Áslaug Stefánsdóttir fæddist 27. nóvember 1929 í Fischersundi í Reykjavík. Hún lést á heimili sínu 30. apríl 2025.

Foreldrar Áslaugar voru Stefán Ingimar Dagfinnsson, f. 10.7. 1895, d. 31.8. 1959, skipstjóri, og Júníana Stefánsdóttir, f. 14.6. 1891, d. 5.10. 1982, húsfreyja. Þau áttu heima á Hringbraut 32 í Reykjavík. Systkini Áslaugar voru Sigríður Stefánsdóttir, f. 15.9. 1922, d. 28.6. 1923; Þóra Stefánsdóttir, f. 10.7. 1924, d. 26.1. 2006, húsfreyja; Dagfinnur Stefánsson, f. 22.11. 1925, d. 16.6. 2019, flugstjóri, og Sigrún Stefánsdóttir Hafstein, f. 18.12. 1926, d. 8.2. 2012, húsfreyja.

Áslaug giftist árið 1956 Bjarna Ingimari Júlíussyni vélstjóra frá Leirá í Leirársveit, f. 13.9. 1923, d. 16.8. 2000.

Börn Áslaugar eru 1) Hildur Sveinsdóttir, f. 7.1. 1949. Faðir hennar er Sveinn Gíslason. Maki: Helgi Viborg. Börn þeirra eru: Eva Bryndís Helgadóttir, f. 1972, Ásthildur Helgadóttir, f. 1976, og Þóra Björg Helgadóttir, f. 1981. Barnabarnabörn eru sjö talsins. 2) Júlíus Bjarnason, f. 19.3. 1956. Maki: Ásta Pétursdóttir. Börn þeirra eru: Bjarni Ingimar Júlíusson, f. 1980, og Árni Júlíusson, f. 1986, Sigrún Hrefna Lýðsdóttir, f. 1980, Anna Lilja Lýðsdóttir, f. 1988, Kristín Lýðsdóttir, f. 1984, og Magnús Pétur Lýðsson, f. 1992. Barnabörn eru sex talsins. 3) Stefán Ingimar Bjarnason, f. 4.12. 1959. Maki: Steinunn Ásmundsdóttir. Börn þeirra eru: Kristín María Stefánsdóttir, f. 1984, og Áslaug Ragna Stefánsdóttir, f. 1995. Barnabörn eru þrjú talsins. 4) Rannveig Júníana Bjarnadóttir, f. 27.7. 1961. Maki: Stefán Loftur Stefánsson. Börn þeirra: Áslaug Lára Lárusdóttir, f. 1988, og Katrín Júníana Lárusdóttir, f. 1994, Úlfhildur Stefánsdóttir, f. 1977. Barnabörn eru sex talsins. 5) Bjarni Þórður Bjarnason, f. 11.4. 1969. Maki: Ragnheiður Pétursdóttir Melsted. Börn þeirra: Bryndís Líf Bjarnadóttir, f. 2002, og Ingimar Stefán Bjarnason, f. 2007, Sylvia Erla Melsted, f. 1996, og Kristófer Melsted, f. 1999. Eitt barnabarn. Dóttir Bjarna og stjúpdóttir Áslaugar er Hadda – Guðrún Hallfríður Bjarnadóttir, f. 21.4. 1949. Móðir hennar var Guðný Guðmundsdóttir. Maki: Edward V. Kiernan. Börn þeirra eru: Sigurður Hrafn Kiernan, f. 1969, Sverrir Þór Kiernan, f. 1971, og Guðmundur Birgir Kiernan, f. 1979. Barnabörn eru sex talsins.

Áslaug ólst upp fyrstu æviár sín á Hringbrautinni þar sem stórfjölskyldan bjó. Fjölskyldan var bæði samhent og náin og taldi Áslaug sig hafa notið þeirrar gæfu að alast upp í miklu samneyti við stórfjölskylduna. Þegar Áslaug var 16 ára gömul fór hún að vinna á loftskeytastöðinni í Gufunesi en færði sig síðar á loftskeytastöðina sem var á Melunum. Þegar hún giftist Bjarna fór hún að sinna heimili og börnum. Árið 1960 stofnuðu þau fyrirtækið Stillingu, sem er rekið enn í dag.

Áslaug tileinkaði stóran hluta ævi sinnar að koma afkomendum sínum til manns. Hún og Bjarni byggðu með vinafólki sínu húsið við Hagamel 30 þar sem þau bjuggu í um sjö áratugi. Afkomendur Áslaugar og Bjarna eru um 57 talsins.

Útför Áslaugar fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 13. maí 2025, klukkan 13.

Mamma var ljós í lífi mínu. Hún hafði hlýja og glaðværa nærveru sem lýsti upp dagana okkar með bjartsýni, glettni og óbilandi trú á hið góða í lífinu. Hún hafði einstakan hæfileika til að finna jákvæðnina í öllu og minnti okkur systkinin reglulega á að vera þakklát fyrir það líf sem okkur var fært. Fyrir henni var það ekkert sjálfsagt.

