Örn Sigurbergsson fæddist í Reykjavík 13. desember 1950. Hann lézt af slysförum 19. ágúst síðastliðinn. Foreldrar Arnar voru Sigurbergur Hjaltason frá Hesti í Hestfirði við Ísafjarðardjúp, f. 10.11. 1910, d. 6.11. 1982, og kona hans Ingveldur Jakobína Guðmundsdóttir frá Vífilsmýrum í Önundarfirði, f. 21.6. 1910, d. 29.4. 2000. Bræður Arnar eru: Valur Guðmundur, f. 5.5. 1940, kvæntur Hólmfríði Guðjónsdóttur, en þau eiga þrjú börn, Ingveldi Jakobínu, Björgu og Theódór Hjalta; Theódór, f. 19.5. 1943, d. 24.2. 1971, sem kvæntist Maritu Hansen og eignuðust þau einn son, Sigurberg; Hjalti, f. 21.11. 1944, d. 24.2. 1971, en unnusta hans var Kristín Þóroddsdóttir og eignuðust þau einn son, Hjalta Sigurberg. Hinn 8. desember 1973 kvæntist Örn eftirlifandi konu sinni Kristínu Jónsdóttur frá Blönduósi, f. 7.8. 1949, dóttur hjónanna Jóhönnu Sigurlaugar Valdimarsdóttur og Jóns Sumarliðasonar frá Blönduósi, sem bæði eru látin. Örn og Kristín eignuðust tvö börn: 1) Sigurlaug, kennari og söngnemi í Reykjavík, f. 21.8. 1970, í sambúð með Jóhanni Kristinssyni; barn þeirra er Hekla Bryndís, f. 21.8. 1997 og sonur Sigurlaugar er Kormákur, f. 18.4. 1993. 2) Guðmundur Ingi, verkfræðinemi í Reykjavík, f. 26.6. 1979.

Örn lauk kennaranámi við Kennaraskólann í Reykjavík 1971 og stúdentsprófi frá sama skóla 1972. Auk þess sótti hann fjölmörg lengri og skemmri námskeið tengd kennslu í raungreinum og skólastjórnun á kennsluferli sínum. Örn stundaði kennslu við barna- og unglingaskólana á Hvammstanga 1972-'73 og í Borgarnesi 1973-'79, og kenndi þá einnig við iðnskólann þar. Síðan kenndi hann við Breiðholtsskóla í Reykjavík 1979-'88, þar af eitt ár sem yfirkennari. Eftir það starfaði Örn við Menntaskólann í Kópavogi frá 1988 til dauðadags, fyrst sem kennari í raungreinum, aðallega stærðfræði, en frá 1994 sem aðstoðarskólameistari. Örn var virkur í félagsstarfi og sat í stjórn Félags stjórnenda í framhaldsskólum. Hann var alla tíð mjög félagslyndur og hjálpsamur, enda var vina- og kunningjahópur hans stór. Kappsemi Arnar, elju og trúsemi var við brugðið í störfum og verkefnum sem hann tók að sér.

Örn verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju á morgun, mánudaginn 27. ágúst, og hefst athöfnin klukkan 13.30.

Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem.)

Elsku afi.

Þú varst alltaf rosalega góður og skemmtilegur. Þegar ég og Hekla komum í heimsókn þá brostir þú út að eyrum. Við fórum alltaf saman í fótbolta þegar ég kom og þú varst í marki.

Vonandi líður þér vel hjá guði elsku afi. Þín

Kormákur og Hekla Bryndís.

Það er áliðið dags, sunnudagskvöld, Kristín er búin að tala við okkur.

Tíminn líður, við erum farin að óttast um þig, en stundum koma menn seinna heim en ætlað er. Það var von okkar að smátafir hefðu orðið á ferð þinni. Við ætlum að sjá til, háttum og leggjumst til hvílu, ég er ekki sofnuð, síminn hringir, ég tek hann upp og rétti yfir til Vals, hann stígur fram á gólf, gengur um og segir: Ég kem; hann fellur saman, hann Örn er dáinn. Við klæðum okkur og göngum þungum skrefum, já, einhverjum þyngstu skrefum sem ég hef stigið. Við göngum yfir til Kristínar og Guðmundar Inga, þau ná í Sigurlaugu.

