Eg á orðið einhvern veginn
ekkert föðurland,
þó að fastar hafi um hjartað
hnýtzt það ræktarband,
minn sem tengdan huga hefur
hauðri, mig sem ól,
þar sem æskubrautir birti
björtust vonarsól.
Fóstran gekk mér aldrei alveg
í þess móðurstað,
það var eitthvað á sem skorti -
ekki veit ég hvað.
Og því hef eg arfi hennar
aldrei vera sagzt. -
Þó hefur einhver óviðkynning
okkar milli lagzt.
- - -
Enn um vornótt velli græna
vermir sólskin ljóst,
ennþá lækir hverfast kringum
hvelfdra hlíða brjóst,
báran kveður eins og áður
út við fjörusand. -
En ég á orðið einhvern veginn
ekkert föðurland.
Stephan G. Stephansson.