Magnús Guðjónsson fæddist á Kjörvogi í Árneshreppi í Strandasýslu 27. júní 1936. Hann lést á Líknardeild Landspítalans 24. febrúar síðastliðinn. Magnús var sonur hjónanna Guðmundu Þorbjargar Jónsdóttur frá Kjörvogi, f. 2. apríl 1916, og Guðjóns Magnússonar frá Kjörvogi, f. 28. júní 1908, d. 23. janúar 1993. Systkini Magnúsar eru: 1) Alda, f. 14. september 1933, maki Ásgeir Gunnarsson. 2) Guðfinna Elísabet, f. 15. desember 1937, maki Bragi Eggertsson. 3) Sólveig Jóna, f. 17. júlí 1939, maki Sigurður Blöndal. 4) Guðmundur Hafliði, f. 22. desember 1940, maki Dagný (Deng) Pétursdóttir. 5) Guðrún Magnea, f. 26. september 1942, maki Óskar Pétursson. 6) Haukur, f. 20. ágúst 1944, maki Vilborg G. Guðnadóttir. 7) Fríða, f. 11. mars 1946, maki Karl Ómar Karlsson. 8) Jörundur Finnbogi, f. 12. júní 1948, d. 4. ágúst 1999, maki Rannúa Leonsdóttir. 9) Kristín, f. 9. júní 1950, maki Þórir Stefánsson. 10) Daníel, f. 30. júní 1952, maki María Ingadóttir. 11) Þuríður Helga, f. 25. desember 1955, maki Garðar Karlsson.

Hinn 16. maí 1959 kvæntist Magnús eftirlifandi eiginkonu sinni Laufeyju Kristinsdóttur, f. 25. júlí 1933, frá Hjalla í Grýtubakkahreppi. Foreldrar hennar voru hjónin Brynhildur Áskelsdóttir, f. 13. janúar 1906, d. 30. júlí 1938, og Kristinn Jónsson, f. 4. október 1894, d. 21. september 1975, frá Hjalla í Grýtubakkahreppi. Dætur Laufeyjar og Magnúsar eru 1) Brynhildur, f. 11. ágúst 1960, og Þorbjörg, f. 4. apríl 1966, maki Rúnar Reynisson, f. 18. nóvember 1962. Börn Þorbjargar og Rúnars eru Magnús Reynir, f. 24. febrúar 1994, og Laufey Svafa, f. 14. júlí 1996.

Magnús stundaði nám í Reykholtsskóla í Borgarfirði og Íþróttaskólanum í Haukadal. Hann lauk sveinsprófi í vélvirkjun 1961 og hlaut síðan meistararéttindi í þeirri grein og starfaði við það í tíu ár. Árið 1972 lauk hann prófi í tækniteiknun frá Iðnskólanum í Reykjavík og ári síðar hóf hann störf hjá Mjólkursamsölunni þar sem hann starfaði fram til haustsins 1999 þegar hann hætti sökum veikinda.

Magnús var í stjórn skíðadeildar Fram og var formaður um skeið, og auk þess gegndi hann formennsku og sat í stjórn Félags Árneshreppsbúa í Reykjavík um tíma.

Útför Magnúsar fer fram frá Neskirkju í Reykjavík á morgun, mánudaginn 6. mars, og hefst athöfnin klukkan 13.30.

Svo snöggt, svo snöggt

er snilld og hæfni felld

og snöfurlegur maður niður sleginn,

sem átti til þann styrk

og innri eld

sem oft og tíðum sendi birtu um veginn.

Mér finnst svo erfitt

oft að skilja það

hvað örlög manna geta þungbær verið,

hvað mannlegt líf

er bundið stund og stað

og staðan tæp hjá þeim sem byggja skerið.

(Rúnar Kristjánsson.)

