SIGRÍÐUR ELLERTSDÓTTIR

Þökk fyrir störf þín, dugnað og dáð og djörfung í orði og verki, nafn þitt mun lengi hjá lýð vera skráð og lifa þitt hugsjóna merki.

Guð blessi minningu þína

Nú er hún Sigga farin frá okkur en minningarnar um hana lifa svo glatt. Ég kynntist henni fyrir 15 árum, rétt eftir að ég kynntist Óttari syni hennar. Við fyrstu kynni fannst mér hún vera nokkuð fjarlæg og hleypti manni ekki strax að sér, en þegar maður var búinn að kynnast henni betur, komst maður að því, að fyrir innan þessa litlu skel var ein sú yndislegasta perla sem ég hef kynnst. Þá bjó hún í Engihjallanum og voru þau ófá skiptin sem við komum til hennar þangað. Og alltaf lenti maður í veislu hjá henni. Það var alltaf svo gott að koma til hennar. Heimilið svo huggulegt og sérlega hlýlegt. Hún var kannski búin að fá sér nýjan dúk og kerti í stíl eftir því hvaða árstími var eða setja blóm á svalirnar. Og allur útsaumurinn sem Sigga hafði unnið að um tíðina var víða að sjá. Og ekki getur maður gleymt öllum heimsóknum hennar til okkar. Og allri hjálpinni. Ég undraði mig svo oft á því hvernig Sigga gat lokið við þvottinn minn, ryksugað, þurrkað af og vaskað upp, svona rétt á meðan ég skrapp í búðina. En hún hafði svo ótrúlega gott lag á að vinna verkin á réttan hátt. Hún hætti að vinna fyrir 10 árum og hafði þá "brjálað að gera við að gera ekki neitt" eins og hún sagði sjálf. Hún hafði mjög gaman af að vera í félagsskapnum "Hana nú" í Kópavoginum. Var í enskunámi, leðurvinnu, göngutúrum og í sundi. Það var góður tími. Það var gaman að fá hana til okkar í Hveragerði, er hún flutti á Ás fyrir nokkrum árum. Þó heilsunni hrakaði var Sigga alltaf svo jákvæð og var aldrei mikið fyrir að kvarta. Hún hafði alltaf svo fínt í kringum sig hvar sem hún var, og hafði gaman af að fá sér ný föt og var ævinlega fín og flott. Seinustu árin bjó Sigga á hjúkrunarheimilinu og naut þar góðrar umönnunar í fallegu umhverfi.

Nú er Sigga farin frá okkur, og er það mín trú að nú sé hún á góðum stað laus við verki og veikindi. Elsku Sigga var mér góð tengdamamma og börnum mínum yndisleg amma. Blessuð sé minning hennar.

Elsku amma mín, nú ertu farin. Ég kveð þig með söknuði, en veit að nú hefur þú fengið frið. Síðustu stundir þínar voru erfiðar en eins og þín var von og vísa tókstu á við þær með styrkleika þínum. Margar ljúfar og góðar minningar koma upp í hugann þegar ég minnist þín. Ég man hversu gott var að vera í sveitinni á sumrin hjá þér og afa í Hveragerði, þar sem alltaf var mikið um að vera. Þú hafðir alltaf í nógu að snúast þar sem þú varst með stórt heimili. Þegar ég hugsa til baka minnist ég þess varla að hafa séð þig setjast niður nema þegar þú varst að prjóna lopapeysur, þá var friður til að tala saman um heima og geima. Síðan flutti fjölskylda mín til Hveragerðis. Ég man hversu notalegt það var að hafa ykkur afa alltaf innan seilingar og líta til ykkar, jafnvel mörgum sinnum á dag, alltaf var tekið jafnvel á móti mér þó þú hefðir í nógu að snúast.

Síðan fluttuð þið afi að Hvoli II í Ölfusi þar sem þú fékkst meiri tíma til að sinna áhugamáli þínu, garðyrkju og bókalestri. Á sumrin varstu alltaf úti í garði að sinna blómunum þínum og dytta að í garðinum. Á Hvoli II voru hesthús þar sem börn og barnabörn voru með hesta sína, því varð heimili ykkar afa eins konar bækistöð fjölskyldunnar og alltaf mikill erill. Fyrst var farið í hesthúsin og svo inn til ömmu í nýbakaðar kökur.