Mamma talaði oft með hógværri gleði um sitt barnalán og taldi það sína mestu gæfu í lífinu. Eigandi börn sjálfur veit ég hvað hún átti við. Það, hins vegar, að eiga hana fyrir móður var okkar mesta gæfa sem ekki er hægt að meta.

Mamma trúði því að lífið væri tækifæri og að það væri undir okkur sjálfum komið að nýta það. Hún lagði áherslu á vinnusemi, heiðarleika og kærleika og hvatti okkur til dáða með því að minna okkur á að okkur væri allt mögulegt ef við legðum okkur fram af öllu hjarta. Fyrir þetta veganesti er ég ómetanlega þakklátur.

Mamma ólst ekki upp við allsnægtir eða veraldleg lífsgæði. Hún taldi hins vegar fjölskyldu sína vera sitt ríkidæmi. Henni var sérlega annt um að við værum öll meðvituð um hve rík við værum að eiga hvert annað að. Um leið lagði hún áherslu á að við skyldum vera til staðar fyrir þá sem minna höfðu á milli handanna.

Það sem einkenndi mömmu var ekki aðeins hlýlegt yfirbragð og falleg nærvera, heldur líka réttsýni og djúp trú á mannkosti annarra. Hún lifði fyrir barnabörnin sín og fyrir samverustundir með þeim. Þau sóttu í hlýjuna og væntumþykjuna sem henni fylgdi. Allir sem þekktu hana báru til hennar hlýhug en slík var nærvera hennar.

Minningin um mömmu lifir í hjörtum okkar, í þeim gildum sem hún miðlaði og í ástinni sem hún sýndi á hverjum degi.

Bjarni Þórður.

Áslaug stjúpa mín var yndisleg kona. Hún var falleg og kom vel fram við alla og var eina „heimskonan“ sem ég þekkti. Mér fannst hún vera eins og Vigdís forseti. Örugg með sig og vissi hvernig hún átti að haga sér. Ég var örugg um að allir bæru virðingu fyrir Áslaugu. Svo sannarlega gerði ég það frá barnsaldri og er henni þakklát.

Þó ég hefði ekki alist upp á heimili pabba og Áslaugar þá var ég tekin með í heimsókn á Leirá þar sem pabbi ólst upp hjá foreldrum sínum og bræðrum. Pabbi vildi að ég kynntist fólkinu mínu.

Ég fór einnig í heimsókn á Hagamelinn yfir jól og páska og þegar eitthvað var um að vera í fjölskyldunni. Þannig kynntist ég systkinum mínum og þau tóku mér sem systur, sem er mér mikils virði. Seinna urðu svo elsti sonur minn og yngsti bróður minn skólabræður og tengdu fjölskylduna enn frekar og þar átti Áslaug stóran hlut í, því þeir fóru oft heim úr háskólanum til að fá sér að borða í Hagamelinn.

Blóm átti hún er hún kallaði Júnu, eftir móður sinni Júniönu sem átti blómið í byrjun. Hún fjölgaði þessu blómi og gaf okkur afkomendum. Blómið vaknar að vori, er með loðin blöð og blómstrar dásamlegum hvítum bjöllulaga blómum. Ég held að það hafi verið metnaður hjá okkur öllum að halda lífi í afleggjurunum sem við fengum. A.m.k. fannst mér skammarlegt að takast ekki fyrstu tvö árin sem ég fékk afleggjara frá Áslaugu, mér fannst ég hafa brugðist henni. En svo tókst mér að halda lífi í blóminu í rúm 25 ár. Var yfir mig stolt af því og var viss um að tilkynna Áslaugu að Júnan mín lifði. Í hvert sinn er ég sinnti blóminu þá hugsaði ég til Áslaugar minnar. Júnan mín stækkaði og dafnaði með hverju árinu og ég var alltaf jafn spennt á vorin að sjá hvort laufin væru ekki að gægjast upp úr moldinni. Hún var orðin stór og afarfögur, Júnan mín, í fyrra eftir að ég hafði sett hana í stóran pott. Hún þakkaði fyrir með stórum blöðum og fjöldann allan af hvítum fallegum blómum. Hún lýsti upp stofuna mína og allt varð fagurt. Ég hlakkaði mikið til að sjá hvernig hún myndi dafna í sumar. Laufin létu sjá sig í byrjun mars og ég tók hana fram og vökvaði. En svo gerðist ekkert meir. Hún vex ekki lengur. Eftir öll þessi ár. Hvað átti ég að segja Áslaugu? En þá kom fregnin um að Áslaug hafði sofnað hinum langa svefni. Þær fóru saman Júnan mín og Áslaug. En svo leið vikan og pínulítil Júna er að gægjast upp við kantinn í pottinum og minningin um stjúpu mína mun lifa með litlu Júnu.

Takk fyrir allt kæra Áslaug.

