Kristján G. Magnússon fæddist að Króki í Ketildalahreppi í Vestur-Barðastrandarsýslu 22. nóvember 1922. Hann andaðist á heimili sínu laugardaginn 15. febrúar síðastliðinn. Hann var sonur hjónanna Magnúsar Kristjánssonar bónda í Langabotni í Geirþjófsfirði, f. 1888, d. 1966, og konu hans Hildar Bjarnadóttur, f. 1892, d. 1939.

Hann var sjöundi í röð 11 systkina. Systkini hans eru: Auður, f. 1916, d. 1998, Guðrún, f. 1917, Björn Magnús, f. 1918, d. 1998, Sverrir, f. 1920, d. 1989, Hlín, f. 1921, Jónína Hrefna, f. 1921, Valdimar, f. 1925, d. 1972, Gísli Angantýr, f. 1927, Kristín Sigríður, f. 1929, og Vésteinn Gunnar, f. 1931.

Kristján kvæntist 5.desember 1953 Guðrúnu Árnadóttur frá Akri á Eyrarbakka, f. 1920, d. 1979, hann kynntist henni við sjómennsku á Eyrarbakka. Kristján og Guðrún fluttust til Reykjavíkur 1954, Þau eignuðust tvo syni: a) Magnús, f. 1955, eiginkona Hrafnhildur Hlíðberg, f. 1960, börn þeirra eru Gyða Guðrún, f. 1982, Ellen Mjöll, f. 1986, og Bjarki Fannar, f. 1989, og b) Árna, f. 1962. Fyrir átti Guðrún dóttur, Kristínu Þórðardóttur, f. 1943, sem Kristján gekk í föðurstað, eiginmaður hennar er Sævar Örn Kristjánsson, f. 1948, synir þeirra eru Kristján Örn, f. 1974, og Viðar Örn, f. 1977. Barnabarnabörnin eru þrjú.

Eftir nám hjá Ósvaldi Knudsen, starfaði Kristján lengst af sem sjálfstætt starfandi málarameistari. Hann var virkur félagi í hinum ýmsu félögum, málarafélaginu, þar sem hann sat meðal annars í stjórn, Kvæðamannafélaginu Iðunn, Örnefnastofnun, Sögufélaginu og Skógræktarfélagi Íslands, síðast stofnaði hann ásamt fleirum félag aðstandenda samkynhneigðra.

Útför Kristjáns verður gerð frá Grensáskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15.

Í dag kveð ég tengdaföður minn Kristján G. Magnússon frá Langabotni í Geirþjófsfirði í Arnarfirði. Það eru liðin 32 ár frá því að ég tengdist Kristjáni fyrst, eftir að ég hóf sambúð með stjúpdóttur hans Kristínu Þórðardóttur, svo að okkar kynni eru orðin löng og hafa ávallt verið mér til mikillar ánægju. Strax við fyrstu kynni sá ég að þar fór maður sem hafði margt til brunns að bera og var að mörgu leyti mjög sérstakur. Fljótlega eftir að ég tengdist inn í fjölskylduna fann ég að þar var á ferðinni fólk sem gerði mann að betri manneskju með nærveru sinni, Guðrún með sitt ljúfa skap og skemmtilega húmor, blessuð sé minning hennar, og Kristján frekar alvörugefinn og hugsandi, stundum dálítið utan við sig, líkt og hann væri í öðrum heimi.

Eftir að ég og Kristín eiginkona mín hófum búskap og eignuðumst okkar drengi komu mannkostir og hugulsemi Kristjáns afar sterkt í ljós, einkum þegar konan mín þarfnaðist aðstoðar við viðhald eða önnur viðvik, svo sem að líta eftir strákunum. Þar sem að ég stundaði sjómennsku á okkar fyrstu búskaparárum þegar strákarnir voru litlir, var ég oft langan tíma að heiman, og var þá samgangur Kristínar og foreldra hennar mikill, nánast daglegur og kom það þá glöggt í ljós hvað Kristján átti eftir að reynast okkur vel og var hann strákunum okkar sérstaklega mikill afi. Þegar eldri strákurinn okkar fæddist kom í ljós fæðingargalli sem varð þess valdandi að hann var óvær og grét mikið vegna vanlíðanar fyrstu 2 árin, og var þá of gott að eiga afa og ömmu sem gátu komið til að létta undir eftir erfiðar vökunætur og var þá Kristján óþreytandi við að ganga með nafna sinn um gólf með sínu rólega og þægilega viðmóti. Þessi ár urðu til þess að Kristján tengdist þessu barnabarni sínu mjög nánum böndum sem hafa varað fram á þennan dag.