Elsku amma, ég mun minnast þín sem ákveðinnar og viljasterkrar konu sem mætti áföllum lífsins með reisn og áræðni. Ég þakka þér fyrir allt sem þú hefur gefið mér með návist þinni.

Hvíldu í friði og megi Guð varðveita þig.

Elsku Sigga amma, það er með söknuði sem ég kveð þig. Það var ekki hægt að hugsa sér betri ömmu. Mér finnst ég svo lánsöm að hafa fengið að umgangast þig í gegnum árin. Undanfarna daga hafa minningar um þig komið fram í hugann. Þá sérstaklega tengdar Hvoli II. Á hverjum föstudegi beið ég spennt eftir að þú kæmir í sveitina. Ég man þig dökksólbrúna á bakinu með magann hvítan eftir að hafa eytt deginum eða helginni við að gróðursetja. Bakandi sykurpönnukökur ofan í allan afkomendaskarann sem við gæddum okkur á eftir útreiðartúra. Einnig man ég eftir þegar við vorum að þrífa á laugardögum og hlustuðum á óskalög sjúklinga, þegar það koma lög í útvarpinu sem minna á þennan tíma sé ég þig fyrir mér þvo af yngri bræðrum hans pabba. Ég skildi ekkert í því af hverju þú þurftir að þvo af þeim. Mér fannst þetta algjör tímasóun og fannst að þú ættir frekar að vera úti að brasa eitthvað með mér.

Það koma ótal minningar fram í hugann sem gott er að ylja sér við nú þegar þú ert farin. Þú varst ákveðin kona með þínar ákveðnu skoðanir, gast gert að gamni þínu um alvarleg málefni og séð spaugilegu hliðarnar á tilverunni. Það mátti aldrei hafa neitt fyrir þér, þó að mig hafi ekki langað neitt frekar en að aðstoða þig eftir allt sem þú hefur gefið mér. Þú varst alltaf fasti punkturinn í tilverunni, hvattir mig áfram í öllu sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Þegar ég var að fara norður núna í byrjun sumars hafði ég á tilfinningunni að ég væri að kveðja þig í síðasta sinn. Ég geymi í minni þau fallegu orð sem þú sagðir við mig þegar við vorum að kveðjast. Það sem mér finnst erfiðast er að ófædd börn mín fá aldrei að kynnast þeirri stórkostlegu manneskju sem þú hafðir að geyma. En eftir standa fallegar og góðar minningar um bestu ömmu sem hægt er að hugsa sér. Þú varst ekta amma eins og hægt er að lesa um í ævintýrunum. Takk fyrir allt. Hvíldu í friði, elsku amma, ég veit það verður tekið vel á móti þér.

Þín sonardóttir og nafna,

Þegar mér bárust þær fregnir að þú værir látin, elsku amma mín, trúi ég að þú hafir staðið uppi sem sigurvegari í langri baráttu við veikindi, að þetta sé nýtt upphaf hjá þér, því endir eins er upphaf annars. Ég veit að þú ert í öruggum höndum hans Baldurs afa.

Á kveðjustund vakna margar minningar og veita þær ró í hjarta. Ég man allar stundirnar á Hvoli II þegar við gengum um garðinn ykkar sem þið afi ræktuðuð af alúð. Ég, Maríanna og hin frændsystkinin dvöldum hjá þér löngum stundum og borðuðum gúrkur og rabarbara með sykri, á meðan fullorðna fólkið reið út.

Eins vil ég þakka þér fyrir allar stundirnar sem við áttum saman þegar þú dvaldist á hjúkrunarheimilinu Ási í Hveragerði þar sem þú talaðir alltaf við mig sem jafningja og sýndir öllum þeim flugum sem ég fékk í höfuðið hverju sinni svo mikinn áhuga. Elsku amma.

Hin langa þraut er liðin, nú loksins hlauztu friðinn, og allt er orðið rótt, nú sæll er sigur unninn, og sólin björt upp runnin á bak við dimma dauðans nótt.

