Ásdís Hjörleifsdóttir fæddist á Sólvöllum í Önundarfirði 21. apríl 1930. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Skjóli 15. maí 2025.

Foreldrar hennar voru hjónin Gunnjóna Sigrún Jónsdóttir frá Ytri-Veðrará og Hjörleifur Guðmundsson frá Görðum í Önundarfirði. Sólvallasystkinin voru sjö. Í aldursröð: Hjördís, Ingibjörg, Ásdís, Kristjana, Hringur og svo Finnur Torfi og Örn sem lifa systkini sín.

Ásdís giftist eiginmanni sínum Ívari Grétari Egilssyni árið 1956. Hann var fæddur á Króki í Biskupstungum 6. september 1930, d. 23. mars 2003. Börn þeirra eru þrjú: 1) Sigrún Hjördís, f. 1956. Maki Einar Gíslason. Hennar dætur eru Ásdís Dögg Ómarsdóttir, f. 1981, maki Jón Heiðar Andrésson, þau eiga tvo syni, og Svandís Fjóla Ómarsdóttir, f. 1988, maki Hjörtur Þormóður Halldórsson, þau eiga eina dóttur. 2) Kári, f. 1960. Maki Anna Þórðardóttir. Þeirra synir eru Þórður, f. 1987, d. 2022, hans börn eru fjögur, og Grétar, f. 1989. 3) Smári, f. 1962. Maki Heiða Hazel Grétarsson. Þeirra synir eru Ívar Vincent, f. 1992, maki María Árnadóttir, þau eiga eina dóttur, og Bjarki Smári, f. 1999, unnusta Erla Vilhjálmsdóttir.

Ásdís gekk í gagnfræðaskóla á Akranesi og þótti góður námsmaður. Þar dvaldi hún á heimili föðurbróður síns Bjarna og konu hans Ástu er jafnframt fóstruðu Örn bróður hennar.

Hún vann ýmis störf til sjávar og sveita og m.a. við barnaheimili Rauða krossins í Laugarási í Biskupstungum. Í nágrenninu vann verðandi eiginmaður við byggingu Iðubrúar. Auk húsmóðurstarfa vann hún lengst af og lauk sínum starfsferli hjá Kópavogsbæ við Snælandsskóla.

Útför Ásdísar hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.

Það er óraunveruleg tilfinning að hitta ömmu aldrei framar. En þó að amma hafi kvatt þennan heim fyrir fullt og allt mun ég aldrei gleyma þeirri hlýju og góðu nærveru sem henni fylgdi. Við vorum samferða í þessu lífi í hartnær 33 ár og það skipti engu máli hvenær ég leitaði til hennar, hún veitti mér alltaf skilyrðislausa umhyggju og kærleik.

Jafnvel þegar hún var komin inn á hjúkrunarheimili og minnisleysið farið að segja til sín fannst mér sem kærleiksþráðurinn milli okkar væri traustari en nokkru sinni áður. Ég hugsa með hlýju til margra þeirra heimsókna minna á hjúkrunarheimilið en undir lokin þegar minnið var orðið gloppóttara fór minna fyrir löngum samtölum en þeim mun meira fyrir því að njóta samvista hvort við annað yfir góðum kaffibolla. Það kom þó oftar en ekki fyrir að amma tók umsvifalaust fram veskið til að greiða fyrir kaffið sem átti að drekka og þá skipti engu þótt kaffið væri frítt. Hún skyldi sjá til þess að ekki væsti um sína gesti.

Þannig minnist ég einnig uppvaxtarára minna í Víðigrundinni með ömmu Ásdísi og afa Grétari. Það var aldrei dauð stund hjá ömmu því alltaf var hún iðin við að bera fram mat á borð fyrir okkur barnabörnin sem og fyrir vini mína sem litu í heimsókn. Og ef amma var ekki að bera mat á borð var hún upptekin við að baka bakkelsi og kökur af bestu sort. Ef hún hefði kært sig um það hefði hún hæglega getað opnað fyrirtaksbakarí, svo góðar voru kræsingarnar.