Kristján var óvenju hjálpfús maður og átti mikið betur með að gefa en að þiggja og eru þeir ófáir innan fjölskyldunnar sem að eiga honum að þakka mörg handtökin við að koma sér upp heimili eða aðstoð með málningu og ýmis viðvik, því Kristján var mikill hagleiksmaður á marga hluti.

Kristján var mjög bókhneigður maður og notaði hverja stund sem gafst til þess að lesa bækur um hin ýmsu mál og átti hann mjög stórt og vandað bókasafn. Efst í huga var honum að lesa um og ræða gamlar sagnir af fólki og þjóðháttum á árum áður og var hann óþrjótandi fræðslubrunnur fyrir okkur yngra fólkið um lífið og tilveruna á fyrri hluta síðustu aldar.

Trúmál voru honum mikilvæg og átti ég margar stundir með Kristjáni þar sem við ræddum trúmál, og það get ég sagt að mín viðhorf til trúmála eru mikið mótuð af þeim samræðum, því fáir menn áttu eins gott með að rökræða hlutina til að komast að niðurstöðu eins og hann. Kristján var ekki alltaf sáttur við viðhorf kirkjunnar til ýmissa mála og lá ekki á því að honum mislíkaði mjög viðhorf hennar til samkynhneigðra, en fyrir þau samtök barðist Kristján mikið, og hélt nokkra fyrirlestra um þeirra mál gangvart kirkjunni. Þessi viðhorf kirkjunnar urðu til þess að hann sagði sig úr hinni íslensku þjóðkirkju, þó það breytti ekki hans trú á æðri mátt sem hann hafði alla tíð þar til yfir lauk.

Tengdapabbi var mjög listhneigður maður og hafði gaman af söng og þá aðallega af sígildum kórsöng og kirkjutónlist og sótti tónleika, ef hann gat því við komið, hann átti einnig auðvelt með að setja saman ljóð eins og eftirfarandi erindi úr 10 ljóða bálk til móðir hans ber vitni um.

Rödd sem á undirrót innra

óskir sem kalla á svör

er löngun að minnast þín, mamma,

þó málfarið stirðni á vör,

ylsins frá ástríki þínu,

ævilöng minninga sýn.

Með þér í ljúfsárum ljóma

leikvangur bernskunnar skín.

Í kyrrðinni er líður á kvöldið

hverfur það allt sem brást.

Mér finnst eins og fram undan bíði

þín fórnandi móðurást.

Nú veit ég þú breiðir bráðum

á barnið þitt hvíta lín,

þá heldur þinn hjásetudrengur

heimleiðis aftur til þín.

Kristján var ágætur málari og eru margar myndir til eftir hann sem ættingjar og vinir eiga og bera vitni um listhneigð hans, enda dreymdi hann um að verða listmálari þegar hann var ungur.

Eftir að tengdamóðir mín lést langt fyrir aldur fram var Kristján nær daglegur gestur á okkar heimili og tengdist okkur og strákunum okkar mjög náið, og eftir að við fluttum norður í Mývatnssveit kom hann oft í heimsókn, strákunum og okkur til mikillar ánægju og dvaldi þá oft í langan tíma í senn.

Tengsl Kristjáns við æskuslóðirnar í Geirþjófsfirði voru mjög sterk svo við í fjölskyldunni fórum oft í Arnarfjörð með honum og dvöldum þá í Langabotni og nutum þess að vera með honum þar og hlusta á hann segja okkur frá æskuárunum og lífinu í Geirþjófsfirði. Gísla saga Súrssonar var honum mjög hugleikin enda Geirþjófsfjörður eitt aðalsögusvið þeirra sögu, enda bera systkini Kristjáns mörg hver nöfn sögupersóna þeirrar sögu.

