Guðrún Halldórsdóttir fæddist á Mábergi á Rauðasandi 24. apríl 1908. Hún lést á Landspítalanum Fossvogi 13. ágúst síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Halldór Ólafur Bjarnason, f. í Tungu í Tálknafirði 15. nóv. 1874, d. á Patreksfirði 9. maí 1924, og kona hans Magnfríður Ívarsdóttir, f. í Króki á Rauðasandi 25. nóv. 1875, d. í Reykjavík 13. janúar 1958. Systkini Guðrúnar eru Guðmundur Jóhannes, f. 8. júlí 1901, d. 19. mars 1995, Jónína Bergþóra Guðrún, f. 8. júlí 1903, d. 4. ágúst 1903, Ívar Rósinkrans, f. 30. júlí 1904, d. 21. nóvember 1978, Bjarni Trausti, f. 5. október 1906, d. 5. febrúar 1975, Ingimundur Benjamín, f. 16. nóvember 1910, d. 15. mars 1998, Sigurður Breiðfjörð, f. 13. maí 1913, býr í Innri-Njarðvík, Sigríður, f. 30. desember 1915, d. 23. maí 1977, Halldór Kristinn, f. 4. júní 1918, býr á Hrafnistu í Hafnarfirði, Ólafur Halldór, f. 1. júní 1921, d. 13 apríl 2000. Guðrún giftist 12. desember 1929 Jens Árnasyni vélsmíðameistara, f. á Neðrabæ í Selárdal við Arnarfjörð 16. mars 1891, d. 2. september 1959. Börn þeirra eru: 1) Halldóra Ólöf, f. á Patreksfirði 3. september 1929, d. 19. apríl 1979, maki Friðrik Hafsteinn Guðjónsson, þau skildu. Börn þeirra: Sjöfn, f. 3. júní 1949, og Jens Gunnar, f. 26. október 1950, d. 26. apríl 2000. 2) Guðríður Jóhanna, f. á Patreksfirði 11. janúar 1931, maki Hannes Kolbeins, þau skildu. Börn þeirra: Hera Guðrún, f. 24. apríl 1954, og Þorvaldur Helgi, f. 2. janúar l959, d. 1. júní 1981. Seinni maður Guðríðar er Gunnar Guðmundsson. 3) Árni Guðmundur, f. á Patreksfirði 27. febrúar 1933, ókvæntur og barnlaus. 4) Gylfi, f. í Reykjavík 11. júlí 1944, maki Oddný Jónsdóttir, þau skildu. Börn þeirra: Gerður, f. 6. september 1965, Guðrún Arna, f. 22. febrúar 1970, og Jón Yngvi, f. 5. desember 1973. Dóttir Gylfa með Þórunni Jóhannesdóttur er Karen, f. 24. maí 1985. 5) Hafdís, f. 27. desember 1948, maki Jón Pétursson, þau skildu. Börn þeirra eru Guðrún Jenný, f. 13. mars 1970, og Arndís Ósk, f. 30. mars 1972. Seinni maður Hafdísar er Gunnar Sigurðsson. Börn þeirra eru: Karen Lind, f. 2. febrúar 1982, og Hlynur Þór, f. 8. janúar 1985.

Guðrún ólst upp á Mábergi á Rauðasandi til ársins 1922 en þá fluttist fjölskyldan að Gröf á Rauðasandi. Guðrún stundaði öll almenn störf á heimilinu og í sveitinni á Rauðasandi. Einnig vann hún í fiskvinnu á Patreksfirði. Guðrún réði sig sem ráðskonu til Jens Árnasonar vélsmíðameistara á Patreksfirði en hann missti fyrri konu sína árið 1926, hún hét Guðríður Jóhanna Sigurðardóttir. Guðrún og Jens gengu í hjónaband 12. desember 1929. Eftir það vann Guðrún við heimilisstörf alla tíð. Þau bjuggu á Patreksfirði til ársins 1939 en þá fluttu Guðrún og Jens með börnum sínum til Innri-Njarðvíkur þar sem Jens rak vélsmiðju. Árið 1943 fluttist fjölskyldan á Spítalastíg 6 í Reykjavík þar sem Jens rak einnig vélsmiðju.

Útför Guðrúnar fer fram frá Fossvogskirkju á morgun, mánudaginn 27. ágúst, og hefst athöfnin klukkan 13.30.

