Dauðaleit að stefnu

Dauðaleit

að stefnu

UNDARLEGT var að fylgjast með Clinton Bandaríkjaforseta á Sýn á mánudaginn sitja fyrir svörum saksóknara í Hvíta húsinu og tíunda þar einkamál sín frammi fyrir heiminum, þar sem leyft hafði verið að sjónvarpa segulbandi þar sem svör hans birtust. Allt er þetta hið sérkennilegasta mál af því svör hans voru einungis tekin upp á segulband vegna þess að einn dómarinn gat ekki mætt. Má segja að margur maðurinn hafi ekki mætt á vinnustað af minna tilefni. Málatilbúnaðurinn gegn Bandaríkjaforseta er með ólíkindum. Við þessa yfirheyrslu voru að minnsta kosti þrjár konur tilnefndar; einhverjar bjöllukindur, sem ævinlega reyna að nudda sér utan í fræga menn í von um frægð og peninga fyrir "ævisögur".

Mest var þó sótt að Clinton vegna Monicu Lewinski, ungrar, laglegrar stúlku, sem vann í Hvíta húsinu sem nemi eða lærlingur og komst þá í kynni við forsetann. Má vera að hann hafi orðið helst til fjölþreifinn um hin ungu brjóst, en hverjum kemur það við nema Clinton, Monicu og Hillary forsetafrú? Repúblikanar hófu þetta mál og passa að halda því á lofti endalaust og myndu helst kjósa að Clinton færi frá. Sá er hængur á þessu Monicu- máli að um einkasvið í lífi forsetans er að ræða og erfitt að beita lagakrókum. Hins vegar telja aðsóknarmenn að um meinsæri sé að ræða, vegna þess að Clinton hafi svarið að hann hafi hvergi þreifað ólöglega. Þessu þrefi er svo sjónvarpað um heimsbyggðina til mikillar gleði fyrir alla sem hata Bandaríkin svo sem múhameðstrúarmenn og suma vinstri menn. En þeir koma engu við og þess vegna eru Kanar að reyna að eyðileggja sig sjálfir og byrja náttúrlega á forsetanum.

Á sunnudagskvöld sýndi Stöð 2 myndina Rauða tjaldið frá 1969, sem gerð var af Rússum og Ítölum um frækiferð í loftbelg á Norðurpólinn undir stjórn Ítalans Umberto Nobile. Menn sóttu mjög að pólunum á þessum árum og lentu í miklum erfiðleikum af því þeir voru vanbúnir og skorti þekkingu á aðstæðum. Sir Walter Scott fórst á Suðurpólnum eftir að hafa tapað kapphlaupinu þangað fyrir Roald Amundsen og Shackelton leiddi á þriðja hundrað manna leiðangur út úr Antartiku á frækilegan hátt. Norðurpóllinn var á þessum árum vettvangur hetjudáða og hrakfalla, sem enduðu með dauða manna. Umberto Nobili bjó flugskip til ferðar. Hann og menn hans héldu til norðurs við fagnaðarlæti Ítala, sem voru miklir flugkappar á þessum tíma og síðar, sbr. komu Balbo hingað. Eftir að hafa flogið á pólinn lentu Nobili og menn hans í ísingu og misstu loftskipið Ítalíu niður á ísinn, þar sem það hrundi saman. Myndin er öðrum þræði saga björgunar á þessum slóðum, þar sem rússneski ísbrjóturinn Karssin kemur við sögu. Svo fór að flestir björguðust eftir miklar þrautir. Amundsen var kallaður til leitar og kom ekki aftur. Hann var leikinn af Sean Connery og fór vel á því.

Undanfarið hefur töluvert sungið í Saurbæjareldhúsi hjá fréttastofum nú þegar Keiko er liðin saga en við er tekið hrun á mannvirkjum. Nákvæmar lýsingar hellast yfir landsmenn á pólitísku heilsufari vinstri manna í landinu, sem eru að gamna sér við sameiningu undir forustu stórmenntaðs fólks, sem hefur gaman af að segja öðrum fyrir verkum. Fyrst kom skoðanakönnun frá Gallup, sem menn voru óánægðir með. Þá fannst villa í henni, sem lagaði málið mikið þannig að þeir sem voru að sameinast fengu spáð fleiri atkvæðum. Síðan kom stefnuskráin, sem sumir segja að sé ekki normal nái hún ekki til allt að fimmtíu ára tímabils. Þetta er allt tíundað í fréttum. Svo kom sjálfur landsfaðirinn, sem vinstri menn eru ekki alltof hrifnir af, og sagði að stefnuskráin kostaði frá 40­60 milljarða kr. Þegar hér var komið sagði Vestfjarðagoði vinstri manna að það yrði að semja nýtt plagg. Og það er verið að því. En til hvers allar þessar fréttir um ekki neitt nema óskhyggju nokkurra rugludalla um 40­60 milljarða álögur á landslýð?

Indriði G. Þorsteinsson