Enn myndast skarð í hópinn, hóp systkina og í nánasta vinahóp okkar hjóna. Á hálfu ári falla bræður í valinn, annar af slysförum, hinn af völdum óvægins sjúkdóms. Það er alltaf viss áhætta að tengjast öðrum traustum vináttuböndum vitandi það að ekkert varir að eilífu og að "eftir bjartan daginn kemur nótt". Úr hópnum má enginn hverfa, skarðið verður ekki fyllt, það kemur ekki maður í manns stað. Það er kalt úti, kuldinn laumast inn, miðstöðin hefur ekki undan. Eftir stendur draumur þar sem fram koma margvíslegar minningar liðinna stunda, sem ná yfir rúmlega 30 ára tímabil. Minningarnar tengjast Magnúsi mági mínum, sem ekki var eingöngu kær vinur heldur ígildi eldri bróður sem var fyrirmynd, veitti leiðsögn og alltaf tilbúinn að aðstoða hvernig sem á stóð. Ég lít á það sem forréttindi og gott veganesti í lífinu að hafa átt Magnús að nánum vini allt frá því að ég kom inn í fjölskylduna þá vart af barnsaldri. Á þeim tíma bjó Magnús og fjölskylda í Fellsmúlanum. Þangað var gott að koma og eru mér sérlega minnisstæðar stundirnar þegar bræðurnir voru samankomnir, bræður sem á margan hátt voru sérstakir í samskiptum bæði út á við og þá ekki síður sín á milli. Ef til vill þykja það dálítil öfugmæli að segja að þeir hafi verið notalega stífir, með sérstaka kímnigáfu og snögg tilsvör. Í gegnum árin eru það einmitt þessi einkenni sem hafa einna helst sameinað þá sem góða vini og laðað mig að návist þeirra. Það sem einnig hefur verið lærdómsríkt að fylgjast með er að sterkir og sjálfstæðir einstaklingar geta líka verið ósammála og deilt, en um leið haldið vináttunni hreinni og óskertri - nokkuð sem er einstaklega mikilvægt eigi fjölskylda að geta staðið undir nafni og haldið velli.

Fjölskyldur okkar Magnúsar hafa frá upphafi verið tengdar djúpum vináttuböndum, sem aldrei hefur fallið skuggi á. Margar góðar samverustundir koma í hugann meðal annars í tengslum við skíðaferðir, vinnuferðir í sumarhúsið á Storð, árleg jólaboð, brúðkaupið hennar Þorbjargar og þá ekki síst notalegar og hversdagslegar samverustundirnar án nokkurs sérstaks tilefnis. Þær eru ekki síður dýrmætar, þó á annan hátt sé, samverustundirnar þegar ljóst varð að leiðin til heilsu var Magnúsi ekki lengur fær. Vinasamtöl í skugga dauðans eru einstök og skilja eftir djúpa reynslu. Þeim sem voru samferða Magnúsi í gegnum tíðina duldist ekki að hann lifði af einstakri reisn og af þeirri sömu reisn gekk hann í gegnum endalokin - heill, sannur og trúr sjálfum sér.

Samferðamenn Magnúsar áttuðu sig jafnan fljótt á því hve sérstaka persónu hann hafði að geyma. Það var til að mynda áberandi hvað hann hafði einfaldan, vandaðan og fágaðan smekk og var með eindæmum nákvæmur, vandvirkur og skapandi í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. Heimili þeirra hjóna ber þessa glöggt vitni, sem og önnur handverk er hann kom nærri. Í þessum efnum vissi Magnús alltaf nákvæmlega hvað hann var að gera og hvernig hlutirnir kæmu best út. Við hjónin nutum góðs af hugviti hans, handverki og ósérhlífni, nokkuð sem seint verður fullþakkað.

Magnús var sérstakur fagurkeri á fleiri sviðum en í eigin sköpun og hugverkum, hann hafði til að mynda yndi af ýmiss konar list, góðum mat og eðalvínum. Með fáum var jafngaman að njóta og eru í þessu sambandi ferðirnar á Storð einna ógleymanlegastar. Fas Magnúsar og framkoma var þannig að ekki var hægt annað en taka eftir honum og bera virðingu fyrir honum. Það var alltaf yfir honum einhver fágaður virðuleikablær - og ósjálfrátt vandaði fólk sig í nærveru hans. Í samskiptum var hann ekki allra og gat á stundum virkað fáskiptinn og jafnvel dálítið kuldalegur. Hann var alltaf hreinn og beinn þannig að þeir, sem voru mjög viðkvæmir á því sviði, áttu það til að sárna og stundum mislíka. Þessi heilindi Magnúsar og hreinleiki í öllum samskiptum voru aðalsmerki hans og einstaklega aðlaðandi mannkostir.

Ekki er hægt að kveðja góðan vin án þess að geta þess að götuna sína gekk hann ekki einn. Laufey gekk alla tíð samstiga honum og dæturnar Brynhildur og Þorbjörg. Fyrir nokkrum árum bættist Rúnar tengdasonur þeirra í hópinn og síðan barnabörnin tvö Magnús Reynir og Laufey Svava. Í lokin komu forlögin því svo fyrir að Magnús Reynir kvaddi afa sinn hinstu kveðju á sex ára afmælisdegi sínum. Í framtíðinni hefur þessi dagur því tvöfalda og dýrmæta merkingu hjá samheldinni fjölskyldu.

