til að taka á móti mér.

Við mamma vorum mjög góðar vinkonur og spjölluðum oft saman og þá helst í gegnum myndsímtöl, það gerði fjarlægðina minni og var eins og við værum saman. Við spjölluðum um börnin mín og barnabörn en hún elskaði að fá fréttir af þeim og vildi fylgjast með hvað var um að vera í þeirra lífi. Við ræddum líka hvaða bækur við vorum að hlusta á á þeirri stundu, hvernig væri í vinnunni hjá mér og minnti hún mig ávallt á að ég fengi nú góða hvíld og að ég hefði gaman af lífinu. Það verður erfitt að venjast því að geta ekki hringt í mömmu þegar ég þarf á því að halda eða bara til að segja henni nýjustu fréttirnar.

Ég trúi því að amma hafi tekið á móti mömmu við komuna í sumarlandið og að þær vaki yfir okkur fjölskyldunni. Ég elska þig elsku mamma, þar til næst.

Vönduð er sálin, velvildin mest,

vinkona, móðir og amma.

Minningin mæta í hjartanu fest,

ég elska þig, ástkæra mamma.

Þakka þér kærleikann, hjartalag hlýtt,

af gæsku þú gafst yl og hlýju.

í heimi guðsenglanna hafðu það blítt,

uns hittumst við aftur að nýju.

(Höf. ók.)

Ástarkveðjur, þín

Steinunn Bára.

Mig langar að segja hér nokkur orð til minningar um Kötu systur mína.

Elsku Kata mín, þá hefur þú kvatt þennan heim eftir stutt og erfið veikindi. Við töluðum saman í síma þegar þú komst í þína hinstu ferð til Íslands frá Spáni. Þú varst hin kátasta þegar við töluðum saman en því miður voru veikindi þín mun alvarlegri en við bjuggumst við.

Þegar þið Bóbó fluttuð til Spánar fyrir nokkrum árum þá ákváðum við systur að vera í góðu sambandi og hringja hvor í aðra á miðvikudögum, sem við gerðum alla tíð, og voru þessir símatímar okkar okkur báðum heilagar stundir þar sem við ræddum um heima og geima og kannski ekki síst um fjölskyldur okkar.

Það var yndislegt að hitta ykkur í þau skipti sem við Einar komum til Spánar og sjá hvað þið voruð búin að koma ykkur vel fyrir á nýja staðnum. Þú talaðir oft um það hvað það væri yndislegt að hafa kynnst góðu vinafólki sem var samtaka um að njóta lífsins saman.

Á þessum tímamótum rifjast upp sterkar minningar hjá mér um æskuárin okkar saman í Hafnarfirði. Einnig minnist ég þess þegar þið Bóbó voruð að byrja saman og eignuðust svo saman þrjú yndisleg börn og síðar barnabörn og barnabarnabörn og voru þau einstaklega dugleg að heimsækja ykkur til Spánar.

Elsku Bóbó minn, Steinunn Bára, Sirrý og Doddi, við Einar vottum ykkur okkar dýpstu samúð vegna fráfalls Kötu.

Elsku Kata systir takk fyrir allt og allt. Þú færir okkar fólki í blómalandinu okkar bestu kveðjur.

Þóra M. Sigurðardóttir.

Í dag kveð ég elsku Kötu vinkonu mína sem fór allt of fljótt eftir stutt veikindi. Við vitum aldrei hvenær kallið kemur og gott er að minna okkur á að njóta hvers dags. Kata og Bóbó komu til landsins og ætlaði Kata að leita læknis en því miður reyndust veikindi hennar meiri en þau grunaði.

