Þorleifur Pálsson fæddist 17. júní 1938. Hann lést 23. apríl 2025.

Útför hans fór fram 12. maí 2025.

Var hann Þorleifur ekki hérna áðan? Ætlar hann ekki að koma inn í kaffi? Stundum var eins og hann væri huldumaður sem kom og fór án þess að nokkur yrði þess var. Hann var hljóðlátur og hafði róandi nærveru. Hann var sko aldeilis ekki að troða sér inn í hóp eða gera kröfur til eins eða neins fyrir sjálfan sig, en hann var hjálpsamur og ráðagóður, þegar til hans var leitað.

Við kynntumst í gegnum Ólöfu heitna eiginkonu mína þegar þau unnu saman í dómsmálaráðuneytinu og voru bæði á kafi í hestamennsku. Það var mjög gaman að vinna með Þorleifi, hvort sem var að byggja hesthúsið í Víðidalnum eða endurnýja gömul húsakynni í Vindási og girða, slóðadraga og heyja. Þar var Þorleifur á heimavelli, boðinn og búinn til allra verka.

Þorleifur hafði einstaklega skemmtilega kímnigáfu og lét ýmis gullkorn falla, þótt hann væri ekki margmáll, og því fylgdi oft órætt glott, sem aðeins þeir sem þekktu hann vel gátu lesið í. Hann sá gjarnan spaugilegar hliðar á hinum ýmsu málum.

Hestamennskan var hans helsta áhugamál og þar eyddu þau Gudda miklum tíma saman. Í fjölmörgum ferðum um landið þvert og endilangt naut hann sín vel og mörg kvöldin var rölt fram og til baka að huga að hestunum á beit eftir langa ferðadaga. Þá var vel hugað að öllu. Honum þótti einkar mikið til þeirra gæðinga koma, sem fóru hratt yfir, og gleymdi sér þá stundum og hvarf yfir næstu hæð á meðan við dröttuðumst á eftir á eðlilegum hraða. Hann kom samt alltaf aftur í leitirnar.

Þorleifur var söngelskur vel og mikill og góður tenór. Oft tóku þeir Kári, vinur okkar í Vindási, stórkostlegar syrpur saman og var þá ekkert til sparað í tónhæð og styrk. Við hin gátum tekið undir en máttum okkar lítils. Hélt hann þá gjarnan fyrir annað eyrað til að heyra einhvern veginn betur hvort söngurinn væri ekki eins og hann ætti að vera. Það voru eftirminnilegar og skemmtilegar stundir.

Síðustu mörg árin helgaði hann fjölskyldulífi með Guddu sinni og afkomendum. Hann sá um stórt hús og stóran garð með einstökum dugnaði, þótt árin væru orðin mörg. Hann sinnti einnig áfram áhugamálum sínum, hestamennsku og söng, fram á síðasta dag í orðsins fyllstu merkingu.

Blessuð sé minning hans og Guð veri með Guddu og fjölskyldu allri og vinum.

Friðrik Pálsson, Marta María Friðriksdóttir,
Ingibjörg Guðný Friðriksdóttir.

Fyrir þremur árum gaf Þorleifur mér bók sem hann hafði ritað og ber heitið „Svipmyndir frá Skinnastað” og fjallar hún um æsku og uppvaxtarár Þorleifs á Skinnastað þar sem hann var fæddur og uppalinn. Ekki fer á milli mála að Skinnastaðir voru allt í senn menningar- og menntasetur. Þau hjónin, séra Páll og Guðrún Elísabet, önnuðust sjálf alla kennslu barna sinna og einnig þeirra barna sem bjuggu þar í grenndinni. Séra Páll þótti afburðakennari og sérstaklega í stærðfræði og Guðrún Elísabet sá um að kenna ensku og „þjálfaði nemendur í óreglulegum enskum sögnum meðan hún sinnti eldhússtörfum”. Auk kennslunnar var prófasturinn í forsvari fyrir flestu því er til framfara þótti. Þorleifur ólst upp í þessu umhverfi.

