ÁSGEIR JÓN
JÓHANNSSON
MÁNABLINDA
Víst hef ég gengið veginn
um vonlausa nótt,
hlustað á þögnina þjást
og iðjagrænt engið
kvíða kolbláum ljánum.
Með hjartað fullt af falinni ást
þegar andvarinn bar með sér óttann
frá gömlu trjánum.
Nú skil ég fyrst hve skammt er til sólarlags
þó skíni morgunroði á hæstu tinda
og ást sem brann svo óraheit
var aðeins mánablinda.
Æskudraumar
Þeir vorbjörtu draumar
sem vonþyrsta æskuna dreymdi
veittu hjörtunum þrek
gegnum gleði og sorgir,
gáfu kjark til að lifa
í lognmollu dagsins
og líta í hyllingum
fegurstu álfa borgir.
En dagarnir liðu
og draumarnir runnu í sandinn,
döpur stóðum við tvö
á eggþynnu blaðsins
sem risti iljar
í ógáti ferða lagsins.
Örvita börn
í hringiðu morgundagsins.
Höfundurinn er eftirlaunaþegi í Hafnarfirði. Fyrra ljóðið,
Mánablinda, hlaut 1. verðlaun í ljóðasamkeppni á ári aldraðra í Evrópu 1993.