Guðbjörg Kristjana Guðmundsdóttir Waage, Gugga eins og hún var oftast kölluð, fæddist á Lónseyri við Arnarfjörð 31. desember 1918. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi 16. apríl síðastliðinn. Foreldrar hennar voru hjónin Guðmundur Magnússon Waage, sjómaður, sonur Magnúsar Guðmundssonar Waage og Himinbjargar Jónsdóttur, f. á Skógum í Arnarfirði 30.desember 1894, d. 12. júlí 1977, og Sigurlaug Jónína Jóhannesdóttir, dóttir Jóhannesar Oddssonar og Þórunnar Halldórsdóttur, f. á Hjaltabakka í Torfulækjarhreppi í A-Húnavatnssýslu 17. júní 1894, d. 1. maí 1967, en alin upp af Jóhannesi og konu hans Oddnýju Sigríði Bjarnadóttur. Alls voru börn þeirra átta. Látin eru, auk Guðbjargar, Himinbjörg, Magnús, Jónína Sigríður, Jóna og Jensína. Á lífi eru Jóhanna Oddný, þríburasystir hennar, Kjartan og systir samfeðra Guðríður Jóna.

Árið 1951 giftist Guðbjörg Karli Ögmundssyni, húsasmíðameistara, f. í Bervík á Hellissandi 8. apríl 1912, d. 19. október 1993, syni Ögmundar Andréssonar bónda á Snæfellsnesi og Sólveigar Guðmundsdóttur húsfreyju. Börn Guðbjargar og Karls eru : 1) Elísabet, f. 28. maí 1952, framhaldsskólakennari, hún var gift Andrési Magnússyni, f. 27. desember 1951, þau skildu. Börn þeirra eru Guðbjörg, f. 7. nóvember 1977, sambýlismaður hennar er Brynjulf Mortensen, Ásta, f. 23. febrúar 1980, kærasti hennar er Ámundi Fannar Sæmundsson, og Anna, f. 25. apríl 1987. 2) Óskar, varðstjóri í Slökkviliðinu á Keflavíkurflugvelli, f. 6. júlí 1954, kona hans er Drífa Jóna Sigfúsdóttir f. 8. júlí 1954. Börn þeirra eru Daníel lífupplýsingafræðingur, f. 17. október 1972, unnusta hans er Li Tang, Rakel Dögg, f. 8.maí 1980, sambýlismaður hennar er Auðunn Baldvinsson, og Kári Örn, f. 28. júlí 1982, unnusta hans er Guðrún Arna Ásgeirsdóttir.

Guðbjörg fluttist tíu ára gömul úr Arnarfirðinum til Reykjavíkur. Hún fór snemma í vist en 16 ára var hún vígð inn í Hjálpræðisherinn þar sem hún starfaði mikið, s.s. við matseld jafnframt því sem hún sá um sunnudagaskólann. Hún vann m.a. á Landspítalanum og við bókband. Eftir giftingu fluttu þau til Ytri-Njarðvíkur. Þar byggði Karl hús að Þórustíg 5, þar sem þau bjuggu upp frá því. Eftir að Karl andaðist bjó Guðbjörg ein þar til í upphafi þessa árs.

Í Njarðvík vann Guðrún m.a. á leikvelli, í mjólkurbúð og í 28 ár vann hún við þrif í barnaskólanum í Njarðvík. Síðan vann hún við ræstingar á Keflavíkurflugvelli í mörg ár og hætti ekki vinnu fyrr en hún var komin vel yfir sjötugt. Guðbjörg tók virkan þátt í starfi fyrir sitt stéttarfélag, m.a. sem trúnaðarmaður á vinnustað.

Útför Guðbjargar verður gerð frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14.

Þegar ég settist niður til að setja saman þessa grein, þá komu mér í hug orð vinar sem sagði að hún hefði verið engill. Mér finnst það góð lýsing.

Gugga var trúuð kona og sjálfri sér samkvæm til orðs og athafna. Hún var besta konan sem ég hef kynnst og ég var svo lánsöm að hún var tengdamóðir mín.

Frá fyrsta degi var mér vel tekið af tengdaforeldrum mínum. Ég hitti þau fyrst 16 ára gömul og var feimin að koma í heimsókn en tengdapabbi sló á létta strengi og þá dró úr feimninni. Við Gugga urðum fljótlega trúnaðarvinkonur og aldrei féll skuggi á þann vinskap. Hún sagði margt fallegt við mig en einna vænst þykir mér um orð hennar: ,,mér gæti ekki þótt vænna um þig, þótt þú værir dóttir mín."

