HELGI KRISTBERGUR EINARSSON

Hann bróðir okkar var bóndi. Annað lífsstarf kom aldrei til greina, þótt hæfileika hefði hann haft í hvaða starf sem var, hvort heldur var til munns eða handa. Hann var náttúrubarn og hafði auga fyrir öllum tilbrigðum náttúrunnar. Það kom glöggt fram í starfi hans og tali og hefur örugglega átt sinn þátt í því að hann tók að sér veðurathugunarstöð á efri árum.

Helgi stofnaði nýbýli með konu sinni Sigríði Lovísu Sigtryggsdóttur og rak þar myndarlegan búskap, aðallega með kýr, þótt sauðféð og hestarnir hafi alltaf staðið honum næst. Hann var dýravinur og hafði einstaklega gaman af börnum og hafði gott lag á þeim. En þar kom nú til sú mikla sorg að þeim hjónum varð ekki barna auðið. Það vekur e.t.v. tilfinningu um tóm sem þarf að fylla. Í búskap sínum höfðu hjónin fjölda unglinga í sumarvinnu. Margt af því fólki hélt tryggð við heimilið upp frá því.

Þegar við sumar af okkur systrum tókum upp á því að byggja okkur sumarbústaði á landi sem pabbi hafði látið eftir sig var Helgi ekki áhyggjulaus út af uppátækjum okkar og aðstoðaði okkur með ráðum og dáð og vakti yfir því sem okkur gat komið vel. Viljum við þakka það.

Þeim hjónum hlotnaðist það mikla happ að fá til sín yndislegt fólk sem keypti af þeim jörð og bú. Og ekki nóg með það heldur veitti þeim aðstoð og umhyggju á þeirra síðustu árum. Það eru þau Kolbrún Sæmundsdóttir og Egill Jónasson og börn þeirra sem kölluðu Helga afa.

Nú er erfiðu sjúkdómsstríði lokið og gott er þeyttum að sofa.

Látinn er traustur og tryggur vinur, Helgi á Hjarðarlandi. Þar sem við ólumst upp á nágrannabæjum urðu samfundir æði margir á síðastliðnum áttatíu árum, Koðralækurinn einn skilur jarðirnar að. En þá var ekki amast við því að búféð gengi á milli jarða, þvert á móti man ég eftir að slíkt skapaði vinafundi. Hjálpsemin og hlýjan geislaði í hugum þessara gömlu granna. Í þannig umhverfi ólumst við Helgi upp.

Auk þess að hljóta sína fyrstu menntun í Barnaskólanum í Reykholti lá leið hans á Íþróttaskólann í Haukadal. Helgi var stæltur og sterkur, fimur í öllum hreyfingum og snöggur glímumaður. Með honum og æskulýðsleiðtoganum Sigurði Greipssyni tókust miklir kærleikar, þar taldi hann sig hafa hlotið gott veganesti, sem var uppörvun, hvatning og hollráð. Þar höfðum við tveir félagar úr Tungunum ásamt Helga sammælst um að sækja um skólavist í Bændaskólanum á Hólum sem var auðsótt. En ævintýri var það í þá daga fyrir hálfgerða heimalninga að fara norður á land. Farið var frá Reykjavík með ferjunni Skallagrími, lagt að bryggju í Brákey í Borgarnesi og síðan heim að Hólum var ferðast í hálfkassabíl Gísla á Sleitustöðum. Vistin á Hólum var náttúrlega stórkostleg við nám, störf og leik.

Það var góð tilfinning að hafa sveitungana með sér í herbergi tvo vetur. Þá getur reynt á innri mann, drenglyndið og tillitssemi var slík hjá Helga að ég fékk það aldrei fullþakkað. Snögg og hnitmiðuð tilsvör hans vöktu oft kátínu. Ég held það sé óhætt að segja að oft hafi verið mannmargt í herberginu hjá okkur. Var þá lagið tekið og flosmjúk bassaröddin hans Helga var ómissandi til að fá hinn eina sanna tón. Helgi var afburða námsmaður, hlaut einróma traust skólabræðra sinna til að sjá um innkaup og umsjón mötuneytis skólans síðari vetur okkar þar. Það var umfangsmikið ábyrgðarstarf sem leyst var af hendi með stakri prýði. Maturinn var góður og ódýr, sem ekki var lítið atriði fyrir efnalitla námsmenn. En ekki má gleyma ráðskonunni Lovísu Sigtryggsdóttur sem síðar varð eiginkona Helga í meira en hálfa öld. Húsmóðir af bestu gerð, listamaður í matargerð og hannyrðum auk þess sem henni féll ekki verk úr hendi.

Um miðja síðustu öld tóku hjónin til við að byggja nýbýlið Hjarðarland úr landi jarðarinnar Holtakota af miklum dugnaði og myndarskap, allt var byggt frá grunni, hús fyrir fólk og fénað auk þess að rækta tún sem teygðu sig um holtin ofan við bæinn, ekki var síður áhugi fyrir ræktum búfjár. Helgi og Lovísa áttu ekki börn, en áttu samt börn og unglinga, sem voru hjá þeim í sumarvinnu og reyndust þeim hjónum sterkir og ómetanlegir bakhjarlar þegar heilsan fór að bresta.

Þegar stritið og vinnan fóru að hafa áhrif seldu þau búið og síðar jörðina ungum hjónum, Kolbrúnu og Agli Jónassyni, og þau sáu allt blómstra og dafna í höndum þeirra. Lovísa lést fyrir tveimur árum.

Helgi var góður félagsmálamaður. Ungmennafélagið átti huga hans, m.a. safnaði hann örnefnum á mörgum jörðum á vegum þess. Þá var hann góður liðsmaður í bygginganefnd Aratungu. Fyrir hrossaræktinni var áhuginn vakandi. Helgi var athugull og nákvæmur veðurathugunarmaður, sjaldan vantaði veðurlýsingu frá Hjarðarlandi. Hann var náttúrubarn og sannur bóndi, hafði djúpa tilfinningu til að umgangast sköpunarverkið sem helgidóm. Moldin var honum gjöful, hamingjan og gleðin var að sjá gróskumikið grasið bylgjast um völlinn og hafa sjálfur átt hlutdeild í því. Við Mæja sendum ástvinum öllum samúðarkveðjur. Kveðjum Helga með virðingu og þökk.