Stefán Björnsson sölustjóri fæddist á Fáskrúðsfirði 28.10. 1934. Hann lést á Landspítalanum í Fossvogi 25. apríl 2025.

Foreldrar hans voru Björn Ingi Stefánsson kaupfélagstjóri, f.10.10. 1908, d. 31.1. 2000, og Þórunn Sveinsdóttir húsmóðir, f. 12.12. 1913, d. 1.8. 1999. Stefán var elstur sex systkina. Þau eru: Helga Heiðbjört, f. 1937, Sveinn, f. 13.8. 1938, d. 6.3. 2002, Örn, f. 9.4. 1943, Jón, f. 15.1. 1949, d. 1.11. 2019, og Jóhanna Þórdís, f. 19.2. 1950, d. 18.12. 2013.
Fjölskylda Stefáns flytur frá Fáskrúðsfirði árið 1947 að Seljavegi í Reykjavík. Þar lauk hann hefðbundinni skólagöngu ásamt því að vera í sveit á sumrin í Deildartungu, Borgarfirði. Hann lauk Samvinnuskólaprófi árið 1953 og starfaði við ýmis verslunarstörf fyrstu starfsárin.

28. júlí 1956 kvæntist Stefán eftirlifandi konu sinni, Gyðu Guðbjörnsdóttur bókara, f.13.9. 1937. Foreldrar hennar voru Guðbjörn Pálsson bifreiðastjóri, f. 15.6. 1896, d. 30.9. 1986, og Guðmunda Gísladóttir húsmóðir, f. 7.2. 1906, d. 19.4. 1994.

Börn Stefáns og Gyðu eru:

1. Þórunn, f. 22.7. 1957, líkamsræktarkennari, í sambúð með Kojak Barpas einkaþjálfara. Hún á tvo syni: Stefán Viðar Grétarsson, f. 19.7. 1976, viðskiptafræðing, með Grétari Grétarssyni, f. 28.6. 1956. Maki Stefáns er Jónína B. Yngvadóttir, f. 6.4. 1976, hundaþjálfari. Börn þeirra eru Yngvi Jakob og Ástrós Auður. Fyrir átti Jónína soninn Axel Mána. Samúel Haukur, f. 1.11. 1991, verslunarstjóri, með fyrrverandi maka Þorsteini Hauki Þorsteinssyni, f. 16.4. 1956. Börn Samúels eru Gabríella, Theodór Elí og Lena Marin.

2. Guðmundur, f. 15.9. 1958, matvælafræðingur, maki Sigríður Ó. Guðmundsdóttir, f. 25.2. 1959, verslunarmaður. Synir þeirra eru Guðmundur Stefán, f. 27.7. 1986, hagfræðingur, og Guðbjörn Lárus, f. 2.9. 1988, sálfræðingur.

3. Björn Ingi, f. 21.4. 1966, tölvunarfræðingur.

4. Guðbjörg Ásta, f. 28.4. 1979, líffræðingur, í sambúð með Eiríki V. Gunnþórssyni, f. 30.4. 1975, bifreiðastjóra.

Ungu hjónin hófu búskap að Sólvallagötu í Reykjavík en fluttust til Vestmannaeyja 1959 þar sem Stefán tók við rekstri Afurðasölu SÍS.

Árið 1966 fluttu þau til Sandgerðis þar sem Stefán tók við starfi fjármálastjóra útgerðarinnar Miðness. 1967 fluttu þau í eigið húsnæði í Stóragerði en Stefán sótti vinnu til Sandgerðis næstu árin. Þau byggðu sér sumarbústað við Villingavatn á Þingvöllum sem varð fjölskyldunni skjól og samvera í gegnum árin. 1969 keyptu þau helmingshlut í Sælgætisgerðinni Mónu og varð Stefán sölumaður fyrirtækisins næstu áratugina. Fjölskyldan flutti í Skógarlund í Garðabæ árið 1974 sem varð ættarsetrið næstu 40 árin. Fyrirtækið seldu þau 1992 og lauk Stefán starfsævinni hjá Sælgætisgerðinni Góu, kominn á níræðisaldur. Síðustu árin hafa þau búið í Löngulínu í Garðabæ. Stefán var virkur félagi í Oddfellowreglunni og gegndi þar ýmsum trúnaðarstörfum.

Útför Stefáns fer fram frá Vídalínskirkju í dag, 12. maí 2025, kl. 13.