Gugga var ástrík og umhyggjusöm og fylgdist vel með hvernig börnum og barnabörnum vegnaði í námi og starfi. Hún hafði yndi af því að umgangast börn og þau löðuðust að henni. Gugga hefði viljað eiga stærri fjölskyldu og því reyndist fyrsta barnabarnið henni dýrmæt gjöf. Ef henni fannst að of langt liði á milli þess sem hún fékk að hafa barnabörnin þá bað hún um að fá þau í heimsókn. Hún kenndi þeim margt og þau eiga fallegar minningar um góða ömmu.

Gugga fylgdist vel með þjóðmálum og þau eru ófá kvöldin sem við sátum og ræddum saman um allt milli himins og jarðar. Það voru góðar stundir enda var hún vel gefin, minnug og vel að sér um fjölmargt jafnframt því sem hún var gædd ríkri réttlætiskennd.

Hún bar þjáningar sínar af æðruleysi og bar ekki kala til nokkurs manns og aldrei talaði hún illa um fólk. Þá daga sem hún var verst af verkjunum, þá nefndi hún gjarnan að ýmsir ættu erfiðara daga en hún. Síðustu þrjá mánuðina dvaldi hún á Hjúkrunarheimilinu Garðvangi. Þar er einstaklega vel hugsað um heimilisfólkið og vil ég færa starfsmönnum Garðvangs kærar þakkir fyrir hjartahlýju og góða ummönnun.

Ein mesta gæfan sem mér hefur hlotnast í lífinu er að hafa átt Guggu að og ég mun ylja mér við minningar um góða konu um ókomna framtíð.

Drífa Sigfúsdóttir.

Elsku amma mín, þá er komið að síðasta bréfinu til þín. Það er svo skrýtið að þurfa að kveðja þig. Þó mig hafi grunað að það væri komið að kveðjustund núna um páskana þá er ég ekki alveg tilbúin til að segja bless.

Það verður tómlegt að koma aftur heim til Íslands án þess að koma við á Þórustígnum. Ég var aldrei komin heim fyrr en ég var búin að banka upp á hjá þér. Þú varst alltaf sá fasti punktur sem ég tengdi við það að vera heima, hvort sem það var þegar við bjuggum í Svíþjóð, fyrir norðan eða núna hérna úti. Það var alltaf svo gott að sjá þig. Mér leið alltaf svo vel í kringum þig, ég gat verið ég sjálf og ég fann hversu mikinn kærleika þú barst til okkar.

Þær eru margar minningarnar sem koma upp í hugann þegar ég sit hér og hugsa um þig. Hvort sem það var að sitja og spjalla um ástina og tilveruna yfir kaffibolla inni í eldhúsi eða að reyna að tileinka mér hæfileika þína við eldamennsku. Margar af mínum bestu minningum úr barnæsku eru tengdar við Þórustíginn og þig. Það var aldrei nein hætta á að manni leiddist í heimsókn hjá þér. Og þvílík þolinmæði! Þú hækkaðir ekki einu sinni róminn þegar við vorum búin að umturna stofunni og gera heilu virkin úr stofuhúsgögnunum þínum, eða þegar við systurnar settum sjálfar plötu á fóninn og príluðum upp á allt. Ég man líka þegar þú spilaðir kínaskák við mig heilan dag þegar ég eyddi páskunum hjá þér fyrir allmörgum árum síðan, þú varst aldrei of upptekin og komst alltaf fram við okkur sem jafningja þína og með virðingu.

Já, það eru margir mannkostir sem þú varst búin. Þú vildir allt gera fyrir aðra, þú varst svo heiðarleg og fín, jákvæð og traust. Það var heldur aldrei langt í húmorinn hjá þér. Við Ásta töluðum um það oftar en einu sinni. Okkur langaði nú bara mest til þess að hafa kynnst þér þegar þú varst á okkar aldri, en við erum nú samt afar þakklátar fyrir það að hafa fengið að eiga þig sem ömmu og fyrir það að njóta góðs af nærveru þinni.

Elsku amma mín, ég vil þakka þér fyrir það að hafa alla tíð verið til staðar fyrir mig, fyrir að trúa á mig og passa upp á mig og fyrst og fremst fyrir það að hafa verið til. Nú verð ég bara að ná fram Pollýönnunni í mér og hugsa til þess að þú hafir fengið frið og þurfir ekki að þjást lengur í stað þess að hugsa um hversu sárt það er að fá ekki að sjá þig aftur.

Guð veri með þér.