Leiðir okkar Þorleifs lágu fyrst saman árið 1967 en þá sungum við í Stúdentakórnum sem svo hét, þar sem Jón Þórarinsson stjórnaði. Áður höfðum við sungið saman í Fílarharmóníukórnum þar sem dr. Róbert Abraham stjórnaði. Það voru síðan samantekin ráð okkar Þorleifs að ganga til liðs við Fóstbræður haustið 1974. Jónas Ingimundarson hóf þá einnig að stjórna Fóstbræðrum. Hér hófst vinátta okkar Þorleifs fyrir alvöru. Við höfðum þann háttinn á að Þorleifur sat mér ætíð á vinstri hönd, hvort sem var á æfingum eða á konsert. Þessi skipan brást aldrei.

Þorleifur var söngglaður maður. Það bæði heyrðist og sást. Ferðir Fóstbræðra innanlands og utan voru margar. Oft hagaði svo til að við deildum saman herbergi á hótelum í þessum ferðum. Guðbjörg sagði við mig nú á dögunum að sér hefði fundist á stundum sem Þorleifur svæfi oftar hjá mér en sér. Við létum hvorki svefnmaskínur né hrotur trufla svefn. Þetta vandist fljótt. Vöknuðum alltaf ferskir og úthvíldir að morgni, tilbúnir fyrir söng dagsins. Á spjalli okkar fyrir svefn, já, þar var ekki töluð vitleysan.

Það verður tómlegt á næstu æfingum Gamalla Fóstbræðra. Mér er falið að færa Guðbjörgu og fjölskyldu samúðarkveðju Fóstbræðra og Gamalla Fóstbræðra. Félagarnir þakka Þorleifi samfylgdina og sönginn.

Við Guðrún Erla færum Guðbjörgu og öllu hennar fólki innilegar samúðarkveðjur um leið og við þökkum Þorleifi fyrir söng og vináttu.

Þorgeir J. Andrésson.

Þorleifur vinur minn og fjölskyldu minnar er nú genginn.

Vinátta okkar Þorleifs hófst í Stúdentakórnum, sem þá var stjórnað af Atla Heimi Sveinssyni tónskáldi. Úr Stúdentakórnum lá leiðin yfir til Fóstbræðra, samferða okkur varð Þorgeir Andrésson, báðir úrvals tenórar. Við sungum allir 1. tenór, iðulega stóð ég milli þessara tveggja vina minna og þá var ekki í kot vísað. Þorleifur hafði mikla og fjölhæfa rödd, utan kórs gat hann átt það til að bregða fyrir sig bassa.

Þorleifur ræktaði vináttu okkar vel þótt ég flytti austur og þau hjónin heimsóttu okkur oft. Hann bauð mér iðulega á þorrablót Fóstbræðra, boðinu fylgdi gisting á heimili þeirra hjóna. Guðbjörg sá um að við færum ekki þurrbrjósta á blótið, keyrði okkur í Fóstbræðraheimilið og sótti aftur að veislu lokinni. Morguninn eftir var svo boðið upp á dýrðlegan morgunverð að hætti þeirra hjóna.

Þegar Þorleifur frétti að við værum að íhuga giftingu beið hann ekki boðanna, örfáum dögum síðar vorum við mætt á sýsluskrifstofuna og Guðbjörg og Kristinn voru svaramenn. Heima í Hegranesinu beið svo veisla, snittur, kransakaka og bleikt kampavín. Börnin okkar gleyma þessu ævintýri aldrei!

Þorleifur var mikill hestamaður og átti iðulega góða hesta af hornfirskum ættum. Hann fór nokkur haust með mér á fjall og reyndist afbragðs smali. Í „Svipmyndum frá Skinnastað“ sem Þorleifur gaf út sl. haust segir hann meðal annars: „Að smala fé er ef til vill í margra augum einfalt verkefni. Það er þó ekki svo ef að er gáð. Það kallar á athygli, mat á aðstæðum en ekki síst þekkingu á atferli kindarinnar sem allt þetta snýst um. Kindur eru í eðli sínu ólíkar en viðbrögð þeirra við sams konar áreiti eru þó lík. Þetta þarf góður smali að hugsa um og bregðast rétt við. Við lausn á öllum verkefnum gildir að finna verklag sem sparar átök en skilar árangri. Það veitir alltaf ánægju að koma á lítið þreyttum hestum í náttstað eftir vel heppnaðan smaladag.“

Þannig var Þorleifur, glöggur greinandi, náttúruunnandi og dýravinur. Hæglátur og hávaðalaus. Átti auðvelt með að festa svefn við ólíklegustu aðstæður, t.d. í ys og gleði leitamannaskála og á hörðu fleti. Svona kvaddi hann okkur líka.