Kata og Bóbó fluttu til Spánar fyrir sjö árum og bjuggu þau sér fallegt heimili þar og leið þeim mjög vel á Spáni. Ég man hvað ég var stolt af þeim og hvað þau voru hugrökk að búa sér heimili i öðru landi. Við vorum líkar í mörgu enda kenndi hún mér margt á lífsins leið. Ég var 15 ára gömul þegar þau hjón tóku mig 15 ára unglinginn með sér í Skaftafell þar sem ég fékk mínu fyrstu alvöru launaða vinnu. Ég er þeim ævinlega þakklát fyrir þetta tækifæri og hefur það mótað mitt líf. Þar var margt brallað saman þau átta sumur sem ég dvaldi með þeim. Við unnum mikið saman eftir að ég varð fullorðin og alltaf gott samband milli okkar. Minningarnar eru margar og góðar enda einstök kona hún Kata, ég geymi þær allar í hjarta mér um ókomna tíð. Takk fyrir samfylgdina og óska ég þér góðrar ferðar heim í Sumarlandið.

Elsku Bóbó, Steina Bára, Sirrý, Doddi og fjölskyldur, missir ykkar er mikill, ég sendi ykkur öllu mínar dýpstu samúðarkveðjur. Minningarnar eru dýrmæt perla sem hvert og eitt okkar geymir í hjarta sínu.

Þar sem englarnir syngja sefur þú

sefur i djúpinu væra.

Við hin sem lifum, lifum í trú

að ljósið bjarta skæra

veki þig með sól að morgni.

(Bubbi Morthens)

Kærleikskveðja,

Hildur Jóhannesdóttir (Hildur frænka).

Frá 1979 og þar til ég var búin með menntaskóla 1987 var sumarvinnan mín í þjónustumiðstöðinni í Skaftafelli. Fyrst sem 12 ára bensínafgreiðsludama og síðar í veitingasal og búð. Þá opnaði þjónustumiðstöðin í júní og lokaði í lok ágúst þar sem fátítt var að ferðamenn væru þar utan þess tíma. Opnun þjónustumiðstöðvarinnar var mikið tilhlökkunarefni, það var sumarboðinn. Þá vaknaði Skaftafell til lífsins eftir langan vetur og þá upphófst fjörið sem fylgdi sumarstarfsfólkinu. Þarna komu landverðir með fjölskyldur sínar og starfsfólk veitingastaðar og búðar. Þar á meðal voru Bóbó og Kata og með þeim komu dætur þeirra til að leika við, Steina Bára og Sirrý og frænka þeirra Hildur. Bóbó var kokkurinn sem sá um að elda ofan í allan þann fjölda ferðamanna sem kom við í Skaftafelli á þessum tíma. Kata var konan hans Bóbós, sú sem alltaf hélt ró sinni, sama hvað á gekk. Bóbó var kokkur sem passaði inn í steríótýpuna um stressaða kokkinn, og gat verið hvass þegar mikið var að gera. Ég var alla vega skíthrædd við hann til að byrja með, en undir hrjúfu yfirborðinu leyndist þessi fíni maður. Og Kata kunni á sinn mann enda voru þau einstaklega samheldin hjón. Sumarið var törn, það var unnið alla daga og aldrei man ég eftir frídögum. Þau hjónin unnu mikið, en það sem var heilagt og var algerlega bannað að trufla, sama hvað á gekk, var tíminn milli tvö og fimm á daginn, eftir hádegistörnina og fyrir kvöldtörnina. Þá fengu þau sér lúr og ef sólin skein var lúrinn tekinn í lítilli laut skammt frá. Þessi fjölskylda var stór hluti af lífi mínu öll þessi sumur. Það að Kata sé horfin á brott fær mig til að hugsa til baka og minnast þessa tíma, ég sé fyrir mér erilinn, stressið og stuðið, hláturinn og köllin og finn lyktina af djúpsteiktum fiski, hamborgurum og frönskum. Eftirminnilegir tímar, eftirminnilegt fólk. Ég minnist Kötu sem hlýlegrar konu með stríðnislegt glott á vör, stundum kaldhæðin með skemmtilegan húmor. Hún var alger vinnuþjarkur, hafði gaman af því að lyfta sér upp og þá kom glettnisglampi í augun. Ég votta Bóbó og allri fjölskyldunni mína innilegustu samúð. Blessuð sé minning hennar Kötu.

Guðlaug Matthildur Jakobsdóttir.