SIGRÍÐUR INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR

Fallin er í valinn, langt um aldur fram, Sigríður Ingibjörg tengdamóðir mín eftir áralöng og erfið veikindi. Ég minnist þess nú hvað mér þótti sárt að skaparinn svipti mig ömmum mínum og öfum er þau voru á sjötugsaldrinum, en verð svo fyrir því að missa tengdamóður mína, móður konu minnar og ömmu barnanna minna tæpra fimmtíu og fjögurra ára að aldri! Þykir mér sem þar verði ekki aukið á "óréttlætið" öllu meir. Enda heyrir maður einungis grát og gnístran tanna ástvina sem eiga nú um sárt að binda sem aldrei fyrr. Elsku börnin geta ekki lengur sótt í hinn góða faðm ömmu sinnar eða móður sem var þeim ávallt opinn og reiðubúin var hún að greiða götu þeirra ef það var á valdi hennar. Ekki tók hún síður til hendinni ef þurfti á að halda að leggja þeim lífsreglurnar. Deildi hún út hinni miklu hlýju sem hún bjó yfir til samferðafólks síns og þá ekki síst til venslafólks. En umburðarlynd var hún við börnin og samferðafólk sitt umfram það sem maður er vanur að sjá hjá öllu venjulegu fólki. Enginn var hún þó veifiskati, varð eigi auðveldlega haggað og lét í ljós bjargfastar skoðanir sínar á mönnum og málefnum, þó þannig að hún átti mjög auðvelt með að koma umræðunum í annan farveg sæi hún fram á að ósætti eður annað stagl væri í uppsiglingu. Við hin létum það nú venjulega eftir henni þó okkur sem mikinn áhuga höfum á stjórnmálaumræðum líðandi stundar væri það nokkurt kappsmál að ljúka umræðunum og hefðum því ekki við aðrar aðstæður tekið það í mál. En það fór nú samt best á að leyfa henni að fá sínu fram við þessi tækifæri og spá frekar í af hverju það var kominn útsynningur, með þessari líka hellidembu, eða þá hvort þetta hafi ekki örugglega verið Davíð sem brá fyrir á sjónvarpsskjánum rétt í þessu.

Sigríður var kraftmikil kona og mikill dugnaðarforkur til allra verka. Hún gat aldrei látið sitt eftir liggja ef hún kom þar að sem henni sýndist að væri verk að vinna. Þannig var með allar þær samkomur sem haldnar voru innan fjölskyldunnar jafnt sem hjá öðru vensla- eða vinafólki. Hún var ávallt fremst í flokki að vinna verkin og dró hvergi af sér, því einstaklega var hún ósérhlífin. Nutu því margir dugnaðar hennar á þennan hátt þó ekki yrði ævin löng. Má jafnvel segja sem svo að hún hafi skilað verkum mannsævinnar á helmingi styttri tíma en flestir aðrir, og kannski vel það. Þannig var að hún valdist fljótt til forystu ásamt öðrum í verkalýðsfélagi sínu, fyrst í Verkakvennafélaginu Sókn, en síðar í Eflingu eftir sameiningu nokkurra verkalýðsfélaga. Það var ljóst að vel líkuðu verk Sigríðar og vinnusemi, því hún var skjótt valin ásamt öðrum til fjölda verkefna og trúnaðarstarfa á vegum félagsins. Sennilegt er að hún hafi ekki hvað síst verið valin í margan starfann vegna meðfæddrar og smitandi glaðværðar sinnar sem allir nutu góðs af. Þannig var hún enda aufúsugestur hvarvetna sem hún fór, og ekki hvað síst sóttu vinir hennar og ættingjar hana mikið heim. Þar var hún í essinu sínu innan um fjölskyldu sína og vini og mikill höfðingi heim að sækja. Þar féll eplið eigi langt frá eikinni því þannig var einnig farið um heimili foreldra hennar á Ísafirði. Gestrisni Sigríðar var mikil eins og segir hér á undan og var hún snögg að hrista fram úr erminni góðgerðir handa gestum sínum. Þá hafði Sigríður einstakt yndi af að gleðja vini sína og leyndi það sér ekki hvað síst á jólum, afmælum og við álíka tækifæri. Hvað við kemur nánustu fjölskyldu þá má segja að hafi jaðrað við ofrausn í gjafavali, en augljóst var að gefandinn hafði ekki minni ánægju af en sá sem þáði. Ávallt var hún hrókur alls fagnaðar þar sem fólk kom saman. Ekki hvað síst þegar skyldi dansað, sungið og trallað. Hafði hún sérstakt yndi af öllum þessum sígildu slögurum og dró hvergi af sér, en lag hafði hún ágætt. Þá var þar í sérstöku uppáhaldi Geirmundur Valtýsson og önnur tónlist svipaðrar gerðar og hann flytur.