Tilvera okkar er undarlegt ferðalag. Við erum gestir og hótel okkar er jörðin. (Tómas Guðmundsson.)

Rauðisandur í Barðastrandarsýslu er með fegurstu sveitum þessa lands. Þar fæddist hún mamma mín, Guðrún Halldórsdóttir, 24. apríl 1908. Hún var þriðja barn hjónanna Magnfríðar Ívarsdóttur og Halldórs Bjarnasonar, en þau urðu alls tíu. Annað barn þeirra hjóna, stúlka, dó í frumbernsku. Upp komust tvær stúlkur og sjö drengir. Öll fæddust þau á Mábergi, nema elsti sonurinn. Síðar fluttust þau að Gröf í sömu sveit, sem varð framtíðarheimilið uns börnin fluttu að heiman. Þegar yngsta barnið var þriggja ára lést faðirinn og fyrirvinnan. Tveir elstu drengirnir voru þá um tvítugt, hin unglingar og smábörn.

Svo ekki leit þetta vel út. Í þá daga voru heimilin oft leyst upp og börnunum komið fyrir hér og þar. En amma mín Magnfríður og tengdamóðir hennar Guðrún Jónsdóttir tóku höndum saman og ólu börnin öll upp, nema Halldór sex ára, sem ólst upp í Kirkjuhvammi hjá ömmu sinni og móðursystkinum. Allt tókst þetta með ágætum og allur hópurinn varð myndarlegt og duglegt fólk. Trúlega hefði þetta ekki tekist svo vel, nema með dugnaði kvennanna og samstöðu, einnig barnanna, en drengirnir fóru til sjós, vart komnir af barnsaldri. Mamma var lengi vel eina stúlkan og kom það í hennar hlut að gæta yngstu barnanna þótt hún væri sjálf litlu eldri. Þegar móðir hennar vann við heyskapinn var mamma inni við. Eitt sinn er hún gætti Sigga bróður síns þurfti hún að komast niður stigann með hann og þá voru góð ráð dýr. Sjálf var hún litlu stærri. Þá gekk hún aftur á bak niður, hafði Sigga fyrir framan sig og beit í fötin hans til að geta haft meiri festu í stiganum. Já mamma var kjarkmikil, það sýndi hún svo oft á ævinni.

Mamma leit upp til ömmu sinnar Guðrúnar og hafði á henni mikið dálæti, vildi vera sem mest í návist hennar. Hún elti hana jafnvel á fjöll, þegar amma hennar smalaði fénu. Amma hafði þá gjarnan prjónana með í uppbrotinni svuntunni og á efri árum fór hún enn niður á rif og tíndi sprek í eldinn. Tíminn var vel nýttur. Mamma lærði mikið af konunum tveimur og var bæði laghent og þrifin. Unga fólkið í þá daga átti ekki síður vonir og þrár í brjósti en nú. Mömmu langaði ósköp mikið að læra orgelleik, en af því gat ekki orðið. En margt var gert sér til gamans. Systkinin kunnu urmul af ljóðum og höfðu gaman af söng. Ég var oft furðu lostin, þegar þau tóku sig til og fóru með ljóðin. Þetta virtist endalaust, sem þau kunnu. Sérstaklega höfðu mamma og Mundi gaman af þessu. Á unglingsárunum vann mamma í kaupavinnu og síðan lá leiðin til Patreksfjarðar. Þar kynntist hún föður mínum, Jens Árnasyni, sem þá var ekkjumaður. Kona hans var Guðríður Jóhanna Sigurðardóttir. Þau áttu dóttur, Helgu Ingileif. Mamma og pabbi giftust 12. desember 1929. Þau byggðu sér hús á Patreksfirði og bjuggu þar til vors 1939. Þau eignuðust fimm börn. Pabbi og bróðir hans Helgi Árnason voru hagleiksmenn, svo orð fór af. Það var sama hvað þeir tóku sér fyrir hendur, þeir leystu það allt. Vélsmíði, rennismíði, rafiðn, vélstjórnun, hvaðeina. Einnig lærði pabbi gullsmíði og smíðaði bæði skartgripi og giftingarhringi. Vorið 1939 fluttu foreldrar mínir að vestan til Suðurnesja, settust að í Innri-Njarðvík og bjuggu þar næstu fjögur ár. Pabbi rak þar vélsmiðju og hafði meira en nóg að gera. Síðan lá leiðin til Reykjavíkur. Þar rak hann vélsmiðju Jens Árnasonar þar til hann lést langt um aldur fram 1959. Þegar ég lít til baka og hugsa um bernsku mína og æskuár man ég ekki eftir foreldrum mínum öðruvísi en sívinnandi frá morgni til kvölds, sunnudaga sem aðra daga. Þannig var lífið og tilveran. Nú hefur mamma lokið sínum langa vinnudegi með sæmd. Guð geymi mömmu mína og þau, sem á undan henni eru farin.

