Sigríður Björgvinsdóttir fæddist í Neskaupstað 30. ágúst 1932. Hún lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 14. maí 2025.

Hún var dóttir hjónanna Björgvins Bjarnasonar, f. 3. febrúar 1908, d. 30. apríl 1976, og Önnu Kristínar Árnadóttur, f. 7. apríl 1908, d. 8. mars 1987. Sigga á þrjú systkini, Guðmund Bjarna, f. 1934, Árna, f. 1937, og Arnbjörgu Guðnýju, f. 1945.

Eiginmaður Siggu var Margeir Aðalsteinn Valdimarsson, f. 2. mars 1930, d. 26. september 2008 í kjölfar bílslyss sem þau hjónin lentu í.

Þau eignuðust þrjú börn. Þau eru: 1) Anna Björg, f. 1953. Hún er gift Jóni Arnari Karlssyni. Börn þeirra eru a) Aðalsteinn Ingi, f. 1973. Hann er kvæntur Oddnýju Ármannsdóttur. Þau eiga þrjú börn og þrjú barnabörn. b) Jóhann Ísak, f. 1977. Hann er í sambúð með Söru Alestrand. Þau eiga fjögur börn. c) Arnbjörg, f. 1982. Hún er gift Hilmari Bjarka Snorrasyni. Þau eiga þrjú börn. 2) Ingibjörg Rósa, f. 1954. Börn hennar eru a) Bjarney, f. 1974. Hún er í sambúð með Jorge William Flores Lugo. Þau eiga þrjá syni. b) Margeir, f. 1979. 3) Valdimar, f. 1957. Hann er kvæntur Katrínu Karlottu Brandsdóttur. Börn þeirra eru a) Sigríður Hlíf, f. 1978. Hún er gift Einari Loga Sveinssyni. Þau eiga tvö börn. b) Arnar Freyr, f. 1982, d. 2006. c) Aðalsteinn, f. 1987. Hann er kvæntur Þórunni Einarsdóttur. Þau eiga þrjár dætur. d) Björgvin, f. 1994. Hann er kvæntur Söru Hólm Hauksdóttur. Þau eiga tvö börn.

Árið 1971 fluttu Sigga og Alli frá Sauðárkróki til Hafnarfjarðar þar sem þau bjuggu alla tíð síðan. Lengst af bjuggu þau í Brekkuhvammi 5 allt þar til Sigga flutti á Hraunvang árið 2011. Hún bjó svo síðustu árin á Hrafnistu í Hafnarfirði.

Sigga vann við ýmis störf en settist síðar á skólabekk og útskrifaðist sem sjúkraliði 1982. Hún vann um árabil sem slíkur, lengst af á Landspítalanum, Borgarspítalanum og Grensás.

Útför fór fram í kyrrþey að hennar ósk 28. maí 2025.

Elsku amma er farin í draumalandið.

Við systkinin eigum ekkert nema ljúfar minningar um dásamlega ömmu sem hugsaði vel um allt sitt fólk. Hún var lífsglöð og jákvæð með eindæmum. Þau afi voru dugnaðarforkar og svo góðar fyrirmyndir á allan hátt. Það var alltaf gott að koma til þeirra í Brekkuhvamminn og áfram til ömmu eftir að hún flutti á Hraunvanginn. Hún hélt sínu striki á meðan hún gat, fór í gönguferðir og kom gjarnan við hjá því okkar sem næst bjó, settist á pallinn og naut sólarinnar. Hún var svo dugleg að hreyfa sig, gera æfingar og styrkja eftir slysið sem þau afi lentu í. Amma var umhyggjusöm og fylgdist vel með því hvað allir voru að gera og hvernig allir hefðu það. Það lýsir henni best að allt fram til síðasta dags spurði hún hvernig hinir hefðu það. Það fyllir okkur stolti að hvar sem nafn ömmu eða afa kemur upp talar fólk svo vel um þau. Eftir fráfall ömmu sagði góð kona að það væri sjónarsviptir að þessari glæsilegu konu en það var hún amma svo sannarlega, falleg og glæsileg, en umfram allt var hún hlý og góð.