Að lokum vil ég segja þetta að í dag er borinn til grafar einn af þessum sönnu íslensku alþýðumönnum sem að unni landi sínu þjóð og tungu meira en nokkru öðru. Það eru svona menn sem að tengja okkur arfleifðinni, tungunni og sögunni, það eru svona menn sem vekja áhuga okkar á því sem að við erum og gerðu okkur að þeirri þjóð sem við erum í dag.

Sævar Örn Kristjánsson.

Í dag kveðjum við hann afa okkar, Kristján G. Magnússon sem lést á heimili sínu 15. febrúar síðastliðinn. Afi var stór hluti af lífi okkar og munum við aðeins eftir einum til tvennum jólum á tuttugu ára tímabili sem hann var ekki með okkur. Verður því stórt skarð við jólaborðið framvegis. Á hverjum laugardegi í mörg ár kom afi í heimsókn um hádegisbilið og hafði meðferðis stóran poka úr Kolaportinu fullan af nammi eða rjómaís úr Skalla. Þessir laugardagar voru í miklu uppáhaldi á okkar yngri árum.

Afi hafði mjög gaman af því að kynna okkur fyrir gömlum tíma og eyddi hann mörgum stundum í það m.a. með því að fara með okkur í Árbæjarsafnið og á Þjóðminjasafnið. Sögurnar hans kveiktu áhuga á gömlum tíma og hefur allavega eitt okkar hugleitt að læra meira á þessu sviði. Afi var endalaus hafsjór af upplýsingum og það var ekki til sú spurning sem hann hafði ekki svar við. Enda átti hann ógrynni af bókum og hafði yndi af að lesa. Æskustöðvar afa voru honum mjög hugleiknar og ferðuðumst við tvisvar þangað í fylgd hans. Fengum við að heyra margar sögur um lífið í Langabotni og ýmsar þjóðsögur tengdar firðinum. Sá lærdómur situr eftir og getum við borið hann áfram til okkar barna.

Afi var listamaður í eðli sínu og lærður málarameistari. Hann vann við sitt fag alla ævi og í frístundum málaði hann ýmist málverk eða kistla og sitja eftir hann ógrynni af verkum sem munu ylja fjölskyldu, vinum og velgjörðarmönnum um hjartarætur um ókomin ár.

Hvíldu í friði, elsku afi. Við vonum að endurfundirnir hafi verið góðir hinum megin. Sjáumst seinna.

Gyða, Ellen og Bjarki.

Kristján Guðbjartur Magnússon andaðist á heimili sínu að kvöldi 15. febrúar. Langri og farsælli ævi er lokið. Hann var fæddur 22. nóvember 1922 að Langabotni í Geirþjófsfirði og varð því áttræður á síðasta ári. Að alast upp í stórum systkinahópi í stórbrotnu og fögru umhverfi á sögufrægum stað hlýtur að hafa áhrif á uppvöxt fólks. Og hvergi hef ég séð fegra síðsumarskvöld en á siglingu á Arnarfirði, þá skildi ég til hlítar hugtakið ,,sólarglóð". Þessi stóri og samhenti systkinahópur komst fljótt að því að menn þurftu að taka til höndunum til að bjarga sér. Þótt þessi jörð muni vel sett til afnota bæði til lands og sjávar ílentust systkinin ekki í Langabotni. Flest þeirra eru búsett í Reykjavík og þegar þau hittust var umræðuefnið oftast æskuárin fyrir vestan, og þeim umræðum voru aldrei gerð full skil. Fyrir Kristjáni var aðeins einn staður sem hét "heima" og það var í Langabotni og ritað með stórum staf. Hann var bókelskur og listhneigður, átti dágott valið bókasafn og málaði bæði með vatnslitum og olíu í tómstundum sínum, auk þess sem allar viðgerðir á stórum og smáum hlutum léku í höndum hans. Kristján var bóngóður og hafði ánægju af að gera öðrum greiða. Fyrir nokkrum árum skrifaði hann ritgerð að beiðni Þjóðminjasafnsins sem lýsir búskaparháttum og lífi fólks sem bjó í sveitum á þeim tíma. Og má Þjóðminjasafn Íslands vel við una að hafa fengið í hendur svo nákvæma og góða lýsingu á kjörum sveitafólks upp úr 1920.