Hlekkur á streymi:
www.mbl.is/andlat/

Pabbi var kjölfestan í lífi fjölskyldunnar. Hann var vinnusamur, greiðvikinn og stóð ætíð með sínu fólki. Gerði við það sem bilaði, smíðaði, gerði og græjaði þegar einhver flutti í fjölskyldunni, til í skutl ef einhver þurfti á að halda og alltaf til í að hlusta og spjalla.

Hann var ótrúlega skipulagður og hafði stálminni alveg fram á síðasta dag.

Dugnaður, þor og kraftur einkenndi hann.

Hann var elstur sex systkina og var afar ættrækinn, við minnumst skemmtilegra samverustunda með afa, ömmu og systkinum pabba. Og einnig með fjölskyldu mömmu, dásamlegar stundir sem lifa í minningunni.

Hann vildi öllum vel og hafði unun af að kynnast fólki og rekja ættir, átti auðvelt með að spjalla og segja sögur.

Hann var fæddur sölumaður, hlýr, áhugasamur, skipulagður og fylgdist vel með markaðsmálum.

Mömmu kynntist hann á dansstað, bauð henni upp „og síðan höfum við dansað saman“ bætti hann við og ljómaði eins og sól.

Pabbi og mamma stóðu saman gegnum lífið, tóku allar ákvarðanir saman svo sem varðandi vinnuskipti, flutninga, húsbyggingar, fyrirtækiskaup, ferðalög og daglegt líf.

Lífið er röð augnablika sem festast í hjarta sem ógleymanlegar minningar. T.d. árin sem sumarbústaðurinn var byggður, þar sem hver spýta var valin af kostgæfni í félagsskap stórfjölskyldu, vina, fagmanna og annarra snillinga. Vinnugleði og samstaða sem gleymist aldrei. Við bjuggum í tjöldum tvö dásamleg rigningarsumur og glöddumst yfir hverjum áfanga.

Kolaeldavél var í bústaðnum fyrstu áratugina og augnablikið þegar pabbi/afi kveikti upp á morgnana með börnum/barnabörnum, sem stóðu stóreyg í kringum hann að fylgjast með þegar logarnir kviknuðu, var ógleymanlegt.

Hann kenndi öllum börnunum að veiða á stöng og setja flugu eða „engil“ á línuna og draga aflann í land.

Árin fjörutíu í Skógarlundi voru gjöful og góð með „dass“ af súkkulaði. Þau gerðu húsið að sínu, sinntu garðinum og stórfjölskyldunni. Þau ferðuðust mikið þessi ár bæði innanlands og utan, oftast í hóp með ættingjum, samstarfsfólki og hinum frábæra saumaklúbb mömmu sem endaði sem hjónaklúbbur. Flestar helgar voru þau í sumarbústaðnum að halda við húsinu, gróðursetja og njóta.

Þau flytja í Löngulínu árið 2013 og nutu þess að vera saman, hitta vini og fjölskyldu og alltaf var nægur tími til að spjalla saman og segja sögur.

Stálminnið og skipulagið haggaðist ekki þótt aldurinn færðist yfir og skrokkurinn væri aðeins farinn að nöldra.

Að leiðarlokum er þakklæti okkur efst í huga fyrir pabbann sem var okkur fyrirmynd og kenndi okkur svo ótal margt.

Hvíl í friði, elsku pabbi.

Þórunn, Björn Ingi og
Guðbjörg Ásta.

Það er erfitt að kveðja pabba sinn endanlega. Fyrstu minningar mínar af honum eru sem sívinnandi pabba í Eyjum en líka við þrif og bón á bílnum okkar, ferðum niður á höfn og af tónlistinni sem hann hlustaði á á þeim tíma; Ellu Fitzgerald, Louis Armstrong, Supremes og síðar Bítlana. Minningar eftir að við fluttum upp á land, árin í Sandgerði, Stóragerði og Garðabæ. Eftirminnileg ár í fjölskyldufyrirtækinu Mónu við súkkulaðigerð, þar sem ég vann frá 12 ára aldri öllum stundum með námi og leysti pabba m.a. af í sölunni ein jólin þegar þau hjónin fóru til útlanda með yngri systkinum mínum. Fyrirkomulagið sem hann hafði komið sér upp við heimsóknir og sölur í sjoppur í Reykjavík og úti á landi var algjörlega til fyrirmyndar og ég dáðist að skipulagi hans, þekkingu á viðskiptavinunum og samskiptahæfileikum. Hann þekkti alla í sjoppubransanum og ef hann þekkti þá ekki, þá kynntist hann þeim og að sjálfsögðu vissi hann allt um þá, ættir og uppruna.

