MÉR finnst konur sýnilegri hér en víða í arabalöndum. Þær eru meira utan veggja heimilisins. Þá meina ég ekki endilega að þær séu allar í háum trúnaðarstöðum, það veit ég ekki enn. En þær sjást oftar á veitingastöðum, stundum tvær þrjár saman og engir eiginmenn sjáanlegir svo langt sem augað eygir.
Dagbók frá Damaskus

Allra þjóða kvikindum ægir saman í skólanum og blandast ágætlega

Konur eru sýnilegri í Damaskus og sjást óhikað á veitingastöðum og án siðgæðisvarða skrafa ungmenni hvert við annað. Og áhyggjur þeirra eru ósköp ámóta og við þekkjum: hver elskar hvern nógu mikið? skrifar Jóhanna Kristjónsdóttir eftir að hafa gert smáúttekt á mannlífinu.

MÉR finnst konur sýnilegri hér en víða í arabalöndum. Þær eru meira utan veggja heimilisins. Þá meina ég ekki endilega að þær séu allar í háum trúnaðarstöðum, það veit ég ekki enn. En þær sjást oftar á veitingastöðum, stundum tvær þrjár saman og engir eiginmenn sjáanlegir svo langt sem augað eygir. Og piltar og stúlkur hér virðast umgangast af mesta frjálsræði þótt ég vænti að þar sé siðsemin í hávegum höfð.

Nú er ég að upplagi forvitin um fólk og því er á við heilan sjónvarpsþátt um samskipti kynjanna að sjá ungan strák og stelpu sitja tvö og ein á veitingahúsi, vera að drekka djús eða jafnvel bjór og það er engin frænka nærstödd. Horfa á þau tala saman: um hvað eru þau að spjalla? Um væntanlegt brúðkaup. Hvað þau vilja hafa í íbúðinni sinni, hvað þau vilja eignast mörg börn.

Í gær var ég svo sallaheppin að sitja nærri einu svona ungu pari þegar ég var eins og guðsengill að fá mér kapútsínó og þau voru bæði að drekka bjór, sem er rétt að taka fram að er ekki sterkur, í mesta lagi 3,5%.

"Ég veit ekki hvort þú elskar mig," sagði hún og horfði á allt nema hann. "Þú hringdir ekki í gær. Ætlarðu þá að verða svona þegar við erum gift? Ferðu bara út með strákunum að drekka bjór eða arak og reykja vatnspípu eða spila bagammon og ég sit heima alein?"

Hún hafði hækkað röddina og kærastinn hennar vildi alls ekki að nærstaddir heyrðu hvað hann segði. Svo ég náði ekki svari hans. En hún hækkaði sig enn og sagðist ekki sætta sig við svoleiðis líf. "Það er gamaldags," hreytti hún út úr sér og fékk sér aðra sígarettu.

Ég er ekki með á tæru hvernig þetta endaði en undir lokin hefur hann sjálfsagt sannfært hana um hvílíkur fyrirmyndar eiginmaður hann kæmi til með að verða og hún ætti því að vera glöð og góð. Svo leiddust þau í burtu og ég varð mikið fegin að vandamálin með ástina og allt það virtist leyst í bili a.m.k.

Í bekknum mínum ægir saman fólki af ýmsu þjóðerni, þar eru Armenar, Rússar allmargir, tveir Kínverjar, ein pólsk-rússnesk nýgift Sýrlendingi, Frakkar, Bandaríkjamenn, Hollendingar og Ítalir og nokkrir bandarískir Sýrlendingar sem hafa ekki lært móðurmálið til hlítar og vilja gera á því bragarbót. Einn tyrkneskur íranskur Kúrdi og ekki sá glaðlyndasti sem ég hef hitt, segist aldrei hafa lært neitt í arabísku og fer þó einna léttast með það af okkur öllum að skrifa. Á hinn bóginn getur hann varla stunið upp orði ef doktor Hazem vill fá hann til að segja sér frá starfsemi sagnorða. Um daginn var próf í stafsetningu og vildi svo til að ég sat við hliðina á honum og naut góðs af færni hans. Dr. Hazem sagði ekki orð og sá þó að við vorum beinlínis að svindla.

Yfirleitt er þetta kátt og hresst fólk. Við spjöllum saman utan skólatíma og menn bera saman bækur sínar og allir eru reiðubúnir að hjálpa öllum. Í kvöld ætlum við flest á tónleika í Al Azem-höllinni. Við vitum ekki hverjir troða þar upp en síðan gæti verið útlit fyrir arkadrykkju fram eftir nóttu þar sem frí er í skólanum á morgun.