Guðrún Hallfríður Bjarnadóttir.

Það væri óskandi að allir fengju þá gjöf og veganesti sem ég fékk með að eiga hana elskulegu ömmu mína. Ég átti unga og fallega ömmu en hún var 42ja ára þegar ég fæddist og sem fyrsta barn ungra foreldra var ég mikið hjá henni, ekki síst þegar foreldrar mínir fóru í heimsreisu þegar ég var lítil. Það er því ekkert skrítið að milli mín og ömmu hafi myndast djúp tenging og fyrir mér er hún ein mikilvægasta manneskjan í mínu lífi og hefur haft mikil og mótandi áhrif á mig. Mér fannst hún ekki aðeins fallegasta manneskja sem ég þekkti heldur líka sú skemmtilegasta. Ég reyndi að fá að vera sem mest hjá henni og fékk það nánast alltaf. Hjá henni fékk ég skilyrðislausa ást, væntumþykju og hlýju. Þegar ég kom fagnaði hún og lýsti því hvað hún væri ánægð að sjá mig og fann yfirleitt eitthvert hrós til viðbótar. Það var líka gleði í eldhúsinu þar sem var sungið með dægurlögunum í útvarpinu og á Hagamelnum var oftast mikið líf og fullt af fólki. Ég hjúfraði mig að henni þegar við horfðum á sjónvarpið með höfuðið í kjöltu hennar og hún strauk hárið mitt með sínum mjúku höndum. Í rúmi ömmu og afa var alltaf pláss, meira að segja í gamla mjóa rúminu, sem var oftast fullt af börnum sem skriðu upp í. Þar var ekki aðeins afi stór og heitfengur heldur líka hlýtt fang og maður upplifði að maður væri alltaf velkominn þótt þröngt væri. Það að skríða upp í til ömmu eltist aldrei af mér og þar áttum við okkar bestu samtöl í gegnum tíðina.

Verkefni ömmu voru alls konar og það að vera „bara“ húsmóðir var nokkuð sem hún hló að og sagði að fólk sem segði það áttaði sig engan veginn á því hvað verkefni húsmóður væru mörg og tímafrek. Ég elti hana á röndum í öll þessi verkefni. Niður í kjallara að sjá um þvottinn, kaupa inn, sinna ömmu Júnu, fara til systranna, laga beð í kirkjugarðinum, og svo seinna senda reikninga og rukka fyrir fyrirtækið svo einhver dæmi séu nefnd. Mér fannst þetta allt skemmtilegt, enda með henni. Alls staðar mætti hún fólki með sama jákvæða viðhorfinu og sínum mikla húmor. Lífið færði ömmu erfið og flókin verkefni á köflum en hún tókst á við þau öll með sitt jákvæða viðhorf að vopni. Ást hennar skipti fjölskylduna sköpum þegar á reyndi.

Amma hefði átt að vera gerð að heiðursdoktor í skóla lífsins og kenna þar tilgang lífsins og hvaða aðferð menn ættu að tileinka sér til þess að hámarka hamingju. Sá skóli skiptir enda mestu máli. Með hverju barnabarninu sem bættist í hópinn stækkaði hjarta ömmu og ég fékk enga sérmeðferð heldur hafa öll barnabörnin sem fylgdu á eftir sömu sögu að segja. Ekki er nóg með það heldur fengu synir mínir að njóta hennar líka og það ríkulega. Það eru ekki margir ungir menn sem eiga langömmu sem bestu vinkonu. Það er ómetanlegt og munu þeir búa að því alla ævi.

Fyrir allt þetta er ég endalaust þakklát og amma mín lifir fyrir mér enn þótt það sé ótrúlega sárt að kveðja hana og loka þeim kafla að fá ekki að faðma hana aftur. Ég geri það áfram í draumum mínum og reyni að tileinka mér viðhorf hennar, lífsgleði og ást. Takk, takk, takk, elsku besta amma mín.

Eva B. Helgadóttir.

Elsku amma var einstök og yngst í samrýndum fjögurra systkina hópi. Hún hafði oft orð á gæfunni sem því fylgdi að vera yngst, því hún átti góð eldri systkini sem pössuðu upp á hana. Síðustu árin var hún ein eftir af hópnum en talaði reglulega um systkini sín með hlýju. Amma var þakklát fyrir það sem hún átti, virkilega stolt af stórum hópi afkomenda, sem allir áttu sérstakan stað í hjarta hennar. Hún var mikil fyrirmynd fyrir okkur öll, var alltaf jákvæð og hress, kvartaði aldrei.

Amma bjó lengst af á Hagamelnum í Vesturbænum og á ég bara jákvæðar og dýrmætar minningar þaðan. Það var alltaf gott að koma til ömmu, hlýr, opinn faðmur beið mín þegar ég flaug upp stigann hjá henni.

