Hjörtur Valdimarsson fæddist á Skjaldartröð á Hellnum á Snæfellsnesi 7. nóvember 1933. Hjörtur fékk alvarlegt heilablóðfall 18. maí og andaðist 24. maí 2025 á Landspítalanum í Fossvogi.

Hann var sonur þeirra Valdimars Kristóferssonar og Guðmundu Júlíusdóttur. Hjörtur var einn af níu systkinum en þrjú þeirra dóu í fæðingu. Systkini hans eru: Kristín, f. 1931, Valgerður, f. 1932, d. 2024, Karolína, f. 1936, Kristófer, f. 1938, og Sæbjörn, f. 1944, d. 2011.

Sonur Hjartar er Sigurður Kristinn, f. 8. júní 1961. Móðir hans er Ingveldur Sigurðardóttir, f. 6. apríl 1942, d. 14. október 2012.

Kona Hjartar er Anna Guðrún Torfadóttir, f. 24. mars 1942, frá Felli í Dýrafirði, dóttir þeirra Torfa Össurarsonar frá Kollsvík og Helgu Sigurrósar Jónsdóttur frá Meira-Garði í Dýrafirði. Börn Hjartar og Önnu eru: Stúlka Hjartardóttir, f. 11. september 1963, d. 19. september 1963. Þórleif Hjartardóttir, f. 28. júlí 1964. Hennar maður er Jón Borgar Loftsson. Þeirra börn eru Kjartan Dofri og Herdís Birta. Torfi Hjartarson, f. 23. janúar 1968. Hans kona er Elín Sigurðardóttir. Þeirra börn eru Bryndís, Anna Guðrún og Valdimar. Barnabarnabörnin eru þrjú, þau Þorvaldur Kári Esrason, Hrafn Kárason og Eldey Ásta Kjartansdóttir.

Útförin fer fram frá Garðakirkju í dag, 5. júní 2025, kl. 15.

Þegar Hjörtur ólst upp var mannmargt á bæjunum á Hellnum og Arnarstapa. Stutt var að fara í Eiríksbúð, Sjónarhól, Grund eða bara á næstu hæð í Skjaldartröð þar sem Gunnar, föðurbróðir Hjartar, bjó með fjölskyldu sinni. Börnin léku sér við hraunið, skutust á milli Hellna og Arnarstapa og fóru á skauta þegar vatnið við Gíslabæ fraus. Í Melabúð, Bárðarbúð og á Dagverðará bjuggu ættingjar og vinir sem sögðu svo magnaðar sögur um Draugalág að gangan í skólann yfir hraunið að Arnarstapa varð að spretthlaupi í skammdegismyrkrinu.

Hjörtur fór ekki í skóla fyrr en á ellefta ári vegna vanheilsu föður. Hann vann ýmis störf sem til féllu á heimilinu og í sveitinni.

Hjörtur fór á vertíð á Glað SH 67 í Ólafsvík þegar hann var 19 ára. Síðar réð hann sig á vertíð sem vélamaður á Sigurkarfa og sem annar vélstjóri á Hringsjánni SI 94 frá Siglufirði. Einnig var hann á Barðanum.

Hann varð sér úti um 1200 ha vélstjóraréttindi og fór sem þriðji vélstjóri á flutningaskipið Skeiðsfoss og Ísborgina og í afleysingar á Öskju og Kötlu.

Hjörtur lærði trésmíði hjá Sigurði Pálssyni húsasmíðameistara og vann m.a. við byggingu fyrstu háhýsanna á Íslandi í Austurbrún 2 og 4. Hann fékk sveinspróf hjá Ingólfi Guðmundssyni við byggingu Landakotsspítala.

Hjörtur fékk réttindi húsasmíðameistara 1972. Hann reisti hús í Garðabæ við Laufás, Breiðás, Melás, Óttuhæð og Rjúpnahæð og vann fyrir fjölda verkkaupa. Hann var bæði með trésmiði og lærlinga í vinnu.

Hjörtur keypti bátinn Dritvik um miðjan níunda áratuginn, sem hann gerði upp á planinu við Melás 10. Þau Anna keyptu sér húsið Jökulás á Arnarstapa þaðan sem Hjörtur reri til 2012. Samtíða þeim í útgerð frá Arnarstapa voru Kristín systir hans og Ögmundur maður hennar, Loftur tengdafaðir Þórleifar dóttur hans og Guðbjörg kona hans, Valdimar Jörgensen systursonur hans, Elínborg systurdóttir hans og Vilhjálmur maður hennar. Það var því oft glatt á hjalla í eldhúsinu hjá Önnu og Hirti á Jökulás og margar sögur sagðar.

Hjörtur hafði unun af dansi og stundaði samkvæmisdansana fram á síðasta dag. Það var mælikvarði á fimi að sparka upp í ljósakrónuna á Garðaflötinni sem var í tveggja metra hæð. Það tókst engum nema honum.

