KLEIFAHEIÐI er á milli Barðastrandar og Patreksfjarðar, eins og þeir vita sem þá leið hafa farið. Þegar ekið er upp heiðina af Barðaströndinni má vegurinn heita þokkalegur, eftir því sem malarvegir eru yfirleitt. Hann hækkar að vísu ört, enda er heiðin há, en hann virðist vera vel lagður og er hvergi hættulegur. En þegar kemur að Pareksfirðinum fer heldur betur að kárna gamanið.
Vegurinn yfir

Kleifaheiði

Þessar framkvæmdir kosta ekki mikla peninga, segir Valgeir Sigurðsson , en þær gætu bjargað mannslífi.

KLEIFAHEIÐI er á milli Barðastrandar og Patreksfjarðar, eins og þeir vita sem þá leið hafa farið. Þegar ekið er upp heiðina af Barðaströndinni má vegurinn heita þokkalegur, eftir því sem malarvegir eru yfirleitt. Hann hækkar að vísu ört, enda er heiðin há, en hann virðist vera vel lagður og er hvergi hættulegur. En þegar kemur að Pareksfirðinum fer heldur betur að kárna gamanið. Þar steypist vegurinn fram af fjallsbrún og liggur síðan í mörgum hlykkjum og krókum niður snarbratta hlíðina. Segja verður þó strax, til verðugs hróss þeim sem gerðu þennan veg, að hann virðist ágætlega lagður. Það er að segja: Ég gat ekki betur séð, en að valin hefði verið langskásta (og kannski eina) leiðin niður fjallið, að svo miklu leyti sem ég gat virt vegarstæðið fyrir mér, án þess að fara út úr bílnum. Og auðvitað draga hlykkirnir mjög úr brattanum, svo að jafnvel lofthræddum mönnum er vorkunnarlítið að aka þetta.

Hitt er miklu verra, að víða, og einkum þó neðan til í fjallshíðinni, er vegurinn svo mjór, að ekki er nokkur lifandi leið að mætast þar. Það er varla að tveir litlir fólksbílar geti smogið þar hvor framhjá öðrum, hvað þá ef annar bíllinn er lítill en hinn stór, að ekki sé talað um, ef báðir eru stórir. Það er þetta sem verður að lagfæra og það strax.

Ég skal taka það skýrt fram, til þess að fyrirbyggja hugsanlegan misskilning, að ég er ekki að kvarta fyrir hönd okkar, sem skreppum þetta kannski einu sinni eða tvisvar á ári, um hásumarið, þegar íslenzkir vegir eru eins og þeir geta orðið skástir. Nei, ég er að hugsa um mennina á stóru flutningabílunum, sem verða að aka þarna allan ársins hring, í hvernig veðri, færi og skyggni sem vera skal, stórir bílar og jafnvel með aftanívagn. (Við hjónin mættum þar einum slíkum, þegar ævið fórum þarna um nýlega).

Það er vegna þessara manna, sem ég leyfi mér að segja: Breikkið sneiðingana neðan til í Kleifaheiðinni strax. Gerið góð útskot með stuttu millibili og leggið vegrið á hættulegustu stöðunum, til dæmis þar sem vegurinn tekur stóra beygju nálægt gilbrún, og við bröttu sneiðingana, sem eru hættulega mjóir, og verða það, þangað til úr hefur verið bætt. Bíðið ekki eftir því að þarna verði slys. Þær framkvæmdir sem ég hef nefnt hér, kosta ekki mikla peninga, en þær gætu auðveldlega bjargað mannslífi.

Íslendingar eru nú á síðari árum í óða önn að afmá þá smánarbletti, sem voru lengi á íslenzkri vegagerð, þegar búnar voru til stórhættulegar begyjur við brýr, eins víða og við varð komið. Og engu var líkara, en að því dýpra og ægilegra sem gljúfrið var, þar sem brúin ljá yfir, því krappari og hættulegri skyldi beygjan vera. Ég spurðist fyrir um það fyrir fjörutíu árum, hvernig stæði á þessari ósvinnu, og ég fékk þau svör, að beygjurnar ættu að neyða bílstjórana til þess að draga úr hraðanum, áður en þeir ækju inn á brúna! En með þessu var auðvitað búin til önnur og margfalt meiri hætta. En þetta er liðin tíð. Nú vitum við betur. Nú er okkur alls engin vorkunn lengur. Lagfærum því hættulega staði, í Kleifaheiði sem annars staðar. Komum í veg fyrir slys!

Höfundur er rithöfundur

Valgeir Sigurðsson.