Af sumri, hrossi og berrössun

Það viðraði vel til útreiða um helgina. Og vitaskuld var Sigrún Haraldsdóttir þar á ferð:

Heilnæm var golan og himinninn blár,

hófsóley brosandi og skær,

fasmikil kona á fangreistum klár

flengdist um vegi í gær.

Og hún var ánægð með sig í sumarblíðunni:

Í djúpri sælu, á höstu hossi,

hugsandi um eigin snilli,

fór bústin kerla á brúnu hrossi

brosandi eyrna á milli.

Björn Ingólfsson sendi henni kveðju frá Grenivík:

Þótt hún sé á höltu hrossi

í hryssingstíð og næðingi

að skakklappast á hörðu hossi

hugurinn ríður gæðingi.

Ingólfur Ómar Ármannsson sendi þættinum hestavísu:

Skundar fljótur langa leið

lemur fótum grundir,

hruflar rót og skerpir skeið

skelfur grjótið undir.

Svo bætti hann við:

Sýnir hreysti ólmur er

ört er þeyst um grundir,

yfir geyst á grjóti fer

glóðin neistar undir.

Magnús Halldórsson heyrði af því að nekt hefði verið bönnuð á rauða dreglinum á kvikmyndahátíðinni í Cannes. Honum varð að orði:

Þeir breytt hafa bévítans reglunum,

til bölvunar fyrir oss drengi.

Nú er berrössun bönnuð á dreglunum

og bannað að nota G-strengi.

Anton Helgi Jónsson las fréttir af flutningi Forlagsins frá Bræðraborgarstíg á Fiskislóð:

Hungurskáldin yrkja óð

örva fólk til dáða:

Megi fengsæl fiskislóð

forlögunum ráða.

Þegar Páll Ólafsson sá hey í skóm konu sinnar varð honum að orði:

Ég vildi eg fengi að vera strá

og visna í skónum þínum

því léttast gengirðu eflaust á

yfirsjónum mínum.

Að síðustu Pétur Stefánsson:

Ber ég enga hlekki um háls,

hugar tendrast glóðin.

Ég í stafni stuðlamáls

stend og yrki ljóðin.