Hreinn Ófeigsson fæddist í Árnesi, Árneshreppi á Ströndum, 10. maí 1934. Hann lést á Landakoti 1. maí síðastliðinn.

Foreldrar hans voru Ófeigur Pétursson, f. 24. júní 1915, d. 16. júlí 2007, og Elínborg Sveinsína Bjarnadóttir, f. 3. febrúar 1917, d. 22. desember 1985.

Systkini Hreins eru Freyr, f. 6. júlí 1937, Auður, f. 28. júní 1938, Ingibjörg, f. 2. júní 1939, d. 10. september 2021, og Guðrún, f. 13. júlí 1945.

Hreinn kvæntist 31. desember 1957 Sesselju Kristjönu Guðbjartsdóttur, f. 31. maí 1935, d. 16. maí 2008. Foreldrar
hennar voru Petrína F. Ásgeirsdóttir, f. 6. júní 1904, d. 16. ágúst 1992, og Guðbjartur S. Guðjónsson, f. 2. febrúar 1904, d. 10. febrúar 1992.

Hreinn og Sesselja eignuðust sex börn, þau eru: 1) Pétur, f. 27. febrúar 1954, kvæntur Sigríði M. Jóhannesdóttur, þau eiga fimm börn. 2) Elínborg, f. 19. mars 1956, maki Magnús Jónsson, þau eiga fjögur börn. 3) Hreinn Sesar, f. 18 september 1958, fyrrverandi maki Lára Aðalsteinsdóttir, þau eiga tvær dætur. 4) Elfa Björt, f. 16. september 1962, gift Emil Gústafssyni, þau eiga fjögur börn. 5) Gunnhildur, f. 21. október 1963, gift Bjarna Benediktssyni, þau eiga þrjá syni. 6) Ófeigur, f. 4. apríl 1972, kvæntur Lilju Dögg Gylfadóttur, þau eiga þrjá syni.

Fyrir átti Hreinn soninn Martein H., f. 9. ágúst 1953, d. 19. apríl 2009. Barnsmóðir Inga Þorsteinsdóttir. Maki Marteins Ásgerður Pálsdóttir, f. 20. júlí 1955. Þau eiga fjögur börn.

Hreinn átti góða vinkonu síðustu árin sem var honum kær, Þrúði Hjaltadóttur, f. 30. mars 1941.

Hreinn ólst upp í Ófeigsfirði á Ströndum. Hann flutti til höfuðborgarinnar ungur að árum og hóf nám í vélvirkjun. Hann brautskráðist árið 1956, þá 22 ára að aldri, með meistarabréf í vélvirkjun.

Leið hans lá til Akureyrar þar sem hann hóf sinn starfsferil hjá Vegagerðinni. Hann hafði einstaklega gott lag á vélum og var þekktur fyrir nákvæmni og iðni. Fáir kunnu jafn vel á vélar og hann, hvort sem var á landi eða sjó, og var mikið leitað til hans með lausnir á biluðum báta- og eða bílavélum.

Meðal annars bjó hann um skeið á Þórshöfn og sá um verkstæði þar. Árið 1968 flutti hann með fjölskyldu sína til Reykjavíkur. Hreinn vann um tíma við sjómennsku og kunni vel við hafið og lífið til sjós. Hann hóf síðan störf á fartækjaverkstæðinu í Straumsvík þar sem hann átti farsælt starf í áratugi. Hann átti langan og farsælan starfsferil þar, alveg þar til hann hætti að vinna vegna aldurs.

Hreinn lætur eftir sig fjölda afkomenda. Eru þau að nálgast töluna 80.

Útför Hreins fer fram frá Laugarneskirkju í dag, 12. maí 2025, kl. 13.

Elsku pabbi, Það er erfitt að setjast niður og reyna að fanga í fáeinum orðum allt það sem þú varst okkur. Nú þegar þú ert farinn sitjum við eftir með söknuð í hjarta og djúpt snortin af þakklæti fyrir að hafa fengið að eiga þig svona lengi.

Þú áttir einungis örfáa daga í 91 árs afmælið þitt þegar þú kvaddir skyndilega. Þú ólst upp í stórfenglegri náttúru, við sjávarrætur, fossa og fjöll hjá ömmu þinni og afa í fallega Ófeigsfirði á Ströndum.

Tónelskur varstu og aðeins þrettán ára gamall byrjaðir þú að spila á harmonikku á böllum í sveitinni. Í minningunni heyrum við hljómana og sjáum þig fyrir okkur kátan með nikkuna og þú hafðir óskaplega gaman af því að dansa.

Við börnin þín lærðum vals, polka, djæf og skottís mjög ung og dönsuðum í kringum þig þegar þú spilaðir á nikkuna. Þú kunnir að gleðjast með öðrum, stundum aðeins of mikið fyrir okkar smekk!

