Nú er mér allri lokið!

ÉG er einn margra tónlistarkennara, sem hrakist hafa frá kennslu sökum slakra kjara. Þó hefur það starf veitt mér ómælda ánægju í gegnum árin, þ.e. vinnan með ungu fólki. Að styðja við bak þeirra og hvetja. Að leiða þau áfram í gegnum leyndardóma þess að ná árangri. Að geta miðlað áfram þeirri ánægju og lífsfyllingu, sem tónlistin hefur veitt mér frá unga aldri. Það að sjá árangur þegar vel gengur og jafnvel finna þakklæti og hlýhug fyrrverandi nemenda. Það hlýjar mér um hjartarætur og margar góðar minningar á ég frá þeim 30 árum sem liðin eru síðan ég hóf minn tónlistarferil, fyrst sem nemandi, síðar kennari og skólastjóri.

En því miður er ég ekki svo heppin að vinna reglulega í Lottóinu eða öðru happdrætti því það virðist vera eina leiðin til að lifa sómasamlegu lífi í þessu starfi. Hvað þá ef maður hefur leyft sér þann munað að eignast fjölskyldu og vill bjóða fjölskyldumeðlimum eitthvað fleira en hugljúfar minningar, því hvorki skilar það mat á borðið né borgar nám þeirra, hvað þá tómstundir.

Það var því fyrir rúmu ári að ég tók mér umhugsunarfrest, fékk ársleyfi til að skoða aðra möguleika. En kennslan og allt umstangið sem fylgir togaði. Því varð ég glöð þegar ég frétti að sótt hefði verið um stofnun stöðu aðstoðarstjórnanda á mínum gamla vinnustað. Ég var spurð hvort ekki kæmi til greina að ég kæmi aftur "heim" ef það gengi eftir. Það var svo eftir margra mánaða volk í nefnd á vegum viðkomandi bæjaryfirvalda að svar kom; samþykkt fyrir stöðu aðstoðarstjórnanda við skólann. Fullur trúnaðartrausts um að vel yrði staðið að málum hringdi minn fyrrum yfirmaður og bauð mér nýja stöðu og bætt kjör. Það ætti reyndar eftir að ganga frá lausum endum, s.s. hver launahækkunin yrði sem að sjálfsögðu fylgdi aukinni ábyrgð og nýjum titli. Síðan leið tíminn og nú, "korteri fyrir skólasetningu", kom svar frá fulltrúum sveitarstjórnar. Þeirra lokaboð (hærra færu þeir ekki) var eins launaflokks hækkun! Til að skýra út hvað felst í slíkum "rausnarskap" þá þýðir það fyrir mig hækkun úr rúmlega 120.000 í u.þ.b. 125.000 á mánuði. Til að ná þeim launaflokkum, sem um ræðir, liggur að baki tónlistarkennaramenntun, BA-próf og 18 ára starfsferill sem kennari, þar af 7 ár sem skólastjóri. Það fylgdi reyndar með tilboðinu að þar sem enn væri ósamið við tónlistarkennara mætti búast við "ríflegri" hækkun þar ofan á að loknum kjarasamningum.

Lái mér hver sem vill að treysta ekki í blindni á þann ásetning að stefnt sé að því að bæta kjör tónlistarkennara almennt þar sem sömu aðilar og gerðu mér þetta smánarboð eiga sæti í samninganefnd sveitarfélaga og ekkert hefur þokast þar í samningsátt frá því nóvember sl. og himin og haf ber enno í milli deiluaðila. Við hverju er þá að búast?! Því miður er þetta nöturlegur raunveruleikinn sem blasir við tónlistarkennurum í dag.

Það er því með sárum söknuði að ég kveð starfsvettvang minn og mitt áætlaða ævistarf. Ég sendi hins vegar hugheilar baráttukveðjur til þeirra tónlistarkennara, sem enn hafa það þrek og langlundargeð, sem þarf til að halda áfram þrátt fyrir að traðkað sé á sjálfsvirðingu þeirra. Að hin margra ára þrotlausa vinna við öflun menntunar á sviði tónlistar sé svo grátlega lítils virði. Og ekki síður að sá góði árangur, sem sést á blómlegu tónlistar- og menningarlífi hér á landi, skuli í engu þakkaður þeim sem að baki standa, nefnilega tónlistarkennurum.