Svanbjörn Jón Garðarsson

Það er þyngra en tárum taki að setjast niður og skrifa minningarorð um þig elsku pabbi. Minningarnar streyma fram og tárin líka.

Hugurinn reikar heim í sveitina í Neðra-Ási þar sem ég var oft með pabba í hestastússi, hvort sem það var í hesthúsinu, við smölun, að aðstoða við reiðnámskeiðin, hestaleiguna eða hestaferðirnar. Í minningunni var hann alltaf að, enda næg verkefnin í sveitinni.

Pabbi var víðlesinn, sagði skemmtilega frá og hann var hnyttinn í tilsvörum. Hann var félagslyndur og naut sín vel í góðra vina hópi, þá voru oft sagðar sögur og mikið hlegið með neftóbakið við höndina. Pabbi fór ekki í manngreinarálit og átti vini úr öllum áttum. Hann mældi ekki lífsgæði í peningum né dauðum hlutum. Barnabörnin fimm, sem hann kallaði alltaf trippin sín, áttu hug hans allan og var væntumþykjan gagnkvæm. Pabbi var duglegur að spyrja frétta af þeim, naut samverunnar með þeim og alltaf var stutt í stríðnina í báðar áttir. Hann bauð þeim stundum í bíltúr og fannst þeim afi bæði keyra fullhægt og horfa lítið á veginn og var þá óspart skotið á hann. Barnabörnin elskuðu að koma til ömmu og afa, afi bauð upp á ís og græjaði heita pottinn fyrir þau, svo var dýnum skellt á stofugólfið og gistu þau öll saman og nutu dekursins.

Það var foreldrum mínum ekki léttvæg ákvörðun að fara frá Neðra-Ási, en gigtin gerði pabba ómögulegt að sinna áfram bústörfum. Þau komu sér vel fyrir á Dalvík og naut pabbi nálægðarinnar við barnabörnin þar, börn Magnúsar bróður. Pabbi var meðlimur í Veðurklúbbnum á Dalvík, tók þátt í starfi eldri borgara á Dalvík. Hitti félaga í göngutúrum og kaffispjalli. Mamma og pabbi höfðu ánægju af að ferðast bæði innanlands og erlendis. Afmælisferð pabba til Grænlands var honum ógleymanleg og ferð stórfjölskyldunnar til Kanaríeyja í tilefni stórafmælis mömmu. Minningarnar ylja svo sannarlega á stundum sem þessum.

Á þessum tíma var farið að bera á einkennum lungnasjúkdómsins. Í kjölfar alvarlegra lungnabólgna fyrir rúmu ári samfara versnun á lungnasjúkdómnum náði pabbi sér því miður aldrei á strik aftur. Hann þurfti að sætta sig við að notast við hjólastól og súrefnisaðstoð. Algjör viðsnúningur varð á lífi hans og mömmu og allrar fjölskyldunnar. Pabbi lagði sig allan fram um að ná bata, sama hversu lítil skrefin væru. Það gaf honum mikið að finna samhug frá góðu fólki sem voru duglegt að kíkja í heimsókn, hringja og bjóða honum í bíltúr ef heilsan leyfði. Við pabbi skruppum í dagsferð í Skagafjörðinn í sumar, hann hafði ekkert komist milli sýslna eftir veikindin. Við fylltum bílinn af súrefniskútum og hjálpartækjum og lögðum af stað. Það var eins og við manninn mælt þegar við keyrðum yfir Öxnadalsheiðina og horfðum niður í fjörðinn fagra að það birti upp með sól og fallegu veðri. Skagafjörðurinn skartaði sínu fegursta. Við tókum stopp á nokkrum bæjum þar sem hann heilsaði upp á ættingja og góða vini. Því næst tókum við hring í Hjaltadalnum og nestispásu í Áskoti. Þar hafði pabbi ræktað upp land sem nú er skjólsælt og fallegt svæði, sem honum þótti vænt um. Eftir góða kríu í Áskoti héldum við ferðinni áfram, út Fljótin og yfir Lágheiðina og pabbi sagði mér skemmtilegar sögur frá fjölmörgum hestaferðum sínum um Tröllaskagann. Þetta reyndist hans síðasta ferð í Skagafjörðinn sem ég er þakklát fyrir að hann gat notið til hins ýtrasta þar sem fólkið og fjörðurinn tóku vel á móti okkur.

Heilsu pabba fór að hraka enn frekar eftir því sem leið á veturinn. Hann tókst á við veikindin af miklu æðruleysi. Mamma stóð eins og klettur við hlið pabba, vakin og sofin yfir líðan hans. Það gerði honum kleift að geta verið heima mun lengur en annars og var hann mjög þakklátur fyrir það. Undir það síðasta fór hann á hjúkrunarheimilið Dalbæ á Dalvík. Við erum þakklát því góða fólki sem kom að umönnun pabba í veikindum hans.

Þín verður sárt saknað elsku pabbi, ég veit að þú vakir yfir okkur og verndar hópinn þinn.

Hvíl í friði.

Þín dóttir,