Í GREIN hér í Morgunblaðinu fjallar Ólafur Sigurðsson um oftrú á mátt vítamína og hugsanlega ofskammta af þeim. Ég get tekið undir flest það sem Ólafur segir; ekki hvað síst efasemdir hans um hollustu verksmiðjuframleiddra vítamína sem bætt eru ólífrænum extröktum.
Drottningarhunang er matur

Það hljómar hálfhjákátlega í mínum eyrum, segir Ragnar Þjóðólfsson , þegar menn hafa stórar áhyggjur af notkun náttúruefna.

Í GREIN hér í Morgunblaðinu fjallar Ólafur Sigurðsson um oftrú á mátt vítamína og hugsanlega ofskammta af þeim. Ég get tekið undir flest það sem Ólafur segir; ekki hvað síst efasemdir hans um hollustu verksmiðjuframleiddra vítamína sem bætt eru ólífrænum extröktum. Ég verð þó að gera athugasemd við það að hann kýs að nefna drottningarhunang í sömu andrá og slíkar vítamíntöflur enda hunang eins óskylt dauðri verksmiðjuvöru og hugsast getur. Hunang og drottningarhunang eru algeng fæða á borðum fólks víða um heim og sú staðreynd að drottningarhunang hefur í dag hlotið sess sem eitt besta fáanlega fæðubótarefnið er einfaldlega að þakka einstakri hollustu þess og samsetningu. Lýsi hélt lífinu í mörgu íslensku barni hér áður fyrr og á flestum heimilum þar sem aðgangur var að sjávarfangi var lýsið unnið og nýtt. Í dag kaupa íslenskar mæður kaldhreinsað lýsi í næstu kjörbúð en engum dettur í hug að efa hollustu þess eða leggja það að jöfnu við dauðar D-vítamín pillur í dós.

Býflugan framleiðir mun minna af drottningarhunangi og því verður aldrei hægt að reka stóriðnað í kringum það, líkt og gert er í pilluframleiðslu. Það er framleitt í náttúrunni sjálfri á lífrænan hátt og verður aldrei neitt líkt og verksmiðjuvara. Hvað mönnum gengur því til að bera það saman við slíka framleiðslu, því verður hver að svara fyrir sig. En af einhverjum ástæðum hefur Ólafur Sigurðsson nú um nokkurra ára skeið kosið að reka heilaga krossferð gegn afurðum býflugnabúsins. Hann telur og hefur verið óspar á þá skoðun sína bæði í fjölmiðlum og víðar að þar sé á ferð fín fæða fyrir flugur en ekki menn. Varla þarf þá að draga í efa að með sömu röksemdafærslu telji Ólafur óhollt að drekka mjólk enda hún framleidd fyrir kálfa en ekki börn. Kálið ættu kanínur einar að leggja sér til munns og þannig mætti lengi telja um flestar afurðir náttúrunnar sem við nýtum. Undarlegt að fordómar manna gegn skordýrum skulu vera svo djúpstæðir að þeir átti sig ekki á að heilbrigð og skynsamleg nýting náttúrunnar er af hinu góða.

Ólafur er næringarráðgjafi og varar fólk óspart við notkun afurða býflugnabúsins en ég veit dæmi þess að hann hefur ráðlagt skjólstæðingum sínum að borða kornfleks til morgunverðar. Ólafur er með greininni í Morgunblaðinu orðinn tvísaga því kornflögurnar eru sprengdar við það hátt hitastig að engin næringarefni lifa það af. Þær eru vítamínbættar eftir á með extröktum til að vinna upp tapið.

Hann gerir einnig að umtalsefni auglýsingaskrumið í kringum hin "svokölluðu fæðubótarefni". En hefur hann velt fyrir sér og undrast hann ekkert auglýsingaskrumið í kringum lyfjaiðnaðinn? Veit Ólafur ekki að milljörðum er árlega veitt í auglýsingar af hálfu lyfjarisanna, þar með taldar gjafir sem gefnar eru þeim sem ætla megi að geti haft áhrif á eftirspurn eftir lyfjunum? Til sölu og markaðsetningar á hollustuefnum fer aldrei nema örlítið brot af því, enda fjárhagur þeirra sem nýta efni náttúrunnar mun lakari en lyfjaiðnaðarins. Menn geta ekki tryggt sér einkarétt á framleiðslu sinni og eru því í stöðugri samkeppni hver við annan. Víða háttar einnig þannig til að menn geta auðveldlega ræktað lækningajurtir eða rekið eigin býflugnabú.

Íslendingar geta gengið inn í hvaða lyfjaverslun sem er og sótt þangað án lyfseðils "lyf" sem eru samsett úr efnum sem valda ótal aukaverkunum og ofnæmisviðbrögðum. Við þessu er varað á umbúðum en að öðru leyti ekkert fylgst með hverjir kaupa. Ávanabindandi efni, í litlum mæli að vísu, er að finna í mörgum verkjalyfjum en þekkt er ofnotkun margra á slíkum lyfjum. Það hljómar því alltaf hálfhjákátlega í mínum eyrum þegar menn hafa stórar áhyggjur af notkun manna á náttúruefnum en þykir sjálfsagt að menn noti óspart það sem hlotið hefur hinn opinbera stimpil "lyf".

Ég fagna því þó að fleiri eru nú farnir að taka undir áróður þann sem ég er búinn að reka árum saman fyrir því að menn nýti sér lífræn náttúruefni til fæðubótar frekar en verksmiðjuframleiddar töflur. Líkaminn brýtur niður fæðuna og nýtir hana á náttúrulegan hátt og það skilar alltaf meiri árangri. Ólífræn efni er erfiðara fyrir líkamann að melta og sum eru einfaldlega ómeltanleg. Nærtæk dæmi um það eru rotvarnarefnin sem farið er að nota í æ ríkara mæli í matvælum og skordýraeitur sem smýgur inn í grænmeti.

Höfundur er áhugamaður um sjálfslækningar og náttúruefni.

Ragnar Þjóðólfsson