Sólveig Snæbjörnsdóttir
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut,
þú hafðir gengið götu þína alla
og glöð þú fluttir inn á æðri braut.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og trega blandin hinsta kveðjan hljómar,
svo hrygg við erum því við söknum þín,
í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar,
sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd,
í nýjum heimi æ þér vörður vísi
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér,
við sálu þína biðjum Guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er.
(G.E.V.) Elsku mamma, tengdamamma,
amma og langamma, við þökkum þér fyrir allt og allt. Guð geymi þig.
Þinn sonur,
Halldór og fjölskylda.