Minningarnar eru líka sterkar af pabba í bústaðnum á Þingvöllum við Villingavatn sem hann og mamma byggðu af miklum dugnaði og metnaði og stendur enn – rúmum 55 árum síðar – vel við haldið, auðvitað svolítið barn síns tíma en frábær samverustaður fyrir fjölskylduna. Pabbi dvaldi þar öllum stundum með mömmu að dytta að öllu sem þurfti viðhalds við, en seinni árin mest til að njóta minninganna og náttúrunnar. Hann var dugmikill verkmaður og kenndi okkur systkinunum hvernig við áttum að bera okkur að og miðlaði sínu verkviti og útsjónarsemi vel. Seinni árin mætti hann alltaf stundvíslega til að hjálpa til, þótt hann gæti ekki sjálfur lagt til hendur en sá þá gjarna um skipulagningu og kom með hugmyndir og tillögur um það sem betur gat farið.

Pabbi og ég áttum veiðina sem sameiginlegt áhugamál. Hann veiddi sinn fyrsta lax 12 ára gamall og var duglegur að draga mig með í veiði víðs vegar um landið svo sem í Laxá í Aðaldal, Sogið og Stóru-Laxá og að sjálfsögðu í Elliðaárnar og Þingvallavatn. Hann var frábær spúnamaður og ég á eftirminnilegar minningar um hann þar sem hann mætti á eftirmiðdagsvaktina á Ásgarðsvæðinu í Soginu og landaði þremur löxum meðan ég og félagi minn urðum ekki varir allan daginn. Honum gekk þó ekki að ánetja mig á spúninn, því það var ekki fyrr en ég heillaðist að fluguveiði sem bakterían náði góðum tökum á mér. Ég landaði mínum fyrsta flugulaxi – um þrítugt – að sjálfsögðu með honum á Alviðrusvæðinu í Soginu. Við tókum á leigu Tannastaðasvæðið með fleirum í nokkur ár og ég hef frábærar minningar af pabba að kasta á lax í göngu, sem og við urriðaveiðar í landi Haganess við Laxá i Mývatnssveit. Mér tókst líka að kenna gamla manninum að veiða lax á flugu, sem hann gerði með stæl í Korpu.

Minningarnar eru margar og kærar og það verður erfitt að geta ekki lengur hringt í hann eða heimsótt til að spjalla um það sem þarf að gera heima fyrir eða í bústaðnum eða skemmt okkur við minningar um góðar samveru- og veiðistundir saman.

Guðmundur.

Mig langar til að minnast Stefáns Björnssonar tengdaföður míns.

Ég mun aldrei gleyma hvað Stefán og Gyða tóku vel á móti mér, þegar ég fór að venja komur mínar í Skógarlundinn með Guðmundi fyrir 48 árum. Alla tíð síðan hafa þau staðið við bakið á okkur eins og klettur.

Stefán var alltaf reiðubúinn að rétta fram hjálparhönd ef á þurfti að halda. Hann var ráðagóður, skipulagður og vandvirkur. Það hefur verið ómetanlegt að geta leitað til hans í gegnum árin.

Sumarbústaðurinn á Þingvöllum var hans mesta yndi. Þar vildi hann helst vera öllum stundum.

Við eigum margar góðar minningar þaðan. Gummi og Bjössi elskuðu að vera í bústaðnum með afa og ömmu. Afi kenndi þeim að saga spýtur og trjágreinar á eldinn. Það var líka gaman að veiða í fjörunni og fara út á bátinn. Þetta eru dýrmætar minningar nú þegar komið er að leiðarlokum.

Takk fyrir allt, elsku Stefán.

Sigríður Ó.

Guðmundsdóttir
(Sigga).

Elsku afi minn, það er komið að kveðjustund.

Það rifjast upp svo margar dásamlegar minningar þegar ég sit hér að skrifum að ég á erfitt með að velja úr.

Ég man eftir bílferðunum á sendibílnum sem þú keyrðir lengi vel hjá Mónu, sögunum sem þú sagðir og þegar þú söngst með tónlistinni í útvarpinu.

