Þorsteinn Á. Hraundal

Þegar kemur að því að kveðja sína vini og ættingja úr þessari jarðvist hrannast upp í hugann hinar ýmsu minningaperlur sem skjótast um í kollinum á milli tíma og virðast eins og örskot þegar horft er um öxl.

Þannig varð mér innanbrjósts í vinnunni föstudaginn 1. júní sl. þegar ég fékk upphringingu þess efnis að Steini frændi hefði þá um morguninn kvatt þessa jarðvist og haldið til annarra heimkynna. Steini hafði alla tíð mikið gaman af að ferðast um heiminn og skoða mannlíf og staðarhætti í öðrum löndum og nú er hann sannarlega lagður upp í ferð til að kanna önnur sólfögur lönd. Steini var afar trúaður maður og er ég þess fullviss að vel hefur verið tekið á móti honum í nýjum heimkynnum þar sem hann hefur nú hitt sína sem þegar eru farnir í sömu ferð.

Steini var mikill heimsmaður og ég man hvað mér fannst mikið til þess koma að fá hjá honum "Juicy Fruit", svona amerískt tyggjó af Vellinum. En Steini vann til margra ára hjá Slökkviliðinu á Keflavíkurflugvelli. Hann var sérstakt snyrtimenni svo eftir var tekið, víðlesinn og fróður og hafði stálminni. Ég man í bernskunni þegar hann hringdi heim og heilsaði hressilega: "Sæl, frænka!" Svo spjallaði hann góða stund áður en hann bað um pabba í símann. Þá bjuggu hann og fjölskylda hans í Garði í Garðahreppi sem mér fannst hálfgerð sveit í þá daga.

Í 20 ár voru þau nágrannar mínir og minnar fjölskyldu í Stóragerði, Steini og Vera. í 4 ár bjuggum við í sömu blokkinni en svo fluttum við okkur til í götunni. Það var góður tími þegar við vorum að hittast yfir kaffibolla og ræða málin. Oftast vildi Steini reyna að fræða frænku sína um ættfræði og ég verð að viðurkenna að það sem ég veit um mínar framættir er það sem Steini hefur frætt mig um. Það var gaman að fylgjast með honum, hvað hann fór fljótt að tileinka sér tölvunotkun til að skrá ættfræðina og fleira. Hann ferðaðist um heiminn í tölvunni sinni, skoðaði íbúafjölda og staðarhætti í hinum ýmsu löndum. Hann hringdi oft í mig til að bjóða mér að koma og skoða eitthvað nýtt. Og þegar Vera mín var að koma í morgunkaffi biðu Hanna, Óskar og Kristmar eftir því að vita hvað kæmi nú upp úr veskinu ef hún væri búin að fara aðeins í Austurver áður en hún kom. Hún sagði oft að þetta væri sending frá Steina. Og ef einhver var veikur var gott að eiga von á Veru með eitthvað gott í gogginn. Oft kom hún með handavinnuna sína með sér og það eru hreinustu gersemar. Það er gott að eiga góða nágranna og þessi ár verða aldrei fullþökkuð.

Í 10 ár voum við Steini kórfélagar í Kirkjukór Grensáskirkju og þótti mér afar vænt um að eiga þessi ár með honum þar. Hann mætti alltaf fyrstur alla sunnudaga og á allar æfingar og var alltaf búinn að taka til þær nótur og annað efni sem til þurfti hverju sinni, þegar við hin mættum. En okkur líkaði ekki alltaf kaffið sem hann bjó til, því það var gjarnan rótsterkt svo það var varla drekkandi og þá var oft hlegið og sagt að nú hefði Þorsteinn verið að trekkja. Steina þótti afar vænt um kirkjuna okkar og eftir að hann hætti að syngja með okkur kom hann eins oft og hann gat til messu og fór með okkur í ferðalög og tók þátt í skemmtunum og öðru með okkur. Ég vil nota þetta tækifæri og þakka honum fyrir hönd okkar allra í kirkjukórnum og ég veit að ég get þakkað fyrir hönd organistans og þeirra sem eru hættir, fyrir allar góðar stundir sem við áttum saman í Grensáskirkju.

Að lokum sendi ég þér, elsku Vera mín, og fjölskyldu þinni allri mínar bestu samúðarkveðjur og óska ykkur öllum blessunar Guðs á þessum tímamótum.

Við vitum öll að Hann vakir yfir okkur, styrkir okkur og blessar á erfiðum stundum. Góðar minningar eru geymdar og verða aldrei frá okkur teknar.

Elsku Steini, hafðu þökk fyrir allt og allt og góða ferð til æðri heimkynna.

