Þorleifur fæddist 17. júní 1938 á Skinnastað í Öxarfirði. Hann lést 23. april 2025.

Hann er sonur hjónanna Páls Þorleifssonar prófasts á Skinnastað, f. 23. ágúst 1898 á Hólum í Hornafirði, d. 19. ágúst 1979, og Guðrúnar Elísabetar Arnórsdóttir, f. 22. desember 1905 á Hesti í Borgarfirði, d. 18. nóvember 1983.

Systkini: Jóhanna Katrín, útibússtjóri og myndlistarkona, f. 1933, d. 2017; Stefán bankastjóri, f. 1934, d. 2018; Arnór Lárus framkvæmdastjóri, f. 1943; Sigurður, rithöfundur og skáld, f. 1948, d. 2017.

Þorleifur kvæntist 2. ágúst 1969 Guðbjörgu Kristinsdóttur, f. 19.4. 1943, lyfjafræðingi, dóttur Kristins Tryggva Stefánssonar, f. 1903, d. 1967, læknis, prófessors við HÍ og lyfsölustjóra ríkisins, og k.h., Oddgerðar Geirsdóttur, f. 1902, d. 1993.

Sonur þeirra er Kristinn Tryggvi, f. 24.3. 1971, framkvæmdastjóri, eiginkona hans er Þórdís Rúnarsdóttir sálfræðingur, f. 15.10. 1974. Börn þeirra eru Katrín Elísabet, f. 2009, og Ari Jökull, f. 2015. Sonur Guðbjargar og Friðriks Sophussonar er Stefán Baldvin, f. 31.10. 1963, forstjóri, eiginkona hans er Þjóðhildur Þórðardóttir viðskiptafræðingur, f. 14.5. 1969. Börn: a) Þórður Örn, f. 1996, sambýliskona Kristjana Björnsdóttir, f. 2000. Synir þeirra eru Björn Tryggvi, f. 2021, og Matthías Örn, f. 2024. b) Kristín Auður, f. 1999, sambýlismaður Kristinn Arnar Einarsson, f. 1995, c) Þóra Björg, f. 2004, d) Egill Oddgeir, f. 2006, e) Brynjar Þór, f. 2020.

Þorleifur sótti barnaskóla á Lundi í Öxarfirði, las heima undir leiðsögn föður síns, tók landspróf við Héraðsskólann á Laugum, lauk stúdentsprófi frá MA 1960, stundaði nám við heimspekideild HÍ 1960-61, lauk embættisprófi í lögfræði frá HÍ 1968 og stundaði framhaldsnám í stjórnsýslurétti við Óslóarháskóla veturinn 1973.

Þorleifur var fulltrúi sýslumannsins í Vík í Mýrdal 1968, settur sýslumaður í Vík fyrir Skaftafellssýslur 1969-70 og 1974, fulltrúi í dóms- og kirkjumálaráðuneytinu frá 1970, deildarstjóri frá 1976 og skrifstofustjóri þar 1987-92. Hann var skipaður sýslumaður í Kópavogi 1992 og gegndi því embætti til 2008.

Hann var formaður gjafsóknarnefndar 1992-2012 og gegndi ýmsum trúnaðarstörfum fyrir dóms- og kirkjumálaráðuneytið, var m.a. ritari réttarfarsnefndar, formaður nefnda um undirbúning að gildistöku laga um aðskilnað dómsvalds og umboðsvalds í héraði, endurskoðun laga um skipan prestakalla og prófastsdæma og laga um sóknargjöld og kirkjugarðsgjöld. Sat í stjórnum félags starfsmanna Stjórnarráðsins, Lögfræðingafélags Íslands, og Sýslumannafélagsins.

Þorleifur stundaði hestamennsku í yfir 50 ár og var m.a. formaður hestamannafélagsins Gusts í Kópavogi 1986-88. Frá 1984 héldu Þorleifur og fjölskylda hross á býlinu Vindási í Hvolhreppi ásamt þremur öðrum fjölskyldum.