(Valdimar Briem.)

Hvíl í friði.

Elsku amma mín. Ég á svo margar góðar minningar um þig og samveru okkar. Ég var svo oft hjá þér í Kópavoginum og þá gerðum við margt skemmtilegt saman. Eins og að fara í sund og vera þar allan daginn, með nesti.

Það fannst okkur svo gaman. Einnig fórum við í strætó niður að tjörn, að gefa fuglunum brauð. Oft var svo endað á kaffihúsi með kakóbolla og köku. Svo fórum við í eitt sinn með rútu í Þórsmörk og margt fleira gerðum við skemmtilegt, en svo varðst þú veik og sjónin minnkaði. Þá komst þú til okkar í Hveragerði og fluttir á Ás.

Þá labbaði ég oft til þín og fékk alltaf nokkra sælgætismola úr boxinu þínu, sem þú fylltir alltaf á reglulega. Mér finnst ég vera svo heppin að hafa haft þig þennan tíma hjá mér.

Ástarkveðja

Elsku Sigga frænka.

Margir eiga sér uppáhaldsfrænku, einhvern sem þeir líta upp til og þykir einstaklega vænt um, þannig frænka varst þú mér. Fyrstu minningarnar eru heimsóknirnar í Hveragerði en þær voru alltaf jafn spennandi. Þú með þitt stóra heimili og gróðurhúsin allt í kring. Þetta var sannkallaður herragarður. Þar var sko líf og fjör hjá þinni stóru fjölskyldu. Árin liðu og alltaf varst þú mér jafn kær og ég dáðist af dugnaði þínum. Alltaf barst þú þig jafn vel, þrátt fyrir heilsuleysi og þá erfiðleika sem að þér stóðu. Þú varst af þessari kynslóð sem kann ekki að kvarta og hugsar bara um aðra. Þér var meira í mun að fá að vita hvernig við hefðum það. Þú reyndist mér og minni fjölskyldu einstaklega vel og fyrir það er ég ævinlega þakklát. Þó að þú sért farin frá okkur lifir minning þín í hjarta mínu. Þú skilur eftir þig stóran og myndarlegan afkomendahóp sem ég sendi innilegar samúðarkveðjur.

Blessuð sé minning þín. Þín frænka,

Brátt líður lífs á daginn,

mín lífssól dregst í æginn,

er varir mig þess minnst.

Dagsmörkin eg veit eigi.

Mun eigi halla degi

og komið nærri kvöldið hinst?

Þú, Drottinn, tíma telur

og takmörk hverjum velur,

nær lokið lífs er tíð.

Á mér þinn verði vilji,

en veit ég læri' og skilji,

hve verða má mín burtför blíð.

Æ, kom, svo frið þinn fái' eg,

minn frelsari', án þín má eg

ei líta ljósan dag.

Ó, Herra, hjá mér vertu,

í hjarta mínu sértu,

og svo lát koma sólarlag.

(Stefán Thorarensen.)

Í dag kveðjum við fyrrverandi tengdamóður mína Sigríði Ellertsdóttur og vil ég með örfáum orðum þakka henni samfylgdina í gegnum árin.

Ég man þegar ég kom inn á heimili hennar í fyrsta skiptið 17 ára gömul og var kynnt fyrir henni sem tilvonandi tengdadóttir, hvað hún tók mér vel, en hafði orð á því hversu ung ég væri.

Ég man að ég var nú ekki alveg sammála henni þá, ég sem var að mínu mati orðin fullorðin.

Sigríður var myndarleg kona og bar heimili hennar þess merki.

Það var auðséð á öllu að Sigríður mat heimili sitt, eiginmann og börn sín mikils og vildi gera það besta fyrir þau.

Hún var húsmóðir í orðsins fyllstu merkingu, þvílíkur myndarskapur alls staðar og í öllu.

Ég ætla ekki að rekja lífshlaup Sigríðar hér, ég veit að það gera aðrir betur. En vil enn og aftur þakka henni allt sem hún hefur gert fyrir mig og mína.

Elsku Sigga, guð geymi þig.