Þín nafna

Guðbjörg Andrésdóttir.

Það var alltaf gott að koma til ömmu Guggu. Hún var svo óeigingjörn og mér fannst alltaf jafngaman að gera eitthvað fyrir ömmu því hún var svo þakklát fyrir allt sem maður gerði fyrir hana. Þó það væri nú ekki meira en það að koma inn á réttum tíma þegar ég gisti hjá ömmu, þá fékk ég alltaf faðmlag og miklar þakkir. Það var gott að tala við ömmu og mér fannst líka gaman að segja henni frá því sem ég var að gera, því hún var alltaf svo áhugasöm og hrósaði manni ef vel gekk. Svona var amma, sama hversu lítið maður gerði fyrir hana maður fékk það alltaf margfalt til baka.

Amma kunni svo sannarlega að hugga litla sál. Þegar ég kom grátandi til hennar á mínum yngri árum var hún ekki lengi að bjarga málunum, hún dró fram þríhyrningaspilið sem ég kallaði það eða sagði mér sögu af Villa viðutan og þá var ég nú ekki lengi að hressast.

Mig langar til að láta þennan texta eftir Vilhjálm Vilhjálmsson fylgja með, en ég hlustaði stundum á þetta lag þegar ég var í heimsókn hjá ömmu:

Mér finnst ég varla heill né hálfur maður,

og heldur ósjálfbjarga, því er verr.

Ef þú værir hjá mér, vildi ég glaður

verða betri en ég er.

Eitt sinn verða allir menn að deyja.

Eftir bjartan daginn kemur nótt.

Ég harma það, en samt ég verð að segja

að sumarið það líður allt of fljótt.

Við gætum sungið, gengið um,

gleymt okkur hjá blómunum.

Er rökkvar, ráðið stjörnumál.

Gengið saman hönd í hönd,

hæglát farið niðrað strönd.

Fundið stað, sameinað beggja sál.

Horfið er nú sumarið og sólin

í sálu minni hefur gríma völd.

Í æsku léttu ís og myrkur jólin;

nú einn ég sit um vetrarkvöld.

Ég gái út um gluggann minn,

hvort gangir þú um hliðið inn.

Mér alltaf sýnist ég sjái þig.

Ég rýni út um rifuna,

ég reyndar sé þig alls staðar,

þá napurt er. Það næðir hér

og nístir mig.

Elsku amma, þín verður sárt saknað en núna veit ég að þú ert á betri stað og þér líður mikið betur og er ég þakklát fyrir að þú sért nú loksins laus við kvalirnar og veikindin. Hvíl í friði, elsku amma mín.

Þín ömmustelpa,

Anna Andrésdóttir.

Elsku amma

Í andartaks þögn ég átta mig

að lífsneistinn er farinn þér frá.

Ég græt og hugsa um tómarúmið

í hjarta mínu en geri mér svo ljóst

að mitt lífsins tré er laufgað

fögrum minningum um þig.

Þær verða aldrei frá mér teknar

né heldur kærleikur þinn og trú.

(R. D. Ó.)

Morguninn sem þú kvaddir þessa jörð, þetta líf komstu til mín í draumi. Þú sagðir mér að allt yrði í lagi og við ræddum þó nokkuð saman. Ég vaknaði, leit á klukkuna og fór aftur að sofa. Ég áttaði mig ekki á því þá, að þú værir að kveðja mig en ég er þér þakklát fyrir að hafa komið til mín. Svona er þér best lýst, alltaf að passa upp á að öðrum líði vel.

Sumarið 2001 er mér mjög minnisstætt, heilsa þín var slæm og ég dvaldi hjá þér sumarlangt. Ég var svo lánsöm að fá að vera til staðar þegar þú þurftir á neyðaraðstoð að halda og verð ég ævinlega þakklát fyrir það. Þessi þrjú ár sem síðan eru liðin hafa verið mér mikils virði og geymi ég margar fallegar minningarnar um þig í hjarta mínu.

Upp í huga minn koma öll þau skipti sem þú vaktir eftir mér, ég var oft að vinna fram eftir nóttu og þegar ég kom heim þá varst þú uppi í rúmi, með bók í hönd og gleraugun á þér, þú áttir það til að sofna en ég settist alltaf á rúmið hjá þér þegar ég kom heim og við spjölluðum saman, þú þurftir að vita að ég væri komin heim svo þú gætir sofið vært.

Nú ert þú komin heim og komið er að mér að sofa vært, því ég veit að þín trú var sterk og þú sagðir að þú værir tilbúin að fara heim.