Fráfall ömmu skilur eftir sig tómarúm í lífi okkar en við gleðjumst yfir öllum tímanum sem við áttum saman og vitum að hún var hvíldinni fegin og glöð að komast til afa.

Blessuð sé minning elsku Siggu ömmu.

Aðalsteinn Ingi, Jóhann Ísak og Arnbjörg.

Elsku amma.

Takk fyrir alla hlýjuna, umhyggjuna, gleðina og góðu minningarnar. Við erum þakklát fyrir að hafa átt þig að og fyrir allt sem þú gafst okkur með þinni nærveru, visku og hlýju.

Við kveðjum þig með söknuði, en berum minningu þína í hjarta – um ókomna tíð. Góða ferð í Sumarlandið elsku amma.

Einhvers staðar einhvern tímann aftur

liggur leið þín um veginn til mín

og þú segir: Ég saknaði þín.

Ég saknaði þín.

(Magnús Eiríksson)

Þín

Sigríður Hlíf
Valdimarsdóttir,
Arnar Freyr Valdimarsson, Aðalsteinn Valdimarsson og Björgvin Valdimarsson.

Mig langar í fáum orðum að minnast Siggu systur minnar sem lést 14. maí sl. södd lífdaga. Sigga var elst okkar fjögurra systkinanna, 13 árum eldri en ég og á milli okkar þeir Bjarni og Árni.

Mínar fyrstu minningar tengjast bæði Siggu og Alla mági mínum en þá voru þau nýtrúlofuð í heimsókn á æskuheimili okkar í Neskaupstað. Ég varð strax mjög ánægð með mág minn sem var rauðhærður myndarlegur maður og þá strax varð það mín ósk, að ég myndi ná í rauðhærðan mann sem síðar varð raunin. Þau voru þarna ung og ástfangin og ég hef þá verið 6-7 ára gömul. Samskipti næstu árin voru fyrst þannig að ég var þrjú sumur hjá þeim á Sauðárkróki að passa börnin þeirra þrjú og var þá inni á heimilinu í góðu yfirlæti. Sigga var alla tíð geðgóð og einstaklega gott að umgangast hana. Samgangurinn jókst aftur þegar þau flytja síðan til Hafnarfjarðar og við hjónin búin að stofna heimili. Sem dæmi um dugnað og þrautseigju Siggu, þá tók hún sig til þegar öll börnin þeirra voru orðin fullorðin og fór í nám og lærði til sjúkraliða, en hún vann síðan sem sjúkraliði í mörg ár. Tvisvar lenti hún í slæmum bílslysum, en lét það ekki á sig fá og hélt ótrauð áfram. Ég minnist þess sérstaklega þegar hún lá á sjúkrahúsi eftir fyrra slysið, þá höfðu samstarfsmenn hennar á orði að allir þyrftu að leggja sig vel fram við að láta hana ná heilsu því ekki myndu þau vilja missa hana úr vinnu, en hún var þá að vinna á Grensásdeildinni.

Það var síðan ekki síst eftir að Alli lést eftir síðara bílslysið, að samgangurinn varð ennþá meiri og Sigga fór með okkur Jóhanni víða og er þá sérstaklega að minnast ferða á Bakkafjörð og í Neskaupstað þar sem heilsað var upp á gamla vini lífs sem liðna.

Sigga dvaldi líka hjá okkur í Kollabúðum og Flórída og þar áttum við góðar samverustundir sem og í Færeyjum. Aldrei lét hún bilbug á sér finna þrátt fyrir að allir væru meðvitaðir um að líkamleg heilsa hennar var langt frá því góð, því ekki kvartaði hún. Hún átti góð ár í íbúð við Hraunvang þar sem gott var að koma til hennar. Ljúfsárt var að fá að vera með henni síðustu stundina en ég mun sakna þess að geta ekki litið inn hjá henni lengur. Börnum hennar, sem hugsuðu vel um hana til síðustu stundar og öðrum afkomendum færi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur. Megi minningin um elskulega systur mína lifa.

Arnbjörg Guðný Björgvinsdóttir
(Abba).