En ömmu var ekki eingöngu umhugað um að við barnabörnin værum södd og sæl. Glæsilegri konu og annálaðri snyrtipinna mátti vart finna. Hún fór aldrei út úr húsi nema vera óviðjafnanlega vel tilhöfð og leyfi ég mér að fullyrða að fáar konur í hennar tíð hafi haft fyrir því að setja rúllur í hárið á sér í tjaldútilegum. Þegar ég fór síðar meir að vinna í herrafatabransanum var gott að eiga hauk í horni í ömmu sem hafði miklar skoðanir á því hvaða föt pössuðu saman og hver ekki.

Þegar minninu tók síðar meir að hraka varð ömmu æ oftar hugsað til barnæsku sinnar á Sólvöllum í Önundarfirði. Þannig var það með ömmu að þótt fennti yfir minningar hversdagsleikans var henni Önundarfjörðurinn ætíð minnisstæður. Þá þurfti hún ekki nema lygna aftur augunum til að sjá sinn gamla bæ skýrt fyrir hugskotssjónum og þá var unun að heyra hana segja frá löngu liðnum atburðum og persónum fyrir vestan. Þessar sögur munu lifa áfram með mér svo lengi sem ég lifi, það er ég viss um að ömmu hefði líkað vel.

Ég minnist þess líka hve ánægð amma var að hitta Sigríði Lilju, dóttur mína, í fyrsta sinn. Þótt 93 ára aldursmunur hafi skilið þær að voru þær góðar vinkonur. Heimsóknirnar urðu fjölmargar og alltaf þótti henni ömmu dýrmætt að fá að hitta langömmubarnið sitt með litlu fallegu hendurnar.

Að lokum vil ég minnast ömmu minnar með erindi úr Vísum Vatnsenda-Rósu sem afi Grétar hafði mikið dálæti á. Hvíldu í friði elsku amma og takk fyrir allt. Þín verður sárt saknað.

Þó að kali heitur hver,

hylji dali jökull ber,

steinar tali og allt hvað er,

aldrei skal ég gleyma þér.

Ívar Vincent Smárason.

Hún Ásdís systir mín var stundum sögð ráðrík og stjórnsöm. Má vel vera, en framar öllu öðru var hún vakin og sofin í að hlúa að velferð fjölskyldu sinnar, eiginmanns, barna og barnabarna. Systkinum sínum gleymdi hún heldur ekki. Frá barnsaldri á ég hlýjar minningar um umhyggju hennar. Við vorum sjö systkinin, hún þriðja í aldursröð, ég næstyngstur. Rúm sex ár voru á milli okkar. Hún kom mér í rúmið á kvöldin; ég fékk að sofa til fóta í rúminu hennar. Og hún las fyrir mig áður en ég var orðinn stautfær. Ég var sólginn í sögur, og hún lét það eftir mér að lesa fyrir mig, jafnvel miður góðar barnabækur, Tarsan og indíánasögur.

Hún systir mín var vel greind og gekk mjög vel í skóla. Hún gekk í gagnfræðaskóla á Akranesi. Hún var sérlega sleip í reikningi. Algebra var hennar eftirlæti. Áður en ég fór héraðsskóla gaf hún mér stílabækurnar sem hún hafði fært í algebruna sína. Mikið voru það fallegar bækur.

Hún tók gagnfræðapróf, en skólagangan varð ekki lengri. Hún festist við láglaunastörf. Ég man að hún vann á barnaheimili í Reykjavík og á Silungapolli. Launin hennar voru lág, en hún mundi þó eftir bróður sínum sem hún hafði fóstrað í bernsku og nú var kominn í Menntaskólann á Akureyri. Af sínum lágu launum miðlaði hún honum því sem hann helst skorti til klæða og mennta. Framar verður umhyggju Ásdísar systur minnar með sínum nánustu ekki lýst nú þegar hún er frá okkur farin.

Finnur Torfi

Hjörleifsson.