Bob í bobba

Nýjasta Marvel-myndin, Thunderbolts* (og já, stjörnumerkið á að vera þarna líkt og vísað sé til neðanmálsgreinar), er sú 36. í svokölluðum kvikmyndaheimi Marvel sem segir af hinum ýmsu ofurmannlegu hetjum sem takast þurfa á við ógnir og þá bæði jarðneskar og frá öðrum plánetum og heimum. Svo ruglingslegar hafa sumar þessara mynda orðið hin síðustu ár og tengdar hver annarri að æra mætti óstöðugan og því ákveðinn léttir að þessi nýjasta Marvel-mynd, Thunderbolts*, sé að langmestu leyti skiljanleg og krefjist ekki sérþekkingar áhorfenda á Marvel-heiminum. Þá er mikill kostur að aðalleikarar myndarinnar eru af vandaðri gerðinni og fara þar fremst í flokki Florence Pugh og Julia Louis-Dreyfus en sú síðarnefnda er þekktust fyrir frábæra túlkun sína á Elaine í gamanþáttunum Seinfeld.

Myndin hefst á ansi mögnuðu atriði sem gæti hæglega verið í einni af Mission: Impossible-myndunum. Pugh, í hlutverki hinnar rússnesku Yelenu Belovu, lætur sig þá falla fram af Merdeka 118-skýjakljúfnum í Kúala Lúmpúr, einni hæstu byggingu heims, með fallhlíf á bakinu og svífur í henni niður á eina af neðri hæðunum. Halda mætti að þetta atriði væri algjörlega tölvugert en svo er ekki, líkt og sjá má af myndböndum á YouTube. Pugh var með öryggisvíra festa við sig, klædd í sérstakt belti sem dró úr fallinu og dró svo aftur til baka, upp að krana sem festur var kirfilega á þakinu. Óttaleysið er engu að síður algert, enga lofthræðslu að sjá á leikkonunni, sem bað sérstaklega um að fá að stökkva fram af skýjakljúfnum. Stutt myndband má sjá á YouTube frá tökum á þessu atriði, með því að slá í leitarglugga „The Jump Featurette“.

Í stuttu máli lúskrar Yelena á nokkrum óþokkum í kjölfarið og eyðileggur rannsóknarstofu að beiðni yfirmanns síns í bandarísku leyniþjónustunni CIA sem ber hið svakalega nafn Valentina Allegra de Fontaine (Louis-Dreyfus). Er Valentina með þessu að eyðileggja möguleg sönnunargögn fyrir þátttöku sinni í leynilegu tilraunaverkefni sem tengist ofurmannlegum starfsmönnum CIA. Nokkru síðar sendir Valentina Yelenu í leynilega sendiför í þeim tilgangi að eyða sönnunargögnum. Í neðanjarðarbyrgi hittir Yelena fyrir nokkur ofurmenni sem send hafa verið í sama verkefni og halda að þau eigi að koma hvert öðru fyrir kattarnef. Þegar þau átta sig á ráðabruggi Valentinu, að hún hefur stefnt þeim saman til að slá nokkrar flugur í einu höggi, sameina þau krafta sína gegn henni. Í neðanjarðarbyrginu er svo einn óvæntur gestur, náungi sem virðist minnislaus og kallar sig Bob (Lewis Pullman). Bob þessi reynist ekki allur þar sem hann er séður, svo ekki sé meira sagt, og reynist í miklum bobba.

Inn í þessa frásögn fléttast reglulega endurlit til fortíðar Yelenu og fleiri persóna myndarinnar, í draum- og martraðarkenndum atriðum sem flest eru nokkuð tilkomumikil. Eiga þessar persónur sameiginlegt að hafa verið aukapersónur í ólíkum söguþráðum þessa Marvel-heims en fá nú sína eigin kvikmynd. Stjörnumerkið í titlinum vísar í raun til þess að heitið Thunderbolts sé til bráðabirgða, verði notað þar til annað og betra nafn finnst á hópinn, líkt og fram kemur í myndinni.

Brjóstumkennanlegur og ógnandi

Kostir þessarar nýjustu Marvel-myndar eru nokkrir og sem betur fer, verður að segjast, því síðustu myndirnar af því færibandi hafa verið heldur slakar og ruglingslegar. Í fyrsta lagi þarf ekki doktorsgráður í Marvel-fræðum til að skilja það sem er að gerast, það er flest frekar skiljanlegt leikmönnum og ekki háð fyrri myndum. Leikarinn David Harbour, sem leikur hinn rússneska og svokallaða Rauða verndara (e. Red Guardian), er spaugilegur og sá sem helst á að skemmta bíógestum, að því er virðist. Bæði er búningur hans fáránlegur sem og uppátækin og tilsvörin eru líka fyndin. Því miður er Rauði verndarinn eina fyndna persónan og hefði meiri léttleiki verið vel þeginn. Julia Lous-Dreyfus leikur skaðræðiskvendið Valentinu Allegru de Fontaine af mikilli prýði og af lokum myndarinnar að dæma mun hún eflaust birtast aftur í því hlutverki. En fremst í flokki leikara er Pugh sem sýnir hér vel að hún er ekki síðri í hasar en drama. Lewis Pullman, sonur leikarans Bills Pullmans, kemur svo ánægjulega á óvart í hlutverki Bobs. Bob er tifandi tímasprengja og Pullman tekst vel að koma því til skila með svipbrigðum og líkamstjáningu. Bob er brjóstumkennanlegur og ógnandi í senn.

Hvað hinar tölvugerðu sjónbrellur varðar þá eru þær hinar prýðilegustu og ber sérstaklega að nefna hið svokallaða „tóm“ í lokahluta myndarinnar, kolsvart myrkur sem virðist allt ætla að gleypa. Þetta ógnarfyrirbæri kemur skemmtilega á óvart, sjónrænt séð, og er vel heppnað sköpunarverk sjónbrellufyrirtækisins Framestore. Einnig eru martraðarkenndu atriðin mikið augnayndi. Að öllu samanlögðu, og í bland við prýðilega, frumsamda tónlist Son Lux, ætti þetta sjónarspil að örva hjartslátt bíógesta á milli rólegri atriða þar sem spaug er oftast í formi kaldhæðni, líkt og við mátti búast, sem verður þó nokkuð lýjandi og endurtekningasamt er á líður.

Ofurhetjumyndir þær sem tilheyra Marvel-heiminum eru orðnar ansi margar og hafa þær síðustu hlotið heldur dræmar viðtökur gagnrýnenda. Þær sem bestar hafa þótt eru flestar komnar nokkuð til ára sinna, myndir á borð við Black Panther, Iron Man og Avengers: Endgame. Þessi nýjasta kvikmynd Marvel boðar, vonandi, betri tíð og þótt ekki sé hún gallalaus er hún hátíð í samanburði við allra verstu myndir Marvel, myndir á borð við Captain America: Brave New World og The Eternals.