Hjalti Snær Árnason fæddist 9. maí 2002. Hann lést 13. maí 2025.

Foreldrar hans eru Gerður Ósk Hjaltadóttir og Árni Jökull Gunnarsson.

Systkini hans eru Anna Sunna og Kristján Már.

Hann bjó í Dalsgerði 5i á Akureyri. Hann var sem barn mest á leikskólanum Hólmasól og gekk svo í Glerárskóla, Brekkuskóla, Hrafnagilsskóla og Lundaskóla.

Hjalti Snær útskrifaðist úr Verkmenntaskólanum um jólin 2023 sem stúdent af fjölgreinabraut.

Útför hans fór fram frá Akureyrarkirkju 30. maí 2025.

Dóttursonur minn kvaddi þennan heim stuttu áður en hann hefði orðið 23 ára. Hann var kraftmikið og glaðvært barn. Snemma kom í ljós að hann var snúinn og að ýmsu leyti sérstakur í samskiptum. Alltaf skemmtilegur, hafði gott lag og fallega söngrödd. Þegar skólagangan hófst kom strax í ljós að hann átti auðvelt með að leysa þau verkefni sem biðu hans þar; varð fljótlega fluglæs og skrifandi. Stærðfræðin vafðist heldur ekki fyrir honum en á þeim vettvangi vildi hann beita sínum eigin aðferðum. Hann virtist ekki hafa mikla þörf fyrir að tengjast jafnöldrum sínum og eignast vini. Á því sviði var eitthvað sem truflaði hann og um síðir var hann greindur á einhverfurófinu. Ýmislegt í fari hans kom heim og saman við sitthvað sem við aðstandendur hans höfðum tekið eftir.

Hjalti Snær var duglegur og ósérhlífinn og vildi leggja sitt af mörkum. Hann var góður við yngri systkini sín sem lærðu snemma að eiga jákvæð samskipti við hann og umbera sérkenni hans og stundum sérþarfir. Hann lauk stúdentsprófi frá VMA með góðum árangri fyrir tveimur árum þrátt fyrir að hafa ætlað að hætta á miðri leið vegna þess að hann yrði að læra dönsku. Þegar hann sá að undan því yrði ekki vikist lét hann sig hafa það og lauk dönskuáföngunum með prýði. Nafni minn var glaður og bjartsýnn þegar hann brautskráðist og svo virtist sem hann ætlaði að takast á við tilveruna með hliðsjón af takmörkunum sínum. Við nafnarnir fórum saman á opið hús í HÍ og gengum á milli deilda. Þar skynjaði ég betur en ég hafði áður gert að eitthvað var að gerast í huga hans. Hugsanir hans virtust vera komnar á flug og ekkert vakti áhuga hans. Hann var orðinn einrænni og var að velta fyrir sér hlutum sem ég skildi ekki og væru jafnvel ekki þessa heims. Nafni minn var orðinn veikur, þetta var eitthvað meira en einhverfan. Foreldrar hans vissu að hann væri sérstakur og að mörgu leyti snúinn en nú höfðu þeir meiri áhyggjur af velferð hans en fram að því. Þau leituðu til geðsviðs heilbrigðiskerfisins bæði á Akureyri og í Reykjavík þar sem honum var boðin vist og úrræði til þess að beina huga hans á betri braut. Hann var reiðubúinn að taka við því sem í boði var en það bar ekki árangur og andlegu þyngslin jukust með lyfjum þeim sem honum voru gefin.

Hjalti Snær var samviskusamur, reglusamur og samvinnuþýður og með ólíkindum er að ekki hafi verið unnt að hjálpa honum. Það varð til þess að hann hélt til hafs, að því er virtist yfirvegaður og ákveðinn. Slík var örvænting hans og að líkindum fullvissa um að þetta væri besta lausnin. Á þriðjudegi kom hann með mér í hesthúsið og þá sem endranær var hann duglegur að rétta mér hjálparhönd. Að því loknu snæddi hann kvöldverð með okkur Soffíu á Löngulínunni og loks ók ég honum á Laugarás, þar sem hann var vistaður um skeið sér til heilsubótar. Mér þótti erfitt að kveðja hann og horfa á eftir honum ganga upp stéttina en ég vonaði að hann væri að braggast. Þremur dögum síðar tók hann sundið. Blessuð sé minning Hjalta Snæs, þessa góða og hæfileikaríka unga manns.

Hjalti Jón Sveinsson.