Þegar ég var lítil var skemmtilegast að fá að fara með henni á rúntinn, amma var rukkari Stillingar, fyrirtækis hennar og afa heitins. Ég stóð milli framsætanna á hvíta Fiatnum þegar við brunuðum á milli fyrirtækja sem yfirleitt voru í eigu einhverra eldri karla. Þar sem amma var skemmtilegasti og fallegasti rukkari í heimi var vita vonlaust fyrir karlana að neita greiðslu, enda voru þeir eflaust flestir skotnir í henni. Ef ég var mjög heppin var komið við í Hagkaup í leiðinni, þá fékk ég splunkunýja skó, því ég passaði mig á því að vera í slitna skóparinu.

Amma var KR-ingur í húð og hár og gladdist mjög þegar ég skipti úr Breiðabliki yfir í KR á sínum tíma. Ég fór oft í heimsókn til ömmu á leið minni úr MR á æfingar í Frostaskjóli, þá lögðumst við saman í rúmið hennar, hlógum og kjöftuðum um allt og ekkert. Amma fylgdist alltaf vel með okkur systrum í fótbolta og handbolta, mætti oft á völlinn og lét sig aldrei vanta á landsleiki. Þegar ég spilaði erlendis hringdi ég í hana fyrir hvern einasta leik til að fá gusu – símtólið var vonandi vatnshelt, leikirnir voru margir og gusurnar minnst þrjár í hvert skipti. Best af öllu var þó að fá gusuna á Hagamelnum, þá skyrpti hún á eftir mér bæði á leiðinni niður stigann og af svölunum.

Amma hafði einstakan húmor og sagði stundum: „Mér leiðist aldrei, ég er svo skemmtileg.“ Þetta sagði hún til að maður færi áhyggjulaus frá henni. Þetta var reyndar innilega satt hjá henni, því hún var skemmtilegasta og fyndnasta manneskja sem ég hef kynnst, alltaf var hægt að grínast og hlæja með henni. Amma átti fjölmarga aðdáendur og þegar hún fékk fregnir af einum þeirra sagði hún alltaf brosandi: „Jaaáá, einn af þeim.“

Það er sárt að kveðja, en þakklæti er mér efst í huga fyrir væntumþykjuna, allt sem hún kenndi mér og allar góðu stundirnar. Ég er heppin að hafa haft hana svona lengi, bæði fyrir mig og á síðari árum börnin mín. Amma var mín helsta fyrirmynd og mun ég leggja mig fram við að lifa lífinu eins og hún gerði.

Ég mun sakna þín, takk fyrir allt elsku amma.

Ásthildur Helgadóttir.

Amma var orðin 95 ára, hafði lifað góðu lífi og byggt upp sitt mikla ríkidæmi eins og hún kallaði okkur fjölskylduna. Þótt amma hafi lifað lengra lífi en flestir og eflaust verið tilbúin að kveðja okkur vorum við ekkert endilega tilbúin að kveðja hana því hún var svo mikill vinur. Vinur sem studdi mig alltaf og hvatti mig áfram með jákvæðni að leiðarljósi. Amma hafði nefnilega einstakt lag á því að horfa á björtu hliðarnar.

Við amma eyddum miklum tíma saman þegar ég var barn, ferðirnar með ömmu að rukka, ótal ferðir sem ég fékk að fara með í bústaðinn í Vaðnesi. Ég viðurkenni að stundum leiddist mér að hanga í sveitinni en þá kenndi amma mér að ef manni finnst maður sjálfur skemmtilegur leiðist manni aldrei og það er mottó sem hún tileinkaði sér alla ævi.

Þegar ég var svo komin í MR fór ég flesta daga til ömmu eftir skóla og gisti hjá henni stóran hluta af fyrsta árinu mínu. Þegar prófin byrjuðu lærði ég í stofunni hjá ömmu því amma passaði nefnilega að bera í mann snarl og nammi til að halda orkustiginu uppi, dökkt súkkulaði var nú einu sinni svo hollt.

Að MR loknum lá leið mín til Bandaríkjanna í háskólanám og við amma heyrðumst reglulega í síma. Þegar kom að útskrift kom amma alla leið til Norður-Karólínu til að fagna með mér og halda upp á afmælið mitt. Ég var stressuð alla útskriftarathöfnina út af ömmu í þessum mikla hita, en jákvæða hliðin var fundin því við höfum það jú svo gott á Íslandi að þurfa aldrei að hafa áhyggjur af svona hita. Síðustu tuttugu ár hefur hún reglulega rifjað upp áfallið sem hún fékk út af því hversu mikið drasl var í íbúðinni okkar, hún átti ekki til aukatekið orð. En þetta var að sjálfsögðu allt herbergisfélaganum mínum að kenna – ekki gat ég verið svona mikill sóði.