Þín frænka,

Þorsteinn hóf snemma störf sem lutu að veru Varnarliðsins á Íslandi. Hann starfaði á vegum Íslenskra verktaka við byggingu radarstöðva úti á landi. Hann sagði undirrituðum oft frá þeirri vinnu og erfiðleikum við veður og akstur með efni um brattar brekkur. Ungur hitti ég Þorstein (Steina) í gömlu flugstöðinni á Keflavíkurflugvelli sem þá var einnig gistihótel fyrir farþega, hann var þar meistari við rakarastörf ásamt fleirum og gekk vel. Seinna unnum við saman við akstur fyrir herinn þar til að lokum við urðum báðir slökkviliðsmenn. Það var gaman að Steina, hann var mjög fróður og léttur í lund, hafði frá mörgu að segja. Þar sem hann var rakarameistari klippti hann okkur alla á vaktinni og var þá oft skemmtilegt. Hann þótti góður skákmaður og var í raun fjölhæfur, söng vel, lék með Sinfóníuhljómsveit Íslands á óbó, einn af fyrstu Íslendingum sem það gerðu, var mjög handlaginn og mikið snyrtimenni. Þorsteinn kom fyrir sjónir sem aðalsmaður, hann bar sig mjög vel. Alla tíð var Steini öðrum til fyrirmyndar í einkennisfötum, það var ótrúlegt hvað hann gat unnið við viðhald slökkvitækja og önnur störf, glerfínn í dökkum fötunum allan vinnudaginn og sáust aldrei á honum óhreinindi. Þorsteinn var mjög agaður að eðlisfari, fór í einu og öllu eftir þeim siðum sem ríktu og sá til þess að aðrir gerðu það líka. Minningin um þennan heiðursmann mun lengi lifa en nú er hann farinn háaldraður. Hann var eiginlega aldrei gamall að sjá heldur virðulegur, grannur og teinréttur. Þegar hann kom í slökkvistöðina í desember síðastliðnum hitti ég Steina í síðasta skipti er við vorum við vígslu Kapellu slökkviliðsins. Það voru forréttindi að kynnast Þorsteini Hraundal. Seint mun ég gleyma þessum manni; þótt langt sé liðið síðan hann lauk störfum lifir minningin ljós. Ég er ekki frá því að hann hafi haft samband við mig á óútskýranlegan máta um hvítasunnuna, að minnsta kosti kom hann upp í huga mínum og ég ákvað að hafa samband, en áður en það varð sá ég að hann var látinn. Ég læt þessum línum mínum nú lokið. Blessuð sé minning þín Þorsteinn Hraundal og Guð blessi Evu konuna þína og veiti henni og börnunum styrk í sorginni.

Þorsteinn Hraundal er látinn, góður maður og traustur vinur hefur kvatt í hinsta sinn. Blessuð veri minning hans.

Leiðir okkar Þorsteins lágu saman í Grensáskirkju, en þar var hann mjög virkur í starfi kirkjunnar og þau hjónin Þorsteinn og frú Vera létu sig aldrei vanta í guðsþjónustur og annað, sem kirkjan bauð uppá.

Fyrir sóknarprest er mikilvægt, að góður meðhjálpari, organisti og kirkjukór séu til staðar við helgihald og aðrar athafnir kirkjunnar. Allt var þetta í góðu lagi í Grensáskirkju, þar sem þeir voru Sverrir Sigurðsson meðhjálpari, Árni Arinbjarnarson organisti og Þorsteinn Hraundal söng um langt árabil í kirkjukórnum og lét sig aldrei vanta. Alltaf kom Þorsteinn vel tímanlega áður en messan hófst og tók þá til messuskrá, nótur og sálmabók og lagði á stól hvers kórfélaga. Þetta gerði Þorsteinn af mikilli nákvæmni og samviskusemi, enda var hann snyrtimenni og vildi hafa röð og reglu á hlutunum. Og sjálfur var Þorsteinn sannur "sjentilmaður" og það var reisn yfir honum.

Þorsteinn var trúmaður góður, biblíufróður og hann sótti mikið Biblíulestrana okkar. Hann hafði sínar skoðanir og við ræddum oft saman um eilífðarmálin og ekki vorum við alltaf samála. Þorsteinn hafði mikinn áhuga á ættfræði og hafði sótt námskeið í þeim fræðum. Og þótt hann væri kominn vel á efri ár, tileinkaði hann sér tölvutæknina. Naut ég þess vel, því að með hjálp þeirrar tækni rakti hann föðurætt mína allt aftur til Haraldar hilditönn Danakonungs! Þorsteinn var hafsjór af fróðleik og veitti mér vel, einkum í ættfræðinni og þar vil ég sérstaklega þakka honum.

Nú þegar Þorsteinn Hraundal kveður, vil ég þakka honum trausta vináttu, gott og ánægjulegt samstarf öll árin í Grensáskirkju, það var mér ómetanlegt. Við Inga sendum eiginkonu hans frú Veru Ingibergsdóttur og afkomendum öllum innilegustu samúðarkveðjur.