Eftir ríflega tuttugu og þriggja ára hjónaband með Ásgeiri Hreindal Sigurðssyni, slitnaði upp úr og leiðir skildi. Þegar fram liðu stundir kynntist hún Þór Þórissyni. Má með sanni segja að fyrst til sambandsslita þurfti að koma hjá þeim Ásgeiri, þá hafi það verið hið mesta lán Sigríðar að kynnast honum Þór. Augljóst var að hann bar hana á höndum sér frá fyrstu tíð, og slakaði þar hvergi á allt þar til yfir lauk. Hann var einstaklega natinn og góður við hana svo eftir var tekið og veitti svo sannarlega ekki af síðasta spölinn. Einnig fylgdi honum ný langamma og afasystir ásamt börnum hennar á Akureyri. Kunnu barnabörn Sigríðar ákaflega vel við þessa góðu viðbót í fjölskylduna og tóku Þór og fjölskyldu hans tveim höndum. Þór hefur enda náð vel til fjölskyldu Sigríðar, við mikla ánægju hennar með árangurinn.

Það tók mikið á Sigríði er hún missti móður sína fyrir ríflega hálfu öðru ári á sjötugasta og sjötta aldursári. Ekki hvað síst er hún fylgdi náfrænku sinni fimmtugri auk móðursystur sinni sextíu og sex ára til grafar skömmu síðar, en þær söfnuðust allar til feðra sinna af völdum illvígra sjúkdóma. Um þverbak keyrði er hún sá síðan á eftir dóttur nýlátinnar móðursystur sinnar sem rétt hafði náð þrítugsaldri, einnig af völdum einhvers óskýrðs krankleika sem skyndilega helltist yfir og ekkert varð við ráðið. Af einstakri hörku tók Sigríður fram hatt sinn og staf og hélt til Ísafjarðar að fylgja hinni ungu frænku sinni til grafar. Kom hún aftur úr þeirri ferð rétt tæplega hálfum mánuði fyrir eigið andlát. Þetta var eiginlega til marks um hinn ofurmannlega þrótt hennar, í bland við hæfilega þrjósku, að Sigríður tókst svo erfittt ferðalag á hendur, svo þjáð sem hún var orðin. Þessi ökuferð er okkur fullfrískum meðal-Jónum alveg feikinóg ferðalag og teljumst slæptir eftir. Það leyndi sér heldur ekki að Sigríður bar aldrei á torg þjáningar sínar, sem höfðu færst í aukana hin síðari ár. Ávallt hélt hún striki sínu og fór um víðan völl í fellihýsinu sem þau Þór keyptu sér fyrir þremur árum. Hafði hún af þeim ferðum mikið yndi og naut náttúrunnar og samvistanna við mann sinn og ferðafélaga eftir atvikum. Þannig fór hún á ættarsamkomu á Snæfellsnesi, jafnt sem fjallgöngu í útilegu á Kirkjubæjarklaustri. Það var ekki að sjá að þar færi sárþjáð kona sem veiktist stöðugt meir. Ekki virtist annað en hún væri hvað frískasti ferðalangurinn, eftir því sem menn gátu ráðið af hinni léttu lund, krafti hennar og forystu á vellinum.

Hjá fjölskyldunni er skarð fyrir skildi. Kjölfestan horfin sem allir gátu reitt sig á, allt fram á síðustu stundu. Menn eru sem í lausu lofti eftir slíkan missi og vita vart í hvorn fótinn skal stíga, jafnvel hvort það sé eiginlega gerlegt eftir að svona er komið. Börnin spyrja um ömmu og hvar hún sé niður komin. Hvernig henni líði núna og velta þessu mikið fyrir sér, sem von er. Við sem eldri erum reynum að segja þeim að nú líði ömmu vel. Hún sé komin til Guðs og það þjaki hana ekki lengur nein þau mein sem það gerðu hérna megin grafar. Hún sé komin til samvista við foreldra sína og aðra ástvini og líði vel. Það slær vitaskuld á hugarvíl okkar fullvissan um þetta sem við höfum frá frelsaranum sjálfum, en sársaukinn er samt enn um sinn á sínum stað. Í bænum sínum biðja börnin Guð fyrir ömmu sína, og í hvert sinn sem þau sakna þess að sjá hana ellegar að faðma hana að sér, þá vita þau að hún er bara í einnar bænar fjarlægð. Þá finna þau fyrir henni, enda væri það ólíkt henni að sinna ekki velferð þeirra áfram þótt í önnur heimkynni sé komin. Við biðjum algóðan Guð að blessa hina góðu minningu Sigríðar Ingibjargar og óskum henni velfarnaðar á þeirri vegferð sem hún hefur nú hafið.