Hvíldu í friði.

Guðríður (Gauja).

Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.

Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.

(Tómas Guðmundsson.)

... og svo er hóteldvölinni lokið og við leggjum af stað í okkar síðustu ferð.

Mamma er nú farin í sína ferð á staðinn sem við hin, sem ennþá eigum pláss, rötum ekki á. Og nú grípur mann einhver ósjálfbjarga tilfinning og allt er svo myrkt og kalt.

Það er söknuður að hverjum manni. Hver og einn er einstakur á sinn hátt. Þó ekki hafi mikið farið fyrir mömmu þá var hún engu að síður mikil og góð kona. Þó orðin hafi oft vantað þá sagði hún svo margt með augunum sínum fallegu brúnu. Þar mátti lesa líðan hennar, bæði sorg og gleði. Gleðin ríkti þar þó oftar og það var ekki sjaldan sem hátt glumdi hláturinn í eldhússkotinu á Spítalastígnum svo barst um öll Þingholtin.

Mikla elsku hafði hún að gefa, bæði mönnum og málleysingjum. Öllum sínum ótalmörgu afkomendum og svo að sjálfsögðu köttunum sínum sem fengu næstum sömu umhyggju og börnin. Og mikla ánægju og félagsskap hafði hún af þeim, ekki síst henni Júllu sem bjó hjá henni síðustu árin.

Nú þegar hún er farin þá fyllist ég tómleikatilfinningu og söknuði sem er líklega svolítið eigingjarnt því ég er viss um að á þeim góða stað sem mamma er á núna er ekki síður hlegið dátt líkt og á Spítalastígnum forðum. Söknuðurinn er mikill og sorgin sár. Svo hugsum við til þín og minnumst stunda sem áttum við saman. Og mitt í myrkrinu þegar góð minning kemur upp í hugann þá gerist það ósjálfrátt að breitt bros færist yfir andlitið og við fyllumst hlýju og gleði á ný. Við kveðjum þig nú í síðasta sinn, elsku mamma og Gunna amma og geymum alltaf minninguna um þig.

Gylfi og Guðrún Arna.

Elsku hjartans mamma mín.

Í þessum fáu orðum langar mig til að kveðja þig og bið góðan Guð að varðveita þig á því ferðalagi sem nú er framundan hjá þér. Það var mér mikil raun að sjá þig svo veika sem þú varst en ég veit að þér líður betur núna. Það var ekki oft sem við sáum þig veika, það fylgdi einhvern veginn ekki húsmóðurhlutverkinu sem þú gegndir svo lengi og svo vel, að taka veikindadaga.

Ég gæti haldið langa ræðu um lífshlaup þitt því af svo mörgu er að taka en ég læt aðra um að segja frá því.

Í gegnum tíðina er eitt sem hefur einkennt framkomu þína en það er hversu hjálpleg þú hefur verið við alla. Alltaf varstu boðin og búin að aðstoða og hafa ófáir notið gestrisni þinnar á einn eða annan hátt. Ég fór ekki varhluta af hjálpsemi þinni og fyrir það þakka ég og vona að ég hafi sýnt það í gegnum árin að hafa kunnað að meta þá aðstoð. Ég vona að mér hafi tekist nú seinni árin að endurgjalda þér að einhverju þegar veikindin sóttu þig heim. Læt ég hér fylgja bænina sem þú kenndir mér þegar ég var stelpa heima.

Vertu, Guð faðir, faðir minn,

í frelsarans Jesú nafni,

hönd þín leiði mig út og inn,

svo allri synd ég hafni.

(Hallgrímur Pétursson.)

Að lokum bið ég Guð að geyma þig og leiða.

Þín

Hafdís.

Guðríður (Gauja).