Allar sumarbústaðaferðirnar í sumarbústaðinn ykkar við Þingvallavatn, þar sem þú leyfðir mér alltaf að kveikja upp í kamínunni á hverjum morgni og kenndir mér að veiða. Allar veiðisögurnar sem þú sagðir frá á hverju ári, það var svo mikil gleði og ánægja í orðunum þínum. Fiskurinn sem slapp, myndirnar af fiskunum sem þú náðir og sögurnar sem þú sagðir sem þú veiddir með höndunum. Það var alltaf jafn gaman að heyra sögurnar þínar.

Það rifjast upp ferðirnar í kartöflugarðinn, það var fjölskyldutími. Allir hjálpuðust að. Setja niður að vori og taka upp að hausti. Síðan flokkaðir þú allar kartöflurnar hverja um sig eftir tegundum til að passa að eiga nóg fyrir næsta vor. Skipulagið upp á tíu.

Einn af minnisstæðustu tímunum sem við eyddum saman var þegar þú baðst mig um að hjálpa þér við að stækka pallinn við sumarbústaðinn, þá var farið á hverjum degi eftir vinnu að vinna við stækkunina, oftar en ekki rigndi þetta haust og við vorum alltaf rennblautir eftir daginn. Þetta var gæðastund sem við áttum.

Ég kveð þig með söknuði, elsku afi.

Stefán Viðar Grétarsson.

Nú er hann fallinn kletturinn hann Stefán. Ég var bara peyjagutti heima í Eyjum þegar ég sá hann Stebba í SÍS eins og við Eyjamenn kölluðum hann alla tíð.

Stebbi og Gyða komu barnung til Eyja þar sem honum hafði verið falið að byggja upp og stýra Vörusölu SÍS í Vestmannaeyjum. Vörusalan hafði það hlutverka að selja af lager til fyrirtækja í Eyjum framleiðsluvörur Sambandsins ásamt landbúnaðarvörum ýmsum.

Auðvitað tóku allir eftir nýju fólki í bænum og við peyjarnir ekki síst bláu Volkswagen-bjöllunni þeirra.

Árin liðu og við uxum úr grasi og sóttum okkur þekkingu út fyrir Eyjarnar og Stebbi og Gyða tóku sig upp þar sem ný verkefni biðu.

Stefán tók að sér verkefni í Sandgerði en svo kom að því að þau Stefán og Gyða urðu meðeigendur og starfsmenn Sælgætisgerðarinnar Mónu og viðurnefnið Stebbi í SÍS varð að Stebbi í Mónu.

Þessi hugljúfi kærleikans maður átti einstaklega gott með að umgangast alls konar fólk og umbera skoðanir hvers og eins. Stebbi hafði unun af því að selja góðar vörur, ekki bara sælgæti og iðnaðarvörur SÍS, hann reyndi sig einnig í fatasölu á yngri árum og hafði gott auga fyrir því hvað hentaði hverju sinni. Hann var verslunarmaður fram í fingurgóma með límheila sem geymdi öll verð sem í gangi voru á markaði sælgætis, matvöru og annarrar verslunarvöru.

Stefán var ekki bara sölumaður, hann hafði líka yndi af sviðsverkum leikhúsanna og sóttu þau hjón leikhúsin reglulega. Stefán vann sem sviðsmaður í Þjóðleikhúsinu á yngri árum og vinnan í leikhúsinu tengdi hann enn sterkari böndum við leikhúsið og listina en ella, enda átti hann góðar minningar um samstarf við leikara og annað starfsfólk.

Skömmu eftir að við fluttum okkur á fastalandið lágu leiðir okkar saman á vettvangi Oddfellow-reglunnar og þó að aldursmunur væri nokkur vorum við alla tíð eins og jafnaldrar. Ferðalög innan- og utanlands og ótal veiðiferðir og eftirminnilegar heimsóknir í veitingahús Parísar og Reims í sælkerans Frakklandi.

Stefán og Gyða bjuggu í áratugi í Garðabæ og eftir að við fluttum í vesturbæ Garðabæjar, þ.e. Álftanes, fyrir 10 árum nutum við þess að ferðast saman til Oddfellow-funda.

Hartnær fjögurra áratuga einstök vinátta hefur nú orðið fyrir höggi, en vináttan hverfur aldrei, hugurinn fer um samverustundirnar og hlýjan hríslast um mann við allar minningamyndirnar sem hrannast upp.

Um leið og við kveðjum okkar hjartkæra vin sendum við Gyðu, börnum þeirra og afkomendum innilegustu samúðarkveðjur okkar með þakklæti fyrir ómetanlega vináttu.

Engilbert og Bryndís.