Fjölskyldan var Kristjáni hugstæð og ekkert var of gott ættingjum hans til handa, enda hafa afkomendur hans og tengdabörn launað honum umhyggjuna nú þegar veikindin ágerðust og þrekið þvarr.

Öllum honum skyldum og tengdum votta ég samúð mína og þakka þá kurteisi og hlýju sem hans fólk hefur sýnt mér. Slíkt er ekki sjálfgefið.

Kristín Guðnadóttir.

Mig langar að minnast Stjána, eins og við kölluðum hann alltaf, móðurbróður míns í örfáum orðum. Hann fæddist einu og hálfu ári á eftir móður minni Hrefnu og tvíburasystur hennar. Þau voru nánir vinir alla ævi og var einstök upplifun að fá að sitja hjá þeim þegar þau hittust og hlusta á þau rifja upp gamla daga.

Stjáni var mömmu mikil stoð og stytta, ekki síst þegar pabbi veiktist og þurfti að vera á sjúkrahúsi langdvölum þá keyrði hann hana ótaldar ferðirnar í spítalaheimsóknir og eins fóru þau í margar ferðir saman út á land, t.d. austur í sveitir í heimsóknir til okkar systkinanna í sumarbústaðina og var þá tilheyrandi partur af ferðalaginu að koma við í Eden í Hveragerði á heimleiðinni og fá sér kaffi og og eitthvað gott með. Eftir lát pabba var Stjáni alltaf til taks að skutla eða bara að koma í heimsókn og spjalla meðan hann sjálfur hafði heilsu til.

Hann lærði málaraiðn í Iðnskólanum á Eyrarbakka og starfaði alla tíð við iðn sína, hann var líka listfengur og málaði fallegar myndir sem prýða veggi í mörgum stofunum. Einnig var hann vel hagmæltur, orti mörg falleg ljóð og kastaði gjarnan fram vísum við ýmis tækifæri. - Ekki var síðra að hlusta á hann segja frá ferðum sínum til útlanda. Hann ferðaðist til Barcelona fyrir tveimur árum og dvaldi þar í nokkrar vikur hjá syni sínum. Sú ferð var honum ógleymanleg. Vona ég að ég eigi eftir að fara til Barcelona einhverntíma og mun ég þá heimsækja þá staði sem hann lýsti svo ljóslifandi fyrir mér.

Fyrir fáum árum veiktist Stjáni af illkynja sjúkdómi. Hann barðist hetjulega við þennan illvíga vágest og vann marga orrustuna, en þurfti að lokum að játa sig sigraðan.

Hann hefur nú kvatt okkur í hinsta sinn en við geymum í minningunni myndina af þeim góða og vandaða manni sem hann var.

Ég votta aðstandendum Stjána mínar dýpstu samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur öll.

Ingigerður Magnúsdóttir.

Í dag kveðjum við hjónin vin okkar og móðurbróður minn, Kristján G. Magnússon málarameistara. Okkur er efst í huga þakklæti fyrir hversu ávallt hann var reiðubúinn til þess að rétta okkur hjálparhönd hvort heldur var í orði eða verki. Þar gilti einu hvort um var að ræða heimili okkar í Hlaðbænum, Rauðagerðinu eða nú síðast í Langagerðinu. Við minnumst einnig ótal margra gleðistunda svo sem ferðalaga, afmæla, söngs og dans. Stjáni var víðlesinn og oft hrókur alls fagnaðar. Við njótum þeirra forréttinda að eiga fallega málaðar myndir eftir Stjána frá æskustöðvum og ekki síst af veiðislóðum. Hann átti einnig gott með að koma fyrir sig orði hvort heldur var í bundnu eða óbundnu máli og eigum við margar skemmtilegar vísur í minningunni.

Ástvinum hans öllum sendum við innilegar samúðarkveðjur. Hafðu þökk fyrir samfylgdina.

Aðalheiður og Hilmar.