Ég þakka áratuga samfylgd og trausta vináttu.

Sveinn Ingvarsson.

Síðasta vetrardag féll frá Þorleifur Pálsson, fyrrverandi sýslumaður í Kópavogi. Embættisferill Þorleifs var langur og farsæll. Árið 1968 réðst hann til starfa sem löglærður fulltrúi hjá sýslumanninum í Skaftafellssýslu en var einnig settur sýslumaður þar til ársins 1974. Á því tímabili sótti hann sér framhaldsmenntun við Óslóarháskóla. Síðar á starfsævinni gegndi hann embætti sýslumanns í Kópavogi um margra ára skeið, allt til ársins 2008.

Þorleifur var af þeirri kynslóð sýslumanna sem einnig annaðist lögreglustjórn og þar áður dómstörf. Þá sinnti hann fjölmörgum ábyrgðarstörfum á vettvangi Stjórnarráðsins þar sem hann starfaði einnig um tveggja áratuga skeið. Þar á meðal leiddi hann nefnd sem undirbjó gildistöku laga um aðskilnað dómsvalds og umboðsvalds í héraði sem telja má einhverja merkustu réttarbót á liðnum áratugum.

Þorleifur var dyggur félagsmaður í Sýslumannafélagi Íslands. Er Þorleifs ekki aðeins minnst fyrir ábyrga embættisfærslu og vönduð vinnubrögð heldur einnig fyrir gott og farsælt samstarf. Ekki fer hjá því að kynni og vinátta kollega myndist á langri samleið á vettvangi félagsins. Og þegar best lét brast Þorleifur í söng. Sannarlega eftirminnilegar stundir þar sem Þorleifur sýndi næma hlið ekki síður en hæfileika.

Þorleifur hélt góðu sambandi við sýslumenn eftir að hann lét af embætti. Var áhugasamur um þróun sýslumannsembættanna og eflingu þeirra. Taldi hlutverk og þjónustu þeirra um land allt afar mikilvæga. Fylgdist jafnvel með þróun erlendis og lagði gott til málanna. Síðast með ábendingum til starfshóps um hagræðingu í ríkisrekstri í árslok 2025, þar sem hann leiddi nýrri ríkisstjórn fyrir sjónir nauðsyn þess að mikilvægt sé að gefa sáttamiðlun meiri gaum á Íslandi og þeim jákvæðu áhrifum sem slík áhersla skilar erlendis. Segja má að þannig hafi sveitadrengurinn frá Skinnastað, sem fylgdist í æsku með föður sínum prófastinum miðla málum milli sveitunganna á vettvangi sáttanefndar Öxarfjarðarhrepps, birst í lífsreynda og ráðagóða embættismanninum sem vildi leggja samfélaginu öllu gott til, allt til hinstu stundar.

En Þorleifur var umfram allt náttúrubarn. „Vorið var minn tími,“ sagði hann er hann minntist æskunnar á Skinnastað, sauðburðarins, sunnanvindsins og fuglasöngsins. En einnig minnugur þess hvernig hafurinn skipti skapi í tilefni vorkomunnar og varð stundum mannýgur. Að ekki sé minnst á dálæti Þorleifs á hestum sem áttu hug hans um langan aldur.

Félagsmenn fyrr og nú eru Þorleifi þakklátir fyrir góð kynni, vináttu og gifturíka samfylgd. Guðbjörgu eiginkonu hans og fjölskyldu eru færðar innilegustu samúðarkveðjur með kæru þakklæti fyrir dýrmætar stundir í áranna rás.

F.h. Sýslumannfélags Íslands,

Svavar Pálsson.