Við erum á ferðinni alla nóttina, allir eru stjarfir. En eins og tengdafaðir minn sagði við mig fyrir þrjátíu árum: "Eigum við ekki að reyna að elda mat, Hólmfríður mín, við sem eftir lifum verðum að reyna að halda lífinu áfram" - og það reynum við. Elsku Örn, frá því ég kynntist þér fyrst, ungum ljóshæðum fallegum dreng, höfum við átt saman margar ljúfar og skemmtilegar gleðistundir, við höfum líka gengið í gegnum þungar þrautir.

Að ég ætti eftir að skrifa um þig kveðjuorð, því bjóst ég ekki við, röðin var ekki komin að þér. Ég skrifa ekki um lífsstarf þitt, það verða margir sem gera það. Þetta eru aðeins fátækleg kveðjuorð sem ég er að pára með harm í hjarta og tár á kinn.

Ég á eftir að sakna þín mikið, mér þótti sérstaklega vænt um þig og fallega brosið þitt, milli okkar lágu sterkar taugar. Í dag, þegar þetta er skrifað á að kistuleggja, ég vakna snemma, get ekki sofið, ráfa fram og dreg mér blessunarorð og fæ í hendur. Ég Drottinn, Guð þinn, held í hægri hönd þína og segi við þig: "Óttast þú eigi, ég hjálpa þér." (Jes.41.13.)

Ég vona að það gangi eftir. Nú tekur mamma þín á móti þér traustum tökum, já og allir hinir. Vonandi líður þér vel. Megi algóður lifandi Guð gefa okkur öllum sem næst þér stöndum styrk í okkar miklu sorg og þungu þrautum.

Far þú í friði,

friður Guðs þig blessi,

hafðu þökk fyrir allt og allt.

(V. Briem.) Hjartans kveðja, þín mágkona,

Hólmfríður.

Ótrúlegustu hlutir geta gerst, hvar sem er og hvenær sem er. Sumir þeirra eru óskiljanlegir og vægast sagt ósanngjarnir. Sorg, tómleiki, reiði og spurningar sem erfitt er að svara eru efst í huga okkar þessa dagana. Við sitjum öll harmi slegin eftir fréttir og atburði síðastliðinna daga. Öddi frændi, þessi góði maður sem alltaf var með bros á vör, góður og hjálpsamur, lést í hræðilegu slysi í Veiðivötnum.

Öddi var alltaf tilbúinn að hjálpa og kom það berlega í ljóst þegar ég þurfti á hjálp að halda í stærðfræði í framhaldsskóla. Ég var aðeins einn af mörgum sem Öddi aðstoðaði og það gerði hann með ómældri þolinmæði og af sinni alkunnu snilld, eins og allt annað sem hann kom nálægt.

Ödda fannst gaman að bregða á leik og í gegnum tíðina höfum við oft tekist á í körfubolta úti á leikvelli í Beykihlíðinni.Við höfðum lengi talað um að nú þyrftum við að gera upp körfuna og spila einn lokaleik en það hafði verið sett til hliðar í bili eins og svo margt annað, þar sem ég var að flytja til Noregs nú í ágúst. Leikurinn er aðeins einn af svo mörgum öðrum hlutum sem ég hefði viljað fá tækifæri til að gera með þér. Ég verð að viðurkenna að þó að nokkur ár séu síðan síðasti leikur okkar fór fram og ég hafi styrkst eitthvað í körfu á þessum tíma er ég ekki viss um að það hefði dugað til, því í leikjum okkar fram að þessu var ég langt frá því að vinna þig. Þú varst ótrúlegur keppnismaður og lagðir þig allan fram að verkefnum þínum hvort sem þau fólust í því að keppa í körfu við mig eða í öðrum verkefnum og störfum þínum. Ég er viss um að þínir sigrar voru mun fleiri en mínir þó að mínum hafi aðeins fjölgað síðari ár. Lokaleikurinn okkar verður að bíða betri tíma að þessu sinni.

