Kynjafræði er illræmd ógn við lýðheilsu

Í „harðorðri ræðu“ á Alþingi 3. apríl sl. gagnrýndi Snorri Másson þingmaður Miðflokksins jafnréttisstefnu ríkisstjórnarinnar og kenningar í svokallaðri kynjafræði – eða „trans“ hugmyndafræði – innan skólakerfisins. Snorri sagði það valda vonbrigðum að hinn „yfirlýsti markaðssinnaði og frjálslyndi“ Viðreisnarflokkur hygðist „beita fullum mætti ríkisvaldsins til þess að tryggja að borgararnir lytu hugmyndafræðilegum áherslum“ flokksins í daglegu lífi.

Að Viðreisn skuli styðja slíkar aðgerðir ætti engum að koma á óvart. Borgaralegur heilaþvottur að hætti vinstrimanna byrjar á skólabörnum og forystufrúr (a.m.k.) flokksins hafa aldrei mætt marxískum froðufræðum sem þær ekki elska og dá.

Illræmdust þeirra er svokölluð kynjafræði – pólitískur hrærigrautur af hringavitleysum, hálfvísindum, sértrú og úrkynjuðum afgöngum úr akademíum póstmódernismans, sem vestrænar ríkisstjórnir hafa á síðastliðnum áratug troðið miskunnarlaust upp á borgarana.

Óteljandi börnum hefur verið talin trú um að allir hafi „kynvitund“ eða kynjaða sál og þau geti því „fæðst í röngum líkama“. Ef sálartetrið ekki álpast í „réttan“ kropp á leiðinni frá storkinum og upp á fæðingardeild munu þau mögulega þróa með sér uppkokkaðan „kynama“ (eðlileg kynferðisleg sálarkreppa unglingsáranna), sem skottulæknar á ríkisspítalanum þykjast geta „læknað“ þau af, með svokölluðu „kynstaðfestingarferli“. Þetta sviksamlega „ferli“ felst í hormónameðferðum og kynferðislegum limlestingum, oft með hliðarverkunum eins og ófrjósemi og ævilöngum þvagfærasýkingum. Fæstir „sjúklinganna“ munu geta notið eðlilegs kynlífs. Það mun taka framtíðarkynslóðir ómælda áratugi að grafa sig í gegnum rústir þessara skelfilegu níðingsverka.

Kynjafræðifroðunni hefur verið haldið á loft af öfgafullum aðgerðasinnum, skottulæknum og stjórnmálamönnum með hótunum, ofbeldi, blindri trú, skorti á gagnrýnni hugsun og vitsmunalegu ólæsi og hún borin á borð sem mannréttindabarátta okkar tíma. Þetta er aðalsölupunktur „trans“ aðgerðasinna.

En „trans“ aðgerðasinnar eru ekki að krefjast mannréttinda fyrir „trans“ fólk – sem nú þegar hefur öll réttindi sem aðrir borgarar njóta og gott betur – heldur forréttinda og sérréttinda á kostnað annarra borgara.

Raunverulegar mannréttindahreyfingar hafa ávallt krafist þess að ákveðnir þjóðfélagshópar geti ekki á óréttmætan hátt hamstrað réttindi í eigin þágu og neitað öðrum um þau. „Trans“ réttindi og réttur til kynræns sjálfræðis; sérréttindi til handa fámennum en valdamiklum þjóðfélagshópi sem Katrín Jakobsdóttir fyrrverandi forsætisráðherra og transkengúrukapall hennar þröngvuðu upp á þjóðina, snúast hins vegar um að neyða aðra til að samþykkja að einhver sé það kyn sem hann eða hún segist vera; að allir viðurkenni tilfinningar og skoðanir „trans“ fólks sem hlutlægan veruleika.

Réttindabarátta samkynhneigðra fólst í að krefjast sömu réttinda og allir aðrir höfðu – að samborgararnir tækju samkynhneigðum eins og þeir voru og eru. „Trans“ aðgerðasinnar krefjast þess hins vegar að samborgararnir taki þeim eins og þeir eru ekki.

Markmið kynjafræðisinna er að endurrita raunveruleikann og gróðursetja glórulausar fjarstæður og falsfréttir í höfuðvígjum stjórnvalda, mennta- og heilbrigðisstofnana og fjölmiðla, sem yfirleitt bergmála þær gagnrýnislaust. Breski ríkisfjölmiðillinn BBC greindi t.d. nýlega frá því að „einn af hverjum tíu LGBT-einstaklingum hefði undirgengist djöflasæringar“. Athugulir bentu á að ef þessar tölur væru réttar jafngiltu þær 15.000 djöflasæringum á ári, sem þýðir að breskir prestar innan kaþólsku kirkjunnar framkvæma um fjórum sinnum fleiri djöflasæringar árlega en hjónavígslur.

Kynjafræðikenningar eru móðgun við sannleikann og trú á þær er fullkomin mælistika á raunveruleikafirringu fólks. Að kjósa stjórnmálaleiðtoga sem trúa falskenningum kynjafræða er eins og að fara upp í flugvél með flugmanni sem trúir ekki á þyngdarafl. Þeim sem trúa því að mannverur geti breytt um kyn er hvorki treystandi til að taka ákvarðanir né tala af skynsemi um nokkurn annan hlut.

Fjöldasturlun, skipulagðar pólitískar ofsóknir og árásir á málfrelsi hafa gert fylgjendum kynjafræði kleift að selja almenningi í vestrænum lýðræðisríkjum þá hugmynd að sjálfsímyndarkreppur og ranghugmyndir háværs minnihlutahóps um grundvallarsannindi mannlegrar tilveru séu mannréttindabarátta.

En almenningur á Vesturlöndum er loks að vakna til vitundar um andvísindalegar lygar kynjafræða. Þær eru illræmd ógn við lýðheilsu og heilbrigða skynsemi og eiga ekkert erindi inn í menntastofnanir siðmenntaðra samfélaga.