Amma var líka lykilmaður í íslenska kvennalandsliðinu í fótbolta um árabil. Hún ferðaðist oftar en einu sinni á leiki með okkur erlendis en mikilvægasta hlutverk hennar var gusan. Ég hringdi í ömmu fyrir hvern einasta leik og fékk gusu, sem er það sem amma kallaði að skyrpa á eftir okkur. Tilþrifin voru slík að síminn hennar var alltaf rennandi blautur eftir aðfarirnar og kostaði hana eflaust einhver símtæki. Leikmenn og þjálfarar landsliðsins voru líka alveg með það á hreinu hversu mikilvæg amma var liðinu og það var alltaf tékkað hvort ég væri ekki örugglega búin að hringja í ömmu fyrir leiki.

Ég er þakklát að amma og Bjarki minn náðu að verða miklir vinir, í hvert skipti sem við komum í heimsókn sátu þau Bjarki saman að borða súkkulaðirúsínur og horfa á Hvolpasveit. Við Bjarki hringdum í ömmu daginn sem hún dó og Bjarki og við ræddum daginn og veginn. Amma sagði mér hvað Bjarki væri agalega skemmtilegur og það væri sko alls ekki sjálfgefið. Við Bjarki reyndumst vera síðust til að tala við ömmu og ég er svo þakklát fyrir að hafa hringt þetta símtal. Ég er líka þakklát fyrir það hversu hress og glöð hún var því það gefur mér vissu um að henni hafi ekki liðið illa þegar hún kvaddi. Hvíl í friði, elsku amma. Þín maístjarna,

Þóra.

Elsku amma, það er erfiðara en orð fá lýst að skrifa þessi orð vitandi að ég sé að kveðja þig. Vitandi að ég fái ekki aftur heitt knús, heyri þig hlæja, heyra þig syngja afmælissönginn í árlega afmælissímtalinu, heyra þig segja og/eða syngja „kara vara vita“, hneykslast á unga fólkinu í dag og grínast með barnabarnabörnunum.

Þær minningar sem eru mér efst í huga er að hringja dyrabjöllunni og hlaupa upp stigann í knús, fara með þér inn, annað hvort að liggja uppi í rúmi og spjalla eða inni í eldhúsi. Koma til þín í hádeginu eftir skóla og fá kjötbollur í brúnni sósu, grjónagraut, ristað brauð með banana og afakex. Allar stundirnar sem þú varst með börnunum mínum frá því að þú hittir þau í fyrsta skipti og tókst þau svo traustum tökum í fangið og söngst eins og þú gerðir við mig þegar ég var lítil, fyrir þann tíma er ég ævinlega þakklát þó ég hefði viljað hafa mun meiri tíma.

Stundirnar sem við áttum saman þegar við fluttum til þín eru ómetanlegar. Þú tókst okkur opnum örmum og hélst svo fast utan um okkur. Þú varst kletturinn hennar mömmu þegar hún þurfti á þér að halda. Þú hvattir mig til að vera sterk og vera til staðar fyrir hana en lofaðir að vera til staðar fyrir mig. Þú gafst þér alltaf tíma til að spjalla, lagðir frá þér krossgátuna óspurð, slökktir á þættinum eða lækkaðir í útvarpinu. Komst inn í herbergi til að kíkja á mig því þú fékkst á tilfinninguna að ég væri leið og settist hjá mér. Vildir vita hvað ég væri að hugsa, hvað ég vildi verða í framtíðinni og af hverju, hvað ég væri að gera yfir daginn og allt milli himins og jarðar.

Elsku amma, þú fórst í gegnum lífið á svo tignarlegan hátt, komst vel fram við alla og tókst öllum opnum örmum, horfðir jákvætt á lífið og tókst á við áskoranir heils hugar. Þú sýndir okkur alltaf hvað við skiptum þig miklu máli, sagðist alltaf vera ríkasta manneskja í heimi því að þú ættir okkur öll og þuldir upp alla afkomendur ykkar afa og þreyttist ekki að segja okkur hvað þú værir stolt. Kenndir mér að einblína á það jákvæða, koma vel fram við alla og dæma ekki aðra. Eitt það mikilvægasta sem þú kenndir mér var að ég gæti aldrei gert aðra hamingjusama nema að ég væri hamingjusöm og ég ætti því aldrei að setja mína hamingju til hliðar til að þóknast öðrum enda bæri ég ein ábyrgð á minni eigin hamingju, þá ábyrgð gæti ég ekki sett á einhvern annan enda sé það ósanngjörn krafa á aðra manneskju. Þessi orð hafa skapað þá manneskju sem ég er í dag. Takk fyrir allt elsku amma, við söknum þín svo sárt!

Áslaug Lára Lárusdóttir.

Elsku amma mín, söknuðurinn er óbærilegur.