Það er margs að minnast og meðal þess eru grilltaktarnir okkar í gryfjunni heima í Beyki. Nú verð ég bara einn við grillstörfin í gryfjunni en þar áttum við margar góðar stundir ég og þú, Öddi minn, við að grilla fyrir aðra í fjölskyldunni okkar.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum.)

Við viljum þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur og með okkur, návist þín gerði lífið svo litríkt og skemmtilegt. Við söknum þín ávallt og minning þín verður alltaf varðveitt í hjarta okkar. Við verðum að trúa því að þú sért nú á betri stað og hafir fundið ömmu Ingveldi, afa Sigurberg, bræður þína Theódór og Hjalta og fleiri sem við höfum öll saknað. Við biðjum ennfremur góðan guð að styrkja Stínu, Sillu og Guðmund Inga og hjálpa þeim í þessari miklu og erfiðu sorg.

Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess, sem var gleði þín.

(Úr Spámanninum.)

Þinn bróðursonur,

Theódór Hjalti

og Auður Inga.

Örn Sigurbergsson, frændi minn og vinur, er látinn langt fyrir aldur fram, einsog bræður hans tveir; lifir Valur einn bræðranna. Ég man óljóst eftir Erni ungum í heimsókn hjá afa sínum, Hjalta Einarssyni í Bolungavík, en hann var bróðir Vernharðar afa míns. Þær eru sterkar ættirnar úr Djúpi og Örn var hamhleypa til verka og fylginn sér, en um leið allra manna hugljúfi og flestum glaðari á góðri stundu, fríður maður sýnum og sviphreinn.

Haustið 1980 hófust kynni okkar Arnar fyrir alvöru er ég réðst kennari að Breiðholtsskóla, þarsem hann var um tíma yfirkennari. Stærðfræði var aðalkennslugrein hans og hann afbragðskennari. Í þeirri fræðigrein aflaði hann sér háskólamenntunar og gerðist kennari við Menntaskólann í Kópavogi og síðar aðstoðarskólameistari. Honum var alls staðar treyst, enda traustsins verður.

Örn var stéttvís og framganga hans í BSRB verkfallinu 1984 eftirminnileg. Við félagarnir í ,,hlébarðasveit" Breiðholtsskóla vorum harðir í verkfallsvörslunni. Var þá oft teflt á tæpasta vaðið og ,,Örninn" lét aldrei deigan síga.

Ég hætti um tíma kennslu við Breiðholtsskóla, en einsog hjá Erni rofnuðu tengslin aldrei við félagana þar, við báðir vinafastir og félagslyndir, og kennarahópur skólans einstaklega samhentur. Eitt var það félag er Örn átti hvað mestan þátt í að stofna við Breiðholtsskóla; VKKB eða Veiðifélag kristnifræðikennara Breiðholtsskóla. Var Örn þar drifkraftur alla tíð.

Nafnið varð þannig til að við hugðumst leigja veiðihús, illa hafði verið gengið um það af fyrri leigjendum, en þegar formaður vor sagði: ,,En við erum kristnifræðikennarar," var eftirleikurinn auðveldur. Veiðimennskan var aðeins hluti veiðiferðanna. Ekki var félagsskapurinn, náttúruskoðunin, borðhaldið og kvöldvakan síðri, þarsem menn fóru á kostum í heimatilbúnum skemmtiatriðum og Örn ógleymanlegur í karokí-söngnum, þótt ekki hafi hann búið yfir sönghæfileikum Sigurlaugar dóttur sinnar. Nú er í annað sinni á stuttum tíma höggvið skarð í félagahópinn, en í vetur leið féll í valinn Guðjón Böðvar Jónsson, siðameistari VKKB og söngkennari Breiðholtsskóla.