Söngur var annað áhugamál Þorleifs. Hann söng með Stúdentakórnum og söngsveitinni Fílharmóníu í nokkur ár en frá 1974 söng hann með Karlakórnum Fóstbræðrum og frá 2010 með Gömlum Fóstbræðrum.

Útför hans verður frá Grafarvogskirkju í dag, 12. maí 2025, kl. 14.

Hlekk á streymi frá útförinni má nálgast á https://www.mbl.is/andlat/

Hann kom inn í líf okkar þegar ég var á barnsaldri og var síðan þá alltaf til staðar með útrétta hjálparhönd og opinn faðminn, hvers manns hugljúfi. Hinn besti samferðamaður og fóstri sem hugsast getur, bæði í gleði og sorg.

Hann var þriðji í röðinni í fimm systkina hópi sem ólst upp hjá ástríkum foreldrum norður á Skinnastað í Öxarfirði þar sem faðir hans var prófastur. Þar vann hann hefðbundin bústörf og sinnti skepnunum af alúð og natni. Ungur lá hann 15 mánuði á spítala á Akureyri með berkla fjarri fjölskyldu og heimahögum. Hann komst því strax á unglingsárum að því að ekkert er gefið í lífinu. Fyrir þessa reynslu var hann þakklátur og átti auðveldara en flestir með að gleðjast yfir smáu jafnt sem stóru.

Við fyrstu kynni af fjölskyldu hans fór ekki fram hjá mér að systkinabörn hans hændust að honum, dáðu hann og elskuðu, enda var hann þeim ljúfur og góður og hvenær sem var tilbúinn að eiga stund með þeim. Þráðurinn sem ofinn var milli þeirra var sterkur og entist alla hans ævi.

Fyrstu árin bjuggum við í húsi ömmu minnar þar sem kynslóðirnar mættust daglega og áttu góðar stundir saman. Amma, sem var ættuð úr Biskupstungum, hafði alltaf eitthvað á prjónunum og oft kom fyrir að hann fitjaði upp á peysuermi um leið og þau göntuðust saman, sögðu sögur af kynlegum kvistum norðan og sunnan heiða og sáu spaugilegu hliðarnar á málefnum líðandi stundar.

Hann var hestamaður og söngmaður og góð eftirherma og í starfi sem útheimti mikla vinnu. Það var því alltaf mikill annatími eftir áramótin þegar hestarnir höfðu verið teknir á hús og kórinn var að undirbúa vortónleika eftir stanslausar æfingar vetrarins. Þrátt fyrir langan vinnudag gerði hann allt sem hann gat til að vera manni innan handar, keyra á æfingar eða sækja en það gat þó komið fyrir þegar mest var um að vera að lagt væri af stað áður en ég var kominn í bílinn þó svo alltaf kæmumst við að lokum á áfangastað. Seinna var svo hægt að henda gaman að öllu saman.

Þegar við hjónin ákváðum fyrir nokkrum árum að hjóla ásamt vinafólki þvert yfir landið lá það beinast við að biðja Þorleif, þá rúmlega áttræðan, um að koma með til þess að sjá um trússið. Eins og alltaf þurfti ekki nema að nefna hugmyndina og hann sló til og var strax kominn með hugann við undirbúning ferðarinnar. Þarna náðum við að sameina áhuga hans á hestum og okkar á að hjóla og héldum saman í hans einu hjólhestaferð. Við gistum á Akri, sumarhúsi sem Stefán bróðir hans og Arnþrúður kona hans byggðu í landi Skinnastaðar í Öxarfirði. Það var augljóst að þarna lágu djúpar rætur hans en hann unni þessari fögru og fámennu sveit og fylgdist alla tíð vel með sínum gömlu sveitungum.

Á síðustu árum var hann mömmu stoð og stytta, kletturinn sem hún gat ávallt reitt sig á. Nú er hann farinn á braut og eftir sitja ljúfar minningar um góðan dreng.

