GUÐMUNDUR SIGURÐSSON

Þegar Mummi og Sigga komu til okkar hjónanna stuttu eftir áramótin til að eiga notalegt spjall yfir kaffibolla, grunaði mig ekki að það yrði í síðasta skipti sem ég hitti Mumma mág minn í þessu lífi.

Í mínum huga voru Mummi og sjórinn óaðskiljanlegir. Sjórinn var hans líf og yndi og á sjónum eyddi hann öllum sínum starfsaldri. Að lokum tók sjórinn hann svo til sín. Kannski var það honum að skapi, svo nátengdur sem hann var sjónum, en þetta gerðist bara allt of snemma.

Báðir ólumst við Mummi upp í sveit, sinn í hvorri sveitinni þó, hann í Suðursveit en ég á Mýrum. Við kynntumst sem unglingar, eins og gerist og gengur, þegar við hittumst á böllum eða við önnur tækifæri og urðum fljótt ágætis kunningjar. Við brölluðum margt á þessum árum og lentum í ýmsum eftirminnilegum ævintýrum sem gaman var að rifja upp seinna. Eins og ósjálfrátt þróaðist þessi kunningsskapur okkar Mumma upp í vináttu sem aldrei hefur fallið skuggi á.

Mummi var elstur í hópi sex systkina. Þegar ég kynntist Guggu systur hans og við fórum að búa saman, sá ég fljótt að hann var góður "stóri bróðir". Þau, elstu systkinin, voru ákaflega samrýnd og hann tók mér vel sem verðandi mági.

Mesta happ í lífi Mumma var þegar hann fór til Keflavíkur og kynntist henni Siggu sinni, þessari elskulegu konu, sem hann svo giftist árið 1971. Fyrstu árin bjuggu þau í Keflavík en fluttu til Hornafjarðar 1980 og byggðu sér einbýlishús. Fjölskyldan stækkaði fljótt svo það var marga munna að metta. Þá kom sér vel að húsbóndinn var duglegur að stunda sjóinn og dugnað hefur Mumma aldrei skort. Þrátt fyrir að börnin yrðu fimm, öll fjörug og fyrirferðarmikil, sást aldrei fis á heimilinu, það sá húsmóðirin um, því þrifnari kona en hún Sigga finnst varla á jarðríki. Mummi var góður heimilisfaðir og þau hjónin samhent í að skapa gott og fallegt heimili fyrir sig og börn sín.

Eftir að við Mummi gerðumst virðulegir heimilisfeður var öllu meiri ró yfir kunningsskap okkar heldur en á unglingsárunum. Síðustu árin löbbuðum við hjónin stundum til Mumma og Siggu, eða þau til okkar, til að spjalla yfir kaffibolla. Það var alltaf gaman að spjalla við þau og alltaf um nóg að tala. Þó að starfsvettvangur okkar Mumma væri gjörólíkur og áhugamálin líka, höfðum við alltaf nóg að tala um. Mummi hafði ákveðnar skoðanir á flestum hlutum, lét þær ópart í ljós og hafði gaman af að rökræða. Þá hló hann annað slagið sínum stutta lága hlátri og brosti þess á milli. Reyndar var Mummi oftast brosandi og ég minnist þess ekki að ég sæi hann skipta skapi. Þegar ég hugsa til baka finnst mér að þessar notalegu heimsóknir okkar hefðu mátt vera þéttari. Ég sakna þeirra stunda virkilega.

Ég og fjölskylda mín sendum Siggu, börnum, tengdabörnum og barnabörnum innilegar samúðarkveðjur og vonum að sá sem öllu ræður styðji þau og styrki í sorginni.

Með nokkrum fátæklegum orðum vil ég minnast frænda míns og vinar, Guðmundar Sigurðssonar, eða Mumma eins og hann var alltaf kallaður. Við Mummi kynntumst þegar móðir mín, föðursystir Mumma, fór með mig í heimsókn frá Eskifirði á sínar gömlu heimaslóðir að Skálafelli í Suðursveit, þar sem Mummi ólst upp ásamt systkinum sínum. Í sveitinni var sumar og sól og í nógu að snúast og það er mér enn í fersku minni hvað þessi frændi minn var stór og sterkur og hvað hann kunni vel til allra verka. Hann var greinilega mikill fjörkálfur, hvers manns hugljúfi og í miklu uppáhaldi hjá ömmu, sem nánast sló eign sinni á strákinn. Krakkarnir á bænum litu upp til Mumma og kunnu því vel að láta hann ráða ferðinni í leik og starfi.

Nokkrum árum síðar, þegar Mummi og fjölskylda hans voru flutt úr sveitinni og til Hafnar í Hornafirði bjó ég á heimili foreldra hans og systkina vetrarlangt og gekki í unglingaskóla á Höfn. Mummi var þá orðinn háseti á aflaskipinu Gissuri hvíta, en á línuvertíðinni var hann í landi og beitti og á þeim tíma vorum við herbergisfélagar á Skólabrú. Haft var á orði að Mummi væri fljótastur allra sjómanna á Hornafirði að beita línu og ljóst að hann var mjög eftirsóttur í skiprúm af útgerðarmönnum á Höfn, sem vel kunnu að meta ungan og duglegan sjómann. Þennan vetur höfðum við frændurnir mikið saman að sælda og ég fékk að kynnast því hversu ljúfur og góður drengur hann var. Ég leit upp til Mumma og var montinn af því að eiga hann að vini, en verst þótti mér að vera fjórum árum yngri og geta ekki verið með honum á sjó.

Minning mín um Mumma er fyrst og fremst bernskuminning, en þrátt fyrir það er myndin af honum í huganum afar skýr. Hár og grannur, dökkhærður strákur með stríðnisglampa í augum og hvers manns hugljúfi, það var Mummi og þannig mun ég alltaf minnast hans.

Ég sendi Siggu og börnunum, barnabörnum, systkinum og öðrum ættingjum mínar innilegustu samúðarkveðjur og vona að fögur minningin um góðan dreng lini sorgina og veiti ykkur öllum styrk.