GÍSLI TEITSSON

Þegar samferðamenn og vinir kveðja leitar hugurinn til liðinna ára og kallar fram ótal minningar.

Gísli Teitsson var ráðinn framkvæmdastjóri Heilsuverndarstöðvar Reykjavíkur 1. febrúar 1974 og síðar framkvæmdastjóri Heilsugæslunnar í Reykjavík, en lét af störfum á vormánuðum 1999. Hann var yfirmaður minn og samstarfsmaður í 25 ár.

Til að byrja með voru starfsmenn á skrifstofunni fáir og samheldni mikil. Eftir því sem umfang starfseminnar óx fjölgaði starfsfólkinu, en áfram ríkti samstaða og eining og var það ekki síst Gísla að þakka. Það var gott að starfa fyrir Gísla. Hann var dagfarsprúður og lét aldrei styggðaryrði falla. Hann veitti stuðning þegar á móti blés, lagði gott til mála og vildi bæta það sem aflaga fór. Ég er afar þakklát fyrir hvernig hann reyndist mér í ýmsum erfiðleikum á þessum samstarfsárum. Hann var velgjörðarmaður minn og vinur.

Gísli mat starf sitt mikils og var vakinn og sofinn um málefni heilsugæslunnar. Hann gerði ætíð miklar kröfur til sjálfs sín um vandvirkni og reglusemi og vildi að orð stæðu.

Ekki verður hjá því komist að nefna hve vænt Gísla þótti um hina veglegu byggingu, Heilsuverndarstöð Reykjavíkur. Var það honum alla tíð mikið hjartans mál að húsið héldi sínu upprunalega útliti og byggingarstíl.

Við, gamlir vinnufélagar Gísla, minnumst þess að yfir kaffistofunni sveif jafnan léttur andi þegar hann var mættur. Skemmtilegar tilvitnanir og spaugilega hliðin séð á flestu því sem til umræðu var. Ekki var það málefni til sem ekki var hægt að ræða við Gísla, hvort heldur það var starfstengt eða persónulegs eðlis. Hann hafði einstaka hæfileika til að setja sig inn í mál eða "leggjast yfir mál" eins og hann sagði stundum sjálfur. Ráðleggingar hans voru ævinlega af heilum hug enda hafði hann ótrúlega fjölbreytta yfirsýn yfir hin ýmsu málefni. Í amstri hversdagsins þegar hver lægðin rak aðra á veðurkortunum var Gísli ávallt léttleikansmegin í tilverunni. Sýndi fram á að það eru tvær hliðar á hverju máli, jafnvel fleiri, og að hverjum degi fylgir eitthvað gott, mest um vert að vera léttur í lund.

Gísli var mikill fjölskyldumaður. Það fór ekki fram hjá okkur sem unnum með honum hve ríka umhyggju hann bar fyrir fjölskyldu sinni. Hann dáði Þóru konu sína og var umhyggjusamur faðir, einnig var hann í nánu sambandi við systkini sín og venslafólk.

Á kveðjustund þakka starfsmenn Stjórnsýslu Heilsugæslunnar í Reykjavík Gísla góða samfylgd og vináttu og votta fjölskyldu hans einlæga samúð og hluttekningu við sviplegt fráfall hans.

Á þetta erum við mannfólkið minnt öðru hverju og því oftar sem aldurinn verður hærri. Nú er Gísli látinn, óvænt og alltof snemma, finnst okkur vinum hans. Þó hefur ýmislegt bjátað á hvað heilsu hans varðaði síðustu árin. En hann var ekki kvartsár og dró aldrei af sér svo enginn átti von á neinu í þessa veru.

Ég kynntist Gísla þegar hann kvæntist Þóru vinkonu minni og skólasystur. Við vorum nágrannar í áratugi og höfðum mikið saman að sælda þegar börnin okkar voru að vaxa úr grasi. Við mæðgin heimsóttum fjölskylduna oft í sumarbústaðinn við Þingvallavatn og vorum fastir gestir á Fornhaganum um jól og áramót. Um árabil fórum við saman í haustlitaferðir, tókum saman slátur og bjuggum til laufabrauð. Gísli tók aldrei beinan þátt í matargerðinni en hann var jafnan nálægur ef okkur kynni að vanta eitthvað úr búð eða við þörfnuðumst hjálpar hans á annan hátt.

Oftast var Gísli með þegar bekkurinn okkar Þóru hélt hátíðleg stúdentsafmæli eða efndi til fagnaðar af öðru tilefni. Þar var hann aufúsugestur, alltaf tilbúinn að taka þátt í gleðinni, ljúfur og hnyttinn í tilsvörum ef sá gállinn var á honum. Allra þessara góðu stunda er ljúft að minnast og þakka nú á kveðjustund.

Gísli var áreiðanlega mikill hamingjumaður. Hann ólst upp á góðu heimili og bar með sér andblæ þess til hinstu stundar. Hann var alltaf í áhugaverðu starfi og kvæntist Þóru,þessari glæsilegu öndvegiskonu. Börnin þeirra tvö eru úrvalsfólk.

Þóra og Gísli bjuggu sér fallegt og menningarlegt heimili. Þau voru einstaklega samrýmd og máttu vart hvort af öðru sjá og áttu mörg sameiginleg áhugamál. Þegar tók að vora og þau áttu frístundir frá vinnu voru þau horfin austur í Grafning. Þar áttu þau sumarbústað og allstórt land sem nú er orðið mikill unaðsreitur. Á þessum stað undu þau hag sínum vel, veiddu silung, ræktuðu skóg og voru óþreytandi að fegra og bæta umhverfi sitt. Þau voru bæði með græna fingur, allt óx og dafnaði sem þau lögðu hönd að. Þegar vetur gekk í garð og ekki viðraði lengur til útivistar fóru þau í leikhús, lásu góðar bækur og hlustuðu mikið á tónlist, enda er af nógu að taka í þeim efnum á heimilinu.

Söknuður Þóru, barna hennar og tengdasonar er mikill. En tíminn, sá mikli galdrameistari, ber með sinni líknandi hönd smyrsl á sárin svo að á þau myndast hrúður. Verkurinn sem sárið olli dvínar því smátt og smátt. Einn góðan veðurdag öðlast lífið tilgang og merkingu á ný og þá er hægt að horfa vonglaður fram á veginn. Vinirnir á Kaplaskjólsvegi og Reynimel votta Þóru, Stefáni, Önnu Þóru og Erni dýpstu samúð.

Að lokum vil ég gera orð Matthíasar Jochumssonar að mínum. Skáldið mælti þetta ljóð af munni þegar hann heyrði lát góðs vinar: