Hörður Zophaníasson Hörður bróðursonur minn er liðinn. Ég vil með örfáum orðum og litlu ljóði þakka honum samfylgdina á allt of stuttri æfi hans. Ég bið góðan Guð að vernda dætur hans, foreldra, systkini og fjölskyldur þeirra.

Við andlátsfregn þína,

allt stöðvast í tímans ranni.

Og sorgin mig grípur,

en segja ég vil með sanni,

að ósk mín um bata þinn,

tjáð var í bænunum mínum,

en Guð vildi fá þig,

og hafa með englunum sínum.



Við getum ei breytt því

sem frelsarinn hefur að segja.

Um hver fær að lifa,

og hver fær svo næstur að deyja.

Þau örlög sem við höfum hlotið,

það verður að skilja.

Svo auðmjúkt og hljóð,

við lútum að frelsarans vilja.



Þó sorgin sé sár,

og erfitt við hana að una.

Við verðum að skilja,

og alltaf við verðum að muna,

að Guð hann er góður,

og veit hvað er best fyrir sína.

Því treysti ég nú,

að hann geymi vel sálina þína.



Þótt farinn þú sért,

og horfinn ert burt þessum heimi.

Ég minningu þína,

þá ávallt í hjarta mér geymi.

Ástvini þína ég bið síðan

Guð minn að styðja,

og þerra burt tárin,

ég ætíð skal fyrir þeim biðja.

(Bryndís Jónsdóttir) Valgerður Kristjánsdóttir.