Jón Hjartarson fæddist á Stóru-Þúfu í Miklaholtshreppi Snæfellsnesi 9. september 1934. Hann lést á Sjúkrahúsi Akraness 12. apríl 2025.

Foreldrar hans voru Sigríður Einarsdóttir, f. 21. júlí 1876, d. 26. ágúst 1991, og Hjörtur Líndal Hannesson, f. 18. apríl 1899, d. 12. nóvember 1978, bændur á Stóru-Þúfu.

Systkini Jóns eru Magnes Signý, f. 1922, d. 1970; Hannes Ágúst, f. 1924, d. 2004; Einar Bjarni, f. 1926, d. 2000; Þorsteinn, f. 1928, d. 2005; Sigríður Þorgerður, f. 1930; Þórey, f. 1932, d. 1996; Áslaug, f. 1938.

Fyrri kona Jóns var Elsa Jóhanna Gísladóttir. Þau skildu.

Seinni kona Jóns er Brimrún Vilbergsdóttir.

Börn Jóns og Elsu eru: Gísli Már, f. 1958; Hjörtur Gísli, f. 1959, maki Leslie Costello; Jóhanna Sigrún, f. 1962, maki Emil Hörður Emilsson.

Sonur Jóns og Brimrúnar er Vilberg Hafsteinn, f. 1980. Maki Ásdís Fjóla Svavarsdóttir.

Börn Brimrúnar eru: Óðinn Burkni Helgason, f. 1970, maki Rhiannon Mary Helgason, og Sylvía Rós Helgadóttir, f. 1971, maki Friðjón Guðmundsson.

Barnabörnin eru 11 og barnabarnabörnin 12.

Jón flutti á Skagann 1946 með foreldrum sínum og bjó þar síðan fyrir utan örfá ár sem hann bjó í Reykjavík.

Jón hóf nám í hárskeraiðn 15 ára gamall hjá Geirlaugi Árnasyni. Hann vann við iðn sína síðan eða í 76 ár og var elsti starfandi rakari landsins undanfarin ár.

Útför Jóns verður frá Akraneskirkju í dag, 28. apríl 2025, klukkan 13.

Jón rakari hefur lagt frá sér skærin og greiðuna í síðasta sinn. Það er skrýtið að hugsa til þess að sjá ekki lengur stífgreiddan hnakkann innan um sægræna veggina hjá Hárskeranum. Snöggt viðbragð, og móttökurnar voru þannig að manni leið alltaf eins og það hefði verið beðið eftir manni. Að setjast inn í kjallarann á Kirkjubraut 30 var svolítið eins og að fara í viðtalstíma hjá sálfræðingi, ættfræðingi og öldungi ættbálksins, í einu. Fyrir mér var Jón reyndar einskonar öldungur ættbálksins, því við vorum skyld á það marga vegu að við töldum það hljóta að koma út í einhverskonar margfeldisáhrifum skyldleikans. Öldungurinn gaf stundum ráð sem gátu verið allt frá því að endurnýja bílinn nógu reglulega yfir í það að fólk eigi bara að hafa vit á því að vera í góðu skapi.

Á yngri árum hitti ég Jón aðallega í tengslum við það að foreldrar mínir fóru að stunda dansnámskeið með þeim Brimrúnu, sem ég, örverpið, fylgdi með á. Þegar ég fékk svo aldur til að sækja þorrablót voru Jón og Brimrún stundum með og frænda þótti ótækt að ég myndi sitja af mér böllin. Ég var ekki glæsileg eftir þá dansa, því frændi, rúmlega hálfri öld eldri en ég, blés oftast ekki úr nös en ég átti erfitt bæði með gang og jafnvægi.

Jón og Brimrún voru mér svo dýrmætt skjól þegar ég flutti á Akranes til að byrja í framhaldsskóla. Fyrir sveitastelpu sem var vön löngum kaffitímum með spjalli og vangaveltum um landsins gagn og nauðsynjar var lítið um slíkt á heimavistinni, en alltaf hægt að ganga að því vísu á Kirkjubrautinni. Eftir skóla rölti ég því oft til hárskerans, ef ég var send upp í kaffi var of mikið að gera í klippingu til að hann gæti spjallað. Ef hins vegar það var rólegt, eða kúnnarnir af þeirri sort að þeir gætu tekið þátt í spjalli, var maður drifinn inn. Þá leið tíminn fljótt með sögum af fólki, fólkinu okkar, fólki af Skaganum, eða bara fólki sem var nógu áhugavert til að segja sögur af því. Stundum var erfitt að fylgja sögunum eftir því Jón átti til að hoppa yfir kynslóðir, eða gera ráð fyrir því að ég þekkti fólk sem kvaddi áratugum áður en ég fæddist. Þegar hann tók eftir að ég var búin að missa þráðinn kom spurningin „hvenær ertu aftur fædd?“ og eftir að henni var svarað „já þú ert náttúrulega bara barn“ sem var fylgt eftir með hlátursroku.

Þegar ég hitti Jón síðast var rólegt á stofunni og við drukkum saman kaffi á meðan við krufðum gömul og ný mál. Jón greindi ættir mannsins míns og sagði að hann væri kominn af duglegu og skemmtilegu fólki. Bætti svo reyndar við glottandi að það hefði reyndar aldrei verið skortur á svoleiðis fólki í fjölskyldunni. Það er kannski svolítið lýsandi fyrir Jón frænda, að vera stoltastur af sínu fólki, meta dugnað og skemmtilegheit ofar öðrum dyggðum en sleppa aldrei góðu tækifæri til að fíflast.

Elsku Brimrún og krakkarnir allir, samúðarkveðjur til ykkar nú þegar við kveðjum einstakan mann. Takk fyrir góðu ráðin Jón, við skulum reyna að hafa vit á því að vera í góðu skapi.

Þín frænka,

Þóra Geirlaug
Bjartmarsdóttir.