Árni Bergmann sendir þættinum góða kveðju: „Heyrnarskertur maður er þreyttur og fúll vegna þess að hann getur ekki lengur hlustað á músík sér til ánægju. Allt er svo afskræmt sem að eyrum kemur

Pétur Blöndal

p.blondal@gmail.com

Árni Bergmann sendir þættinum góða kveðju: „Heyrnarskertur maður er þreyttur og fúll vegna þess að hann getur ekki lengur hlustað á músík sér til ánægju. Allt er svo afskræmt sem að eyrum kemur. Um þetta er vísan:

Sargað er á falskar fiðlur

í flautur blásið hásum ræl.

Trommuð upp hver tónamiðlun.

Tenór rekur upp sitt væl.“

Þá barst vinarkveðja frá Ingólfi Ómari Ármannssyni: „Það hendir mig eins og aðra að fyllast galsa annað slagið og þá er kjörið að slá á létta strengi. Ekki veitir af, heimurinn er ekki gæfulegur.“ Og fylgir vísa:

Frjáls ég mína feta slóð

fjarri angri kífsins,

uni best við bragaglóð

og bjartar veigar lífsins.

Svo bætir hann við: „Ég vona að þetta sleppi til“:

Stundum má þó gera grín

gjarnan blása á hrellingar,

yrkja meira um öl og vín

og alstrípaðar kellingar.

Þegar afli Skáldu var gerður upp á fundi Kvæðamannafélagsins Iðunnar í lok vikunnar, þá voru þar tvær vísur eftir Sigrúnu Haraldsdóttur:

Vætutíðin vond og köld

veldur depurð sárri,

löngum hefur lægðafjöld

lúskrað á mér smárri.

Sú seinni er jafnvel enn leiðinlegri, að sögn Sigrúnar, ort um reiðtúr í rigningu:

Önug og hrelld mig hrylli,

hroðalegt er að finna

regnvatnið renna á milli

rasskinnanna sinna.

Pétur Stefánsson kastar fram:

Ég er maður margra hátta,

af mörgum talinn skrýtinn fugl.

Tvisvar fjórir eru átta

annað væri bölvað rugl.

Þá rifjast upp vísa Ísleifs Gíslasonar kaupmanns á Sauðárkróki:

Detta úr lofti dropar stórir,

dignar um í sveitinni.

Tvisvar sinnum tveir eru fjórir,

taktu í horn á geitinni.