Ómar Breiðfjörð fæddist í Reykjavík 28. maí 1942 og ólst þar upp. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Móbergi á Selfossi 30. mars 2025.

Foreldrar hans voru Amalía Karolína Jónsdóttir og John Harvey Lapsley.

Eftirlifandi eiginkona hans er Sigríður Jóna Kristjánsdóttir (Sigga á Grund). Börn þeirra eru Kristján Björn, f. 1969, og Amalía Karolína Matthildur, f. 1970, sem og barnabörn þeirra og barnabarnabörn.

Ómar lauk námi í rennismíði hjá Héðni og síðar vélstjórnarnámi við Sjómannaskóla Íslands. Hann starfaði sem vélstjóri á ýmsum skipum megnið af starfsævi sinni, bæði á fraktskipum og fiskiskipum. Starfið leiddi hann víða um heim – til fjarlægra hafna og ólíkra menningarheima – og má segja að hann hafi ferðast um nánast allar heimsálfur. Hann eignaðist þar marga góða vini og óteljandi minningar.

Ómar var talsverður einfari í eðli sínu, en þótti afar vænt um góð samskipti og hafði yndi af því að hitta vini og kunnuga. Hann var hlýr og hjálpfús og stóð öðrum nær þegar þörf var á.

Á yngri árum stundaði Ómar bæði knattspyrnu og hestamennsku og dvaldi oft hjá móðurbróður sínum, Þorsteini Jónssyni á Arnarhóli í Eyrarsveit á Snæfellsnesi, en þaðan átti hann margar góðar minningar.

Árið 1971 kvæntist Ómar listakonunni Sigríði Jónu Kristjánsdóttur, betur þekktri sem Sigga á Grund. Sama ár fluttu þau að Grund og byggðu þar upp fallegt heimili og bú.

Ómar átti margvísleg áhugamál en hestar skipuðu þar stóran sess. Hann hafði einnig mikinn áhuga á sauðfjárbúskap og áttu þau Sigga traustan og myndarlegan búskap á Grund. Sérstaklega kær var honum skógræktin, og með fjölskyldu sinni ræktaði hann talsverðan skóg.

Ómar var mikill dýravinur og bar óendanlega væntumþykju fyrir dýrunum á bænum. Fuglar heilluðu hann sérstaklega, og fylgdist hann daglega með söng þeirra.

Ómar hafði ævilangan áhuga á bókum og fróðleik af öllum toga. Hann kom sér upp vönduðu bókasafni sem spannaði margvísleg efni og var honum það mikils virði. Honum þótti einstaklega gaman að fylgjast með nýjungum og tækniframförum og hélt ætíð vitsmunum og forvitni vakandi.

Á síðustu árum glímdi Ómar við veikindi af hörku og seiglu, en hélt ætíð í lífsgleðina með jákvæðu viðmóti og einlægri nærveru. Hann átti sinn stað í heiminum og fann gleði í litlum hlutum, hvort sem það var fuglasöngur, fjölskyldustund eða ný bók til að lesa, en hélt alltaf í vonina og alltaf kom hann til baka og reyndi að njóta þeirra daga sem honum voru skaffaðir. Þessa seinustu mánuði dvaldi hann á hjúkrunarheimilinu Móbergi.

Útför fór fram 11. apríl 2025.