Ég enda svo kveðjuna á bæninni okkar ömmu:

Drottinn láttu mig dreyma vel

sem dyggan þjón þinn Ísrael.

Þegar á steini sætt hann svaf

sætan varð honum náð Guðs af.

Rakel Dögg Óskarsdóttir.

Karl Ögmundsson, föðurbróðir minn, og eiginkona hans, Guðbjörg Waage, bjuggu á Þórustíg 5 í Ytri-Njarðvík. Kalli gekk mér nánast í föðurstað þegar faðir minn dó og þar sem móðir mín vann mikið varð heimili þeirra mitt annað heimili. Gugga og Kalli komu alltaf fram við mig eins og ég væri eitt af börnunum þeirra.

Gugga var mjög greind og íhugul kona. Hún fylgdist vel með þjóðmálum og myndaði sér sínar eigin skoðanir. Hún var engu að síður hógvær og lítillát.

Gugga var stundum alvörugefin en ég man samt hvað hún hló þegar ég var hrædd við tunglið og þorði varla að hlaupa stuttu vegalengdina heim til mín.

Reyndar eru minningar mínar um þessi barngóðu hjón og börnin þeirra, Elsu og Óskar, fjölmargar. Ég sé Guggu alltaf fyrir mér sívinnandi enda féll henni aldrei verk úr hendi.

Löngu eftir að flest fólk hafði eignast sjálfvirkar þvottavélar sauð Gugga enn þvott í stórum þvottapotti í kjallaranum hjá sér. Út um opinn gluggann bárust gufa og ilmur af grænsápu. Finni ég slíka lykt í dag fyllist ég værð og öryggiskennd og mér verður hugsað til Guggu.

Gugga var mjög trúuð kona. Hún hafði ung gengið í Hjálpræðisherinn og ég man hvað mér þótti það merkilegt þegar vinir hennar í Hernum komu einkennisklæddir í heimsókn í Njarðvíkurnar. Ég fékk að taka þátt í þeim gestaboðum eins og flestu sem fram fór á heimili Guggu.

Gugga gætti þess að við krakkarnir ynnum heimavinnuna okkar, hlýddi okkur yfir og hrósaði í hástert þegar vel gekk á prófum. Alltaf var líka ilmandi kakó og ristað brauð tilbúið handa okkur í löngu frímínútunum.

Síðast þegar ég heimsótti Guggu á Hjúkrunarheimilið Garðvang í Garði, þar sem hún bjó undir lokin, þá sagði hún: "Sérðu myndina þarna? Þarna ert þú. Á litlu borði við rúmið hennar voru myndir af afkomendum hennar og þar var einnig mynd af mér. Það var eins og Gugga vildi leggja áherslu á að í hennar huga væri ég eins og eitt af börnunum hennar. Ég horfði á myndirnar af þessum fríða flokki afkomenda Guggu og sagði við hana að það kæmi mér ekki á óvart hve greind og dugleg þau væru. Þau ættu það ekki langt að sækja. Hún tók hjartanlega undir orð mín og augu hennar urðu aftur eins og forðum, skýr og tindrandi. Mér þótti vænt um viðbrögð hennar því ég hefði allt eins átt von á að hún hefði af sínu meðfædda lítillæti andmælt mér.

Ég votta börnum og barnabörnum Guggu samúð og þakka þeim í leiðinni fyrir að hafa fengið að deila með þeim móðurfaðmi hennar.

Hulda Karen Daníelsdóttir.

Þegar ég var barn gat ég alltaf leitað til þín, Gugga frænka. Þú varst mér eins og önnur móðir. Eftir að mamma fór að vinna aftur eftir slysið gátum við systkinin alltaf leitað til þín því þú varst heima með börnin á þeim tíma.

Ég kom oft grátandi heim úr skóla til þín, Gugga frænka. Ein af ástæðunum var sú að ég var skömmuð fyrir að vera ekki búin að læra ljóðin mín heima. Mér gekk það mjög illa þar til þú gafst mér gott ráð. Þú sagðir við mig: Guðný mín, lærðu bara tvær línur í einu utanbókar því það er miklu auðveldara en að læra allt ljóðið. Ég prófaði það og það gekk strax miklu betur að læra ljóðin. Þessa lexíu flutti ég áfram til barnanna minna sem auðveldaði þeim ljóðalærdóminn.