Þú elskaðir að fá heimsóknir og að ræða alla skapaða hluti, hvort sem það voru hugleiðingar um mannlífið eða pólitísk átök, það fannst þér ekki leiðinlegt umræðuefni. Fátt fannst þér skemmtilegra en að ræða málin af miklum ákafa og helst að ná góðum hita í þær umræður, þá fannst þér gaman!

Þú varst alltaf mikill talsmaður betri kjara og bætts hags þeim sem minna mega sín, hafðir sterkar skoðanir á jafnrétti þjóðar og þegar þú kvaddir þetta líf 1. maí á baráttudegi verkalýðsins, sáum við þig fyrir okkur með hnefann steyttan tilbúinn í hvað sem er!

Seinni árin fylgdist þú grannt með barnabörnunum, sem kölluðu þig afa jæja. Þú vildir vita hvað þau væru að fást við, hvernig þeim gengi og þú varst alltaf svo stoltur af þeim, stóðst með þeim og hvattir þau til dáða.

Þú varst vélvirki að mennt og varst einstaklega laginn við vélar, bíla og báta. Síðustu árin var það einn bátur sem fékk sérstakan stað í hjarta þínu, báturinn Sessa, nefndur eftir Sessu þinni, sem þú misstir fyrir 17 árum og saknaðir alltaf sárt.

Það var fátt sem gladdi þig meira en að fá að sjá í beinni útsendingu í símanum þínum þegar við dætur þínar, sem þú kallaðir Donnurnar þínar þegar við vorum yngri, vorum að berjast við að koma spriklandi fiskinum um borð í veltingi, og með fremur flóknum aðferðum og miklum æsingi svo að þú veltist um af hlátri við þá sýn. Svo færðum við þér nýveiddan fiskinn fangaðan í Önundarfirði ferskan og ljúffengan sem þér fannst hið mesta lostæti.

Þú varst hlýr góður og traustur maður. Þú kenndir okkur svo margt varðandi lífið. Það dýrmætasta var að við lærðum sem fjölskylda að standa alltaf saman og vera til staðar fyrir hvert annað í gegnum súrt og sætt.

Þú varst okkur miklu meira en þessi fáu orð. Nú kveðjum við þig með þökk fyrir allt sem þú varst okkur og allt sem þú gafst okkur.

Þú lifðir löngu og litríku lífi og seinni árin eignaðist þú góða vinkonu, hana Þrúði sem var þér kær vinur allt til enda.

Nú hefur þú sameinast ástvinum þínum, þar á meðal elsku mömmu sem við biðjum kærlega að heilsa.

Hvíl í friði, kæri pabbi. Þú ert ekki lengur með okkur en þú ert alls staðar í kringum okkur.

Litlu Donnurnar þínar,

Gunnhildur (Gunna)
og Elfa.

Í dag kveðjum við elskulegan föður og tengdaföður.

Eftir standa ótal minningar um góðan mann sem hugsaði vel um sitt fólk. Hann var sá eini sem gat passað son okkar, Daða, þegar hann var lítill. Þeir náðu einstaklega vel saman og áttu saman margar dýrmætar stundir. Hann var mikill sögumaður, sérstaklega nú á síðari árum, og þreyttist ekki við að segja frá lífinu í Ófeigsfirði, Akureyri og Þórshöfn og sagði skemmtilega frá ýmsum prakkarastrikum sem hann gerði og þá nokkur gagnvart löggunni á Þórshöfn. Við eigum líka dýrmætar minningar þar sem við keyrðum með honum til Ófeigsfjarðar og hlustuðum á sögur frá ýmsum stöðum og lærðum örnefni staða sem við keyrðum fram hjá.

Hann var hagleiksmaður, völundur á málm og tré, smíðaði meðal annars körfuboltahringi úr stáli svo við gætum leikið okkur. Þá var einn þeirra settur upp á Fremri-Langey í Breiðafirði og stendur hann þar enn, vel yfir 30 árum seinna.

Okkur er einnig minnisstæð skemmtileg ferð til Albir fyrir tæpum 25 árum, þar brölluðum við mikið og skemmtum okkur við að keyra í gegnum dýragarða, kíkja í bátsferðir eða lágum við sundlaugarbakkann og spjölluðum um menn og málefni. Hann hafði oft sterkar skoðanir og oft engin leið til að fá hann að skipta um skoðun.

En nú ert þú farinn
og gengur góðum drottni á mót.

Mynd af þér og minningar
eru okkar sárabót.

Og af þeim eigum við nóg.

Elsku pabbi og tengdapabbi, við kveðjum þig með söknuði og þökkum allar dýrmætu stundirnar sem við höfum átt með þér í gegnum lífið.