Örn og Kristín, kona hans, héldu með glæsibrag uppá fimmtugsafmæli hans í desember í fyrra og varð ég þess heiðurs aðnjótandi að vera þar veislustjóri. Glaðværð og glæsimennska Arnar lyfti veislunni í hæðir og gestir þeirra hjóna munu ætíð minnast kvöldsins með gleði í hjarta.

Fréttin um dauða Arnar barst kennurum Breiðholtsskóla við skólasetningu. Í staðinn fyrir gleði ríkti sorg. En hversu sárt sem við, fyrrum samkennarar hans, og ekki síst vinir hans í VKKB, hörmum er það hjóm eitt miðað við þann harm sem kveðinn er að fjölskyldu hans. Henni vottum við alla samúð okkar. Megi minningin um einstakan fjölskylduföður reynast styrkur og bros hans lýsa henni um ókomna daga.

Vernharður Linnet.

Kveðja frá Menntaskólanum í Kópavogi

Að morgni fyrsta skóladags haustannar berst okkur sú harmafregn að Örn Sigurbergsson aðstoðarskólameistari hafi látist í hörmulegu slysi í Veiðivötnum. Við erum óþyrmilega minnt á hve lítils megnug við erum andspænis dauðanum. Einu sinni enn verður oss dauðlegum mönnum sú vanmáttuga spurn á vörum því forsjónin hrífi svo skyndilega brott mann í blóma lífsins. Þegar slíkir sorgaratburðir gerast er okkur orða vant.

Nú kular um stráin: sól er að

svefnósum gengin,og síðsumardöggin hnígur að

týndum sporum.Í hljóðlátri spurn lykst húmið um

smaladrenginnsem hjörð sinna kvæða átti í

brjóstum vorum.

Hann hvarf oss í rökkrið, heimtur af

óvæntu kalli,en heiðar og runnar og lækir minning

hans geyma,störin og fífan, blundandi blóm

á fjalli,bláklukkan smá á þúfnakollunum

heima.

Hann hvarf oss á braut. Og birtunni sé

hann falinnsem bjó í sál hans og var honum styrkur

í nauðum.Vér hlustum, vér spyrjum, og horfum með trega

um dalinnsem húmnóttin fyllir að slökktum glóðunum

rauðum.

Því aldrei framar mun leiftra af

ljóðrisi nýjuhjá lindum og björkum í augunum

skæru og hlýju.(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)

Örn Sigurbergsson réðst að Menntaskólanum í Kópavogi haustið 1988 til kennslu í stærðfræði. Hann bjó þá yfir mikilli reynslu af kennslustörfum úr grunnskólum, lengst af í Breiðholtsskóla. Strax varð okkur ljóst hversu góðum hæfileikum Örn var gæddur bæði til kennslu og samstarfs. Hann vakti yfir velferð nemenda sinna með ákveðnum en mildum hætti, svo ljúflyndur og athugull. Það var því mikið lán fyrir skólann að fá til starfa jafn hæfan og reyndan mann og Örn sem lagði metnað í öll sín störf. Þegar undirrituð réðst í starf skólameistara MK um áramót 1993/1994 og ráða þurfti nýjan aðstoðarskólameistara varð Örn fyrir valinu enda hafði hann sýnt það og sannað með dugnaði sínum og áhuga að hér fór maður sem hæfur var til forystu. Það er vandasamt verk að vera í forsvari fyrir skóla með yfir 1000 nemendur og verksviðið vítt en með fagmennsku sinni og skipulagshæfileikum tókst Örn á við verkefnin af alúð og festu. Fyrir einstakt samstarf okkar sem aldrei bar skugga á vil ég þakka að leiðarlokum.

Erni voru falin ábyrgðarstörf jafnt innan skólans sem utan og sat nú síðast í stjórn Félags stjórnenda í framhaldsskólum. Þá lagði Örn áherslu á að fylgjast vel með bæði í fagi sínu sem og nýjungum í stjórnun. Samhliða starfi lauk hann viðbótarnámi í stærðfræði við Háskóla Íslands og sl. skólaár stundaði hann nám fyrir stjórnendur í framhaldsskólum.