Alla mína ævi hefur þú verið mitt bakland. Þegar ég var barn byrjaði skóladagurinn á innliti til þín á Hagamelinn áður en ég labbaði af stað í Melaskólann. Beint eftir skóla vorum við vinkonurnar síðan mættar til þín í hressingu. Á þeim tíma sem við mæðgurnar vorum að flytja okkur á milli staða var það aldrei langt í burtu frá þér. Þegar ég hugsaði um mitt framtíðarheimili kom ekkert annað til greina en Vesturbærinn, því þar varst þú. Þú varst akkerið. Að koma til þín á Hagamelinn var ávallt friðsælt, góð lykt og hlýjar móttökur. Allra bestu stundirnar voru þegar þú lást sjálf uppi í rúmi og ég skreið upp í „himnaríkið“ með þér. Við spjölluðum um daginn og veginn eða sögðum ekki neitt, lágum hlið við hlið og hlustuðum á útvarpið og fuglasönginn. Nærvera þín var ólýsanleg. Þegar ég hugsa um góðar minningar með þér þá er mér efst í huga þessar hversdagslegu ferðir sem ég, þú og mamma fórum saman í til að útrétta eða upp í kirkjugarð. Þær einkenndust af því að ég sat aftursætinu, hlustaði á ykkur tvær og oftar en ekki kom ég varla upp orði af hlátri.

Allir sem þekktu þig báru þér söguna vel. Ég hef ekki tölu á því hve oft ég var beðin um að skila „innilegri kveðju til hennar Áslaugar á Hagamelnum“. Alltaf talaðir þú vel um aðra og á erfiðum tímum í mínu lífi var það mér ómetanlegur styrkur. Þú lést gott af þér leiða og hugsaðir um þá sem minna máttu sín. Eins og Bjarni Þórður frændi sagði svo réttilega í 95 ára afmælisveislunni þinni þá varstu alltaf þakklát fyrir það sem þú hafðir og sóaðir ekki tíma í hugsa um það sem þú hafðir ekki. Ég tek undir orð Bjarna og ætla reyna að lifa með þessu hugarfari sem þú kenndir mér.

Takk fyrir að vera dásamleg langaamma fyrir stelpurnar mínar. Þó þær hafi ekki verið jafn heppnar að kynnast þér jafn vel og ég þá mun ég kenna þeim að lifa eftir þínum hugsjónum. Heimurinn þarf fleiri einstaklinga eins og þig. Eins og við öll vissum þá varst þú ekki jafn lánsöm og við að eiga ömmu þegar þú ólst upp. Ég átti þig og þú minntir mig á að vera þakklát fyrir það sem við oft tökum sem sjálfgefnu. Sama hversu oft þú reyndir að undirbúa okkur þá var ég hreinlega ekki tilbúin. Ég veit að þú varst tilbúin fyrir þetta síðasta skref í lífinu og ég reyni að leita huggunar í því.

Enginn bar né mun bera þennan titil jafn vel og þú, amma mín.

Katrín Júníana
Lárusdóttir.

Stórkostleg kona hefur kvatt þennan heim. Amma mín var engum öðrum lík en erfitt var að finna jákvæðari, umhyggjusamari eða glæsilegri konu en hana.

Við amma vorum mikið saman. Hún gaf sér alltaf góðan tíma til þess að spjalla við mig en fátt jafnaðist á við að kjafta og hlæja með henni. Amma var hlý að eðlisfari en á sama tíma var hún ávallt hreinskilin og fyrir vikið gat ég treyst á að hún segði mér skoðanir sínar af einlægni. Þessa hreinskilni ömmu mat ég mikils og hef tileinkað mér hana sem og marga aðra kosti hennar. Amma er og verður alltaf fyrirmyndin mín í lífinu.

Orð fá því varla lýst hversu sárt þín verður saknað en ég veit að þú varst tilbúin að kveðja. Það voru forréttindi að alast upp með þig sem ömmu. Ég vann svo sannarlega í ömmulottóinu.

Bryndís Líf.

Ásla móðursystir mín hefur kvatt og við sitjum eftir með sorg í hjarta en á sama tíma ótalmargar dýrmætar minningar. Þau systkin, móðir mín Þóra, Dagfinnur og Sigrún voru alltaf mjög samrýnd og þær systur þreyttust aldrei á því að rifja upp skemmtilegar minningar af ástríku heimili þeirra á Hringbrautinni. Sagan af „fallegu systrunum á Hringbrautinni“ var í uppáhaldi hjá þeim, enda allar stórglæsilegar.

Ásla var alltaf tilbúin að gefa öllum dýrmætan tíma og vináttu. Okkar samband var sterkt og náið frá unga aldri til síðasta dags. Sem unglingur fékk ég að bætast í hóp barna hennar í hádegismat í heilan vetur. Á Hagamel var líflegt og skemmtilegt heimili og þar var alltaf vel tekið á móti manni. Þegar móðir mín, Þóra, lést skyndilega fyrir nítján árum tóku þær systur, Sigrún og Ásla, utan um mig og mína fjölskyldu. Þær umvöfðu okkur ást og umhyggju sem var ómetanleg. Þessa væntumþykju sýndi Ásla mér og minni fjölskyldu alla tíð síðan. Vil ég þakka börnum hennar fyrir að leyfa mér að troða mér í stóran hópinn.