Að leiðarlokum er okkur hjónunum efst í huga hversu ljúfur og ástríkur Þorleifur var okkur og börnunum okkar. Hafðu þökk fyrir öll þín spor með okkur í gegnum lífið. Guð geymi þig.

Stefán og Þjóðhildur.

Elskulegur tengdafaðir minn er fallinn frá. Hann var mikill fasti í lífi okkar Kristins og krakkanna og hans er því sárt saknað. Löng og góð ævi er að baki. Það mikilvægasta í lífi hans var fjölskyldan og þá einkum barnabörnin og barnabarnabörnin, sem hann sinnti vel og fallega. Hann hafði einlægan áhuga á lífi þeirra og var gríðarlega stoltur af þeim öllum. Hann var handlaginn og var nýbúinn að smíða kofa í garðinn fyrir Ara Jökul okkar sem ætlar að nota kofann í sumar sem fuglahúsasmiðju ásamt öðru.

Hann kom reglulega heim til okkar Kristins til að sjá krakkana og alltaf með hlýtt faðmlag og falleg orð í farteskinu. Við tvö áttum svo í þessum heimsóknum alls konar samtöl. Mest var rætt um barnabörnin öll og það sem helst var á baugi í samfélaginu, en hann fylgdist vel með allri samfélagsumræðu.

Sáttamál voru mikið rædd, en þau voru honum hugleikin. Hann efldi sáttamiðlun á vegum sýslumannsembætta og fylgdist vel með þróun þeirra mála þótt starfsævin væri á enda. Það var margt sem við gátum rætt í tengslum við þau. Hann sagði mér oft frá föður sínum prestinum og þeim aðferðum sem hann nýtti til að sætta menn. Rétt um viku áður en hann lést sagði hann mér þær sögur aftur. Það var greinilegt að lítill drengur á Skinnastað skildi vel hvað sátt manna á milli skipti miklu og hversu mikilvægt það væri að gera tilraunir til að koma henni á þegar deilur kæmu upp. Þarna varð til innsæi sem fylgdi Þorleifi alla hans ævi og fengu margir að njóta góðs af því og munu gera það áfram.

Náttúran var honum mikil uppspretta gleði og ferðuðumst við nokkuð saman, um Vestfirði, Strandir, Suðurlandið og svo auðvitað á heimaslóðirnar. Þar naut hann þess að keyra um sveitina sína og heimsækja vini og heimamenn. Hann sýndi okkur heimahagana og fann alltaf staðinn þar sem hann hafði smíðað kofa sem lítill drengur. Þar var smá dæld og öll fjölskyldan lagðist í sólbað og afi Þorleifur dottaði ögn. Í einni ferðinni norður var honum mjög umhugað um að finna sæluhúsið við Jökulsá á Fjöllum. Þetta litla steinhús við ána fundum við eftir smá leit og seinna hló hann alltaf mikið þegar hann rifjaði upp hvernig Ari Jökull varð hugfanginn af þessu eyðilega húsi og vildi helst flytja þangað. Hann hefði mögulega ekki haft neitt á móti því sjálfur. Hann hafði mikinn áhuga á sögunum um Fjalla-Eyvind og hafði sagt krökkunum frá honum. Víðar var ferðast, hálendi Íslands var annar áfangastaður sem við fengum að njóta með Þorleifi. Frelsið, krafturinn og fegurðin sem ríkir á hálendinu fór honum vel.

Samkennd með öðrum, jafnvægi, viska og æðruleysi lýsir Þorleifi best. Náttúran, hestarnir, söngurinn og fjölskyldan öll. En nú er komið að kveðjustundu og þó að mér þyki erfitt að hugsa til þess að hann hafi verið einn þegar hann fór er gott að vita að hann var með hestunum sínum sem gáfu honum svo mikið.

Hvíl í friði, elsku Þorleifur, og takk fyrir allt.

Þórdís Rúnarsdóttir.

