Ólafur Kjartans Þórðarson fæddist 21. mars 1938. Hann lést 13. apríl 2025.

Útför hans fór fram 28. apríl 2025.

Elskulegur tengdafaðir minn, afi Óli, er farinn frá okkur.

Að honum gengnum langar mig að rifja upp okkar fyrstu kynni.

Það er alltaf erfitt að koma inn í nýja fjölskyldu. Mun ég passa inn í hópinn, finnst þeim ég skemmtileg, verð ég bara fyrir? Vitandi svo að fjölskyldan telur tugi einstaklinga … Jæja, þá get ég í það minnsta fallið í hópinn. En ég komst fljótlega að því að hjá Óla var alltaf pláss fyrir fleiri og frá fyrsta degi fannst mér hann sýna mér og mínum hugðarefnum mikinn áhuga.

Hann sagði svo skemmtilegar sögur en hafði líka svo gott lag á að hlusta og hlusta af alvöru því í hvert skipti sem við hittumst spurði hann mig út í þau verkefni sem við höfðum rætt um síðast. Spurði mig út í fjölskylduna, foreldra mína og systkini því meira að segja þau voru komin inn í hans innsta hring og hann fylgdist með því sem allir voru að gera.

Og þegar ég áttaði mig á því að hann var meira að segja búinn að læra afmælisdaginn minn var mér allri lokið. Óli átti sannarlega endalaust pláss fyrir fólkið sitt.

Það sama átti við um heimili þeirra hjóna, Böddu og Óla, sem iðulega gengu úr rúmi fyrir okkur fjölskylduna þegar við komum í heimsókn og hvort sem við vorum fimm, sex eða loksins sjö þá var alltaf pláss fyrir okkur öll í Víðilundinum hjá afa og ömmu.

Mér finnst ég ótrúlega heppin að hafa kynnst Óla mínum á ferðalögum og standa tvær húsbílaferðir sérstaklega upp úr. Önnur á Vestfirðina með fjölda barna, tengdabarna og barnabarna þar sem ég virkilega fann fyrir þeim ferðaæsingi sem einkenndi hann. Þrátt fyrir plön um annað stoppuðum við oftast stutt á hverjum gististað og pökkuðum í bílana snemma morguns. Það var alltaf svo miklu meira að sjá. Hin ferðin var síðan þegar þau Badda lögðu við hlið okkar í Þorlákshöfn og dvöldu fleiri daga í algjörum slaka og rólegheitum. Þá var gott að kíkja inn í húsbílinn og heyra góða sögu yfir heitum hafragraut.

Stelpunum var hann alltaf góður og er ég honum alveg sérstaklega þakklát fyrir allt sem hann hefur gefið stóru stelpunum mínum, Andreu og Bjarneyju, sem voru svo heppnar að fá að alast upp í nágrenni við ömmu og afa á Akureyri.

Og nú er hann farinn, horfinn inn í eilífðina þar sem hann er án efa farinn að brasa eitthvað. Búinn að koma sér upp litlu afdrepi með verkfærunum sínum, spenntur að kynnast sínum nýja heimi þótt hann stoppi örugglega ekki lengi á hverjum stað, það er alltaf eitthvað meira að sjá.

Elsku Óli, hvíl í friði. Takk fyrir að bjóða mig velkomna í fallegu fjölskylduna þína. Sjáumst svo aftur hinum megin.

Anna Bergljót Thorarensen.

Elsku afi minn, mér þykir svo afskaplega vænt um þig og sakna þín alla daga. Síðan þú kvaddir hefur ekki liðið dagur þar sem þú kemur ekki upp í huga mér. Það rifjast upp margar góðar minningar sem mér þykir endalaust vænt um. Síðan ég var lítil hefur Akureyri verið hluti af barnæsku minni. Við systkinin heimsóttum alltaf þig og ömmu í Víðilundinn. Við lékum okkur oft á þvottasnúrunum úti í garði, á skólalóðinni rétt hjá, fórum í Kjarnaskóg og enduðum flestar ferðir með Brynjuís. Þegar ég hugsa til þín hugsa ég um litla herbergið, lobbíið, pylsu og kók og listaverk. Ég veit alltaf hvar ég á að finna þig. Við elskuðum bæði að teikna og mála en þegar ég varð eldri hætti ég því af engri ástæðu. Eitt sinn varstu í litla herberginu að teikna mynd. Ég sagði við þig að hún væri mjög flott. Næsta dag kláraðir þú hana og gafst mér. Þessi mynd er búin að vera á vegg í herberginu mínu síðan þá. Hún er af Laufási í Eyjafirði og er eina myndin sem ég á eftir þig. Ég vil segja takk fyrir myndina og allar góðu stundirnar. Allt þetta eru minningar og núna ert þú orðinn minning. Þú munt alltaf lifa í hjarta mér, afi.

Ég elska þig og Guð geymi þig elsku besti afi minn.

Þórdís Magdalena Viðarsdóttir.

Óli afi var besti afi sem maður getur ímyndað sér. Ég man hvað það var gaman að spila ólsen-ólsen við hann, hann var alveg svakalega góður í því. Ég man eftir síðasta bíltúrnum okkar saman og við fengum okkur pulsu og kók því að hann elskaði það. Í næstsíðasta skipti sem ég sá hann þá labbaði ég út úr herberginu hans og mamma og pabbi voru komin frekar langt á undan mér, þá horfði ég inn í herbergið hans og hann horfði á mig og gerði svona friðarmerki með tveimur puttum. Það mun alltaf minna mig á hann.

Ég elska þig elsku besti afi minn og skemmtu þér vel í himnaríki.

Helga Viðarsdóttir.