Ég játa!

Ég játa!

Hvernig viðvíkur því að ég er flækur í "Landsbankamálið"? Guðmundur Brynjólfsson útskýrir það í þessari grein.

ÉG JÁTA að ég er flæktur í "Landsbankamálið", ég játa að ég er ein af þessum viðbjóðslegu skepnum sem hafa makað krókinn og malað gull án þess að blikna eða blána.

Þessu víkur þannig við að þegar ég unglingurinn, óharðnaður, var sem mest starfandi í hermanginu fyrir allmörgum árum, og mörg ár í beit, skipti ég alltaf útborgunarfúlgunni (ávísun) í útibúi Landsbankans á Keflavíkurflugvelli. Og ég man það enn að þegar ég rétti, skjálfandi og skíthræddur, þetta illa fengna fé til gjaldkerans þá heyrði ég varðhunda hins gjörspillta flokkakerfis gelta af fögnuði í fjarska.

Hver var ég að vinna mér inn fé og fá jafnt útborgað frá Carter og Reagan eins og lögregluþjónn í Nebraska?

Þetta var löngu fyrir tíð Sverris Hermannssonar í stóli bankastjóra, þó umgengst ég hermannssyni á hverjum degi, blygðunarlaust, og það játa ég nú að hafði slæm áhrif á mig. Því hver var ég, drengur af Vatnsleysuströnd að umgangast hetjur frá Kóreu og Víetnam á degi hverjum og sjá ekki til sólar fyrir varnarmannvirkjum, meðan Landsbankinn græddi billjónir gamalla króna í spilakössunum hjá Pentagon? Löngu fyrir Sverri?

Ég er sekur, Landsbankinn veiddi mig í sína djöfullegu dragnót, eyðilagði alla vitund í mér um verndaða peningaslóð og heiðarleik. Löngu fyrir Sverri.

Hvernig því viðvíkur að ég er flæktur í "Landsbankamálið" eftir Sverri kann einhver að spyrja? Jú, þjóðarauðurinn sem var fenginn í hermanginu og fæst enn var notaður til að kaupa Lind, það var sú lind samvisku og hreinleika sem býr í sálum Suðurnesjamanna og var svo rík á þessum dögum mínum hjá IAV s/f. Í þá daga var lind sama sem auðlind.

Ég hugsaði stundum sem svo; er ekki rétt að ég láti ríkisendurskoðun vita af því að ég skuli fá rétt útborgað?

Er ekki rétt að ég láti ríkisendurskoðun vita af því að ÍAV s/f lætur mig fá ávísanir frá Landsbankanum á hverjum föstudegi án þess að ég hafi gert neitt fyrir Landsbankann? En þetta gerði ég ekki því ég var og er breyskur maður, vei mér aumum! Og sjá; Landsbankinn dafnaði og blómgaðist í, þá, efstu byggðum Reykjavíkurborgar.

Síðar er ég fór að skipta við Sparisjóðinn í Keflavík fann ég hvernig slaufan hertist um hálsinn á Kjartani Gunnarssyni og hundsgáin dóu út eins og í fjarska, alveg eins og þegar hundarnir heima hengdu sig í keðjunum í hundahreinsunarkofanum sem var byggður á Ströndinni sama ár og ég fæddist. Þeir hundar voru sjaldnast varðhundar og skildu ekki flokkakerfið þrátt fyrir að vera fjölmenntaðir, voru þeir oftast smalahundar og vantaði í þá óbilgirnina til að þeir gætu nýst sem pólitískir varðhundar. Þá voru þeir heldur ekki heimskir.

Svo var það að allt í einu rann upp fyrir mér ljós; Landsbankinn og IAV s/f eru að kaupa mig, flækja mig, eitra fyrir mér; eftir mörg ár verður mér velt uppúr þessu, ég kjöldreginn á Thorsara skútunni og látinn meðganga allt. Það er því að ég geng fram fyrir skjöldu og játa.

Sverrir Hermannsson fann ekki upp spillingu og er í raun meira en vafasamt hvort hann er hálfdrættingur í þeim efnum á við það stóð sem nú situr í ríkisstjórn og á Alþingi almennt, sumir með óbragð í munni eins og hundar sem komist hafa í hákarlsbeitu, skemmda. Aðrir fullir af yfirgengilegu syndleysi sem ber þá hálfa leið til himna í lifanda lífi, en bara hálfa leið og svo til baka. Hvert?

Ekki er það meiningin með greinarkorni þessu að fá fólk til að vorkenna mér, né öðrum þeim sem unnu og vinna í hermanginu, því allir fyrgreindir atburðir áttu sér stað áður en sá silfraði kom að vestan og bjargaði efnahag Suðurnesjamanna bæði til sjávar og sveita. Amen. Höfundur er leikhúsfræðingur.

Guðmundur Brynjólfsson