Ásla lifði fyrir börn sín og þeirra afkomendur og var stolt af velgengni þeirra. Í mörg ár var hún, leyfi ég mér að segja, dyggasti stuðningsmaður íslenska kvennalandsliðsins í fótbolta og fylgdist með dótturdætrum sínum Ásthildi og Þóru í keppnum heima og að heiman. Ekki mátti gleyma að setja sloppinn fræga í stólinn á Hagamelnum og senda gusu. Við fórum á ófáa leikina saman og skemmtum okkur vel.

Við áttum góðar stundir á hverju vori í Hólavallagarði. Nutum þess að fara í garðinn saman, njóta kyrrðarinnar, snyrta og gróðursetja á grafreit fjölskyldunnar. Ég mun halda þeirri hefð okkar áfram og Ásla verður vafalaust með mér í anda.

Ásla var glaðvær og hafði mikið jafnaðargeð. Afmælisdagar fóru aldrei fram hjá henni, ekkert var yndislegra en að fá símtal frá henni og heyra afmælissönginn sunginn. Hún var heimakær og leið hvergi betur en heima hjá sér, skildi ekki þessa útþrá í afkomendum sínum og systkinafjölskyldum. Þrátt fyrir að vera mikið fyrir félagsskap leiddist henni aldrei einni með sjálfri sér. Hún kvaddi í upphaldsstólnum sínum, tilbúin og sátt eftir langa og góða ævi. Hún hafði nokkrum sinnum nefnt að þau væru farin að bíða sín hinum megin.

Með kæru þakklæti en trega kveðjum ég og fjölskylda mín yndislega frænku og vottum fjölskyldu hennar okkar innilegustu samúð. Blessuð sé minning hennar.

Anna S. Haraldsdóttir.

Það eru tímamót í fjölskyldunni okkar þegar Áslaug móðursystir kveður. Hún var yngst í barnahópi þeirra Júníönu Stefánsdóttur og Stefáns Dagfinnssonar skipstjóra, sem bjuggu lengst af á Hringbrautinni í Reykjavík. Þau hjónin áttu Sigríði sem dó barnung, Þóru, Dagfinn, Sigrúnu móður okkar og Áslaugu.

Ásla, eins og hún var alltaf kölluð, var hin síðari ár höfuð fjölskyldunnar og ættmóðir afkomenda Júnu og Stefáns. Hún var okkur öllum mjög kær. Milli systkinanna var einstaklega kært og gott samband, sem mótaði okkur, og væntumþykja hefur alla tíð einkennt samband allra í fjölskyldunni.

Glaðværð og hlýja einkenndi fas og tón Áslu frænku. Hún var einstaklega skemmtileg og góð frænka sem fagnaði öllum opnum örmum. Hlý nærvera og fallega brosið laðaði fólk að henni, sérstaklega börn, sem nutu þess að spjalla við hana um lífið og tilveruna. Hún unni fjölskyldunni allri mjög og hafði þann sið síðari árin að stíga fram á fjölskyldumótum, passaði upp á húrra-hrópin eftir afmælissönginn og minnti okkur á góð gildi, þakklæti og hlýleika í hvers annars garð.

Nú þegar öll systkinin á Hringbrautinni hafa kvatt stöndum við eftir með mikilli eftirsjá og þakklæti fyrir hve vel þau héldu utan um hópinn. Það er einstök gæfa að fæðast inn í svo trausta og góða fjölskyldu. Ásla var stolt af hlutverki sínu sem mamma, amma, langamma og frænka og lét okkur ætíð finna hve henni þótti vænt um okkur. Við þökkum Áslu fyrir góðar minningar og gott veganesti.

Við sendum Hildi, Höddu, Júlla, Stefáni, Rannveigu og Bjarna Þórði hlýjar samúðarkveðjur; börnum þeirra og barnabörnum og fjölskyldunni allri.

Blessuð sé minning Áslu frænku.

Sigrúnar- og Hannesarbörn; Stefán Jón,
Þórunn Júníana,
Sigrún Soffía, Hildur
Björg og Hannes Júlíus.

Hagamelurinn og nágrenni myndaði umgjörð um það sem mestu máli skiptir í heiminum. Róm, Melabúðin, Sundlaug Vesturbæjar, Trípólíbíó, Þjóðminjasafnið, Mjólkurbúðin og Herjólfur voru á vissan hátt útverðir menningar allra þeirra sem voru það lánsamir að alast upp vestur á Melum á árunum í kringum 1950 til 1970. Þarna kynntust krakkar í endalausum leikjum og uppákomum, ævilöng vinabönd mynduðust og jafnvel sterkari bönd.