Áhugasvið Arnar lágu víða, hvort sem það var körfuboltinn með samkennurum sínum, brids með vinunum, ferðalög eða veiðimennska. Á góðum stundum í MK var hann hrókur alls fagnaðar og smitaði hópinn með glettni sinni og gamansemi. Þá mun seint gleymast hið glæsilega afmæli er hann bauð til í desember sl. í tilefni af hálfrar aldar afmæli sínu.

Það er drungi yfir skólanum eftir þessi válegu tíðindi. Þar ríkir sorg og söknuður eftir góðan samstarfsmann og vin. En eftir lifa minningar og þakklæti fyrir að hafa mátt njóta samvistanna við hann. Fyrir hönd allra í Menntaskólanum í Kópavogi sendi ég aðstandendum Arnar okkar dýpstu samúðarkveðjur og biðjum góðan Guð að styrkja þá og blessa í óbærilegri sorg þeirra.

Margrét Friðriksdóttir

skólameistari.

Óskiljanlegur atburður á sér stað sem veldur hræðilegu slysi. Öll atburðarás virðist svo óraunveruleg að við sem eftir stöndum eigum erfitt með að gera okkur grein fyrir því hvernig í ósköpunum svona slys getur átt sér stað. Ekkert okkar skilur hvers vegna og hugurinn leitar sífellt að svörum sem ekki fást. Örn Sigurbergsson er dáinn. Honum er allt í einu kippt í burtu úr hringiðu lífsins þar sem hann var virkur þátttakandi og gefandi á svo mörgum sviðum.

Örn var einstakur maður, elskaður og dáður af öllum og vinamargur. Kynni okkar hófust fyrir nær 30 árum og aldrei bar skugga á þá vináttu sem þróaðist með okkur í gegnum árin. Örn var ekki aðeins vinur minn heldur einnig svili minn þar sem Kristín eiginkona hans er mágkona mín. Nú þegar komið er að leiðarlokum er margs að minnast fyrir okkur sem vorum svo heppin að eiga vináttu Arnar.

Ég og fjölskylda mín eigum margar frábærar minningar um Örn sem munu lifa áfram því ánægjustundirnar hafa verið margar en einnig hafa sorgin og erfiðleikarnir, sem fjölskyldum okkar hafa mætt í gegnum tíðina, styrkt tengslin og gert okkur öll nánari. Fyrir ári var ég svo heppin að fá að kynnast Erni á nýjan hátt þegar ég réðist sem kennari við Menntaskólann í Kópavogi. Sú ákvörðun var tekin eftir mikla umhugsun því ekki vildi ég neitt láta skyggja á vináttu okkar. Þetta faglega samstarf okkar var frábært og ég er forlögunum þakklát fyrir að af því varð. Það var ánægjulegt að finna hve Örn var vel liðinn af öllu samstarfsfólki sínu og gaman að fylgjast með honum í starfi aðstoðarskólameistara. Í Menntaskólanum í Kópavogi var Örn allt í öllu, hann var alls staðar, allir leituðu til hans með alls konar mál og erindi og öllum hefur hann sinnt eftir bestu getu og vandvirkni. Missir allra í skólanum er því mikill, bæði kennara, annarra starfsmanna og ekki síður nemenda.

Missir fjölskyldunnar er þó mestur og sárastur, eiginkonu, uppkominna barna, tengdasonar og barnabarnanna tveggja, augasteina Arnar.

Ég vil þakka Erni ómetanlega vináttu og allt það sem hann var mér og fjölskyldu minni. Við erum öll ríkari fyrir að hafa kynnst Erni og fengið að ferðast með honum þennan hluta lífsins og fyrir það erum við þakklát. Algóðan Guð bið ég að styrkja Stínu, Sigurlaugu og Guðmund Inga, Jóhann og Kormák og Heklu.

Jóna Björg Sætran.