Ófeigur Hreinsson og
Lilja Dögg Gylfadóttir.

Afi gamli var hlýr og góður. Ég á ótal margar minningar af honum í gegnum lífið, allt frá því að vera í pössun hjá honum og ömmu Sessu, bæði heima hjá þeim og uppi í sumarbústaðnum í Hvalfirðinum, og alveg fram til dagsins í dag. Mér þótti alltaf gaman að gista hjá þeim sem barn. Við afi löbbuðum oft út í sjoppu til að kaupa okkur eitthvað gott. Afi sagði aldrei nei þegar ég bað hann um nammi, hann sagði frekar: „Viltu eitthvað meira?“ Það var spurning sem maður var alls ekki vanur að heyra, enda varð þetta að kjarnaminningu.

Nú í seinni tíð hringdumst við afi á og heimsótti ég hann reglulega, þeirri hefð héldum við til enda. Við sátum þá oft bara tveir og spjölluðum í tvo til þrjá klukkutíma um alls konar. Þessi tími er mér mjög kær, þar lærði ég gífurlega mikið um afa. Við ræddum um lífið og veginn, og atburði líðandi stundar í lífi okkar. Ef ég var að kljást við eitthvert vandamál hafði hann oft góð ráð eða sögu af einhverju sambærilegu sem hann hafði lent í. Ég upplifði hann eiginlega alveg upp á nýtt. Hann sagði mér frá Ófeigsfirðinum, skólagöngu sinni sem barn, starfsferlinum, meðal annars tíma sínum hjá Vegagerðinni, tímabilinu í álverinu, skemmti- og vinnuferðum til Írlands og Bretlands, húsnæðismálum, hvernig hann byggði sumarbústaðinn þeirra og ótal mörgu fleiru. Við töluðum um tónlist, hann sagði mér hvernig böllin voru í gamla daga og ég hafði gaman af að spyrja hann út í tónlistina sem kom upp á fimmta og sjötta áratugnum og hvernig hann upplifði hana.

Afi var líka mjög fyndinn. Honum fannst sérstaklega gaman að segja mér frá því hvað verkfræðingarnir í álverinu hefðu verið miklir vitleysingar með enga aðra reynslu en úr skólanum (vitandi að ég væri sjálfur verkfræðingur). Því átti ég að standa mig vel til að enda ekki eins og þeir.

Ég á eftir að sakna þess að hringja í afa, þótt ég þyrfti oftast að hringja nokkrum sinnum í röð, því hann náði símanum yfirleitt ekki fyrr en í þriðju tilraun. Einnig þótt, samkvæmt honum, það heyrðist alltaf svo illa í mér í símanum – og það gat auðvitað ekki verið annað en að minn sími væri bilaður (sama hvaða síma ég notaði), aldrei síminn hans, eða fjarvera heyrnartækisins.

Góða ferð afi minn og takk fyrir allar minningarnar. Ég bið að heilsa ömmu. Láttu svo sjá þig.

Davíð Sveinn Bjarnason.

Nú kveðjum við góðan vin og félaga. Það eru 17 ár síðan þú komst inn í líf okkar er þú og mamma (Þrúður) fóruð að stinga saman nefjum. Við glöddumst mjög fyrir hönd móður okkar yfir að hún hefði fundið góðan vin og ævifélaga. Við höfum brallað margt saman á þessum 17 árum. Okkur fannst þú líkjast pabba heitnum á margan hátt, sérstaklega húmorinn og þar náðum við vel saman. Síðan kom í ljós að þú og pabbi voruð fermingarbræður úr Árneshreppi á Ströndum, dýrmætt var að geta talað um ættarslóðir og þar gast þú fyllt upp í ýmsar gloppur. Nú situr mamma ein eftir og saknar þín mjög enda reyndist þú henni ómetanlegur, eða eins og hún orðar það: „Þetta voru bestu ár ævi minnar.“

Nú er komið að leiðarlokum og viljum við þakka þér fyrir allt Strandagrínið, spilakvöldin, matarstundirnar og yndislegu stundirnar sem við áttum í kærleika og gleði.

Nú unir þú þér vel í sumarlandinu og við yljum okkur við minningarnar um góðan vin og félaga. Takk fyrir allt.

Minning þín er mér ei gleymd;

mína sál þú gladdir;

innst í hjarta hún er geymd,

þú heilsaðir mér og kvaddir.

(Káinn)

Ég lít í anda liðna tíð,

er leynt í hjarta geymi.

Sú ljúfa minning – létt og hljótt

hún læðist til mín dag og nótt,

svo aldrei, aldrei gleymi.

(Halla Eyjólfsdóttir)

Fríða og Hrund Pálma-
og Þrúðardætur.