Það er komið að leiðarlokum, fjölskyldan á Haðarstígnum kveður einn úr hópnum með söknuði og innilegu þakklæti. Við biðjum góðan Guð að umvefja Magnús í nýjum heimkynnum og styrkja þá sem eiga nú um sárt að binda. Það kemur enginn í staðinn fyrir þann sem kveður og því verður skarðið ekki fyllt. Það kemur samt að því að það hlýnar og birtir að nýju, samverustundir fjölskyldnanna halda áfram - við kertaljós og yl góðra minninga.

Andartak er úti, upphaf er aldar.

Er að enda einn tímans hringur.

Eitt örlagaskeið í tómið hnigið.

Eitt lífshlaup væntingar liðið.

Eftir stendur draumur,

drjúgur straumur mynda.

Líða um hvolfið muna,

málverk liðinna stunda.

(Andri Laxdal)

Vilborg G. Guðnadóttir

og fjölskylda.

Magnús frændi minn er dáinn. Þessi sterki Strandamaður er fallinn frá. Ég og Margrét kona mín vorum svo heppin að kynnast Magnúsi. Pabbi Magnúsar og afi minn voru samtíðarmenn í Árneshreppi þar sem fyrstu kynni mín af Magnúsi voru. Það litu alltaf allir upp til hans. Hann var verklaginn með afbrigðum. Skíðaáhugi hans var mikill og naut skíðafélagið Fram krafta hans, það var sama hvað það var sem á bjátaði, alltaf var Magnús með réttu lausnina. Það var ómetanlegt fyrir Fram að hafa hann þegar lyftan og síðan skálinn voru reist. Það komu margir að því verki en að öllum ólöstuðum var Magnús þar fremstur. Magnús og Laufey byggðu sér stórkostlegt sumarhús í Tréketilsvík á Ströndum ásamt systkinum hans. Þar var hugsað fyrir öllu.

Við vorum svo heppin að fá að koma þangað í heimsókn undanfarin sumur ásamt Guðmundi Kr. og Ólöfu konu hans en Guðmundur hannaði bústaðinn með Magnúsi. Þetta voru ferðir sem allir biðu eftir. Enda hvergi eins mikill friður og ró eins og á Storði en það heitir húsið. Þar var farið í gönguferðir um alla sveit og Magnús þekkti hvern stein, hverja þúfu og hvert fjall. En síðastliðið sumar sáum við að það var ekki allt með felldu, Magnús varð að taka það rólega og það átti ekki við hann að geta ekki hlaupið um allt eins og hann hafði alltaf gert. Í síðustu ferð okkar norður fannst mér ég stela frá honum verki þegar ég sló útihúsið með orfi og ljá en það gerði hann alltaf sjálfur. Það var svo ólíkt Magga að geta ekki alltaf verið á fullu. En Maggi minn, við munum áreiðanlega fara norður og taka nokkrar aríur og minnast þín.

Elsku Laufey mín, megi góðar vættir vera með þér og þínum um ókomna framtíð.

Margrét og Sveinn Sveinsson.

Látinn er langt um aldur fram góður samstarfsmaður til margra ára, Magnús Guðjónsson, eftir erfið veikindi og baráttu við sjúkdóm sem margan leggur að velli.

Mig langar að kveðja nafna minn með örfáum orðum og þakka honum samfylgdina, en við störfuðum saman í fjölda ára. Magnús kom til starfa hjá Mjólkursamsölunni í Reykjavík árið 1972 og starfaði þar til dauðadags eða í 28 ár. Hann hafði umsjón með fasteignum Mjólkursamsölunnar og fyrirtækja hennar allan þennan tíma.

Magnús var ennfremur eftirlitsmaður við nýbyggingar fyrirtækisins á Bitruhálsinum á árunum 1981 - 1986 og byggingarstjóri við nýbyggingu Emmessíss hf. á árunum 1993 - 1995, en þar áttum við nafnarnir mikið og náið samstarf, sem ég vil þakka sérstaklega fyrir hönd okkar sem að því unnum.

Magnús Guðjónsson var vinur vina sinna og við sem þekktum hann vel, vissum að þar fór vandaður maður og á orðtakið, "Hann var vandaður til orðs og æðis" vel við um nafna minn.

Öll mannvirki þessara fyrirtækja sem Magnús kom nálægt bera vinnubrögðum hans glöggt merki. Allt skyldi vera vandað og vel gert og ekki skyldi kastað höndum til, enda áttu hlutirnir að endast vel.

