Kyrrð og óróleiki

LISTASAFN Reykjanesbæjar geymir þessa dagana verk portúgalska listamannsins Carlosar Barãos, sem síðast sýndi hér á landi í Saltfisksetrinu í Grindavík árið 2002 og fellur því væntanlega í flokk hinna sífjölgandi Íslandsvina.

Það er óneitanlega óróleiki í list Barãos sem einkennist af primitífum, eða frumstæðum, krafti sem liggur líkt og rauður þráður í gegnum sýninguna. Fyrir vikið er líka sterkur heildarsvipur með myndunum 13, sem engu að síður má skipta í þrjá ólíka flokka. Þannig er einn flokkurinn byggður upp af rissmyndum þar sem 4-6 ólíkir myndflekar, sem endurspegla hina myndflokkana tvo, eru látnir um að mynda hverja verkheild, annar flokkurinn einkennist hins vegar af láréttum línuverkum sem einkennast af öllu meiri kyrrð og friði en önnur verk Barãosar og loks má svo nefna hin órólegu hringmynduðu verk á borð við My team, Upper Circle og Game Boy og þar er það hrár ljótleikinn sem hafður er í fyrirrúmi.

Það er óneitanlega viss hraði í verkum Barãosar sem unnin eru í brúnum, bleikum, rauðum blágráum og svörtum litatónum er auka ásamt tæknilegri nálgun listamannsins á viðfangsefni sínu á hið primitífa yfirbragð. Hér er slett og skafið í málaðan grunn og hraðar pensilstrokur yfirborðsins. Barnsleg rithönd þar sem heiti verksins hefur verið skrifað með stirðbusalegum hætti í myndflötinn er þá ekki síður í þessum anda.

Ólík nálgun Barãosar á viðfangsefni sitt skilar hins vegar misáhrifamiklum verkum. Þannig eru verk á borð við Watch the Game, Run Baby run, My Team og Watch Me og önnur þau verk þar sem listamaðurinn einbeitir sér að einu ákveðnu viðfangsefni mun sterkari en samsettu og nafnlausu myndflekarnir þrír sem um margt eru ekki annað en ófullkomið endurvarp hinna verkanna. Í verki nr. 9 má svo dæmi sé tekið sjá endurtekningu myndanna Watch the Game, Run Baby run, How to win og Watch Me, hvert á sínum flekanum, sem eins konar hröð, ófullgerð skissa hvers verks fyrir sig sem hér er stillt upp saman án þess að augljós tenging nái að myndast. Fyrir vikið verða viðbrögð sýningargesta líka eingöngu við hröðu áreiti ólíkra augnablika í stað myndefnisins sjálfs sem í myndum á borð við hina hauskúpulaga My Team, býr ein og sér yfir nægum æsingi og óróleika til að krefjast fullrar athygli áhorfandans. Og þó að hin allt að því kyrralífslegu láréttu myndbyggingar verka á borð við Watch the Game og Run Baby run séu e.t.v. rólegri á að líta nýtur list Barãosar sín samt sem áður best undir þeim formmerkjum að hvert og eitt verkanna fái athygli áhorfandans fulla og óskipta.

Grjót og gróður

Það er öllu meiri friður yfir verkum Sunnu Bjargar Sigfríðardóttur sem nú sýnir verk sín í Teitsgalleríi í Kópavogi, nýjum sýningarstað á höfuðborgarsvæðinu sem opnaður var rétt fyrir jól í verslunarkjarnanum Engihjalla. Sunna Björg hefur enda valið sér grjót og gróður úr náttúrunni sem viðfangsefni á þessari þriðju sýningu sem haldin er í galleríinu, sem hentar ágætlega fyrir sýningu smærri verka.

Flest verka Sunnu Bjargar á sýningunni Draumur eru teikningar og sýnir listakonan sig hafa ágætt vald á miðlinum og búa verkin mörg hver yfir bæði dýpt og mýkt sem hentar myndefninu þar sem einfaldleikinn er hafður í fyrirrúmi. Þannig velur Sunna Björg ýmist grjót, sjávarlífverur eða gróður sem myndefni og beinir athyglinni að einum hlut - laufblaði, rós eða steini sem strípað hefðbundnu umhverfi sínu verður viðkvæmnislegra á að líta. Þessi aðferð Sunnu Bjargar nýtur sín einkar vel í verkum nr. 1 og 3. Í fyrrnefnda verkinu skilar rúnað form, sléttleiki og mýkt grjótsins sér vel og í raun mun betur en í verkum nr. 9 og 11 þar sem formmyndun grjótsins er endurtekin með öðrum áherslum. Sami styrkur listakonunnar er augljós í verki nr. 3, margfaldlega stækkaðri rós, sem sýnir að hún hræðist ekki viðfangsefni sitt. Styrkur og ákveðni áðurnefndra verka nær þó ekki að njóta sín í öllum verkum Sunnu Bjargar og er ekki laust við að visst óöryggi geri vart við sig í ljósleitari og fíngerðari verkum listakonunnar. Þannig er til að mynda viss stirðleiki yfir teikningunni í verki nr. 13 svo dæmi sé tekið og eins er líkt og viss hræðsla við miðilinn geri vart við sig í verki nr. 11.

Sunna Björg hefur engu að síður í flestum tilfellum gott vald á teikningunni sem miðli sínum, þó verk nr. 2 sé skemmtileg vísbending um að málverkið sé miðill sem henti henni e.t.v. ekki síður. Verkið, sem er sterk og ákveðin abstrakt mynd í hárauðum lit, sker sig líka fullkomlega frá öðrum verkum sýningarinnar sem gefur til kynna að listakonan kunni að eiga sér aðra og áhugaverða hlið sem vonandi á eftir að bera meira á í framtíðinni.