Guðmundur Óskar Hermannsson fæddist 25. maí 1950. Hann lést 16. mars 2025. Útför Guðmundar fór 1. apríl 2025.

Elsku vinur minn, í sumar hefðu orðið 14 ár síðan ég tók mína fyrstu vakt í Tjaldó. Aldrei óraði mig fyrir vináttunni sem skapaðist í framhaldinu, ég var búin að eignast einn aukaafa og það er einstakt að hafa í sínu horni góðan vin sem hefur mikla lífsins reynslu sem hægt er að sækja í. Hvað þá að eiga vin sem í gegnum tíðina nennir að stökkva til þegar ég þarf á því að halda.

Það er erfitt að koma í orð söknuðinum sem situr eftir og hversu tómlegt Laugarvatn er án þín. Ég stend mig að því að horfa upp götuna, í von um að sjá þig, riddara götunnar á Rósinni.

Rósin minnir mig á öll þau skipti, hvort sem það var í bíltúrum eða þegar ég heimsótti þig, þar sem við eyddum tímanum saman í að syngja. Þú reyndir nú að telja mér trú um að ég syngi eins og engill, ég tók því nú alltaf með fyrirvara og er ekki viss um að aðrir vinir séu sammála því. En það er tómlegt að hlusta á lagalistann okkar þessa dagana og heyra þig ekki syngja með.

Það er ótal margt sem ég vil telja upp, öll skiptin sem þú bjargaðir mér í bílamálum sem gátu verið alveg stórkostlega hlægileg, stofna stjórnmálaflokk í litlu sveitinni okkar með góðu fólki, sem ég veit ég hefði aldrei gert nema með þínum stuðningi, enda óhaggandi klettur við hlið mér í þeirri baráttu. Allir vor- og sumarmorgnarnir þar sem við drukkum saman kaffi á pallinum hjá þér, bíltúrarnir sem við fórum í til að kanna stöðuna í dalnum okkar.

Ákveðnin í þér þegar þú reyndir að kenna mér Einstaklingsdansinn en ég trúði meira á frjálsari dansaðferðir og þarna skein skært í gegn hvað við vorum sjaldan á sömu bylgjulengd en fundum millileið til að skilja og læra hvort af öðru. Og ég veit að við vorum án efa flottust á dansgólfinu eitt árið á þorrablóti, þar sem mér tókst að dansa dansinn með þér án þess að bæta of mörgum frjálsum hreyfingum við.

Það er margt sem mig langar að halda áfram að skrifa um ævintýrin okkar, en ég læt þetta nægja í bili.

Ég á eftir að sakna þín, vinur minn, og mun ég syngja lagið okkar þar til við hittumst næst.

Ég veit þú kemur í kvöld til mín

þótt kveðjan væri stutt í gær.

Ég trúi ekki á orðin þín,

ef annað segja stjörnur tvær.

Og þá mun allt verða eins og var

sko áður en þú veist, þú veist.

Og þetta eina sem út af bar

okkar á milli í friði leyst.

Og seinna, þegar tunglið hefur tölt um langan veg,

þá tölum við um drauminn sem við elskum, þú og ég.

Ég veit þú kemur í kvöld til mín

þótt kveðjan væri stutt í gær.

Ég trúi ekki á orðin þín,

ef annað segja stjörnur tvær.

(Ási í Bæ)

Ég veit að Bryndís þín tók vel á móti þér, þótt við værum ósammála hvernig þeim málum er háttað, og ég vona að þú takir ófáa snókerleikina með Diddu.

Þín vinkona á Laugarvatni,

Þóra Þöll.