Að leiðarlokum þakka ég honum gott samstarf sem aldrei bar skugga á. Ég á eftir að sakna þess að heyra ekki ávarpið hans í símann, "Sæll, nafni!"

Ég kveð þig með virðingu og þakklæti fyrir þær stundir sem við áttum saman.

Fjölskyldu Magnúsar votta ég mína dýpstu samúð.

Magnús Ólafsson.

Nú er fallinn frá góður drengur sem við öll söknum sárt.

Í þeim hópi erum við mörg sem höfum kynnst Magnúsi við störf og leik í skíðadeild Fram. Það er einkennilegt að hugsa til þess að sjúkdómur geti lagt að velli, fyrirvaralaust og á skömmum tíma, hraustmenni eins og Magnús.

Hann var mjög sérstakur persónuleiki. Hann var ekki allra en þeir sem fengu að njóta vináttu hans og eiga samleið með honum áttu traustan bakhjarl. Alltaf var hann jafn kurteis og geðprúður en fastur fyrir með sínar skoðanir. Þannig menn ná oftast langt í lífinu.

Það eru ekki ýkjur að tala um hraustmenni þegar Magnús var annars vegar. Hann var Strandamaður. Að vera Strandamaður hefur ákveðna merkingu í okkar huga.

Til þess þarf ákveðna eiginleika og burði sem við munum alltaf tengja við persónu hans. Magnús var ættaður frá Kjörvogi á Ströndum en fluttist síðan ungur til Reykjavíkur.

Eftir að gamall kjarni Framara kom úr skíðaferð frá Noregi í febrúar 1972 var ráðist í stofnun skíðadeildar Fram. Ýmsir góðir og áhugasamir menn komu að þeim störfum fyrstu árin.

Skíðadeildin starfað í nokkur ár í Eldborgargili við nokkuð frumstæðar og bágbornar aðstæður. Það átti við bæði hvað varðaði húsakost og lyftubúnað. Magnús Guðjónsson gekk í skíðadeild Fram nokkru eftir að deildin var stofnuð. Það var mikill happafengur fyrir skíðadeild Fram og komandi kynslóðir.

Deildin var upphaflega ekki stofnuð með æfingar og keppni í huga, heldur átti þessi félagsskapur að þjóna þörf Framara sem vildu stunda skíði sér til ánægju og heilsubótar og þetta væri fyrst og fremst fjölskylduíþrótt í félaginu. Það var í þessum anda sem að Magnús kom í skíðadeildina og léði henni sína starfskrafta og fítonsanda, og ávallt síðan þar til yfir lauk.

Með Magnúsi komu í skíðadeildina fjöldi ættingja og vina hans,

sem allir lögðu hönd á plóginn af sömu eljunni. Fljótlega fóru ýmsir hlutir að þróast til betri vegar. Á árunum 1980 til 1990 risu mannvirki á borð við fullkomna skíðalyftu og skíðaskála í Eldborgargili í Bláfjöllum. Það er á engan hallað að eigna Magnúsi mikið frumkvæði hvað þessa uppbyggingu varðar og er hann ávallt nefndur guðfaðir deildarinnar.

Ekkert okkar hafði órað fyrir að skíðadeildinni ætti eftir að vaxa svo fiskur um hrygg. Fram hafði eignast "alvöru" skíðadeild. Eftir að uppbyggingu lauk fóru fjöldamörg ár í hönd með æskulýðsstarfi, æfingum, keppni og umfram allt fjölskyldusamfundum í fjalli og í útilegum að sumarlagi.

Magnús hafði alltaf sterkar taugar til skíðadeildarinnar. Jafnvel þegar hann var þjakaður af ólæknandi skjúkdómi sl. haust hafði hann taugar til og frumkvæði að kalla saman nokkra frumkvöðla.

Hann vildi minna menn á að láta ekki vináttubönd og samskipti frumherjanna lognast út af. Margir eru hættir að koma í skíðaskálann góða í Eldborgargili og hittast eins og í gamla daga.

Á því vill Magnús að verði bragarbót. Það var ekki eina erindið sem hann átti við okkur. Hann vildi klára lítið verkefni sem tengdist skálabyggingunni. Jákvæður hugur og eftirfylgni Magnúsar varð til þess að frumherjarnir hafa nú komið þessu ætlunarverki hans í framkvæmd.

Allir liðsmenn skíðadeildar Fram senda eiginkonu og öllum aðstandendum Magnúsar innilegustu samúðarkveðjur.

Skíðadeild Fram.