Þorleifur afi var alltaf ótrúlega vel á sig kominn, enda hélt hann sér uppteknum og hafði ætíð nóg fyrir stafni. Hann hugsaði um húsið og garðinn, hestana og hesthúsið, hitti vini og ættingja og fór á æfingar og í ferðalög með kórnum. Hann var áhugasamur um það sem við Kristjana vorum að fást við, var stoltur af árangri okkar í námi og starfi, og var mikill vinur strákanna okkar, Bjössa og Matta.

Afi var alltaf til staðar og reiðubúinn að hjálpa með hvað sem var, hvort sem það var að hjálpa til við hinar ýmsu framkvæmdir eða að skutla og sækja á flugvöllinn á hvaða tíma sólarhrings sem var. Hann hugsaði vel um ömmu og gerði allt sem hún bað hann um – þegar hann heyrði í henni. Það kom nefnilega stundum fyrir að hann var alveg óvart með heyrnartækin of lágt stillt, og þegar þannig var hafði hann algjört val um hvað hann heyrði og hvað ekki.

Það var óvænt og hálf óraunverulegt að fá fréttirnar af því að afi væri farinn. Hann varð bráðkvaddur uppi í hesthúsi eftir að hafa farið í útreiðartúr. Þó að ég hefði viljað fá tækifæri til að kveðja hann almennilega og þakka honum fyrir allt er smá huggun í því að hann hafi kvatt þar sem honum leið hvað best.

Eftir stendur fjöldinn allur af minningum og mikið þakklæti. Ég er þakklátur fyrir að hafa átt Þorleif afa að í öll þessi ár, allar stundirnar sem við áttum saman og árin fjögur sem ég bjó hjá honum og ömmu. Ég er þakklátur fyrir að litlu strákarnir okkar Kristjönu hafi fengið að hitta hann og kynnast honum. Ég er líka þakklátur fyrir að hann hafi sjálfur haft heilsu alveg fram á síðustu andartökin til að sinna öllum þeim fjölmörgu verkefnum og áhugamálum sem hann hafði yndi af.

Nú kveðjum við Þorleif afa. Hans verður sárt saknað en við höldum upp á minningarnar og munum eftir honum með hlýju og kærleika.

Þórður.

Elsku afi Þorleifur, það er erfitt að trúa því að þú sért farinn frá okkur, svo skyndilega og óvænt. Það er erfitt að hugsa að við munum ekki lengur sjá þig standa í dyragættinni í Hegranesi, brosandi með ljóma í augunum og segja með hlýju: „Ertu þá komin, elskan mín?“ Sixpensarinn þinn hangir á snaganum í forstofunni, en þú stendur ekki lengur í dyragættinni.

Þú varst ljós í lífi okkar, góðhjartaður með svo fallega sál. Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa, hvort sem það var að skutla, sækja eða moka bílinn manns út úr snjóskafli svo eitthvað sé nefnt – aldrei neitt mál fyrir þig, þú bara mættir og gerðir. Maður vissi alltaf að á þig væri hægt að treysta.

Takk, elsku afi minn, fyrir ómetanlega nærveru. Takk fyrir alla hjálpina, góðmennskuna, fyrir að elska okkur afabörnin skilyrðislaust. Takk fyrir að sjá svona vel um ömmu.

Við eigum eftir að sakna þín mikið, hlýjunnar sem fylgdi þér hvert sem þú fórst. En við eigum minninguna um þig og hún mun lifa áfram í hjörtum okkar.

Kristín Auður.

Elsku besti afi Þorleifur. Það er gríðarlega erfitt að trúa því að þú, af öllum, sért farinn. Ég átti eftir að segja þér og spyrja þig um svo margt. En ég veit, eins og allir í kringum þig, að það þurfti engin orð til að lýsa eða þakka fyrir alla ástina sem bjó í þér. Yndislegi hjartans afi minn, þú varst svo falleg manneskja og ég mun reyna að tileinka mér góðvildina og kærleikann sem þú bjóst yfir.