Áslaug Stefánsdóttir og Bjarni Júlíusson fluttust með fjölskyldu sína á Hagamelinn sumarið 1956 og þau bjuggu þar nánast alla tíð. Þegar þau fluttu þangað var elsta dóttirin sjö ára og á fyrsta degi fann hún sér vinkonu sem var að skemmta sér við að hoppa niður af stillönsum, enda hverfið allt í uppbyggingu. Á þessum tíma vann fólk mikið í húsum sínum, flutti ósjaldan inn í hálfkarað húsnæði og var vinnudagurinn oft langur. Göturnar voru líka ófrágengnar og kjörið leiksvæði fyrir börn því umferðin var nánast engin. Húsin í hverfinu voru mörg í byggingu á sama tíma og allt var þetta ungt fólk sem var að koma yfir sig húsaskjóli – og flestallar konur voru heimavinnandi.

Eftirstríðsárin voru ekki alltaf auðveldur tími en svo virtist sem það hefði lítil áhrif á gott skap húsmóðurinnar á númer 30, því alltaf tók hún brosandi á móti vinum barnanna og þar voru allir velkomnir. Við nutum þess að vera vinir barna Áslaugar, tekið var hlýlega á móti okkur, alltaf var spjallað við okkur og sýndur áhugi.

Áslaugu þótti vænt um Hagamelinn og átti þar marga vini. Segja má að hún hafi ræktað garðinn sinn í eiginlegri og óeiginlegri merkingu.

Áslaug lærði á tölvu og var virk á samfélagsmiðlum til að geta verið í sambandi við sitt fólk, en hún átti fimm börn og mörg barnabörn sem eru öfundsverð af ömmu sinni. Það eru ekki allar ömmur sem fara á völlinn og hvetja sitt fólk áfram með hrópum og hvatningarorðum og var þá ekkert gefið eftir.

Við minnumst Áslaugar með þakklæti, væntumþykju og virðingu, hún var góður vinur. Við sendum Hildi, æskuvinkonu okkar, og hennar fjölskyldu, systkinum hennar og þeirra fjölskyldum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Ella B. Bjarnarson
og Helgi Torfason.

Gullmolinn fallegi, hún Áslaug, er nú farin yfir í sumarlandið. Við systurnar minnumst svo vel geislandi augnanna hennar, góða skapsins og hlátursins. Umhverfis hana var ætíð svo mikil birta, væntumþykja og hlýja. Eftir samverustundir með henni fannst okkur hún alltaf skilja eftir sólargeisla. Frá henni fórum við því ætíð fullar bjartsýni, ánægju og gleði

Við sáum Áslaugu fyrst þegar pabbi okkar, Magnús, fór með okkur í sunnudagsbíltúr til að sjá kærustuna hans Bjarna Júl, vinar síns. Hún stóðst allar kröfur, bar sig vel, teinrétt og glæsileg, glaðleg, skemmtileg og nánast eins og fegurðardrottning að okkur fannst, sem var það allra flottasta að okkar mati á þeim tíma. Móðir okkar, Unnur, og Áslaug urðu strax einlægar og góðar vinkonur sem entist allt þeirra líf. Aldrei bar skugga á vináttu þeirra. Reyndist hún mömmu einstaklega vel alla tíð.

Alltaf var gaman að koma til Áslaugar á Hagamelinn, hvort heldur var í hversdagsheimsókn, veislur eða afmæli til Hildar dóttur hennar. Þar voru hlaðin borð af alls konar góðgæti sem allir kunnu vel að meta. Margar góðar minningar eigum við frá þeim tíma. Áslaug og Hagamelurinn voru í raun samofin enda bjó hún þar í marga áratugi, sagði ávallt að það væri besta gatan í Reykjavík. Þar vildi hún alltaf búa eða þar til hún færi í eldri manna vist á „Grund“ eins og hún orðaði það. Hún var því líka sannur reykvískur Vesturbæingur með stórum staf og eins og þeir gerast bestir.

Áslaug og Bjarni voru miklir vinir foreldra okkar. Fóru þau flest sumur í veiðitúra og veiddu oftast í mörgum laxveiðiám á Vesturlandi. Í uppáhaldi hjá þeim var Laxá í Leirársveit og Haukadalsá. Margar sögur frá þeim ferðum voru iðulega rifjaðar upp.

Þegar aldurinn færðist yfir heimsótti Áslaug vinkonu sína Unni tvisvar í viku og fóru þær saman í sund í Grensáslaugina. Svo var farið í kaffi og spjall á eftir. Þær nutu báðar þessara samverustunda sem voru þeim ómissandi og gefandi. Indælt var einnig að líta til Álaugar eftir að hún fluttist á Sléttuveginn. Þar tók hún sæl og hress á móti okkur. Hún veitti okkur alla tíða mikla gleði enda orðheppin, fyndin og sá svo vel spaugilegar hliðar á svo mörgu. Hún var svo hrein og bein.

Við kveðjum Áslaugu okkar með þakklæti fyrir vináttuna og gleðina sem hún gaf okkur og foreldrum okkar. Blessuð sé minning hennar. Við sendum allri fjölskyldu Áslaugar okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Farðu vel til hærri heima

hafðu þökk af öllu hjarta.

Minningu þína munum geyma

milda, hlýja, fagra og bjarta.

(TRJ)

Erla, Þuríður (Þurý)
og Guðrún.