Það var alltaf gaman að heimsækja þig, Gugga frænka. Þú varst alltaf svo jákvæð, brosmild og skemmtileg. Þú varst mikil félagsvera og mér þótti alltaf gaman að koma til þín og spjalla og fá upplýsingar um gömlu tímana ykkar mömmu, því þú mundir allt svo vel og gerðir frásögnina lifandi og skemmtilega. Ekki skemmdi fyrir að fá heimabakað brauð og ís í heimabökuðu kramarhúsi sem við fengum bara hjá þér, kæra frænka.

Nú legg ég aftur augun mín,

en öndin hvarflar, Guð, til þín,

þinn almáttugan ástarvæng

lát yfirskyggja mína sæng.

(M. Joch.)

Elsku Elsa, Óskar og fjölskyldur.

Við sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Guðný og fjölskylda.

Elsku æskuvinkona mín, Guðbjörg Waage, var kölluð heim til Drottins að morgni 16. apríl. Ég var aðeins 16 ára þegar ég fór suður til að vera á ársþingi Hjálpræðishersins. Ég fékk að búa hjá Agnethe og Jóni Jónssyni sem seinna urðu tengdaforeldrar mínir. Þar mætti ég Guggu, hún bjó hjá þeim. Ég man hve mér fannst hún falleg stúlka og svo fann ég fljótt að hún átti innri djásn. Hún hafði tekið á móti Jesú og vildi hafa hann sem leiðtoga sinn. Gugga var vígð í herinn þann 16. sept. 1934. Hún var heilsteypt kona, var trú köllun sinni og starfi allt til enda.

Það eru margar og bjartar og skemmtilegar endurminningar sem koma í huga minn þegar ég minnist hennar. Við störfuðum báðar við gistihús hersins, hún við kokkamennsku og ég í borðstofunum. Það var yndislegur tími og oft glatt á hjalla. Vinnudagurinn var oft langur í þá daga, en þá vorum við ungar. Gugga var með í barnastarfinu, var sunnudagaskólakennari og líka með í skátastarfinu. Á fimmtudögum var oftast frí hjá henni, og við reyndum að eiga frí sama dag. Þá var farið í bæinn, á rúntinn eins og það var kallað. Þá fórum við á Hressó að fá okkur heitt súkkulaði eða kaffi, og oft var spjallað mikið saman þar. Svo komum við oft við í Noramagasín, þar var margt að sjá og kaupa. Svo voru margar samkomur í viku hverri, margt ungt fólk með í starfinu. Það var farið út á Lækjartorg klukkan fjögur alla sunnudaga þegar veður leyfði. Oft var farið í skrúðgöngu með lúðrasveit í broddi fylkingar. Gugga bar oft fánann, hún var alltaf dugleg að mæta á samkomurnar og ætíð fús að vitna um frelsara sinn.

Hún var vel máli farin og þegar norskir foringjar komu í heimsókn var hún oftast fengin til að túlka vegna þess að hún var talin besti túlkurinn. Vinaböndin sem bundu okkur saman urðu sterkari með árunum. Eftir að við Óskar urðum foringjar vorum við mikið í Noregi og Danmörku. Við Gugga höfðum þá oft samband og Óskar sagði oft að hún væri eins og systir mín.

Gugga giftist Karli Ögmundssyni (sem er látinn fyrir nokkrum árum). Þau bjuggu í Hafnarfirði og í Njarðvík, og þá var oft erfitt fyrir Guggu að komast á samkomur. Þau eignuðust tvö börn, Elísabetu sem er kennari og Óskar sem er slökkviliðsmaður. Barnabörnin eru sex. Þetta eru allt yndisleg börn sem hafa verið henni mjög góð. Eftir að heilsan fór að bila leið ekki svo dagur að börnin eða tengdadóttirin litu ekki til hennar. Þau reyndust henni vel í ást og kærleika.

Elsku Gugga átti stundum erfiða daga og hún hafði oft miklar þrautir. Hún var mjög dugleg og treysti frelsara sínum. Þegar hún lá á sjúkrahúsinu sagði hún: "Ég get ekki skilið að fólk geti lifað án Jesú, það er svo gott að geta talað við hann og vita það að hann vakir yfir mér."

Já, ég þakka Guggu fyrir allt og finn til saknaðar, en ég samgleðst henni því nú er hún komin heim, hefur fullnað skeiðið og varðveitt trúna og svo munum við mætast á ný og lofa lambið Guðs.

Ég bið Guð að blessa börnin, tengdabörn, barnabörn og aðra ættingja og vini sem sakna hennar.

Fyrir blóð lambsins blíða

búin er nú að stríða

og sælan sigur vann.

Blessuð sé minning þín.

Þín vinkona

Ingibjörg Jónsdóttir.