Takk fyrir að koma með ömmu að horfa á alla leikina mína í handbolta og fótbolta, takk fyrir að koma einn og horfa á leikina þegar amma gat ekki komið lengur, svo gafstu henni skýrslu eftir á svo hún fengi að upplifa líka. Takk fyrir að skutla og sækja mig á flugvöllinn, svo ég tali nú ekki um öll skiptin sem þú keyrðir mig alla leið austur í Landeyjar til þess að ég næði Herjólfi. Það verður erfitt og skrítið að koma út úr fríhöfninni og sjá þig ekki sitja svona prúðan og þolinmóðan að bíða eftir mér. Og sjá svo hvernig andlitið þitt lýstist upp við að sjá afastelpuna þína komna heim heila á húfi.

Afi minn heimsins besti, ó hvað það er erfitt að kveðja þig. Ég lofa að passa upp á ömmu svona vel eins og þú gerðir. Ég skal passa upp á frændsystkinin mín litlu, Katrínu og Ara Jökul. Og ég lofa að halda minningu þinni lifandi svo að Binni, Bjössi og Matti fái allir að þekkja þig eins vel og ég var heppin að fá að gera.

Elsku hjartans afi, takk fyrir lífið. Takk fyrir að gefa bara af þér án þess að taka nokkurn skapaðan hlut fyrir. Takk fyrir að elska þótt þú þyrftir ekki. Þú varst sannarlega besta skilgreiningin á því að blóðbönd þarf ekki til að vera fjölskylda.

Ég elska þig af öllu mínu hjarta.

Þín ömmu- og afastelpa,

Þóra Björg.

Elsku afi Þorleifur. Það er erfitt að átta sig á því að þú sér farinn frá okkur. Ég er ævinlega þakklátur fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig og okkur öll. Sama hvort það hafi verið að skreppa út í búð að kaupa meiri ís fyrir okkur börnin eða skutla okkur snemma morguns á Leifsstöð eða jafnvel alla leið í Landeyjahöfn og kalla það stuttan bíltúr. Takk fyrir allar yndislegu stundirnar og minningarnar. Takk fyrir að hugsa svona vel um ömmu og takk fyrir þessi átján ógleymanlegu ár sem ég átti með þér og fékk að kynnast þér.

Egill Oddgeir.

„Sæl stelpa, hvað segirðu gott? Ferðu eitthvað austur á næstunni?“ Svona hófust símtöl okkar Þorleifs föðurbróður síðustu ár. Doddi, eins og við kölluðum hann, var einstakur maður. Hlýr, mikill skepnuvinur og verklaginn. Síðustu rúm tíu ár höfum við hjónin átt ófáar stundir saman í Vindási með Dodda. Sumrin ljúf og mikið riðið út. Hann með Skjóna og Grána. Þessi björtu sumarkvöld eru ógleymanleg og oftar en ekki riðum við saman langa hringinn okkar sem hann kallaði „beinu brautina“. Þar létum við kasta toppi og glöddumst yfir því að eiga góða og rúma hesta. Hann hafði mikinn áhuga á endurbótum og viðhaldi í Vindási og var ráðagóður og lausnamiðaður. Doddi var fjórum árum yngri en pabbi, líkur en samt svo ólíkur. Með rólegt yfirbragð og hafði einstakt lag á að lenda hlutum með diplómatískum hætti. Maður sátta. Á seinni árum þegar pabba naut ekki lengur við var hann oft að segja okkur sögur úr æsku þeirra frá Skinnastað í Öxarfirði sem hann hafði djúpa taug til. Röddin róleg og hlý og oft kímdi hann í lokin. Þessar stundir voru ómetanlegar. Þegar hestahópurinn í Vindási var hættur að fara í sumarferðir buðum við Dodda að slást í för með okkar hóp í nokkur ár. Hann þekkti landið vel og naut sín þó hann væri ekki nema dag og dag. Hann kom sjálfur með hrossin á kerru, nesti í vasa og oftar en ekki var sungið. Við hjónin minnumst Þorleifs með mikilli hlýju og vottum aðstandendum okkar dýpstu samúðar. Einstakur maður hefur kvatt.