Mig setti hljóðan er ég frétti af sviplegu andláti míns besta vinar og félaga Arnar Sigurbergssonar. Við kynntumst ungir drengir og tengdumst strax sterkum vinaböndum sem hvorki hafa slitnað né slaknað þó árin séu orðin æði mörg. Foreldrar okkar bjuggu í sama húsi að Víðimel 21 þegar við fæddumst og vorum við heimagangar hvor hjá öðrum frá því ég man eftir mér. Við gengum samstiga gegnum bernsku- og æskuárin og undum hag okkar vel. Sigurður Jónsson sem lést í hinu hörmulega slysi átti einnig heima á Víðimel fyrstu árin en flutti ungur þaðan. Örn, bræður hans og foreldrar voru stór þáttur í lífi mínu á uppvaxtarárunum.

Margs er að minnast frá bernskuárunum á Melunum. Þar var mikið um að vera fyrir unga athafnamenn. Melavöllurinn var handan við götuna og víða græn tún sem óspart voru notuð til leikja og íþróttaiðkunar. Í einum slíkum leik varð Öddi fyrir því óhappi að lærbrotna illa, þá aðeins 6 ára gamall.

Þá varð hann að liggja á Landakotsspítala í 3 mánuði í gifsi upp að brjósti. Reyndi þá strax á rólyndi hans og þolinmæði því hann kvartaði ekki. Við krakkarnir í Víðimelsblokkinni heimsóttum hann oft og færðum honum hasarblöð og sælgæti. Nutum við þá jafnan gjafmildi hans og fórum með meira í maganum af góðgæti en við komum með.

Í nokkur sumur skildu leiðir tímabundið þar sem við vorum sendir í sveit eins og tíðkaðist í þá daga. Hann dvaldi á Kirkjubóli í Múlasveit í Barðastrandarsýslu en ég á Flateyri við Önundarfjörð. Ég minnist þess að við hittumst aðeins einu sinni í sveitinni er hann kom með foreldrum sínum í heimsókn til Flateyrar. Þegar við kvöddumst brast ég í grát og var það í eina skiptið því ekki leiddist mér á Flateyri.

Árið 1963 flutti Örn með foreldrum sínum og bræðrum að Meistaravöllum 7 en nokkrum árum áður hafði ég flutt að Birkimel 10B. Samskiptin minnkuðu ekki við það því "Hvað er vík á milli vina". Eitt sumar unnum við vinirnir í Englandi og deildum litlu herbergi saman í 3 mánuði. Þá þegar hafði hann kynnst Kristínu sem síðar varð hans tryggi lífsförunautur.

Þegar skyldunámi við Mela- og Hagaskóla lauk var Örn óráðinn í því hvaða stefnu skyldi taka. Á þessum tíma dreymdi föður hans draum þar sem fram kom að hann skyldi sækja um fyrir son sinn í Kennaraskóla Íslands. Gerði hann það rétt áður en umsóknarfrestur rann út. Ég tel það hafa verið mikið lán fyrir kennarastéttina og allt skólastarf í landinu. Þar hafa mannkostir hans og dugnaður nýst til fullnustu í margra þágu. Hógværð hans, trygglyndi, glaðværð og glettni markaði spor á lífsleið hans og á þann hátt vann hann sér sess í hugum þeirra sem á leið hans urðu.

Undanfarin ár höfum við hist í sundlaugunum á morgnana og þó spjallið hafi verið stutt var það gott innlegg í komandi vinnudag. Þegar við kvöddumst í hinsta sinni föstudaginn fyrir hina afdrifaríku ferð talaði hann um að tíminn væri ekki hentugur og hann mætti varla vera að því að fara sökum anna við undirbúning skólastarfsins. Samviskusemi hans var slík að seint verður skarð hans fyllt.

Kæru Kristín, Sigurlaug og fjölskylda, Guðmundur Ingi, Valur og fjölskylda! Algóður Guð veiti ykkur huggun og styrk í ykkar miklu sorg. Jesús sagði: ,,Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann deyi."

Magnús J. Kristinsson.

Kormákur og Hekla Bryndís.