Það er stórt skarð höggvið í hjarta þessarar fjölskyldu, Guð hefur tekið of marga frá okkur á einu og hálfu ári og þessi sára sorg verður seint eða aldrei yfirunnin. Aldrei fáum við svör við þeim spurningum sem hrannast upp í huga okkar, af hverju?

Elsku Sigga, þú varst svo dugleg og jákvæð í öllum þínum veikindum. Þegar ég hitti þig eða hringdi í þig og spurði hvernig heilsan væri, var svarið: "Fín, en hjá þér?" Þú varst svo hamingjusöm eftir að þú kynntist Þór, giftir þig á fimmtíu ára afmæli þínu og enginn vissi fyrr en við vorum komin í glæsilega veislu hjá þér. Ég var mjög ánægð að geta komið í afmælið til þín. Alltaf var gott að koma til þín.

Elsku Sigga, við áttum eftir að gera svo margt, við ætluðum til berja, þér þótti alltaf svo gaman að tína ber og við ætluðum að keyra fyrir Nes en þér hefur verið ætlað annað. Þú varst ekkert smá dugleg eins og þú varst veik, komst akandi vestur og varst hjá mér þegar við fylgdum elsku litlu frænku, henni Pálínu, 28. júlí, og þú kvartaðir aldrei. Þú varst svo heppin að eiga svona yndislegan mann sem gerði allt sem hann gat svo þér liði sem allra best í þínum veikindum.

Oft minntir þú mig á að þegar ég var eins árs og þú að passa mig labbaði ég sofandi með þér. Þú varst svo mikið fyrir að ferðast og komst oft vestur og þá með rútu eða flutningabíl.

Elsku Sigga, þakka þér fyrir allar þær stundir sem við áttum saman. Guð geymi þig. Elsku Þór, Fanney, Ingibjörg, Siggi og aðrir aðstandendur, við vottum ykkur samúð og biðjum Guð að gefa ykkur styrk í þessari miklu sorg.

Kveðja.

Hún Sigga okkar Jóns er látin eftir mjög erfið veikindi, sem hún mætti af ótrúlegu æðruleysi. Þegar við inntum hana eftir líðan svaraði hún oftast: Mér líður bara vel, ágætlega reyndar. Hún sýndi mikinn styrk í sínum erfiðu veikindum, sem við öll megum læra af, alltaf glöð að sjá okkur, t.d. allir miðvikudagarnir og súpuferðirnar okkar, aldrei kvartað.

Í hugann koma margir góðir dagar á liðnum árum, skemmtilegar ferðir, glaðværar samverustundir. Vinnuferðirnar til að undirbúa orlofshús Sóknar, sumarferðir Sóknar og síðar Eflingar, bæði innanlands og utan, félagsstörf í samningum, ferðanefnd, spilakvöld og stjórnarstörf. Alltaf var Sigga virkur þátttakandi með dugandi og ósérhlífinn framkvæmdavilja og vinnugleði.

Ógleymanlegar eru ferðirnar okkar með mökum til Færeyja og Norðurlanda, þar sem Ísfirðingurinn Sigga, þá sárlasin, fann aldrei til sjóveiki og síðast í fyrravor í rútuferð til Prag og Berlínar. Á ótrúlegustu stöðum tókst Siggu að finna sér fallega steina í safnið sitt.

Við söknum nú vinar í stað en geymum minningarnar í hjörtunum, þar sem þær munu ekki hverfa heldur verða okkur fjársjóður til að leita í út lífsins alla daga.

Síðustu dagarnir og mánuðirnir voru erfiður tími, en við dáðumst að samstöðu og dugnaði Siggu og Þórs og ómældri alúð hans við að hlúa að Siggu og annast hana á allan hátt.

Kæri Þór. Við sendum þér og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum Guð að styrkja ykkur í sorginni og varðveita Siggu þar til við öll hittumst á ný.