Auður Stefánsdóttir
og Hermann Arason.

Genginn er góður vinur.

Það var mikið áfall að heyra að minn góði vinur Þorleifur Pálsson væri fallinn frá. Hann hafði hringt í mig fáum dögum áður, þar sem lá vel á honum.

Við Þorleifur kynntust fyrst í náminu í lagadeild Háskóla Íslands. Höfðum reyndar verið samtíða í Menntaskólanum á Akureyri, en hvor á sínu árinu. Eftir lagadeildina lágu leiðir saman á ný þegar Þorleifur var settur sýslumaður í Skaftafellssýslum, en ég var þá fulltrúi sýslumannsins í Rangárvallasýslu. Þorleifur kom ávallt við á Hvolsvelli á leið sinni austur í Vík. Á þeim tíma urðu til vináttubönd sem entust alla ævi.

Margs er að minnast frá þessum tíma, en einn af hápunktunum var þegar Þorleifur þurfti að fara að sinna embættiserindum á Höfn í Hornafirði. Það var torfær leið frá Vík í Mýrdal þar sem vötnin á Skeiðarársandi voru óbrúuð. Hann bauð mér að koma með. Svo mikið var í vötnunum á þessum tíma að Þorleifur þurfti að leiða loftinntakið í slöngu upp á þak jeppans meðan ekið var yfir. Á leiðinni til baka þann 5. maí 1970 heyrðum við í útvarpinu að byrjað væri að gjósa í Heklu, sem þá hafði ekki gosið frá 1947. Strax og við komum til Víkur hringdi ég heim á Hvolsvöll í fjölskylduna og heyrði að ekkert amaði þar að. Þetta var eftirminnileg ferð fyrir þessa tvo ungu menn – sannkölluð svaðilför.

Þorleifur vann lengi í dómsmálaráðuneytinu og áttum við þá reglulega í samskiptum starfa okkar vegna. Þar bar hvergi skugga á. Ég sótti þorrablót Fóstbræðra um langt árabil í boði Þorleifs vinar míns – þar var alltaf glatt á hjalla og mikið sungið. Við hjónin sóttum einnig fjölmarga tónleika þeirra Fóstbræðra í gegnum árin. Eftir að við Þorleifur hættum að vinna tókum við upp þann sið að hittast reglulega yfir hádegisverði ásamt öðrum fyrrverandi sýslumanni og miklum vini okkar, Guðmundi Sophussyni. Það voru gæðastundir.

Þorleifur var ávallt duglegri að hringja, en mér þótti alltaf jafn vænt um að heyra í honum. Það var táknrænt að við skyldum setjast þannig að síðustu árin að sæist milli húsa okkar yfir Arnarnesvoginn. Þorleifur kom líka reglulega í heimsókn frá Hegranesinu yfir á Löngulínu til að taka púlsinn og rifja upp gamla tíma.

Kæri vinur, ég sakna þín. Megi guð vera með þér. Við Auður sendum innilegar samúðarkveðjur til Guðbjargar og fjölskyldu.

Rúnar Guðjónsson.

Haustið 1957 settist ég í 4. bekk Menntaskólans á Akureyri og fékk inni í heimavistinni. Þegar Þórarinn skólameistari hafði boðið mig velkominn tilkynnti hann mér að hann hefði ætlað mér herbergisfélaga sem væri prestssonur austan úr Axarfirði. Þetta var Þorleifur Pálsson, einhver sá vandaðasti maður sem ég hef hitt á lífsleiðinni, og þar með hófust kynni okkar sem breyttust fljótt í trausta vináttu sem aldrei bar skugga á. Þorleifur var fremur hlédrægur og vildi ekki láta mikið á sér bera en í litlum hópum, þegar safnast var saman inni á herbergjum til skrafs og græskulauss gamans, naut hann sín, enda vel að sér um margt og næmur á spaugilegar hliðar tilverunnar. Hann hermdi flestum betur eftir kennurum og öðrum í þjóðfélaginu sem lágu vel við slíku og tók þátt í þeim leiksýningum sem settar voru upp í okkar tíð hjá Leikfélagi MA. Við sungum saman 2. bassa í skólakórnum hjá Hermanni Stefánssyni og með sinni hljómfögru rödd náði hann dýpri tónum en margir aðrir. Fljótlega eftir að hann settist að sunnan heiða gekk hann til liðs við karlakórinn Fóstbræður og söng þar í áratugi, meira að segja fyrsta tenór um skeið!