Hjörtur hafði gaman af að segja sögur af fólkinu úr sveitinni. Hann rifjaði oft upp þegar hann og frændur hans tóku upp á því að reka beljur inn í bæ einn á Hellnum. Varð úr því heljarinnar rekistefna því beljurnar gátu ekki bakkað. Þurfti því að teyma þær inn í baðstofu og snúa þeim þar til að koma þeim aftur út.

Hjörtur var sáttur í eigin skinni og laus við allan meting. Honum var umhugað um heilsu afkomenda sinna og lagði þeim í gamni og alvöru nokkrar sígildar lífsreglur. „Réttu úr þér og teygðu úr hálsinum.“ „Ég ætla að leggja mig og hvíla mig svo vel á eftir.“ Hann sagði stundum við barnabörnin að það væri gott að horfa á það sem er fallegt og þá sögðu þau „sömuleiðis“ – og þá hló hann.

Hjörtur skilur eftir sig gott dagsverk og hans verður sárt saknað.

Sigurður Kristinn Hjartarson, Þórleif Hjartardóttir,
Torfi Hjartarson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.

Þegar síminn hringdi fyrir klukkan tíu á laugardagsmorguninn og foreldrar mínir sögðu mér að Hjörtur frændi væri látinn setti mig hljóðan.

Mínar fyrstu minningar um Hjört voru þegar ég, sem smápolli, fór með foreldrum mínum til Reykjavíkur og við heimsóttum þau Önnu í Garðabæinn. Ég minnist sérstaklega sterks handabands og hlýju sem streymdi ætíð frá honum. Alltaf var boðið til stofu og sest í bleikt rókókósófasett sem mér fannst allt að því konunglegt. Meðan fullorðna fólkið sat og spjallaði labbaði ég um húsið til að skoða og dáðist að hversu öllu var fallega upp raðað í herbergjum Þórleifar og Torfa, Matchbox-bílar og litlar heimasmíðaðar kindur með alvöru ull, sem mig langaði alltaf svo að eignast. Ég dáðist sérstaklega að öllum gömlu mununum sem þau áttu, gamlir mjólkurbrúsar, heflar, sagir og hin ýmsu verkfæri, sum voru fest á vegginn í holinu. Síðan var boðið að smakka á alls kyns nýjum tegundum af síld hjá Önnu. Ég man hversu rólegt og yfirvegað andrúmsloftið var alltaf í kringum þau.

Eitt sumarið komu Hjörtur og Anna með okkur í skíðaskólann í Kerlingarfjöllum. Það hittust allir á Umferðarmiðstöðinni og farið var með rútu yfir Kjöl. Við vorum með þeim ásamt fleira fólki í litlum bústað sem kallaðist Nípa. Þar lék Hjörtur á als oddi og hafði mikinn húmor fyrir sjálfum sér og sinni getu á skíðum. Svo spurði hann Önnu sí og æ hvar þetta og hitt væri. Það var frábært að vera með þeim þessa viku og yndislegt að sjá hversu samstiga þau voru alltaf.

Frændsystkinin frá Skjaldartröð hafa alltaf verið mjög samrýmd og frændrækin. Nokkur ættarmót hafa verið haldin, fyrst á Akranesi og svo á Stapa. Það var alltaf glatt á hjalla og meðal annars gengið götuna frá Stapa að Hellnum. Á Hellnum sögðu þau frændsystkinin okkur yngri kynslóðinni frá sinni æsku á fjórða og fimmta áratugnum í sveitinni. Þar voru þau í essinu sínu og sögðu frá hinum ýmsu ævintýrum og hvernig þau nutu hverrar frístundar sem gafst við sumarleiki á Fitinni eða á veturna á skautum á einni af tjörnunum sem eru á svæðinu.

Tengingin við Hjört hefur alltaf verið mjög sterk og hef ég hitt þau Önnu í flestum mínum ferðum heim. Á sumrin hafa þau oftast komið á Grundarbrautina eða kíkt hefur verið til þeirra á Stapann eða í Garðabæinn, nú síðast á Strandveginn, með sitt stórkostlega útsýni yfir Faxaflóann og yfir til heimahaganna þar sem Snæfellsjökul ber við himin.

Ég hitti Hjört síðast 12. apríl í 90 ára afmæli pabba þar sem voru einnig mætt nokkur af frændsystkinunum frá Skjaldartröð. Það var stórkostlegt að sjá hversu mikill kærleikur og hlýja er á milli þeirra. Þau rifjuðu upp gamla tíma og spurðu frétta. Ég sat góða stund og spjallaði við Hjört um heima og geima. Svo var kvaðst með kossum og faðmlögum en alls ekki átti ég von á að þetta yrði síðasta skiptið sem ég hitti Hjört.

Í ljóðinu Hótel jörð eftir Tómas Guðmundsson segir: „Einir fara og aðrir koma í dag.“

Góða ferð elsku Hjörtur frændi.

Ég sendi ykkur elsku Anna, Þórleif, Torfi og fjölskyldur mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Þorleifur Kristófersson.