Samskipti okkar Þorleifs lágu niðri í nokkur ár eftir stúdentspróf en hófust að nýju þegar ég vann fyrir dómsmálaráðuneytið og hann undirbjó og stýrði verkefnum sem vinna þurfti á vegum ráðuneytisins. Þá styrktust vinaböndin svo um munaði. Það var gott að vinna með honum og hafði hann lag á að þoka málum áfram og skipuleggja framkvæmdir með samkomulagi við fjárveitingavaldið þegar fjárveitingar rímuðu ekki nógu vel við eðlilegan framgang verka. Þá gætti hann þess ætíð að standa við sinn hluta samningsins.

Við skólafélagar úr stúdentsárgangi MA 1960 höfum hist reglulega um áratugaskeið og átt góða stund saman yfir hádegisverði. Þar hefur Þorleifur ekki látið sitt eftir liggja og miðlað okkur af endurminningum sínum sem hann hafði tekið saman og unnið m.a. upp úr dagbókum föður síns. Fróðlegt var að heyra um byggingu íbúðarhússins á Skinnastað á fjórða áratug síðustu aldar, svo og hvernig stríðslokum í Evrópu var fagnað í sveitinni hans fyrir 80 árum. Hugur hans hvarflaði oft til uppvaxtaráranna þar og átti hann djúpar rætur í íslenskri bændamenningu.

Að leiðarlokum get ég séð hann fyrir mér í fagurri sveit á lendum eilífðarinnar og hugsa til hans með þakklæti fyrir vináttuna og tryggðina alla tíð.

Við Maggý sendum Guðbjörgu og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Helgi Hafliðason.

Við viljum minnast vinar okkar Þorleifs Pálssonar sem við höfum lengi þekkt, en hann var tengdur okkur fjölskylduböndum og starfi. Okkar leiðir lágu því oft saman og stundirnar sem við áttum með þeim Guðbjörgu bæði hér og erlendis voru margar og góðar. Þorleifur var ljúfmenni, góður söngvari og mikill hestamaður, eða allt sem prýðir góðan mann. Hann var duglegur að sinna stóra fallega garðinum í Hegranesinu og þar sáum við ósjaldan myndarlegan mann sem alltaf virtist talsvert yngri en hann var við að lagfæra hellur og snyrta beð og trjágróður.

Þorleifur var skipaður sýslumaður í Kópavogi 1992. Hann starfaði lengi í Dómsmálaráðuneytinu og sinnti þar m.a. mörgum verkefnum sem snéru að sýslumannsembættunum. Hann hafði því mikla reynslu og þekkingu þegar hann kom til starfa í Kópavogi.

Við sýslumennirnir á höfuðborgarsvæðinu áttum lengi náið samstarf, hittumst reglulega til að ræða verkefni embættanna og leiðir til að bæta þjónustu þeirra og rekstur. Þorleifur mætti vel undirbúinn og hafði ætíð gott fram að færa. Hann var reyndar ekki síður áhugasamur um hlutverk og mikilvægi embættanna á landsbyggðinni og eftir að hann lét af störfum í Kópavogi var hann oftsinnis beðinn um að taka að sér ýmis verkefni fyrir ráðuneytið og sýslumannafélagið. Það gerði hann með ánægju og skilaði þeim með sóma.

Við Elín þökkum Þorleifi samfylgdina og sendum Guðbjörgu og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur.

Elín Guðmundsdóttir,
Guðmundur Sophusson.